ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 26

"ชูว่าน ยัยผู้หญิงหน้าเลือด แถมไอ้หน้าจืดที่ชื่อเซียวอี้ก็โลภมากขึ้นทุกที บัดซบเอ๊ย ไว้ออกจากที่นี่เมื่อไร ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้มันคืนเงินฉันให้ได้" เจี๋ยรู่หลงแอบวางแผนในใจทันที สายตาจ้องเซียวอี้อย่างเย็นชา

“ตกลง 3 ล้าน” เซียวอี้กล่าวอย่างพอใจ โชคดีจริง ๆ ที่เขาสามารถซื้อสมุนไพรชั้นยอดในราคาถูกเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเจี๋ยรู่หลงสมองกลวงควักเงินจ่ายให้เขาอีก

อย่างไรก็ตามก่อนที่เด็กสาวจะรูดบัตรเครดิต กลับมีชายวัยกลางคนเดินฝ่าฝูงชนเดินมาที่แผงขายของ เขาเอ่ยเสียงต่ำ "ช้าก่อน สาวน้อย ฉันขอซื้อสมุนไพรทั้งสองตัว"

ทุกคนต่างตะลึงลาน เซียวอี้ย่นคิ้วหันไปดูผู้มาใหม่

ทันใดนั้นเซียวอี้พลันหน้าซีดอย่างตระหนก!

ชายวัยกลางคนตรงหน้าดูผอมแห้งเก้งก้างยิ่งนัก และแต่งกายธรรมดาสามัญ ทว่าเขากลับแผ่รังสีเฉียบคมมืดมนอย่างที่ไม่อาจปกปิดได้ เรื่องที่ทำให้เซียวอี้ประหลาดใจมากที่สุดคือมีความผันผวนของพลังวิญญาณในตัวชายผู้นี้ เซียวอี้ลอบใช้การหยั่งรู้อันศักดิ์สิทธิ์ของตน ก่อนจะตระหนักว่าบุคคลผู้นี้อยู่ในช่วงต้นของขั้นหลอมวิญญาณแล้ว

“เขาคือผู้ฝึกตนจริง ๆ ด้วย!” หัวใจของเซียวอี้เต้นไม่เป็นจังหวะ

จู่ ๆ ชายผู้นั้นก็หันศีรษะมองเซียวอี้เช่นกัน

"หืม?" เมื่อเห็นเซียวอี้ ชายผู้นั้นเผลออุทานเบา ๆ ด้วยความแปลกใจ เมื่อครู่เขารู้สึกถึงการหยั่งรู้ศักดิ์สิทธิ์อย่างชัดเจน แต่เซียวอี้ที่อยู่ตรงหน้ากลับเป็นคนธรรมดาที่ไร้พลังวิญญาณใด ๆ เรื่องนี้ทำให้ชายผู้นั้นสับสนมาก และคิดว่าตัวเองอาจรับรู้ผิดไป

แน่นอน ชายผู้นี้ไม่ทราบว่าคัมภีร์ต้นตำรับยามหาเวทย์ที่เซียวอี้ฝึกฝนคือวิธีการฝึกตนที่มีความเฉพาะตัวที่สุดในโลกแห่งผู้ฝึกตน ถึงเซียวอี้จะไม่มีพลังวิญญาณใด ๆ แต่ขอเพียงเขาสามารถสั่งสมพลังบุญได้มากพอ เขาก็จะสามารถยกระดับทะเลปราณ และใช้การหยั่งรู้ศักดิ์สิทธิ์ได้

หลังพิจารณาเซียวอี้ซึ่งดูเหมือนคนธรรมดาทั่วไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้ก็ไม่คิดสนใจสิ่งใดอีก เขาหันไปจ้องสมุนไพรในมือของเด็กสาวด้วยแววตาชั่วร้าย เผยท่าทีละโมบโลภมาก

"อ๋อ? แต่คุณชายคนนี้ขอซื้อไปแล้วนะคะ" เด็กสาวยิ้ม และชี้ไปทางเซียวอี้

ชายคนนั้นไม่แม้แต่จะมองเซียวอี้ เขาเอ่ยเสียงต่ำว่า "ไม่ว่าเขาจะจ่ายเงินให้เท่าไร ฉันยินดีเพิ่มเงินให้อีก 500,000 หยวน"

“ว้าว...” สาวน้อยอุทานเสียงเบา เห็นได้ชัดว่าตื่นเต้นมาก

“คุณคะ คุณคิดจะปล้นชิงสินค้าไปเหรอ?” ชูว่านเอ่ยเสียงต่ำอย่างไม่พอใจ สำหรับเธอ ไม่เคยมีใครกล้ากระทำอุกอาจต่อหน้าเธอเช่นนี้มาก่อน

ชายผู้นั้นจ้องชูว่านอย่างประสงค์ร้าย ท่ามกลางความตื่นตกใจของทุกคน เขาไม่แยแสต่อความงามของชูว่านเลย เขาเอ่ยข่มขู่ด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "หึ แล้วเธอมีคุณสมบัติอะไรถึงกล้าแย่งของกับฉัน?"

ชูว่านทำหน้าบึ้งตึง ทว่าเธอกลับถูกรั้งไว้โดยเซียวอี้เสียก่อน

"น้องสาว ในมือฉันมีของสิ่งนี้อยู่ เธอช่วยขายสมุนไพรให้ฉันได้มั้ย?" เซียวอี้กล่าว เขาพลิกมือล้วงขวดแก้วขนาดเล็กออกมา มันคือครีมผิวหยกนั่นเอง

เซียวอี้มีความตั้งใจแน่วแน่ที่จะครอบครองสมุนไพรเหล่านี้ให้ได้ เมื่อเขาเปลี่ยนสมุนไพรให้กลายเป็นโอสถอายุวัฒนะ และรับประทานโอสถเข้าไปแล้ว เซียวอี้มั่นใจว่าเขาจะสามารถทะลวงจากระดับสวรรค์สู่โลกได้ ดังนั้นตอนนี้เซียวอี้จึงไม่คิดสนใจผลประโยชน์ส่วนตน และหยิบครีมผิวหยกออกมา

ถึงโอสถประทินผิวชนิดนี้จะมีดาษดื่นในโลกแห่งผู้ฝึกตน แต่ในโลกมนุษย์กลับเป็นของหายาก

"นี่คืออะไร?" สาวน้อยถามด้วยความสงสัย

"มันคือยาที่สามารถสร้างเนื้อเยื่อผิว และช่วยชะลอวัย!" เซียวอี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม

"หา?" สาวน้อยรู้สึกแปลกใจมาก ดวงตาฉลาดเฉลียวของเธอเต็มไปด้วยความสนใจใคร่รู้

เซียวอี้รู้ว่าหากเขาไม่ยอมสาธิตสรรพคุณต่อหน้าแม่ค้าตัวน้อยตอนนี้ ก็จะไม่มีทางโน้มน้าวใจเธอได้ ดังนั้นเซียวอี้จึงหันไปทางชูว่าน และกระซิบเสียงเบา 2-3 คำข้างหูเธอ

“อะไรนะ? ลบรอยแผลเป็นได้เหรอ?” ชูว่านเอ่ยอย่างประหลาดใจ มือเผลอสัมผัสแขนซ้ายของตนโดยไม่รู้ตัว

“ใช่แล้ว รอยแผลเป็นและรอยฟกช้ำทั้งหมด” เซียวพยักหน้า และกล่าวตอบ

"จริงเหรอ?" ชูว่านยื่นแขนซ้ายออกมาอย่างน่าสงสัย และค่อย ๆ เลิกแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นแขนที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น

“ฮึก...” เด็กสาวที่ยืนข้าง ๆ สูดลมหายใจลึก เธอไม่คิดว่าสาวสวยผู้นี้จะมีแผลเป็นที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้

ทว่าเซียวอี้กลับทำเป็นไม่ได้ยิน เขาดึงจุกไม้ก๊อกออก แล้วตักครีมออกมาในปริมาณเท่าเล็บมือ ก่อนบรรจงทาลงบนแผลเป็นของชูว่านอย่างเบามือ

ทีแรกชูว่านเพียงรู้สึกเย็นสบายและสดชื่นที่แขน จากนั้นจึงเริ่มรู้สึกร้อนขึ้นเรื่อย ๆ ใต้แผลเป็นรู้สึกคันยุบยิบ

“คุณชูว่าน รอประมาณ 10 นาทีครับ แล้วรอยแผลเป็นจะหายไปอย่างสมบูรณ์” เซียวอี้อธิบายด้วยรอยยิ้ม

เจี๋ยรู่หลงที่ยืนอยู่ด้านข้างระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น "เวรเอ๊ย นายคิดว่านี่คือมายากลเรอะ? มันจะได้ผลในแค่ 10 นาทีรึไง? คิดว่าพวกเราโง่เหรอ?"

“ผมไม่รู้เรื่องคนอื่นหรอก แต่คุณน่าจะรู้เรื่องคนอื่นไปทั่วนะครับ” เซียวอี้จ้องเจี๋ยรู่หลง พลางเอ่ยอย่างหยายามหยัน

"นาย..." เจี๋ยรู่หลงเลิกคิ้วสูง

"หุบปาก!" ชูว่านและเด็กสาวพร้อมใจกันตะโกนหยุดเจี๋ยรู่หลง

10 นาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว เซียวอี้จับแขนของชูว่าน และใช้นิ้วถูรอยแผลเป็นของชูว่านเบา ๆ ผิวหนังส่วนแผลเป็นค่อย ๆ ม้วนตัวขึ้น

"ครีมผิวหยก"

“คุณได้ครีมวิเศษขนาดนี้มาได้อย่างไร?” ชูว่านเม้มริมฝีปากสีแดงสด และถามด้วยแววตาลุกเป็นไฟ

“ผมทำเอง คุณเชื่อมั้ยล่ะ?” เซียวอี้พูดยิ้ม ๆ

“เชื่อสิ ฉันเชื่อทุกอย่างที่คุณพูด” ชูว่านสบสายตากับเซียวอี้ ริมฝีปากอิ่มสีแดงสดเผยอเล็กน้อย นิ้วเรียวของเธอไล้วนเป็นวงกลมเหนือแผงอกของเซียวอี้ช้า ๆ ทุกอากัปกิริยาล้วนเต็มไปด้วยเสน่ห์ยวนใจ

เซียวอี้เอื้อมมือคว้านิ้วของชูว่านกดแนบแผงอกของตน เขาถามด้วยรอยยิ้ม "มีอะไรเหรอครับ? คุณสนใจครีมตัวนี้เหรอ?"

"ขึ้นอยู่กับว่าคุณต้องการทำเงินรึเปล่า?" ชูว่านดับบุหรี่ และถามอย่างเฉียบคม

“ใครจะปฏิเสธลง? อย่าลืมสิว่าผมมีคุณคอยเลี้ยงดูอยู่นะ” เซียวอี้เอื้อมมือสัมผัสเอวบางของชูว่าน และออกแรงรั้งหญิงสาวเข้ามาชิดใกล้

ชูว่านหัวเราะคิก เธอพูดกระเซ้าขณะกลอกตาขึ้นฟ้า "งั้นก็พอแค่นี้เถอะค่ะ"

“อ้าว ทำไมคุณพูดแบบนั้นล่ะครับ?” เซียวอี้ถามยิ้ม ๆ

"คุณสร้างผลิตภัณฑ์ความงามที่มหัศจรรย์ขนาดนี้ได้ คุณเลี้ยงตัวเองได้แล้วล่ะ" ชูว่านตอบ ริมฝีปากคลี่ยิ้มงดงาม

“เฮ้อ แต่ผมไม่ต้องการนี่นา ผมยังไม่เบื่อที่มีคุณเลี้ยงดูเลย” เซียวอี้โน้มตัวสบตาชูว่าน ขณะพูดด้วยรอยยิ้มหยอกเย้า

ชูว่านยิ้มไม่ตอบคำใด ทว่าในไม่ช้าก็เปลี่ยนเป็นท่าทีจริงจังเคร่งขึม เธอถามว่า "คุณทราบมั้ยคะ? พวกผู้หญิงรอบตัวฉันหลายคนพากันทุ่มเทเงินทองเพื่อความงามของพวกเธอ และเงินเหล่านั้นก็เพียงพอที่จะเลี้ยงบริษัทขนาดย่อมได้ด้วยซ้ำ ผู้หญิงบางคนไม่ลังเลที่จะจ่ายเงิน ขอแค่มันได้ผล ฉันสัญญาว่าผลิตภัณฑ์นี้จะสร้างกระแสยิ่งใหญ่แน่นอน”

“ครับ ผมคงต้องขอให้คุณช่วยสร้างกระแสซักหน่อยแล้ว” เซียวอี้เอื้อมมือหยิบครีมผิวหยกหลายขวดใส่มือชูว่าน

ชูว่านเลิกคิ้วเล็กน้อย เธอถามด้วยรอยยิ้ม "คุณไม่กลัวว่าฉันจะโกงเงินคุณเหรอคะ?"

“ผมเป็นของคุณะนะครับ มีอะไรต้องกลัว?” เซียวอี้หัวเราะเบา ๆ แล้วดึงร่างชูว่านสู่อ้อมแขนของเขา ใบหน้าหล่อเหลาแข็งกร้าวโน้มชิดชูว่าน

หัวใจของชูว่านเต้นกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง ลมหายใจของเธอปั่นป่วนในบัดดล อารมณ์ประหนึ่งราชินีน้ำแข็งมลายจนสิ้น เธอรู้สึกประหม่าและตื่นตกใจราวกับสาวน้อยแรกแย้ม

"ฮ่า ๆ ไปกันเถอะครับ นี่ก็ดึกแล้ว ได้เวลากลับ" วินาทีถัดมา เซียวอี้กลับคลายมือจากเอวบอบบางของเธออย่างไม่คาดคิด