ภพนี้ตราบภิรมย์รัก นิยาย บท 47

หลี่จิ่นซูจ้องมองหลินเมิ่งหวันตาไม่กะพริบ ภายในใจเกิดสั่นไหวขึ้นมา

เขารู้ว่าหลินเมิ่งหวันเก่งกาจมาแต่ไหนแต่ไร ในชาติก่อนเขารังเกียจหลินเมิ่งหวันมากและรู้สึกว่านางกำแหงอวดดี หยาบคายน่าเกลียด ไม่มีลักษณะของสตรีที่อบอุ่นอ่อนโยนเลย

แต่ขณะที่เขามองหลินเมิ่งหวันเวลานี้ เขารู้สึกว่านางสดใสมีเสน่ห์ ไม่เย่อหยิ่งแต่ก็ไม่ได้ถ่อมตน!

นางเกิดมาเป็นธิดาแห่งสวรรค์ ควรจะมีเกียรติสูงส่งและหยิ่งทะนง ไม่ควรจะถูกใครเหยียดหยามง่ายๆ!

หัวใจของหลี่จิ่นซูเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

เขาแทบรอไม่ไหวที่จะดึงหลินเมิ่งหวันเข้ามากอด เขาอยากบอกหลินเมิ่งหวันว่าเขารักนางมากเหลือเกิน! เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นและยอมทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่เคียงคู่กับนาง!

หลี่เล่อหย่ารู้สึกสั่นสะท้านอยู่ในใจ คิดไม่ถึงว่าหลินเมิ่งหวันจะทำให้นางตกใจกลัวเช่นนี้

“เกิดอะไรขึ้นหรือ”

น้ำเสียงอันเย็นใสดังเข้าสู่โสตประสาท หลินเมิ่งหวันหันกลับไปมองและเห็นฉินฉู่อี้ซึ่งสวมชุดคลุมตัวยาวสีม่วงเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายสองสามคน

ฉินฉู่อี้มีรูปร่างหน้าตาโดดเด่น แค่มองปราดเดียวหลินเมิ่งหวันก็เห็นเขาทันที

นางนึกดีใจและรีบวิ่งเข้าไปหา “ท่านพี่สาม ท่านก็มาด้วยหรือเจ้าคะ”

ฉินฉู่อี้พยักหน้ารับ เขากวาดตามองผู้ที่มารายล้อมกัน เมื่อเห็นหลี่จิ่นซูเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยจนยากจะสังเกต

ทว่าสีหน้าของฉินฉู่อี้ก็กลับมาเป็นปกติทันที เขาหลุบตามองหลินเมิ่งหวันและถามว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือ”

หลินเมิ่งหวันบอกว่า “ท่านพี่สาม เมื่อครู่นี้คุณหนูหลี่เกือบจะตกลงไป ข้าช่วยนางไว้ แต่คุณหนูหลี่กลับใส่ร้ายว่าข้าผลักนางทั้งยังคิดจะตบข้า แน่นอนว่าข้าไม่ยอมให้นางรังแก ดังนั้นตอนที่นางจะโผมาตบข้า ข้าจึงพลิกฝ่ามือผลักนางออกไป คุณหนูหลี่ยืนไม่มั่นคงและล้มลงไป ตอนนี้คิดจะหาเรื่องจับข้าไปที่ศาลาว่าการจิงจ้าว”

“ท่านพี่สาม ท่านคิดว่าตามกฎหมายของแคว้นตงเยว่ คุณหนูหลี่ใส่ร้ายข้าทั้งยังคิดจะใช้กฎหมู่ลงโทษอย่างผิด แบบนี้ควรจะลงโทษใช่หรือไม่เจ้าคะ”

หลินเมิ่งหวันเงยหน้ามองฉินฉู่อี้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

เมื่อได้ยินว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหลี่จิ่นซู ฉินฉู่อี้จึงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ทว่าบนสีหน้าของเขาไม่ได้แสดงอาการใดๆ ให้เห็น

เขาเอ่ยด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยว่า “การใส่ร้ายผู้อื่นมีผลทำให้ผู้อื่นเสื่อมเสียชื่อเสียง ตามสถานการณ์แล้วจะต้องโทษจำคุกเจ็ดวัน หากเป็นเรื่องร้ายแรงการลงโทษก็จะรุนแรงขึ้น การใช้กฎหมู่ลงโทษก็นับเป็นการทำร้ายโดยเจตนา บทลงโทษต้องดูความรุนแรงของอาการบาดเจ็บด้วย”

เขามองหลินเมิ่งหวันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียด หลินเมิ่งหวันอ่านความคิดของฉินฉู่อี้ออก นางแย้มยิ้มและบอกว่า “ท่านพี่สามไม่ต้องห่วง นางรังแกข้าไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ”

นางแต่งกายอย่างสดใสมีเสน่ห์ดึงดูดอยู่แล้ว เมื่อยิ้มแบบนี้ก็ยิ่งเหมือนแสงอาทิตย์อบอุ่นที่ส่องผ่านเข้ามาในหัวใจของผู้คน ทำให้ภายในใจผู้คนเกิดความอบอุ่น

ฉินฉู่อี้ถอนหายใจอย่างโล่งอกและเอ่ยต่ออีกว่า “เจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บ และการผลักคุณหนูหลี่ก็เป็นเรื่องของการป้องกันตัว ทั้งสองคนไม่มีใครละเมิดกฎหมายทั้งนั้น”

หลินเมิ่งหวันเบะปากด้วยความไม่พอใจ “แต่ข้าได้รับบาดเจ็บนะ”

“บาดเจ็บตรงไหนรึ” ฉินฉู่อี้นึกกังวลขึ้นมาและมองหลินเมิ่งหวันอย่างเป็นห่วง

หลินเมิ่งหวันเบะปาก นางยกมือขึ้นทาบหน้าอกตนเองและเอ่ยอย่างเคร่งขรึมว่า “เจ็บที่ใจ”

ฉินฉู่อี้ “...”

“พรวด... ฮ่าๆๆๆ...”

มีเสียงหัวเราะพรวดดังมาจากกลุ่มคน ผู้ที่อยู่ข้างกายฉินฉู่อี้ก็อดปิดปากแอบหัวเราะไม่ได้

หลินเมิ่งหวันหันไปมองและเห็นชายในชุดสีน้ำเงินกำลังหัวเราะตบแข้งตบขา

เมื่อหลินเมิ่งหวันจ้องมอง เขาจึงฝืนหยุดหัวเราะและยกนิ้วให้หลินเมิ่งหวัน “คุณหนูหลินช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก”

หลินเมิ่งหวันเหลือบมองเขาอย่างสงสัย ทั้งยังเอ่ยอย่างน่าสงสารว่า “ข้าเจ็บที่ใจจริงๆ วันนี้ผู้คนมากมายมาอยู่ที่นี่ คุณหนูหลี่ใส่ร้ายข้า ถ้ามีคนเชื่อคำพูดของนาง ต่อให้ข้ากระโดดลงแม่น้ำฮวงโหก็ล้างตัวเองให้บริสุทธิ์ไม่ได้มิใช่หรือ”

นางหันไปมองฉินฉู่อี้ “ท่านพี่สาม ใช้กฎหมายจัดการเรื่องนี้ได้หรือไม่เจ้าคะ”

ตอนนี้นางกลับบอกว่าถ้าหลี่เล่อหย่าขอโทษ นางจะปล่อยหลี่เล่อหย่าไป...

ใช่แน่ๆ!

หลินเมิ่งหวันยังคงชอบเขา นางทำเพราะเห็นแก่เกียรติของเขา!

หลี่จิ่นซูตื่นเต้นสุดขีด จากนั้นจึงมองหลี่เล่อหย่าด้วยมาดของพี่ชายและเอ่ยว่า “เล่อหยา ขอโทษคุณหนูหลินสิ”

“ท่านบ้าเหรอ” หลี่เล่อหย่ามองหลี่จิ่นซูเหมือนมองคนโง่

รอยยิ้มของหลี่จิ่นซูชะงักทันที

หลี่เล่อหย่ามองหลินเมิ่งหวันและเอ่ยอย่างโมโหว่า “ให้ข้าขอโทษเจ้ารึ ข้าจะสำรอก! ฝันไปเถอะ ข้าจะทุบตีคนสารเลวอย่างเจ้าให้ตายไปเลย... อ๊ะ เจ้าทำอะไรน่ะ ปล่อยข้านะ!”

หลี่เล่อหย่าผรุสวาทอย่างรุนแรงและโกรธจนอยากจะโผไปตบหลินเมิ่งหวัน แต่ยังไม่ทันก้าวออกไปสักก้าว หลี่จิ่นซูก็คว้าจับมือของนางไว้แน่น

หลี่เล่อหย่าจ้องมองหลี่จิ่นซูอย่างโมโหและออกแรงดิ้นอย่างหนัก

หลี่จิ่นซูเอ่ยอย่างเคร่งขรึมว่า “หยุดก่อเรื่องได้แล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เจ้าเป็นคนผิดแต่แรก รีบขอโทษคุณหนูหลินเร็วเข้า อย่ารบกวนงานแข่งขันโปโลของแม่นางอู๋”

“นี่ท่านช่วยพูดแทนนางอยู่หรือ!” หลี่เล่อหย่าอุทานอย่างประหลาดใจ “หลี่จิ่นซู ท่านบ้าไปแล้วรึไง ท่านคิดจะแย่งผู้หญิงกับจิ่งอ๋องเตี้ยนเซี่ยรึ!”

ทุกคนที่มุงดูพากันตื่นตกใจ ทันใดนั้นก็รีบกระแอมไอปกปิดความอึดอัดของตนเอง ทว่าพวกเขากลับจับจ้องไปที่หลินเมิ่งหวันกับหลี่จิ่นซูสลับกันไปมาด้วยสายตาที่ค่อนข้างคลุมเครือ

หลินเมิ่งหวันมีใจให้หลี่จิ่นซู เรื่องนี้ทุกคนเคยได้ยินมาบ้างไม่มากก็น้อยและมักจะซุบซิบกันในที่ที่เป็นส่วนตัว

แต่ว่า... มันก็ชัดเจนว่าหลี่จิ่นซูคอยหลีกเลี่ยงหลินเมิ่งหวันมาตลอดมิใช่หรือ

เป็นไปได้หรือไม่ว่าสิ่งที่หลี่จิ่นซูแสดงออกมาก่อนหน้านี้ ทั้งหมดเป็นแค่การแสดง?