ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 27

ความอบอุ่นยังคงอ้อยอิ่งอยู่ที่บริเวณเอวบางของชูว่าน แต่หัวใจของเธอกลับตกลงตาตุ่มเสียแล้ว เธอแลบลิ้นเลียริมฝีปากสีแดงสด ในใจคิดว่า "ผู้ชายคนนี้ช่างลึกลับจริง ๆ"

เซียวอี้พาชูว่านเดินเข้าไปในลิฟต์ ทั้งสองคนไม่ได้สนทนากันอีก ต่างคนต่างครุ่นคิดเรื่องบางอย่างอยู่ในใจ

ไม่นานลิฟต์ก็เคลื่อนตัวลงถึงลานจอดรถ

ทันทีที่ก้าวขาออกจากลิฟต์ เซียวอี้พลันชะงักกึก กล้ามเนื้อทั่วร่างของเขาเครียดเกร็งทันที เขารีบดึงชูว่านไปที่ด้านหลัง

"มีอะไรเหรอ?" ชูว่านเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ

“มีบางอย่างผิดปกติ คุณขับรถออกไปรอผมข้างนอกก่อน” เซียวอี้เอ่ยเบา ๆ เขาใช้การหยั่งรู้ศักดิ์สิทธิ์อย่างระแวดระวัง และเริ่มตรวจสอบพื้นที่โดยรอบช้า ๆ

มีกลิ่นคาวเลือดฉุนจมูกโชยมา

เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเซียวอี้แล้ว ชูว่านจึงรีบขึ้นรถฮัมเมอร์ขับออกไปในทันที

เซียวอี้ค่อย ๆ เดินตรวจสอบลานจอดรถอย่างระมัดระวัง เขาเดินไล่ไปตามพื้นที่ระหว่างรถยนต์ที่จอดอยู่

เมื่อการหยั่งรู้ศักดิ์สิทธิ์กวาดผ่านรถมินิคูเปอร์สีแดงคันเล็ก เซียวอี้พลันนิ่งค้าง เขาเดินเข้าไปเปิดประตูรถออก

หญิงสาวผู้หนึ่งก้มหน้าฟุบพวงมาลัย ร่างกายท่อนล่างที่นั่งบนเบาะชุ่มโชกด้วยเลือด กลิ่นคาวของโลหิตโชยฟุ้งทั่วทั้งรถ

เซียวอี้ขมวดคิ้ว เขาประคองร่างผู้หญิงคนนั้นให้เงยหน้าขึ้นมา

“เป็นเธอคนนั้น!”

หญิงสาวผู้นี้กลับกลายเป็นสาวน้อยขายสมุนไพร

หัวใจของเซียวอี้บีบรัด เขารีบตรวจดูบาดแผลของเด็กสาวทันที อย่างไรก็ตามหลังตรวจดูอาการแล้ว เขากลับตื่นตะลึง เพราะเส้นลมปราณของเธอแตกสลายทั้งหมด หากจะช่วยเธอคงยากแล้ว! มีเพียงเศษเสี้ยวพลังชีวิตเบาบางที่หลงเหลืออยู่บริเวณอกของเธอ

เซียวอี้รีบหยิบเข็มเงินออกมาทันที เขาฉีกเสื้อโค้ตของสาวน้อยอย่างเร่งร้อน และปักเข็ม 2-3 เล่มลงบนอกของหญิงสาวด้วยความรวดเร็วปานสายฟ้าฟาด เขาพลิกบิดนิ้วเบา ๆ และเริ่มต้นใช้เคล็ดวิชาเข็มจตุรงค์

ยามที่ริ้วสีแดงปรากฏขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ใจ เด็กสาวพลันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า มีแสงสีแดงแปลกประหลาดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอด้วยเช่นกัน

เซียวอี้รู้ว่านี่คือลมหายใจเฮือกสุดท้ายในร่างของเธอแล้ว หลังจากนี้เธอคงต้องสิ้นลมไปตลอดกาล

เด็กสาวจับจ้องเซียวอี้ ริมฝีปากของเธอเริ่มขยับ เธอเอ่ยช้า ๆ ว่า "เมื่อกี้... ผู้ชายคนหนึ่ง..."

“ผู้ชายที่แย่งซื้อสมุนไพรกับฉันรึเปล่า?” เซียวอี้ขมวดคิ้วมุ่น พลางเอ่ยถาม

เด็กสาวพยักหน้าด้วยความยากลำบาก

กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเซียวอี้กระตุกอย่างรุนแรง แม้เด็กสาวจะไม่ได้พูดอะไรอีก แต่เขาก็พอเดาตัวตนของฆาตกรออกแล้ว นอกจากผู้ฝึกตน ก็ไม่มีใครอื่นอีก

เป็นไปไม่ได้ที่คนธรรมดาจะโหดร้ายกับเด็กสาวไร้ทางสู้ได้ถึงเพียงนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อพิจารณาจากฉากนองเลือดดุจแม่น้ำโลหิตแล้ว ห็นได้ว่าชายผู้นั้นกำลังตามหาบางสิ่ง

"ไอ้ชั่วนั่น!" ดวงตาของเซียวอี้ฉายแววเวทนา เขาเอ่ยว่า "เส้นลมปราณของเธอแตกสลายหมดแล้ว ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้อีก เธอมีความปรารถนาใดมั้ย? บางทีฉันอาจช่วยเธอได้"

เด็กสาวมองดูสายลูกปัดที่ห้อยอยู่บนกระจกมองหลังอย่างยากลำบาก เธอพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า "ลูกปัด..."

“ลูกปัด ลูกปัดทำไมรึ?” เซียวอี้ถามอย่างร้อนรน

ทว่าศีรษะของเด็กสาวกลับไถลตกอย่างรุนแรง เธอเสียชีวิตคาที่แล้ว

หัวใจของเซียวอี้สั่นสะท้าน

เซียวอี้ประสบพบเห็นชีวิตและความตายมามาก ทว่าในค่ำคืนนี้ การตายของเด็กสาวผู้นี้กลับทำให้หัวใจของเขาหนักอึ้ง

การที่ชายผู้นั้นสามารถสังหารเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ได้ด้วยวิธีการโหดเหี้ยมเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ ผู้ฝึกตนคนนั้นคือเศษสวะที่มีจิตใจหยาบช้า

เซียวอี้ถอนหายใจ เขาเอื้อมมือไปปิดตาเด็กสาว จากนั้นจึงหยิบลูกกำไลลูกปัดที่ห้อยอยู่บนกระจกมองหลัง เขารีบรุดออกจากลานจอดรถ และขึ้นรถฮัมเมอร์ของชูว่าน

"มีอะไรรึปล่า?" ชูว่านถาม

เซียวอี้ส่ายศีรษะช้า ๆ เขาเหลือบมองชูว่านเล็กน้อย ก่อนพูดว่า "ไม่มีอะไร เรากลับกันเถอะ"

แม้ชูว่านยังคงสงสัยในใจ แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรอีก เธอเหยียบคันเร่งและพาเซียวอี้กลับไปยังหอจี้ซื่อ

ฉินกวงหมิงและเสี่ยวเยว่กำลังนอนหลับ เซียวอี้ไม่อยากรบกวนพวกเขา จึงเดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องของตัวเอง

เซียวอี้นั่งลงบนเตียง ในมือกำกำไลลูกปัดไว้ เขาต้องการสืบหาเบาะแสบางอย่าง บางทีนี่อาจเป็นความลับที่ฆาตกรต้องการก้ได้ สาวน้อยผู้นี้ฉลาดหลักแหลมมากจริง ๆ เธอจงใจห้อยมันไว้ที่กระจกมองหลัง ทำให้ไม่มีใครหาเจอได้ง่าย ๆ

เซียวอี้ตวัดนิ้วร่ายอาคมจากคัมภีร์ต้นตำรับยามหาเวทย์ เขาควบคุมลมปราณในร่าง และค่อย ๆ โคจรพลังของโอสถให้เคลื่อนสู่ทุกเส้นลมปราณอย่างช้า ๆ

พลังแข็งแกร่งของโอสถอายุวัฒนะขยายหลอดเลือดของเซียวอี้ หล่อเลี้ยงกระดูก อวัยวะภายใน กล้ามเนื้อ และผิวหนังของเซียวอี้อย่างรวดเร็ว

เซียวอี้รู้สึกเหมือนมีแรงมหาศาลยืดร่างกายของเขาออก แรงนั้นทำลายล้างร่างกายเดิมของเขา แล้วจัดระเบียบมันใหม่ทั้งหมด ร่างกายของเขาแยกออกเป็นเสี่ยง ๆ อย่างต่อเนื่อง เลือดกระเซ็นซ่านออกมาทั่วร่าง ทว่าร่างใหม่กลับถูกสร้างขึ้นทันทีด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า

ถึงเซียวอี้จะเตรียมใจไว้แล้วสำหรับความเจ็บปวดเช่นนี้ แต่เขาก็ยังบิดเร่าด้วยความทรมาน แม้เขาจะมีวิธีบรรเทาความเจ็บปวดให้ตนเองนับร้อยวิธี แต่เขาก็หาได้ทำเช่นนั้นไม่ เพียงกัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวดเท่านั้น

ผู้ฝึกตนจำต้องทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส จึงจะกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่งได้ เส้นทางแห่งการฝึกฝนเต็มไปด้วยความยากลำบาก ความเจ็บปวดทางกายเช่นนี้มีแค่ในระยะแรกเท่านั้น หากคิดบรรเทาความทุกข์ทรมานในตอนนี้ จิตจะไม่สงบ ภายภาคหน้าจะเกิดจิตมารได้

เซียวอี้บำเพ็ญเพียรนานถึง 300 ปีในชาติที่แล้ว เขาจะเพิกเฉยต่อเรื่องนี้ได้อย่างไรกัน?

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง อาการปวดร้าวค่อย ๆ ทุเลาลง เซียวอี้รู้สึกว่าร่างกายของตนเบาหวิวดั่งขนนก ประดุจหากขยับตัวเพียงเล็กน้อย เขาก็จะล่องลอยเช่นนั้น

เซียวอี้ลืมตาขึ้นช้า ๆ เขาได้ยินเสียงคำรามกึกก้องในร่างกายของตน เฉกเช่นเดียวกับแม่น้ำที่หลอมละลายในฤดูใบไม้ผลิ สายธารไหลเวียนทั่วร่างของเขาด้วยพลังไม่มีที่สิ้นสุด ความรู้สึกแข็งกระด้างระเบิดออกจากร่างกายของเขาในทันที

เซียวอี้ก้มดูตัวเองอย่างระมัดระวัง และพบว่าตนได้ก้าวเข้าสู่ระดับกลางของโลกแล้ว ความแข็งแกร่งของเขายิ่งเพิ่มพูนขึ้น และแข็งแกร่งพอที่จะปลิดชีพกระทิงด้วยหมัดเดียว สิ่งนี้ทำให้เซียวอี้มีความสุขมาก แม้จะมีความแตกต่างเพียงนิดเดียวระหว่างระดับมนุษย์และโลก แต่หากปราศจากการเกื้อหนุนของโอสถชำระไขกระดูก ก็ยากมากที่จะเติมเต็มช่องว่างนั้น

ครั้งนี้ด้วยความช่วยเหลือของเม็ดโอสถชำระไขกระดูก เซียวอี้ไม่เพียงแค่ประสบความสำเร็จในการก้าวเข้าสู่อีกระดับเท่านั้น แต่ยังก้าวไปถึงขั้นกลางของระดับนี้ด้วย ไม่เสียชื่อที่เป็นโอสถชำระไขกระดูกจริง ๆ อย่างไรเขาก็ลงทุนลงแรงด้วยสมุนไพรจำนวนมาก

เซียวอี้รู้สึกถึงความแข็งแกร่งทั่วร่างกายของตน เขาเปล่งเสียงคำรามยาว

เซียวอี้รู้สึกสดชื่น ยามที่ก้มมองตนเอง เขาพบว่าร่างกายของเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากนัก แต่เมื่อเพ่งมองใกล้ๆ กลับพบว่าผิวหนังและกล้ามเนื้อมีความยืดหยุ่นมากขึ้น แม้แต่ผิวหนังทั่วร่างก็ยังมีสัมผัสนุ่มนวลและขาวกระจ่างขึ้น ผิวของเขานุ่มนวลราวเนื้อหยก เทียบได้กับชูว่านและเสี่ยวเยว่เลยทีเดียว

นี่คือประสิทธิภาพจากเม็ดโอสถ นับตั้งแต่นี้ร่างกายของเขาจะบริสุทธิ์ผุดผ่องราวทารกแรกเกิด ปราศจากราคีแปดเปื้อนใด ๆ และการฝึกฝนของเขาจะยิ่งรุดหน้าไวขึ้น

เซียวอี้ผุดลุกขึ้น เขาถอดเสื้อกางเกงที่เปรอะเปื้อนเลือดออก ห่อเสื้อผ้าสกปรกด้วยผ้าปูที่นอน และคิดจะนำไปโยนทิ้งวันพรุ่งนี้

เซียวอี้ในร่างเปลือยเปล่าลุกลงจากเตียง เขาเปิดประตู และต้องการอาบน้ำร้อนชำระร่างกาย

ทว่าทันทีที่ประตูเปิดออก เซียวอี้กลับแปลกใจมากที่เห็นเสี่ยวเยว่ยืนตาปรืออยู่หน้าประตู มือเล็กนุ่มนิ่มกำหมัดแน่น ดูเหมือนเธอกำลังจะเคาะประตูพอดี

"กรี๊ด" เมื่อร่างเปลือยเปล่าของเซียวอี้เผยสู่สายตาของเสี่ยวเยว่ เธอตกใจมากจนเผลอยกมือปิดปาก