ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 25

"ไม่หรอกครับ..." ในเวลานั้นเองที่คุณชายตระกูลเจี๋ยเพิ่งตระหนักว่าเซียวอี้กำลังยืนเคียงข้างชูว่าน ยิ่งไปกว่านั้นเขายังแปลกใจอย่างถึงที่สุด เมื่อเห็นชูว่านคล้องแขนเซียวอี้ คุณชายเจี๋ยตกใจจนพูดอะไรไม่ออกชั่วขณะ ดวงตาดอกท้อของเขาเต็มไปด้วยความแตกตื่น ท้ายที่สุดจึงค่อย ๆ ถูกแทนที่ด้วยความริษยาหึงหวง เขาทราบว่าชูว่านคือโฉมงามผู้เย่อหยิ่งเย็นชาแห่งเมืองไห่ แต่ตอนนี้เธอกลับยืนควงแขนไอ้ไก่อ่อนหน้าจืดอยู่!

"ชูว่าน นี่ใครรึครับ?" เจี๋ยรู่หลงใช้นัยน์ตาดอกท้อปรายตามองเซียวอี้ขึ้น ๆ ลง ๆ อย่างปรามาส ก่อนจะถามอย่างดูแคลน

“นี่เพื่อนของฉันเองค่ะ เขาชื่อเซียวอี้” ชูว่านโคลงศีรษะไปทางเซียวอี้อย่างจงใจ จากนั้นเธอจึงชี้ไปที่เจี๋ยรู่หลง และเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจว่า “นี่คือเจี๋ยรู่หลง”

"ยินดีที่ได้รู้จัก คุณเซียว!" เมื่อได้ยินชูว่านเอ่ยแนะนำตัวแทนไอ้หน้าจืด และยามพิจารณาเสื้อผ้าราคาถูกของเซียวอี้ ซึ่งน่าจะมีมูลค่ารวมไม่ถึง 200 หยวนด้วยซ้ำ เจี๋ยรู่หลงพลันโมโหกระฟัดกระเฟียด เขาจงใจเน้นย้ำคำว่า "คุณเซียว" ด้วยน้ำเสียงแปร่ง ๆ เพื่อทำให้เซียวอี้อับอายขายขี้หน้าโดยเฉพาะ

"ตามนั้นครับ!" เซียวอี้โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่รู้สึกอับอายแม้เพียงนิดเดียว เซียวอี้เป็นสุภาพบุรุษและมีความมั่นใจในตนเองสูงยิ่งกว่าพวกอวดรวยเป็นไหน ๆ

เจี๋ยรู่หลงแทบทรุดฮวบลงพื้น ตลอดเวลาหลายปีในเมืองไห่ ไม่มีใครเคยกล้าพูดว่า "ตามนั้น" กับเขาแบบนี้มาก่อน

ชูว่านหลุดหัวเราะออกมา เธอเอียงศีรษะมองเซียวอี้ แววตาเต็มไปด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน ชายร่างเล็กผู้นี้ชอบพูดจาหาเรื่องคนอื่นโดยไม่ตั้งใจอยู่เรื่อย ครั้งก่อนเขาก็ปฏิบัติตัวต่อหลิวไป่ฮุ่ยผู้ขี้โอ่หลงตัวเองแบบนี้ ครั้งนี้เขายังปฏิบัติต่อเจี๋ยรู่หลงแบบเดิมเช่นกัน กลิ่นอายเปี่ยมด้วยพลังและแตกต่างไม่เหมือนใครเช่นนี้ทำให้ชูว่านรู้สึกทั้งสับสนและทึ่งมาก

เธอจับแขนเซียวอี้แน่น ก่อนพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ไปกันเถอะ"

"ได้สิ!" เซียวอี้แย้มยิ้ม และเดินตามชูว่านไปยังทางเข้าโถงนิทรรศการ

เจี๋ยรู่หลงเดือดดาลหนักเสียจนปอดเขาแทบระเบิด เขาหลงรักชูว่านมานานหลายปีแล้ว เฉกเช่นเดียวกับคุณชายน้อยมากมายในเมืองไห่ แต่ชูว่านกลับลงเอยกับผู้ชายสารรูปน่าสมเพชเช่นนี้ แล้วจะไม่ให้เขาเคืองได้อย่างไรกัน?

เขาไม่ยินยอมยกธงขาวแน่นอน เจี๋ยรู่หลงกระทืบเท้าอย่างโกรธเกรี้ยว ก่อนรีบก้าวเดินตามชูว่านในเพียง 2-3 ก้าวเท่านั้น เขาฝืนฉีกยิ้มและเอ่ยปากชักชวน "ชูว่าน ไหน ๆ เราก็บังเอิญเจอกันแล้ว ไปซื้อของด้วยกันดีมั้ยครับ?"

"ตามนั้นค่ะ" ชูว่านพูดส่ง ๆ โดยไม่หันกลับมามอง เธอขโมยคำพูดของเซียวอี้เมื่อครู่ ใบหน้าของชูว่านพลันขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย เธอแอบชำเลืองมองเซียวอี้

ทว่าทันทีที่เซียวอี้เดินเข้ามาข้างใน สายตาของเขาเพียงจดจ่ออยู่กับการพิจารณาเหล่าไม้ดอกและพืชพรรณบนแผงขายของเท่านั้นโดยไม่วอกแวกแม้แต่น้อย คล้ายสิ่งเหล่านั้นคือสิ่งเดียวที่เขาสนใจมากที่สุดในตอนนี้ ทำให้ชูว่านรู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก

อย่างไรก็ตามหลังเซียวอี้มองดูพืชพรรณต่าง ๆ อยู่เป็นเวลานาน เขาพบว่าสินค้าส่วนใหญ่เป็นเพียงดอกไม้และพืชพรรณหายาก เช่น กล้วยไม้ชั้นเลิศ กุหลาบเขียวล้ำค่า และอื่น ๆ นอกจากนี้ยังมีต้นไม้พันธุ์ดี เช่น ต้นพู่ ต้นขี้เหล็ก หวงหยาง และต้นไผ่...

แต่พวกมันล้วนไม่มีผลต่อการกลั่นยาอายุวัฒนะของเซียวอี้เลย เขาเห็นสมุนไพรที่เข้าตาอยู่บ้าง แต่ทุกต้นมีอายุราว 20-30 ปี ยังอ่อนเกินไปที่จะนำมาใช้เป็นวัตถุดิบกลั่นโอสถ

เซียวอี้ย่นคิ้วเล็กน้อย เขาเดินผ่านฝั่งนี้ไปดูแผงอีกฝั่ง ใบหน้าค่อย ๆ แสดงความผิดหวัง

"เป็นอะไรไป? ไม่มีของที่คุณสนใจเหรอ?"  ชูว่านถามอย่างเป็นกังวล

เซียวอี้สั่นศีรษะอย่างปลงตก

เมื่อเจี๋ยรู่หลงเห็นเหตุการณ์นี้เข้า เขาก็คิดเองเออเองว่าเซียวอี้ยากจนเสียจนไม่มีปัญญาซื้อของที่นี่

ยามนี้เจี๋ยรู่หลงเต็มไปด้วยพลังฮึกเหิม เขาก้าวออกมาข้างหน้า และเอ่ยอย่างดูถูกเหยียดหยาม "เป็นอะไรไปครับคุณเซียว? เราเดินเที่ยวตลาดกันครึ่งค่อนคืนแล้ว คุณยังไม่ได้ซื้ออะไรเลย คุณบอกผมได้นะครับ ผมยินดีอนุเคราะห์คุณ"

"อ้อ? ขอบคุณครับ คุณเจี๋ย" เซียวอี้กล่าวอย่างนิ่งสงบ

"ยินดีครับ ผมมีปัญญาจ่ายไหว แต่ว่านะคุณเซียว จำเอาไว้ ไม่ใช่ทุกโอกาสที่จะเหมาะสมกับคนอย่างคุณ" เจี๋ยรู่หลงยกโค้งมุมปาก และเอ่ยด้วยรอยยิ้มแฝงเลศนัย

“ถูกของคุณครับ มีแต่ของหยาบช้าไม่ได้เรื่องทั้งนั้นเลย” เซียวอี้จงใจส่ายหน้าและตอกกลับ บางทีคุณชายเจี๋ยก็อาจเป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน

เจี๋ยรู่หลงโกรธจัดจนใบหน้าเรียวเล็กขาวจัดของเขากลายเป็นสีแดงสลับขาวซีด หลังได้ยินวาจากระทบกระเทียบของเซียวอี้

อย่างไรก็ตามจู่ ๆ เซียวอี้พลันรู้สึกถึงกระแสชาแปลบแล่นขึ้นมา การหยั่งรู้ศักดิ์สิทธิ์เตือนเขาว่ามีพลังงานวิญญาณบางอย่างอยู่ที่บริเวณประตู

เซียวอี้หันขวับมองประตูทันที เขาเห็นหญิงสาวตัวเล็กในวัยประมาณ 16-17 ปีกำลังเดินเข้ามาข้างในโถงนิทรรศการ ที่หลังสะพายกระเป๋าเป้ ดวงตาของเเด็กสาวกวาดมองรอบตัวอย่างตื่นเต้น ดูสดใสมีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก

ณ แผงที่ว่าง เด็กสาวตัวน้อยปลดกระเป๋าวางเป้จากหลัง และหยิบกล่องไม้ออกมาด้วยความระมัดระวัง

เมื่อกล่องถูกยกออกมา หัวใจของเซียวอี้พลันบีบรัดแน่น

เขาหยิบบัตรสีทองออกมาจากกระเป๋าอย่างอิดออด และส่งมันให้ชูว่าน เขาฉีกยิ้มประจบประแจง และรีบพูดว่า "ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ชูว่าน ผมแค่ล้อเล่นเฉย ๆ เอ่อ หนึ่งล้านหยวนก็ไม่เท่าไรหรอก ตราบใดที่คุณมีความสุข คุณจะทำอะไรก็ได้"

“หึ! ถ้าอย่างนั้นฉันไม่ปฏิเสธนะคะ” ชูว่านพ่นลมหายใจย็นชา เธอหยัดนิ้วเรียวคีบบัตรสีทองยื่นให้เด็กสาวตัวน้อยทันที ชูว่านพูดด้วยรอยยิ้มละไมว่า "ยากนะที่จะมีคนเสนอตัวจ่ายให้ เธอใช้บัตรใบนี้รูดได้เลย"

มุมปากของเจี๋ยรู่หลงกระตุกยิบ ๆ แต่เขาทำอะไรไม่ได้แล้ว เจี๋ยรู่หลงทำได้แค่จ้องเซียวอี้อย่างอาฆาตมาดร้าย หัวใจของชายหนุ่มเต็มไปด้วยแรงหึงหวง

เด็กสาวเจ้าของร้านยิ้มกว้าง เธอรับบัตรทองของ เจี๋ยรู่หลงมา ขณะที่กำลังจะรูดการ์ด เซียวอี้กลับหยุดเธอไว้กะทันหัน

“โทษทีครับ คุณยังมีสมุนไพรอื่นอีกมั้ย?” เซียวอี้จ้องกระเป๋าเป้ของสาวน้อย ขณะถามด้วยแววตามุ่งมั่นร้อนแรง การหยั่งรู้อันศักดิ์สิทธิ์ของเซียวอี้รับรู้อย่างชัดเจนว่ายังมีพลังวิญญาณอันแข็งแกร่งอยู่ในกระเป๋าเป๋ของสาวน้อยผู้นี้

ประโยคนี้เกือบทำให้เจี๋ยรู่หลงกระอักเลือดออกมา หนึ่งล้านหยวนยังไม่พออีกเรอะ? เจี๋ยวรู่หลงยื่นมือออกมาหวังกระชากบัตรทองกลับ แต่เมื่อถูกชูว่านจ้องมองอย่างเย็นชากดดัน มือของเขาจึงนิ่งค้างไม่กล้าเอื้อมออกไป ใบหน้ามีเหงื่อรินไหล

เมื่อได้ยินแบบนี้ คราแรกเด็กสาวดูประหลาดใจเป็นอย่างมาก แต่แล้วเธอก็แสดงสีหน้าความสุข เธอพยักหน้าอย่างซุกซน และตอบว่า "ใช่แล้ว คุณต้องการเพิ่มเหรอ?"

เธอก้มหยิบกล่องอีกใบออกมาจากกระเป๋าเป้ ทันทีที่เธอเปิดฝากล่องออก กลิ่นหอมเข้มข้นก็ลอยออกมาทันใด พวกเขาต่างก้มมองดูของข้างใน และพบว่าเป็นต้นเหอโส่วอูที่กำลังเจริญเติบโตสองต้น ต้นทั้งสองมีรูปร่างเหมือนมนุษย์ชายและหญิง มีหู จมูก แขนขา และอวัยวะต่าง ๆ ต้นไม้ทั้งสองดูมีชีวิตชีวา ประดุจเด็กน้อยสองคนที่กำลังนอนหลับตาอยู่ในกล่อง

"ว้าว..." ชูว่านอดอุทานออกมาไม่ได้เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ภายในกล่อง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นสมุนไพรจีนในรูปลักษณ์เช่นนี้

"นี่ นี่อาจจะไม่ใช่ของจริงก็ได้ ตอนนี้มีเหอโส่วอูรูปร่างมนุษย์ขายอยู่ทุกที่แหละ พวกมันทำจากแม่พิมพ์ทั้งนั้น" เจี๋ยรู้หลงปาดเหงื่อเย็นเยียบบนศีรษะ และรีบโต้แย้งทันที เขาดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษ เพราะต้องการประหยัดเงินในบัตรทองของตน

เมื่อได้ยินเจี๋ยรู่หลงโต้แย้ง เด็กสาวตัวน้อยก็ส่งเสียงหัวเราะเยาะ เธอปรายตามองเจี๋ยรู่หลง ก่อนเอ่ยว่า "คนโง่นี่ไม่เกรงกลัวอะไรเลยจริง ๆ คุณดูไม่ออกเหรอคะว่านี่ของจริงหรือของปลอม? แต่งตัวก็ดี ไม่คิดเลยว่าจะทึ่มขนาดนี้ เฮ้อ น่าเสียดาย ๆ"

เด็กสาวตัวน้อยส่ายหัวอย่างระอาใจ และถอนหายใจเฮือก ทำให้เจี๋ยรู่หลงโกรธแทบบ้า เขาชี้หน้าเด็กสาวผู้นั้นอยู่นาน แต่อย่างไรก็พูดไม่ออกเสียที

"เหอโส่วอูอายุร้อยปี ราคา 2 ล้าน ห้ามต่อรองราคา!" สาวน้อยยิ้มเยาะ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

เจี๋ยรู่หลงรู้สึกวิงเวียนศีรษะ หัวใจเจ็บปวดราวกับมีโลหิตไหลนอง เขาเสียเงินตั้ง 3 ล้าน ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจเหลือเกิน