พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 14

อวิ๋นหลิงเห็นท่าทางกระสับกระส่ายของฉู่อวิ๋นหาน ก็แสยะยิ้มออกมา

เมื่อเทียบกับฮูหยินเหลียนแม่ของนางแล้ว ฉู่อวิ๋นหานยังอ่อนหัดมากเกินไปนัก ท่าทางสูงส่งดังเซียนในวันปกติ เมื่อเผชิญกับความพ่ายแพ้เล็กน้อยก็ตื่นตระหนกทันที

โต๊ะใหม่และน้ำชาอาหารว่างก็รีบยกมาส่งทันที รัฐทายาทผู้เฒ่าต้อนรับเซียวปี้เฉิงที่ห้องโถงหลัก นางเฉินเรียกอวิ๋นหลิงและฉู่อวิ๋นเจ๋อมาคุยเป็นการส่วนตัว

อวิ๋นหลิงไม่มีญาติมาตั้งแต่ยังวัยเยาว์ ความรู้สึกที่มีต่อนางเฉินไม่ได้ลึกซึ้งมากนัก แต่มีความทรงจํามากมายที่เกี่ยวกับนาง

นี่คือแม่ที่รักลูกสาวมาก

“หลิงเอ๋อร์ เจ้าพูดกับแม่มา ว่าจิ้งอ๋องไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องเมื่อก่อนจริงหรือ？”

อวิ๋นหลิงหัวเราะ “เรื่องที่เกิดขึ้นไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อีกต่อไป คิดเล็กคิดน้อยก็ไม่มีประโยชน์ ทำได้เพียงยอมรับ ข้ากับเขาก็เป็นเช่นนี้”

“ถ้าเช่นนั้น...ท่านอ๋องปฏิบัติกับเจ้าดีไหม？” นางเฉินรู้ดีว่าในใจของเซียวปี้เฉิงคิดถึงหญิงอื่น

อวิ๋นหลิงขมวดคิ้ว “ไม่ดีมาก แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ถือว่าอยู่ได้กระมัง”

นางไม่ได้ชอบเซียวปี้เฉิง แต่ว่าโดนบีบบังคับเรื่องแต่งงานนี้ เขากับฉู่อวิ๋นหลิงถือว่าเป็นคนที่น่าสงสาร

“ถึงแม้ไม่รู้ว่าในใจน้องเขยจะคิดอย่างไร แต่ว่าเขาดีต่ออวิ๋นหลิง”

ฉู่อวิ๋นเจ๋อเอาเรื่องที่เกิดขึ้นที่ในจวนเหวินกั๋วกงในตอนเช้าอธิบายอย่างละเอียด

เมื่อเห็นนางเฉินวางใจ อวิ๋นหลิงหยุดยิ้มชั่วคราว น้ำเสียงจริงจัง

“ไม่ต้องเป็นห่วงข้า หากแต่ท่านแม่อยู่ในจวนนับจากนี้ไป จะต้องดึงเอาความเป็นภรรยาหลวงออกมา อย่าให้อนุภรรยาสารเลวคนนั้นมาเหยียบหัวท่านได้”

นางเฉินขมวดคิ้วนิ่งเงียบ อวิ๋นหลิงอธิบายต่อ “ข้ารู้ว่าในใจของท่านแม่กำลังคิดอะไร ไม่ต้องสนใจแล้ว ต่อให้ท่านตาไม่อยู่แล้ว ท่านยังมีพระพันปีเป็นที่พึ่งพิงได้ อย่าลืมเรื่องงานแต่งงานของท่านกับท่านพ่อ ตอนแรกเป็นแผนของพระเจ้าหลวง！”

หลายปีมานี้ นางเฉินใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังมากในจวนเหวินกั๋วกง

อันที่จริงแล้วไม่ใช่เพราะว่ารัฐทายาทผู้เฒ่าไม่ดีกับนาง เดิมทีทั้งสามีภรรยาทั้งสองคนก็รักกัน เพียงแต่หลังจากที่ท่านตาเสียชีวิตไป นางเฉินคิดว่าตัวเองไม่มีพ่อแม่ไม่มีพี่น้อง หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดความโดดเดี่ยวและไร้ที่พึ่ง

ต่อมา ความแข็งแกร่งของนางเวลาอยู่ต่อนหน้ารัฐทายาทผู้เฒ่าจึงอ่อนแอลงมาก นอกจากสามีแล้ว นางก็ไม่มีคนอื่นให้พึ่งพิงอีก

ตอนแรกที่รัฐทายาทผู้เฒ่านอนสะเปะสะปะกับฮูหยินเหลียนจนตั้งครรภ์ ตอนแรกเองก็ไม่ได้ชอบฮูหยินเหลียน

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นิสัยของนางเฉินอ่อนแอเกินไป ไม่กล้าโกรธต่อว่า ฝีมือของฮูหยินเหลียนเยี่ยมยอดมาก ค่อย ๆ ทำให้รัฐทายาทผู้เฒ่าหลงรักนาง

“ท่านพ่อของข้าผู้นี้ ไม่ถึงขั้นเลว แต่ว่าโง่เขลามาก นิสัยของเขาแบบนี้มีเพียงคนสองประเภทที่รับมือได้คือคนที่ฟังแล้วไม่เก็บไปคิด หรือไม่ก็ต่อต้านเขาจนสุดความสามารถ”

พูดให้ชัดเจนก็คือว่ารังแกคนที่อ่อนแอกลัวคนที่แข็งแกร่งกว่า อีกทั้งยังต้องรักษาหน้า หน้าต่อยจริง ๆ

“ฮูหยินเหลียนเป็นอย่างแรก ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็เป็นอย่างหลัง เป็นแม่เสืออย่างไรก็ตามต้องดีกว่าแสร้งเป็นน่าสงสารอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นท่านก็ยังมีข้าและพี่ใหญ่อยู่ด้วย ถ้าหากว่าเขายังทำเรื่องสารเลวอีก ให้ข้ามาจัดการเขา！”

ในใจของนางเฉินตื้นตัน อดที่จะน้ำตาคลอเบ้าไม่ได้

ในใจของฉู่อวิ๋นเจ๋อกลับไม่ได้รู้สึกอะไร เมื่อก่อนเขามักจะคิดว่าระหว่างท่านแม่กับฮูหยินเหลียนเข้ากันได้ดี มิเช่นนั้นเหตุใดถึงไม่เคยบ่นเลย

ตอนนี้เขารู้แล้ว ท่านแม่ไม่ได้น้อยใจ เพียงแค่ไม่มีใครให้พึ่งพา

เขาเป็นลูกชายได้ล้มเหลวมาก ถ้าหากว่าวันนี้ไม่ใช่อวิ๋นหลิงเตือนเขาต่อหน้าทุกคน เขายังจมอยู่กับภาพลวงตาที่กลมกลืนในจวนอยู่

“ท่านแม่ อวิ๋นหลิงพูดถูก นับจากนี้ลูกจะเป็นที่พึ่งพิงให้ท่านแม่เอง จะไม่ให้ท่านน้อยใจอีกแม้แต่น้อย！”

น้ำตาในดวงตาของนางเฉินในที่สุดอดกลั้นไว้ไม่ไหวก็ร่วงลงมา กระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

อวิ๋นหลิงแอบพยักหน้า พี่ใหญ่ที่ซื่อบื้อของนางยังช่วยแก้ได้ จิตใจไม่ถือว่าเลว ก็เหมือนกับท่านพ่อรัฐทายาทคนนั้นของเขา ที่ซื่อบื้อไปหน่อย

บางทีอาจเป็นเพราะเมื่อก่อนจวนเหวินกั๋วกงไม่เคยมีอนุภรรยากับลูกของภรรยาน้อย จึงถูกหลอกอย่างง่ายดาย

ฉู่อวิ๋นเจ๋อปลอบใจนางเฉิน มองไปยังอวิ๋นหลิงด้วยแววตาที่ซับซ้อน

น้องสาวของเขาที่มีความสัมพันธ์ไม่ดีตั้งแต่ยังเล็ก ถึงแม้ว่านิสัยจะไม่ค่อยดีนัก แต่กลับเข้าใจอย่างโปร่งใสทำให้คนคาดไม่ถึง

...

นางกลัวว่าเซียวปี้เฉิงจะทำเช่นนั้นจริง ๆ มิเช่นนั้นนางจะใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อผลักไสเขาไปให้ฉู่อวิ๋นหลิงทำไมกัน

ในสมาธิเซียวปี้เฉิงพอเดาคำตอบของนางได้ เพียงอยากจะถามลองใจเท่านั้น แต่คำตอบที่ได้รับทำให้คนเขารู้สึกเสียความมั่นใจ

ในพูดที่วกไปวนมาฉู่อวิ๋นหาน ยังคิดถึงเรื่องสถานะลูกอนุภรรยา

“กาลครั้งหนึ่ง เจ้าเคยบอกว่าจะแต่งงานกับข้า ต่อให้เป็นแค่พระชายารองก็เต็มใจ”

เขายิ้ม ราวกับกําลังพูดถึงเรื่องในอดีตที่แสนธรรมดา

ฉู่อวิ๋นหานตกใจ สีหน้ามีความไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย “จริงด้วย แต่ว่าท่านพี่ปี้เฉิงปฏิบัติต่อข้าดี บอกว่าถ้าหากแต่งงานกับข้า ก็จะให้ข้าเป็นพระชายาเอกเท่านั้น”

“ใครจะไปรู้ว่าคน ๆ นั้นไม่ใช่ข้า อาจเป็นเพราะมีบุญแต่ไร้วาสนาต่อกัน”

เซียวปี้เฉิงสงบนิ่งเหมือนต้นไม้ ใบหน้าที่หล่อเหลาไม่แยแสเหมือนเคย ทำให้เดาอารมณ์ไม่ออก

มารดาผู้ให้กําเนิดของเขาเกิดในฐานะนางกำนัล ก่อนหน้าที่จะได้คุณูปการทางสงคราม เขาก็เป็นแค่ โอรสที่ไม่มีใครรู้จัก

เนื่องจากอยู่ชายแดนตลอดทั้งปี นอกจากได้รู้จักกับฉู่อวิ๋นหานตั้งแต่วัยเยาว์ ก็ไม่ได้ใกล้ชิดกับหญิงอื่นอีกเลย

เดิมทีไม่เคยคิดอย่างละเอียดเกี่ยวกับการแต่งงาน แต่ทุกคนก็กล่าวว่าเขาเหมาะสมกับฉู่อวิ๋นหานตั้งแต่ยังเด็ก ฟ้าส่งมาคู่กัน อีกฝ่ายยังเป็นหญิงคนเดียวที่เขารู้จัก ไม่เคยทอดทิ้งเขาหลังจากตาบอด

เขาก็ยอมรับคํากล่าวนี้โดยปริยาย ไม่รังเกียจชาติกําเนิดลูกสาวอนุภรรยาของอีกฝ่าย ยอมยกตำแหน่งพระชายาจิ้งอ๋องให้แก่นาง

บัดนี้ดูเหมือนว่า เป็นเช่นนั้นจริง ๆ “มีบุญแต่ไร้วาสนา”

นานพอสมควร เซียวปี้เฉิงถึงได้หลับตา มุมปากยิ้มบาง ๆ

“คนเปลี่ยนไป...เจ้าพูดถูก”

ในใจของเขาเกิดความเหนื่อยล้าและความโดดเดี่ยวอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน

ใจของคนเรานั้นเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงง่าย