ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 29

"เปียวซื่อ รองหัวหน้าแก๊งหลงหูโดนแกทำร้ายจนกลายเป็นผัก ไห่เกอติดตามฉัน ตั้งแต่ฉันยังเด็ก และแกก็หักมือข้างหนึ่งของเขา ดังนั้นฉันจะหั่นแกออกเป็น 8 ส่วนแล้วเอาไปต้ม เพื่อระบายแค้นให้พี่น้องที่บาดเจ็บของฉัน" เสียงของเซี่ยหลงเรียบรื่นเลือนราง เขาเอ่ยเน้นทีละคำ ผู้คนต่างรับรู้ถึงกระแสความเกลียดชังเยี่ยงปีศาจในน้ำเสียงของเขา

เซียวอี้แค่นเสียงหึ ก่อนเอ่ยช้า ๆ "แกต้องรับกรรมที่แกเคยก่อไว้ แกขูดรีดทำร้ายพ่อค้าบนถนนเถาซานมากว่าสิบปี กล้าดียังไงถึงลงมือกับคนของฉัน! วันนี้แกสมควรตาย!"

"ฮ่า ๆ ๆ..." เซี่ยหลงระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น หลังหัวเราะอยู่นาน เขาก็จุดซิการ์ของตน สายตาจ้องเซียวอี้เขม็ง เซี่ยหลงพูดว่า "แกเป็นแค่ไอ้หมอกระจอก ต่อให้แกพานักสู้หญิงมาด้วย แล้วอย่างไรล่ะ? ไหน ๆ แกก็ถ่อมาถึงที่นี่แล้ว แกไม่มีทางได้กลับไปดั่งใจหวังหรอก เหล่าพี่น้องทั้งหลาย สับไอ้เวรนี่ให้เป็นชิ้น ๆ ส่วนผู้หญิงกับเด็กสาวด้านบนเป็นของทุกคน ผลัดกันย่ำยีนังพวกนี้ แล้วค่อยฆ่าพวกมันทิ้ง"

“ได้สิ หลงเกอ! ฮ่า ๆ…” เหล่าอันธพาลกว่า 40 คนหัวเราะกันอย่างบ้าคลั่ง ทุกคนก้าวออกมาข้างหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน

เมื่อเฮยเฟิงได้ยินเสียงหัวเราะหื่นกระหาย ดวงตางดงามของเธอพลันหรี่ลงในทันที ทันใดนั้นมีดพับในมือของเธอก็ขยับ มีดพุ่งตรงสู่นักเลงที่อยู่ใกล้ตัวเธอที่สุด มันกำลังหัวเราะร่วนอย่างชั่วร้าย

"ฟุบ!" มีเสียงเบาหวิว มีดพับแหลมคมพุ่งเสียบลำคอของอันธพาลโดยปราศจากสัญญาณเตือนล่วงหน้าใด ๆ

“อึก...” คนร้ายแทบไม่รู้สึกเจ็บปวด มันเบิกตากว้างอย่างเสียขวัญ พยายามดิ้นรนก้มมองลำคอของตัวเองอย่างยากลำบาก

ทว่าก่อนที่มันจะก้มหน้าลงได้ เฮยเฟิงก็กระตุกแขนของเธอ และพลิกมีดด้วยท่วงท่าพิสดาร

เกิดเสียงเชือดเฉือนดังลั่น ศีรษะของอันธพาลถูกบั่นอย่างเฉียบขาดหมดจด มันกลิ้งหลุน ๆ ออกไปไกล ใบหน้าไร้ชีวิตยังคงเต็มไปด้วยความงุนงง

น้ำพุเลือดสูงกว่าหนึ่งเมตรพุ่งกระฉูด ในที่สุดร่างไร้ศีรษะนั้นก็ล้มกระแทกพื้นดังตึง กลิ่นฉุนคาวเลือดโชยทั่วอาณาบริเวณทันที

เหล่าอันธพาลพลันตระหนักถึงเสี้ยววินาทีแห่งความตาย แต่พวกมันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว อันธพาลส่งเสียงคำรามกึกก้องบ้าคลั่ง และโถมตัวพุ่งเข้าใส่เซียวอี้ และเฮยเฟิงพร้อมมีดในมือ

“เฮยเฟิง ไม่ยุติธรรมเลย ศพแรกควรจะเป็นฝีมือผมสิ” เซียวอี้ก้มหยิบมีดของอันธพาลไร้ศีรษะขึ้นมา เขากระชับมีดในมือ ขณะเอ่ยเย็นชา

“อ้อ ถ้าคุณไม่พอใจ ก็มาดูกันว่าสุดท้ายใครจะเป็นผู้ชนะ” เฮยเฟิงหันมาขยิบตาให้เซียวอี้ ริมฝีปากแย้มรอยยิ้ม

"งั้นก็ลุยกันเถอะ!" เซียวอี้เดินย่างสามขุมเข้าไปหาอันธพาลที่อยู่ใกล้เขาที่สุด

สีหน้าอันธพาลคนนั้นเหี้ยมเกรียม มันเงื้อมีดขึ้นเหนือหัวและออกแรงฟันร่างเซียวอี้สุดแรงเกิด มันแทบทนรอไม่ไหวที่จะฉีกร่างของเซียวอี้เป็นชิ้น ๆ

เซียวอี้หรี่ตา เขาไม่ถอยหนี เพียงก้าวออกมาข้างหน้า และพุ่งตัวประชิดอกของอันธพาลด้วยความเร็วน่าเหลือเชื่อ เกิดแสงแวววาวจากคมมีด เซียวอี้ยกแขนขวากดแขนที่เงื้อมีดฟันของคนร้ายไว้ และเฉือนแขนข้างนั้นทิ้งในพริบตา

เกิดเสียงดัง "ตุบ" แขนขวาของอันธพาลถูกเฉือนสะบั้นจากไหล่ ตกลงบนพื้น มือยังถือมีดคาไว้ เลือดสด ๆ สาดกระจายจากบาดแผลราวน้ำพุโลหิต ใบหน้าของอันธพาลคนนั้นเต็มไปด้วยน้ำหูน้ำตาไหล

“อ๊าก...” อันธพาลคนนั้นเจ็บปวดทรมานจนล้มกลิ้งไปนอนกับพื้น มันส่งเสียงร้องโหยหวนชวนสะพรึงขวัญ และสูญเสียความสามารถในการต่อสู้อย่างสิ้นเชิง

"หนึ่ง!" เซียวอี้ตะโกน

เฮยเฟิงหัวเราะเบา ๆ ทันใดนั้นมีดพับในมือของเธอเลื้อยพันรอบต้นขาของอันธพาลอีกคน ในชั่วอึดใจท่อนขาก็ร่วงลงบนพื้น ตามด้วยเสียงตะโกนของเฮยเฟิง

"สอง!  "

ทั้งสองคนพุ่งตัวสังหารกลุ่มอันธพาลราวกำลังหั่นผัก ไม่ว่าพวกเขาเยื้องกรายไปที่แห่งใด น้ำพุเลือดและชิ้นส่วนแขนขาจะกระเด็นไปทุกทิศทาง

เซียวอี้มาถึงขั้นกลางของระดับโลกแล้ว เปรียบดั่งพยัคฆ์ปะทะกับฝูงแกะ

ถึงเฮยเฟิงจะไม่เก่งกาจกำยำเท่าเซียวอี้ ทว่าเธอมีรูปร่างที่ปราดเปรียว และมีความยืดหยุ่นไม่ตายตัว มีดพับของเธอสามารถพลิกแพลงยืดหยุ่นได้ดีเยี่ยม ยิ่งไปกว่านั้นเธอมักปรากฏตัวขึ้นและหายตัวไปอย่างลึกลับ ทำให้เหล่าอันธพาลที่ประมาทล้วนแต่พบกับความตาย

เพียงชั่วพริบตากระแสโลหิตไหลรินดุจสายน้ำเจิ่งนองทั่วโรงงาน มีเสียงโหยหวนกรีดร้องดังระงมทั่วทุกแห่งหนเปรียบดั่งนรกบนดิน

"หยุด !"

ท่ามกลางความมืดมิด เซี่ยหลงถลาเข้าไปหาร่างฉินกวงหมิงและเสี่ยวเยว่ด้วยใบหน้าอำมหิต เขายกมือจับปุ่มสีแดงไว้ แววตาบ้าคลั่งจวนเจียนระเบิด เขาตะคอกว่า "หยุดเดี๋ยวนี้! แค่ฉันกดปุ่มนี้ พวกมันทั้งสองก็จะถูกบดขยี้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย! ถ้าพวกแกยังอยากให้พวกมันมีชีวิตต่อ ก็ปล่อยมีดในมือ แล้วคุกเข่าลง! คุกเข่าสิ!"

เซียวอี้และเฮยเฟิงต่างมองหน้ากัน แม้พวกเขาจะไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา แต่คนทั้งสองต่างตกลงร่วมมือกันแล้วแทบในทันที

เฮยเฟิงพยักหน้า ทันใดนั้นมีดพับก็พุ่งตรงไปที่มือข้างซ้ายของเซี่ยหลงซึ่งวางค้างอยู่บนปุ่มสีแดง มือซ้ายของเซี่ยหลงตกอยู่ในอันตรายอย่างใหญ่หลวง

ทว่าครั้งนี้เฮยเฟิงกลับล้มเหลว

“เคร้ง” เกิดเสียงโลหะบาดแหลมดังขึ้น มีดพับถูกมีดบินซึ่งขว้างจากความมืดพุ่งเข้าปะทะ หลังเสียงปะทะ มีดพับของเฮยเฟิงร่วงบนเครื่องจักรในโรงงาน เกิดประกายไฟแลบ

"หา?" เฮยเฟิงขมวดคิ้วเพ่งจ้องความมืดเบื้องหลังเซี่ยหลง

"ออกมา!" การหยั่งรู้ศักดิ์สิทธิ์ของเซียวอี้พบตัวบุรุษปริศนาแล้ว

ชายชุดดำค่อย ๆ เยื้องกรายออกมาจากความมืดมิด สีหน้าเขาหม่นหมองมืดมนดั่งซากศพเดินได้ ทั่วทั้งร่างปราศจากกลิ่นอายใด ๆ หาไม่เซียวอี้คงค้นพบตัวเขานานแล้ว

"ฉินกวงหมิง หยุดตะโกนเสียที!" ขณะที่คำราม เซียวอี้พลันทะยานสูงจากพื้น เขาคว้าโซ่เหล็กที่มัดมือของฉินกวงหมิงไว้มั่น

"อ๊าก!" ทั้งฉินกวงหมิงและเซี่ยหลงต่างตะโกนเสียงหลงพร้อมกัน

แม้จะเป็นความสูงเพียง 4-5 เมตร แต่เซียวอี้กลับถีบตัวทะยานขึ้นได้โดยไม่ต้องอาศัยเครื่องทุ่นแรงใด ๆ เรื่องนี้อยู่เหนือจินตนาการของทุกคน

เซียวอี้เงื้อมีดฟันโซ่อย่างแรง

"ตึง!" เกิดเสียงขาดสะบั้น โซ่เหล็กหนาถึง 4-5 เซนติเมตรขาดออกจากกัน

เซียวอี้คว้าร่างอ้วนฉุของฉินกวงหมิงด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือประคองร่างเสี่ยวเยว่ซึ่งยังหมดสติไว้ และกระโดดลงพื้นทันที

“ไอ้วิปริต แกยังเป็นมนุษย์อยู่รึเปล่าวะ?” เซี่ยหลงเซล้มหงายหลัง เขานั่งหมดสภาพอยู่บนพื้น มือชี้ไปที่เซียวอี้อย่างเสียขวัญ ทั่วร่างสั่นระริกพูดไม่ออกซักคำ

"แน่นอน ฉันแค่ต่อสู้กับปีศาจเท่านั้น!" เซียวอี้ยืนเบื้องหน้าเซี่ยหลง ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ เขาเอื้อมมือกระชากร่างเซี่ยหลงโยนเข้าไปในเครื่องจักรโดยไม่ลังเล

"อ๊าก..." เสียงร้องโหยหวนแสลงหูดังก้องโรงงาน ผิวหนังของเซี่ยหลงถูกถลกออก เศษชิ้นเนื้อ และเลือดสาดกระจายไปทั่ว ร่างของเซี่ยหลงถูกบดขยี้กลายเป็นเนื้อชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ผู้ทรงอิทธิพลแห่งถนนเถาซานผู้ครอบงำทุกคนมานานกว่าสิบปีตายลงด้วยน้ำมือของเซียวอี้

ฉินกวงหมิงเห็นภาพการตายของเซี่ยหลงต่อหน้าต่อตา หากเซียวอี้ช่วยเขาไม่ทันเวลา เขาคงต้องถูกบดขยี้กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างเช่นในตอนนี้ ฉินกวงหมิงหวาดกลัวจนร่างสั่นเทิ้ม เป้ากางเกงเปียกชื้นเป็นดวง

“อยู่ที่นี่กับเสี่ยวเยว่ ห้ามขยับไปไหน” เซียวอี้ตัดโซ่บนร่างของฉินกวงหมิงออก

"ตรงนั้น ตรงนั้น..." นิ้วของฉินกวงหมิงสั่นระริก ขณะที่เขาชี้ไปยังข้างหลังของเซียวอี้ด้วยความสยองขวัญ

เซียวอี้หันศีรษะในทันใด เพียงเพื่อจะพบว่าเฮยเฟิงถูกชายชุดดำรุกไล่จนมุมที่เสา โซ่สีขาวพันรอบคอของเธอ เมื่อชายชุดดำกระชับโซ่แน่น ปลายมีดก็จ่อเข้าใกล้เธอมากขึ้น สถานการณ์นั้นสุ่มเสี่ยงเร่งด่วนเป็นอย่างยิ่ง!

เซียวอี้ย่อตัวพุ่งใส่ชายชุดดำทันที

“อย่าขยับ!” ชายในชุดดำหันหน้ากลับมา เขากระชากร่างเฮยเฟิงมายืนเบื้องหน้าทันที

"ปล่อยเธอไป!" เซียวอี้หยุดกึก เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ