พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 142

เมื่อบรรยากาศตกอยู่ในความเงียบสงัด ก็มีเสียงเซียวปี้เฉิงดังขึ้นมาจากหน้าเรือน

“พวกเจ้าทำอะไรกัน?”

วันนี้เป็นวันพักผ่อนของเขา เมื่อครู่ขณะกำลังจัดการเอกสารในห้องตำรา เฉียวเย่ก็เข้ามารายงานว่าเฟิงจิ่งเหวยเอาของขวัญมาขอโทษอวิ๋นหลิงถึงจวน

มีบทเรียนจากเฟิงเหยียนที่ส่งของขวัญมาครั้งก่อน เซียวปี้เฉิงก็อยู่ไม่สุข จึงอยากมาดูที่เรือนหลันชิงสักหน่อย

เฟิงจิ่งเหวยหันมองตามเสียง เมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อเหลา ดวงตานางก็เป็นประกายขึ้นมาทันที พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนเสียงหวานโดยไม่รู้ตัว

“เป็นจิ้งอ๋องนี่เอง ไม่พบกันนาน ท่านสบายดีหรือไม่?”

เซียวปี้เฉิงแววตาว่างเปล่า “เจ้าเป็นใครกัน?”

พูดราวสนิทสนมกับเขาเป็นอย่างดี

อวิ๋นหลิงหรี่ตามองนาง พร้อมเผยรอยยิ้มอ่อนๆบนใบหน้า “คุณหนูเฟิงเคยรู้จักกับท่านอ๋องด้วยหรือ?”

หรงฉานยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ เห็นๆอยู่ว่าพี่อวิ๋นหลิงยิ้มอย่างงดงาม ทว่านางกลับรู้สึกกลัวๆรอยยิ้มนี้อย่างบอกไม่ถูก

คาดไม่ถึงว่าเซียวปี้เฉิงจะไม่ประทับใจในตัวนางเลยแม้แต่น้อย เฟิงจิ่งเหวยหน้าเจื่อน กัดริมฝีปากแน่น

ต่อมาก็ปั้นหน้าแสดงรอยยิ้มที่อ่อนหวาน “ก็ไม่นับว่าเคยรู้จักดอก เคยพบกันเพียงคราเดียว ตอนนั้นโชคดีที่มีท่านอ๋องช่วยชีวิตจิ่งเหวยเอาไว้”

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้ว อุทานด้วยความสงสัย “โอ๋?”

ทั้งๆที่อากาศก็ไม่ได้ร้อนจัด แต่ดซียวปี้เฉิงกลับมีเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มหน้าผาก และรีบพูดโพล่งออกมาโดยสัญชาตญาณ

“เจ้าอย่ามาพูดไร้สาระ ข้าเคยช่วยชีวิตเจ้าตั้งแต่เมื่อใดกัน เจ้าคงจำคนผิดไปเองน่ะสิ!”

ท่าทางไม่สบอารมณ์และพยายามตีตัวออกห่างของเขาทำให้เฟิงจิ่งเหวยลอบกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น

นางพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มและเสียงอ่อนหวานเช่นเคย “จิ้งอ๋องคงจะยุ่งราชกิจมากมายจนลืมไปแล้วกระมัง วันก่อนพิธีอภิเษกสมรสของรุ่ยอ๋องพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของข้า วันนั้นในจวนรุ่ยอ๋องข้าพลัดตกจากต้นไม้ แต่โชคดีที่ท่านอ๋องเข้ามารับข้าไว้ได้ทัน…”

เซียวปี้เฉิงมึนงงไปชั่วขณะ นึกขึ้นได้รางๆ ดูเหมือนเรื่องที่นางเล่าจะเคยเกิดขึ้นจริง

อวิ๋นหลิงเหลือบมองท่าทางของนางด้วยหางตา รู้ว่าเรื่องที่เฟิงจิ่งเหวยพูดนั้นเป็นความจริง จึงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง”

เฟิงจิ่งเหวยเมื่อเห็นว่าเซียวปี้เฉิงเริ่มจำตนเองได้ ใบหน้านางก็อิ่มเอมขึ้นเล็กน้อย

“วันนั้นข้าตกใจมาก ไม่ทันได้กล่าวขอบคุณท่านอ๋อง วันนี้จิ่งเหวยขอขอบพระคุณท่านอ๋องที่เคยช่วยชีวิตข้าไว้”

นางก้มคำนับเซียวปี้เฉิงอย่างอ่อนน้อม

เซียวปีเฉิงลอบมองสีหน้าของอวิ๋นหลิง หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ “ข้าก็เพียงพลั้งมือเข้าไปช่วย ไม่นับว่าเป็นพระคุณอย่างที่เจ้าว่า แม้เจ้าจะตกจากต้นไม้จริงๆก็ไม่มีทางตายได้ง่ายๆดอก”

เขารู้สึกเสียใจภายหลัง การช่วยเหลือคนนั้นไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด แต่สิ่งที่เป็นปัญหาคือเขาไม่ควรหน้ามืดตามัวเห็นใครก็ช่วยไปเสียหมด

เฟิงจิ่งเหวยได้ฟังก็ทำตัวไม่ถูก จึงฝืนพูดยิ้มๆ “ท่านอ๋องทรงเกรงใจเกินไปแล้ว”

ใครเกรงใจเจ้ากัน?

เซียวปี้เฉิงที่กำลังจะพูดโพล่งออกไป แต่หรงฉานอยู่ที่นี่ด้วยจึงข่มอารมณ์เอาไว้ และพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบแทน

“จะว่าไปแล้ว คนที่สร้างความวุ่นวายหน้าโรงยาเมื่อไม่กี่วันก่อนคือเจ้าเองสินะ?”

เฟิงจิ่งเหวยใจกระตุก รีบพูดแก้ต่างด้วยคำพูดก่อนหน้าอย่างรวดเร็ว

“จิ่งเหวยสาบาน ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด ท่านอ๋องเคยช่วยชีวิตข้าไว้ เช่นนั้นหาจะไปสร้างความวุ่นวายให้โรงยาด้วยเหตุใดกันเล่า? วันนี้ที่ข้านำของขวัญมา เพราะอยากมาขอโทษจากใจจริง”

อวิ๋นหลิงพูดจบ ก็ยกยิ้มที่ทำให้เฟิงจิ่งเหวยรู้สึกทำตัวไม่ถูกอีกเช่นเคย

“ข้าก็ไม่อยากให้คุณหหนูเฟิงรู้สึกหนักใจ แต่ในใจท่านจะรู้สึกไม่สบายใจอยู่ไม่น้อย เช่นนั้นก็จ่ายค่ายารักษาเขาให้ข้าก็ได้ บาดแผลบนตัวเขามีขนาดใหญ่ วันนั้นที่พาเขากลับมา ข้าใช้น้ำเซียนสวรรค์หกขวดเต็มๆเพื่อรักษาเขา”

“หนึ่งขวดก็ราคาห้าร้อยตำลึง ถ้าหกขวดก็…สามพันตำลึง แต่โรงยาข้าพึ่งเปิดกิจการลดราคาให้ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ หากคำนวณแล้วก็สองพันสี่ร้อยตำลึง และค่ายา ค่าอาหาร ค่าที่พัก ก็ราวๆสามร้อยตำลึง”

“รวมๆแล้วทั้งหมดสองพันเจ็ดร้อยตำลึง อืมม…ข้าปัดเศษให้เป็นสามพันตำลึงก็แล้วกัน”

หรงฉาน “…”

เซียวปี้เฉิง “…”

เฟิงจิ่งเหวย “?”

วิธีการปัดเศษเขาทำกันเช่นนี้หรือ?

เซียวปี้เฉิงนิ่งอึ้ง มิน่าที่นางยอมญาติดีกับเฟิงจิ่งเหวย คงเพราะต้องการเอาคืนอีกฝ่าย

จากนั้นเขาก็ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง หรือที่อวิ๋นหลิงทำเช่นนี้เพราะเขาเองยากจนเกินไป?

อวิ๋นหลิงไม่มีเวลาสนใจสีหน้าของเขาในตอนนี้ เสียงลูกคิดกำลังคำนวณไปมา

“การติดตามผลหลังการรักษาก็ใช้เงินไม่น้อย แต่ข้าไม่ใช่คนชอบเอาเปรียบผู้อื่น การติดตามผลหลังรักษาข้าไม่คิดเงินก็แล้วกัน เพียงท่านมอบหนุ่มน้อยนั่นให้ข้าจัดการเอง เมื่อเขาหายดีแล้ว ข้าจะหางานในจวนให้เขาทำ ระหว่างท่านกับข้าก็ถือว่าไม่มีอะไรติดค้างกัน”

เฟิงจิ่งเหวยหัวเราะในใจ หากหักเงินสามพันตำลึงที่ต้องจ่ายออก ก็ไม่สามารถนำคนกลับไปได้งั้นหรือ?

ย่อมได้! นับว่าไม่มีอะไรติดค้างกัน!