ผมคือหมอเทวดา นิยาย บท 17

17 /1059

ดวงตาสองข้างเล็กกว่าเมล็ดข้าวฟ่าง อ้าปากแลบลิ้นสองแฉกสีดำ ส่งเสียงฟ่อ ๆ ทำให้คนขนลุกขนพอง

“งู งูจริง ๆ ด้วย!” หลิวตงฉี่อุทานออกมา

งูตัวเล็กเหมือนกับตื่นตระหนก ร่างกายมุดออกมาจากรูเล็ก ๆ ทันที แล้วงอตัวจะกระโดดหนีไป

มันเล็กขนาดนั้น หนีไปก็จะหาไม่เจอแล้ว

ในตอนนี้เอง ลั่วอู๋ฉางถือแก้วกระเบื้องรับเอาไว้ จากนั้นปิดฝาลง

งูตัวเล็กเลื้อยไปมาอยู่ในขวด หมดหนทางหนี

เกาชิงเหยียนตกตะลึงจนหน้าซีด ถามขึ้น “คุณมังกรลั่ว นี่คืออะไรคะ?”

ลั่วอู๋ฉางวางขวดลง พูด “หนอนงูทอง หนอนคุณไสยที่พิษร้ายแรงที่สุดในอาณาเขตแม้ว คนที่ปล่อยหนอนจะนำเซลล์ไข่งูผสมในน้ำ หรือในอาหาร เข้าไปในท้องของเหยื่อโดยไม่รู้ตัว ฟักตัวเป็นหนอนงูทอง”

“มีคนทำร้ายพ่อฉันจริง ๆ ด้วย!” เกาชิงเหยียนดวงตาสั่นคลอน จากนั้นก็เผยความอาฆาตที่เย็นชา

“เขากลับตัวกลับใจแล้ว คนพวกนั้นยังไม่ยอมปล่อยเขา ให้ฉันสืบออกมาได้ว่าใครเป็นคนทำ ไม่มีทางปล่อยมันไปแน่นอน!”

พี่ตาวพูดด้วยหน้าตาดุดัน “หลังจากคุณหนูสืบออกมาได้ ให้บอกกับผมทันที ผมจะพาคนไปเอาเลือดมันออกด้วยตัวเอง!”

ในตอนนี้เอง ดวงตาของเกาฉี่เฉียงขยับเล็กน้อย จากนั้น ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ

“ที่นี่คือที่ไหน นี่ฉันเป็นอะไรไป?”

เกาชิงเหยียนรีบโผเข้าไปข้างเตียง ดีใจจนน้ำตาไหลออกมา “พ่อ พ่อฟื้นแล้ว ดีมากจริง ๆ! พ่อหมดสติไปหนึ่งสัปดาห์เต็ม ๆ”

“เสี่ยวเหยียนไม่ร้อง พ่อยังอยู่ดีไม่ใช่เหรอ” เกาฉี่เฉียงมองดูลูกสาว ยิ้มแหยออกมาเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ถลึงตาโตทันที

“มังกรลั่วเทียน……คุณลั่ว ทำไมถึงเป็นคุณ!”