ผมเกิดใหม่ เป็นหมอเทวดามือวิเศษ นิยาย บท 30

"โอ้ จะเป็นไปได้เหรอ? ในเมื่อคุณฆ่านายจ้างของผม และทำให้ภารกิจของผมล้มเหลว" ชายชุดดำค่อย ๆ รัดโซ่แน่นกว่าเก่า ปลายมีดจ่อกดลำคอเฮยเฟิง หยดเลือดแดงไหลรินออกมา

เฮยเฟิงขมวดคิ้วแน่น ทว่าเธอยังข่มกลั้นความเจ็บปวดเาไว้ได้ เธอจ้องชายชุดดำด้วยนัยน์ตาพร่ามัว ริมฝีปากเอ่ยเสียงแหบพร่า "แกไม่กลัวเหรอว่าขุมพลังเบื้องหลังฉันจะฉีกร่างแกออกเป็นชิ้น ๆ?"

“ฮ่า ๆ หากว่าภารกิจล้มเหลว ชื่อเสียงของผมในแถบนี้ก็ต้องดิ่งฮวบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ถ้าผมฆ่าคุณสำเร็จ ก็ยังเพียงพอที่ผมจะชูคอได้ตลอดชีวิต”  ชายชุดดำกล่าว ทันใดนั้นเขาแลบลิ้นสีแดงสดเลียใบหน้าขาวนวลของเฮยเฟิงอย่างแรง

"แล้วแกจะต้องเสียใจ!" เฮยเฟิงไม่เก็บซ่อนความรังเกียจ เธอกัดฟันพูดอย่างเคียดแค้น

"จริงเหรอ?" ชายชุดดำฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ โซ่รัดแน่นขึ้นอีก มีดคมปลาบแทงลึกเข้าไปในผิวหนังของเฮยเฟิง

ในที่สุดเฮยเฟิงก็คำรามออกมา เปลือกตาปิดแน่น

ทว่าขณะที่เธอหลับตา เฮยเฟิงกลับได้ยินเสียง "เคร้ง" เบา ๆ โซ่ที่รัดคอเธอคลายออกโดยพลัน

เฮยเฟิงตกใจมากและรีบลืมตาขึ้น เธอเห็นเซียวอี้กำลังแย้มยิ้มอยู่ข้างหน้าเธอ เฮยเฟิงรีบหันกลับไปมอง และพบมีดบินส่องประกายวาบปักกลางหน้าผากของชายผู้นั้น มันคือมีดที่เคยใช้โจมตีเซียวอี้ก่อนหน้านี้นั่นเอง เวลานี้ปลายมีดอยู่ห่างจากศีรษะของเฮยเฟิงเพียงแค่ 1 เซนติเมตร

เฮยเฟิงกระโดดถอยออกมาทันที ศพชายชุดดำล้มกระแทกพื้นอย่างรุนแรง เขาสิ้นใจอย่างน่าอนาถ

"ไอ้สารเลวเอ๊ย!" เฮยเฟิงดึงมีดออกจากคอ แล้วจวกแทงใบหน้าของชายชุดดำอย่างอาฆาตแค้น เธอใช้มีดสับใบหน้าไร้ชีวิตของศพเป็นชิ้น ๆ ในชั่วพริบตา

“ช่างมันเถอะ คุณจะทำแบบนี้ไปทำไมกัน?” เซียวอี้เอื้อมมือรั้งแขนเฮยเฟิงไว้

“มันกล้าดียังไงถึงเลียฉัน!” เฮยเฟิงไม่อาจขจัดความเคียดแค้นของตนได้

"ไปเถอะ!" เซียวอี้อุ้มร่างเสี่ยวเยว่ขึ้น ขณะที่เฮยเฟิงประคองฉินกวงหมิงเดินเคียงบ่าเคียงไหล่ออกมาท่ามกลางแอ่งโลหิต ออกมายังด้านนอกโรงงาน

ทันทีที่ประตูเปิดออก แสงแดดพลันสาดส่องราวกับนี่คืออีกโลกอีกใบ

ฉินกวงหมิงน้ำตาไหล และแหกปากร้องไห้เสียงดัง เขากลัวมากเสียจนระเบิดร้องไห้อีกรอบ

"เอาล่ะ ลุงฉินกวงหมิง! จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้วครับ" เซียวอี้ตบไหล่ฉินกวงหมิงอย่างปลอบโยน

“เสี่ยวเยว่เป็นอย่างไรบ้าง?” ฉินกวงหมิงอเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ก่อนจะถามขึ้นมา

“เธอแค่กลัวมากเกินไป เธอสบายดีครับ!” เซียวอี้ส่งร่างเสี่ยวเยว่ให้เฮยเฟิง และถามว่า "เฮยเฟิง คุณยังขี่มอเตอร์ไซค์ไหวมั้ย?"

"ไหวสิ!" เฮยเฟิงเลิกคิ้ว พลางตอบเสียงต่ำ

เซียวอี้พิจารณาเธอขึ้น ๆ ลง ๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "งั้นคุณไปส่งฉินกวงหมิงกับเสี่ยวเยว่เถอะ ผมยังมีธุระอื่นที่ต้องจัดการ"

เฮยเฟิงไม่ได้เซ้าซี้ว่าเขากำลังจะทำสิ่งใด เธอเพียงดึงมอเตอร์ไซค์ฮาร์เลย์ของเธอขึ้นมาอย่างคล่องเคล่ว ประคองฉินกวงหมิงและเสี่ยวเยว่ซ้อนท้าย จากนั้นจึงขับแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว

เซียวอี้หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในโรงงาน เขาเดินเข้าไปยังสำนักงานที่อยู่ด้านหลัง

เซียวอี้เตะประตูเปิดกว้าง

เท่าที่เขาเห็น มีอันธพาล 12 คนถูกมัดกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนพื้น ทุกคนต่างมองเซียวอี้ด้วยแววตาหวาดหวั่น

การหยั่งรู้ศักดิ์สิทธิ์ของเซียวอี้แข็งแกร่งมากเสียจนเขาลืมคนพวกนี้ไม่ลง มองปราดเดียวก็พบว่าคนเหล่านี้คือลูกสมุนที่ติดตามเปียวซื่อไปอาละวาดที่หอจี้ซื่อในวันนั้น เขาตกใจมากเมื่อตระหนักว่าหัวหน้ากลุ่มคือต้าปี๋

เซียวอี้ก้าวออกมาข้างหน้า  มือกระชากผ้าขนหนูขาดรุ่งริ่งที่ยัดอยู่ในปากต้าปี๋ออก

ต้าปี๋ไอโขลกอย่างรุนแรง เขาแอบเห็นฉากน่าสยดสยองเลือดไหลนองดุจแม่น้ำที่นอกประตูแล้ว ต้าปี๋กลัวจนหัวหด และตะโกนวิงวอนขอความเมตตาด้วยเสียงสั่นเครือ "เซียว คุณเซียวครับ พวกเราไม่เกี่ยวนะ... เรา เราไม่มีเจตนาที่จะแข็งข้อกับคุณอีก หลงเกอเลยจับพวกเรามัดไว้.. "

เซียวอี้พยักหน้ารับ เขาทราบเรื่องนี้ตั้งแต่แรก ในเมื่อรู้พิษสงของเซียวอี้แล้ว คงน่าแปลกหากคนพวกนี้ยังกล้าเป็นปรปักษ์กับเขาอีก

เซียวอี้หยิบมีดแหลมตัดเชือกให้ต้าปี๋

"ขอบคุณ ขอบคุณครับ คุณเซียว" ต้าปี๋โขกหัวกับพื้นอย่างสิ้นหวัง

“พวกแกยังพอมีสมองอยู่บ้าง หากพวกแกไม่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับฉัน ฉันก็จะไว้ชีวิตพวกแก” เซียวอี้เงื้อมีดตัดเชือกให้อันธพาลคนอื่น ๆ

"ไม่ใช่ว่าพวกเรามีสมองหรอก แต่พวกเรากลัวจนหัวหดต่างหาก คุณเซียว คุณใจดีมากครับ ครั้งนี้พวกเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องจริง ๆ" เหล่าอันธพาลต่างอ้อนวอนร้องขอชีวิตเสียงระงม

“พวกแกรู้จักธุรกิจอะไรของเซี่ยหลงบ้าง?” เซียวอี้ถามเสียงเฉียบขาด

“มีโรงแรม 2 แห่งครับ มีไนต์คลับ แล้วก็บริษัทร็อคกี้ด้วย” ต้าปี๋ตอบอย่างร้อนรน

มีบาดแผล 2 แห่งยาวกว่า 10 เซนติเมตรบนแผ่นหลังขาวเนียน ผิวหนังและเนื้อถูกกรีดจนเหวอะหวะ เลือดไหลเปรอะเปื้อนทั่วแผ่นหลัง และไหลซึมลงไปในกางเกงหนังสีดำ เลือดเริ่มจับตัวแห้งกรังเล็กน้อยแล้ว

เซียวอี้สูดลมหายใจลึก เขาเริ่มหยิบเข็มเงินที่เตรียมไว้ออกมา จากนั้นจึงปักลงไปบนจุดฝังเข็มรอบบาดแผลทั้งสองเพื่อห้ามเลือด เขาหยิบไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ และผ้าก๊อซ ค่อย ๆ บรรจงเช็ดคราบเลือดสกปรกบนแผ่นหลังของเธอออก สุดท้ายจึงหยิบขวดครีมผิวหยกออกมา และทาลงบนบาดแผลของเฮยเฟิง มันมีสรรพคุณช่วยป้องกันการเกิดแผลเป็น และช่วยรักษาบาดแผล

"ฮึก!" เฮยเฟิงเจ็บปวดจนทั้งร่างเครียดเกร็งไปหมด

เซียวอี้ทาบนิ้วลงบนจุดฝังเข็มต่าง ๆ บนเอวของเฮยเฟิง แล้วออกแรงกดลงช้า ๆ มีจุดฝังเข็มหลายแห่งที่เกี่ยวเนื่องกับอาการเจ็บปวด หลังใช้นิ้วกดตามจุดต่าง ๆ แล้ว  ความเจ็บปวดทั่วร่างเฮยเฟิงจึงค่อยทุเลาลง

เฮยเฟิงหยัดตัวขึ้นอย่างสับสน เธอหันศีรษะมองเซียวอี้ด้วยความประหลาดใจ ไม่ตระหนักเลยสักนิดว่านี่คือการเปิดเผยทรวงอกของตน

หัวใจของเซียวอี้พลันเต้นผิดจังหวะ เขารีบเอื้อมมือกดร่างเฮยเฟิงลงทันที และเอ่ยเสียงต่ำว่า "นอนลง!"

เฮยเฟิงไม่ยอมเอนนอนอย่างเชื่อฟัง เธอเพียงชำเลืองมองร่างกายส่วนล่างของเซียวอี้ แล้วพูดกลั้วหัวเราะเบา ๆ ว่า "คุณไม่เคยลิ้มรสชาติผู้หญิงมาก่อนเหรอ?"

เซียวอี้หยุดกดร่างเธอชั่วขณะ ก่อนตวัดเสียงห้วน "แล้วมีอะไรผิดปกติ?"

"ยากที่จะจินตนาการว่าคนอย่างคุณไม่มีผู้หญิงมาชอบ" เฮยเฟิงพลิกกายหยัดร่างขึ้น แขนขวาพาดทรวงอกอิ่มไว้

"ใส่นี่สิ" เซียวอี้โยนเสื้อยืดแขนสั้นของเสี่ยวเยว่ใส่ร่างเฮยเฟิง

มุมปากของเฮยเฟิงเม้มเล็กน้อย เธอหยิบเสื้อขึ้นสวมแต่โดยดี

ทว่าเสื้อยืดสีขาวกลับไม่อาจปกปิดเรือนร่างอันน่าภูมิใจของเฮยเฟิงได้ เสื้อของเสี่ยวเยว่มีความสดใสสบายตา ทว่ากลับรัดรูปไปตามส่วนโค้งเว้าของเฮยเฟิง ยามที่สวมคู่กางเกงหนังรัดรูปจึงทำให้ดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษ

เซียวอี้ทิ้งตัวนั่งตรงข้ามเฮยเฟิง เขาสบตาเธอแล้วถามด้วยเสียงล้ำลึก “คุณช่วยผมทำไม?”

“นี่คือหนึ่งในภารกิจของพวกเราที่ต้องกำจัดขุมพลังใต้ดิน ยิ่งไปกว่านั้นฉันจำเป็นต้องช่วยชีวิตคุณด้วยเพื่อให้คุณรักษาเจ้านายของฉัน!” เฮยเฟิงเหลือบมองเซียวอี้ ริมฝีปากวาดรอยยิ้ม ขนตายาวของเธอสั่นกระพือ รอยสักบนแก้มของเธอดูสวยงามมีชีวิตชีวา

เซียวอี้ยิ้มเมื่อได้ยินเช่นนี้ เขามองเฮยเฟิงกลับ ก่อนจะตอบว่า "ดูเหมือนผมคงต้องไปพบหัวหน้าคุณจริง ๆ เสียแล้ว แต่ขอผมดูแลฉินกวงหมิงและลูกสาวของเขาก่อน"

“เอาเถอะ คุณไม่จำเป็นต้องเร่งรีบถึงขนาดนั้น ฉันขอตัวก่อน ไม่ต้องกังวลเรื่องแก๊งหลงหู เราจะจัดการให้คุณเอง!” เฮยเฟิงเอ่ยแล้วเดินผ่านประตูออกไปอย่างรวดเร็ว เธอก้าวขึ้นมอเตอร์ไซค์และจากไป