ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 2571

“เหี้ยเอ๊ย!”

เมื่อคามมิตได้ยิน เขารู้สึกใจหายวาบ

เพราะเขาเป็นผู้นำกองทหารมาหลายปี ตัดสินใจเรื่องกลยุทธ์ทางการทหารได้อย่างแม่นยำ

ตอนนี้เขาตระหนักได้ว่า ตัวเองกับเย่เฉินต่างกุมอำนาจไว้คนละครึ่ง

“ในห้องใต้ดินนี้ อำนาจอยู่ในมือชายชาวจีนคนนี้ เพราะเขาใช้ปืนจ่อมาที่ฉัน แถมยังเอาทหารของฉัน ไปเป็นของตัวเอง เขาสามารถฆ่าฉันให้ตายในห้องนี้ ได้ทุกเมื่อ...”

“แต่ว่า ฉันก็ไม่ใช่ผู้ที่ถูกกระทำเพียงฝ่ายเดียว ถึงเขาจะเก่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถเอาทหาร 1-2 พันคน ไปเป็นของเขาได้”

“เพราะถ้าเขาสามารถทำได้จริง เขาคงล้มฉันแล้ว ไม่ต้องลำบากลำบน แอบเข้ามาในห้องใต้ดินหรอก”

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขารีบพูดกับเย่เฉินว่า “สหาย เราสองคนไม่ต้องบุ่มบ่าม มีอะไรก็พูดกันดีๆ อีกอย่างฉันก็เรียนที่จีนมาหลายปี เห็นนายก็รู้สึกเป็นมิตร!”

เย่เฉินพยักหน้า เขายิ้มแล้วพูดว่า “นายอยากเจรจา เป็นเรื่องง่ายมาก ฉันมีเงื่อนไขเดียว นายให้ฉันพาคนออกไป ฉันจะไม่ทำให้นายทรมาน มิฉะนั้น ฉันจะฆ่านายก่อน”

พูดพลาง เย่เฉินจำเป็นต้องพูดอย่างจริงจัง “หลังฆ่านาย แค่ฉันหนีไปให้เร็วสักหน่อย ลูกน้องของนายก็ไม่ทันรู้ตัว เพราะตอนฉันเข้ามา ลูกน้องนายก็จับฉันไม่ได้ ฉันแน่ใจว่าตอนหนีออกไป พวกเขาก็คงไม่เห็นฉันเหมือนกัน”

เมื่อได้ยินที่เย่เฉินพูด คามมิตที่อยู่ตรงข้าม ตึงเครียดขึ้นทันที

เขาไม่ใช่คนโง่

เมื่อคิดได้ดังนั้น สีหน้าของคามมิตหดหู่มาก

ให้เขาปล่อยคน ก็ไม่มีทางเป็นไปได้

เพราะเขาต้องการใช้ตัวประกันพวกนี้ แบล็กเมล์เอางบประมาณจากสถานทูตอเมริกา

ทหาร 1-2 พันคนในมือเขา ต้องกินต้องใช้ เขาขาดแคลนงบประมาณมาก เขาต้องการใช้เงินจำนวนมาก มาทำให้กองทัพมั่นคง ถ้ามีเงินเหลือ ยังสามารถซื้อชุดอาวุธและอุปกรณ์ใหม่ได้จากผู้ค้าอาวุธ เพื่อทำให้กำลังรบแข็งแกร่งขึ้น

แต่ว่า ถึงเงินจะสำคัญ แต่เขาก็เป็นจอมพลคนหนึ่ง เท่ากับเป็นแม่ทัพ เป็นทหารยศสูงสุดคนหนึ่ง ถึงจะเอาเงินก้อนนี้มาไม่ได้ เขามีกองทัพนี้ เขาไม่กังวลว่าจะไม่มีโอกาสได้โชคลาภในอนาคต ไม่แน่ สุดท้ายฝ่ายค้านอาจเป็นฝ่ายชนะ เขาอาจได้เป็นข้าราชการระดับสูง

ดังนั้น สำหรับเขาแล้ว สิ่งสำคัญที่สุด คือการมีชีวิตอยู่อย่างปลอดภัย