พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 141

ณ ประตูหน้าจวนจิ้งอ๋อง เฟิงจิ่งเหวยนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนรถม้า

เรื่องที่เกิดขึ้นหน้าโรงยาเมื่อไม่กี่วันก่อน ส่งผลกระทบทั้งต่อชื่อเสียงของนางเองและชื่อเสียงของตระกูลเฟิง

แม้ในใจจะเคียดแค้นอวิ๋นหลิงถึงเพียงใด แต่นางก็รู้ดีว่าไม่ควรเอาชื่อเสียงของตนมาแลก ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องรีบกอบกู้ชื่อเสียงที่สั่งสมมานาน

“พระชายาอนุญาตให้ท่านเข้าพบ ตามข้ามาเถิด”

หลังพ้นจากฝ่ามือของเหล่าองครักษ์ที่ขวางอยู่หน้าจวน เฟิงจิ่งเหวยก็สูดหายใจเข้าปอดลึก พร้อมเปลี่ยนสีหน้าให้กลับมาปกติเช่นเดิม

เดินตามสาวใช้เข้าไปในเรือนหลันชิง ก็เห็นอวิ๋นหลิงที่นั่งพิงบนเก้าอี้หวาย นางกำลังนั่งปอกองุ่นอย่างสบายใจเฉิบ

วันนี้เฟิงจิ่งเหวยสวมอาภรณ์สีม่วงอ่อน ซึ่งเป็นสีเดียวกันกับอวิ๋นหลิง ความมั่นอกมั่นใจที่มีอยู่เต็มอก กลับถดถอยลงเมื่อได้เห็นอวิ๋นหลิง

นางเก็บซ่อนแววตาเกลียดชังไว้ภายใน เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลฟังแล้วชวนประหลาดใจ

“จิ่งเหวยถวายพระพรพระชายาจิ้งอ๋อง ไม่รู้มาก่อนเลยว่าพี่สะใภ้ก็อยู่ที่นี่ด้วย”

หรงฉานกระแอมเบาๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าและท่านพี่อวิ๋นหลิงเป็นสหายเก่า วันนี้ว่างๆเลยแวะมาเยี่ยมเยือน”

เฟิงจิ่งเหวยไม่รู้มาก่อนว่าหรงฉานจะมาจวนจิ้งอ๋อง จึงปรับเปลี่ยนท่าทางของตนใหม่

ใบหน้าของหรงฉานไม่ได้ราบเรียบไร้ความรู้สึกอย่างเช่นตอนอยู่กับนาง ความสัมพันธ์ระหว่างหรงฉานและอวิ๋นหลิงดูแล้วคงจะสนิทสนมกันไม่น้อย

นางตระหนักในใจ ฉุกคิดถึงเหตุผลที่ฮูหยินเจิ้นกั๋วกงปฏิเสธไม่ช่วยเหลือนางในครั้งนั้น

“คุณหนูเฟิง ที่เจ้ามาในวันนี้คงมีเรื่องจะพูดกระมัง? เช่นนั้นก็พูดมาตามตรงเถิด”

อวิ๋นหลิงนั่งมองนางด้วยยิ้มอ่อนๆ ไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้นมาทักทาย

เฟิงจิ่งเหวยดึงตนเองกลับมาจากความคิดเมื่อครู่ เก็บสีหน้าพร้อมตอบกลับ “ที่จิ่งเหวยมาในวันนี้เพราะตั้งใจจะมาขอโทษพระชายาโดยเฉพาะ เรื่องหน้าโรงยาเมื่อไม่กี่วันก่อนเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิดเพคะ”

อวิ๋นหลิงเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย กำเอาเมล็ดแตงโมขึ้นมาแทะอย่างสบายใจ ทำท่าให้นางพูดต่อไป

ท่าทางเช่นนี้ทำให้เฟิงจิ่งเหวยรู้สึกขุ่นเคืองเมื่อรู้ว่าตนประเมินนางต่ำไป แต่สุดท้ายก็พยายามข่มอารมณ์เอาไว้

“เรื่องนี้ถูกสอบสวนอย่างละเอียดแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะบ่าวที่ถูกสั่งให้ไปซื้อน้ำเซียนสวรรค์เกิดความโลภลอบเก็บเงินห้าร้อยตำลึงนั่นไว้เอง และซื้อยารักษาบาดแผลทั่วๆไปมาให้หนุ่มน้อยนั่นแทน จึงทำให้บาดแผลเขาสาหัสลงยิ่งกว่าเดิม”

นี่คือเหตุผลที่ตระกูลเฟิงใช้เพื่อเอาตัวนางกลับจากหอต้าหลี่

เฟิงจิ่งเหวยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “วันนี้ข้าถูกบ่าวนั่นหลอกใช้ทำให้ข้าหลงผิดไปชั่วครู่ วันนี้ข้าตั้งใจนำของขวัญเล็กๆน้อยๆมาเพื่อขอโทษท่าน หวังว่าพระชายาจะไม่คิดเล็กคิดน้อย”

เมื่อนางพูดจบ คนรับใช้ด้านหลังก็นำหีบสามกล่องมาเปิดเรียงกันบนโต๊ะหิน

ในหีบทั้งสามเครื่องประดับศีรษะและโสมอีกสองตัว

เฟิงจิ่งเหวยขบกรามแน่น ที่เฟิงเหยียนถูกพิษจนกลายเป็นอัมพาตติดเตียงเช่นนี้ นางรู้เหตุผลจากท่านป้ามาอย่างละเอียดถี่ถ้วน

เหอะ! แสร้งทำเป็นกลัว คงอยากทำให้นางลำบากใจล่ะสิไม่ว่า

เฟิงจิ่งเหวยข่มความโกรธ พูดด้วยเสียงราบเรียบ “พระชายาล้อเล่นแล้ว ข้าจะวางยาพิษใส่ของพวกนี้ไปทำไมกัน ท่านไม่เชื่อข้าหรือ?”

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากเชื่อ แต่เพราะเรื่องตั้งแต่วันนั้น ส่งผลกระทบทางจิตใจของข้าเป็นอย่างมาก”

อวิ๋นหลิงแสร้งถอนหายใจยาวพรืด พูดขึ้นอีกด้วยสีหน้าลำบากใจ

“งั้นเอาเช่นนี้แล้วกัน ท่านเปลี่ยนของในหีบเป็นเงินเสียสิ เงินตำลึงสามารถตรวจหาพิษได้ เช่นนี้ย่อมไม่มีปัญหา ข้าดูด้วยหางตาก็รู้ว่ามีพิษไม่มีพิษ”

กล่องใหญ่ตั้งสามกล่อง คงจะใส่เงินได้ไม่น้อยกระมัง

เฟิงจิ่งเหวยตะลึงไปชั่วครู่ “เปลี่ยนเป็นเงิน?”

อวิ๋นหลิงส่งยิ้มให้นาง “ดูแล้วคุณหนูเฟิงคงจะคิดว่าเปลี่ยนเป็นเงินแล้วจะไม่เพียงพอต่อการแสดงความจริงใจ เช่นนั้นเปลี่ยนเป็นทองคำก็ได้นะข้าไม่ถือ”

เฟิงจิ่งเหวยตากระตุก “…”

หรงฉานที่นั่งดูอย่างเงียบเชียบ “…”