ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 33

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ！”

หลินเมิ่งหวันตอบรับออกมาอย่างดีใจ ดึงกระโปรงขึ้นมาแล้วรีบเข้าไปในห้อง

ฉินอี้เสียนชำนาญด้านทำนอง ส่วนหอเมี่ยวอิงนั้นยิ่งแล้วใหญ่มีครูดนตรีมากมาย หลินเมิ่งหวันไปเรียนที่นั่น ต้องได้วิชาเก่งเท่าตัวแน่นอน

อีกอย่าง หลินเมิ่งหวันยังมีโอกาสเจอหน้าเจียงหลีอวิ๋น เพื่อจะได้ถามเรื่องที่เขาขายยาแก้พิษทำไปถึงไหนแล้ว

แต่เมื่อหลินเมิ่งหวันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็เห็นเจินจูเดินหน้าบึ้งเข้ามา

“คุณหนูรอง จวนหลินให้คนส่งจดหมายมา บอกว่าฮูหยินใหญ่ให้เชิญคุณหนูกลับไป”

หลินเมิ่งหวันตกใจ “ที่จวนเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ？”

ฉินอี้เสียนเดินไปด้านหน้าเร็วๆ พูดออกมาว่า ：“เรื่องที่เจ้าไปก่อไว้เจ้าลืมไปแล้วเหรอ？”

หลินเมิ่งหวันตกใจ เงยหน้าขึ้นมอง เห็นสีหน้าของฉินอี้เสียนมองมาที่นางอย่างไม่เป็นมิตร

คงจะไม่ใช่ วันมะรืนเรื่องที่นางไปหอจุ้ยหงกับฉินจิ้งเจาถูกเปิดเผยออกมาหรอกนะ？

หลินเมิ่งหวันกลืนน้ำลายลงคออย่างกังวล แล้วหันหน้าไปมองเจินจูโดยปริยาย ก็เห็นเจินจูทำหน้าขมขื่นแล้วพยักหน้า

“คุณหนูรอง เมื่อกี้คนของจวนหลินที่ส่งจดหมายมา บอกว่าตอนนี้ข้างนอกต่างลือกันว่าคุณหนูแต่งกายเป็นผู้ชายไปเที่ยวซ่อง เพื่อไปเจอคนรัก ฮูหยินใหญ่กับนายท่านโกรธมาก ให้คุณหนูรีบกลับไปอธิบายโดยด่วน”

หลินเมิ่งหวันรู้สึกแปลกประหลาดใจ “เรื่องนี้แพร่กระจายออกไปได้อย่างไร？”

ฉินอี้เสียนเอาใบพัดเคาะไปที่ศีรษะของหลินเมิ่งหวัน พูดประชดออกมาว่า：“ถ้าไม่อยากให้คนอื่นรู้ ก็ไม่ควรทำ ข้าคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเจ้ากับน้องห้าจะใจกล้าขนาดนี้ น้องห้าคงเบื่อชีวิตแล้ว จึงกล้าพาเจ้าไปที่หอจุ้ยหง”

“เจ้ารีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า จะได้ไม่ต้องทำให้หลินฮูหยินใหญ่โกรธเพิ่มมากขึ้นอีก”

ฉินอี้เสียนขมวดคิ้วแล้วมองไปที่หลินเมิ่งหวัน เนื่องจากจะไปหอเมี่ยวอิง ดังนั้นตอนนี้หลินเมิ่งหวันจึงแต่งกายเป็นชาย

รูปลักษณ์ตอนนี้ เช่นตอนที่นางไปหอจุ้ยหงไม่มีผิด ถ้าจะทำให้คนโกรธก็คงเป็นเรื่องธรรมดา

หลินเมิ่งหวันรู้สึกสงสัยเล็กน้อย ขมวคิ้วเข้าหากัน

คืนนั้นฉู่โม่หยวนได้เปิดเผยตัวตนแล้ว ไม่น่ามีข่าวลือแบบนี้ออกมาถึงจะถูก

แต่หลินเมิ่งหวันก็ไม่กล้าล่าช้า รีบเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

จากนั้น รถม้าหรูหราหลายคันก็รีบออกจากจวน เพื่อเดินทางไปที่จวนหลิน

จวนหลิน ที่สวนสน

ห้องโถงด้านหน้าที่กว้างขวางนั้นเต็มไปด้วยผู้คน ทำให้รู้สึกแออัดเล็กน้อย

หลินเมิ่งหวันกับฉินจิ้งเจาคุกเข่าอยู่ตรงกลาง ก้มหัวลงทำตัวเช่นนกกระทา

หลินฮูหยินใหญ่สีหน้าเคร่งขรึมนั่งอยู่ด้านบน รู้สึกแน่นหน้าอกไปหมด

ฉินชิงรุ่ยนั่งอยู่ด้านข้างหลินฮูหยินใหญ่ ส่วนหลินซ่างซูนั่งอยู่ด้านล่างลำดับแรก

และมีผู้หญิงอีกคนสวมกระโปรงลายปักดอกไม้สีชมพูเข้มยืนอยู่ในห้องโถง ก็คือจางซื่อท่านป้าใหญ่ของหลินเมิ่งหวันนั่งเอง ซึ่งตอนนี้เป็นตัวแทนดูแลจวนหลินทั้งหมด

เวลานี้ใบหน้าของจางซื่อโกรธมาก มองไปที่หลินฮูหยินใหญ่แล้วพูดขึ้นว่า：“ท่านแม่ เมิ่งหวันเป็นคนของบ้านสาม ความจริงแล้วพวกเราไม่ควรถามถ่าย แต่ตอนนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่บานปลาย ถ้าไม่แก้ไขให้ดี อาจกระทบต่อตระกูลหลินทั้งหมดก็ได้”

“ตอนนี้อวิ้นอี๋กำลังหาคู่ ซิงโหรวกับจื่อยวนอายุก็ถึงแล้ว เมิ่งหวันก่อเรื่องครั้งแล้วครั้งเล่า จะให้คนนอกมองลูกสาวของจวนหลินพวกเราอย่างไร？ท่านแม่ สะใภ้วันนี้ขอก้าวล่วง ขอท่านลุงให้คำชี้แจงหน่อย”

ในระหว่างที่พูดนั้น จางซื่อได้คุกเข่าลงไปอยู่ตรวหน้าหลินฮูหยินใหญ่ ท่าทางแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าถ้าไม่ได้รับคำชี้แจงจะไม่ยอมลุกขึ้นเลยเด็ดขาด

อวิ้นอี๋ที่นางเอ่ยถึง ก็คือหลินอวิ้นอี๋ ส่วนซิงโหรวกับจื่อยวนคือลูกสาวสองคนของลุงรองของหลินเมิ่งหวันนั่นเอง

หลินเมิ่งหวันกำลังรู้สึกซาบซึ้งใจอยู่ แต่กลับได้ยินหลินซ่างซูพูดออกมาด้วยความโกรธว่า：“เหลวไหลกันทั้งสองคน ถ้าจะลงโทษก็ต้องลงโทษกันทั้งสองคน ถ้านางไม่อยากไป เจ้าจะลากตัวนางไปได้เหรอ？”

“เมิ่งหวัน เจ้าพูดเอง รู้ตัวว่าผิดหรือยัง？”

สายตาแหลมคมของหลินซ่างซูมองไปที่ร่างของหลินเมิ่งหวัน

หลินฮูหยินใหญ่กับฉินชิงรุ่ยต่างเป็นห่วงแล้วมองไปที่นาง แต่เวลานี้กลับไม่มีใครช่วยหลินเมิ่งหวันพูด

ชื่อเสียงของผู้หญิงเป็นเรื่องที่สำคัญมาก หลินเมิ่งหวันเหลวไหลเกินไปจริงๆ

เวลานี้ถ้าช่วยนางข้อร้อง ไม่ใช่ช่วยนาง แต่กลับเป็นการทำร้ายนาง

หลินเมิ่งหวันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้ามองไปที่หลินซ่างซู “ท่านพ่อ เมิ่งหวันรู้ตัวว่าผิด แต่เรื่องนี้……มีเรื่องอื่นแอบแฝงอยู่”

หลินซ่างซูตบแรงๆ ลงไปที่โต๊ะ สีหน้าไม่พอใจ “เรื่องแอบแฝงอะไรเจ้าถึงต้องไปที่หอจุ้ยหง？”

“เพราะจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย！”

หลินเมิ่งหวันโพร่งคำพูดนี้ออกมา ทุกคนในห้องสีหน้าเปลี่ยนไปทันที แต่ฉินจิ้งเจากลับตาสว่างขึ้นมาทันที

ฉินจิ้งเจารีบพูดขึ้นว่า：“ใช่แล้ว คือจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย คืนนั้นคนที่น้องเมิ่งหวันไปเจอคือจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ย！”

เมื่อกี้ฉินจิ้งเจาเนื่องจากตกใจ จึงลืมเรื่องนี้ไป

แต่ตอนนี้เมื่อหลินเมิ่งหวันเอ่ยขึ้นมา ฉินจิ้งเจาจึงนึกขึ้นได้ตอนที่เขาวิ่งไปในห้องนั้น เห็นหลินเมิ่งหวันกับจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยกำลังกอดกัน

ถึงแม้ว่าเรื่องที่หลินเมิ่งหวันกับฉู่โม่หยวนนัดเจอกันที่หอจุ้ยหงไม่ใช่เรื่องดีอะไร แต่เรื่องที่ฉู่โม่หยวนกับหลินเมิ่งหวันนัดเจอกันคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

หลินซ่างซูขมวดคิ้วแล้วพูดออกมาว่า：“ทำไมจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยต้องนักเจอกับเจ้าที่หอจุ้ยหง？”