พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 163

“โอ๊ย!”

เฟิงจิ่งเหวยกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว

ทันใดนั้น องครักษ์เงาที่อยู่ตรงมุมห้องก็รีบชักดาบออกมาเพื่อหยุดเขา เซียวปี้เฉิงเอียงหอกในมือของเขาทะลุผ่านมวยผมของเฟิงจิ่งเหวย และตอกนางเข้ากับกำแพงอย่างแน่นหนา

ผมสีดำถูกตัดออก ทำให้มวยผมของเฟิงจิ่งเหวยยุ่งเหยิงทันที ความงดงาม ความน่าหลงใหลเมื่อครู่นี้ได้หายไปแล้ว สภาพของนางตอนนี้ดูจนตรอกมาก

มือและเท้าของนางพยายามออกแรงคลานไปข้างหลังองครักษ์เงาอย่างตื่นตระหนก มองไปที่เซียวปี้เฉิงด้วยความหวาดกลัว

การแทงเมื่อครู่นี้ เขาต้องการฆ่านางจริงๆ!

“ที่นี่เป็นโรงเตี๊ยมว่างกุย! หากแตะต้องข้า ต่อให้เป็นจิ้งอ๋อง ท่านก็หลีกหนีไม่พ้นหรอก!”

น้ำเสียงที่แหลมคมของเฟิงจิ่งเหวยก็เปลี่ยนไป เลือดทุกส่วนในร่างกายของนางไหลไปที่ศีรษะของนางไม่หยุด ก่อนจะกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว

ตอนนี้นางกลัวมาก

ต้องรู้ว่าที่ชายแดนมีเรื่องเกิดขึ้น และตอนนี้ตระกูลเฟิงก็กำลังมีอำนาจ จักรพรรดิจาวเหรินต้องพึ่งพาพวกเขาในการจัดหาเงินและกำลังคนเพื่อทำให้สถานการณ์มั่นคงขึ้น จึงยอมพวกเขาทุกอย่าง

เซียวปี้เฉิงกล้าดียังไง!

“เรื่องไร้สาระพวกนี้เจ้าเอาไปพูดบนถนนปรโลกเถอะ!”

ใบหน้าของเซียวปี้เฉิงเย็นชาและแข็งกร้าว แววตาที่แฝงด้วยไอสังหารแทนที่จะลดลงแต่กลับเพิ่มขึ้น

หนึ่งครั้งไม่โดน เขาโจมตีองครักษ์เงาตรงหน้าเฟิงจิ่งเหวยโดยไม่ลังเล จัดการกลับคนที่ขวางทางก่อนค่อยว่ากัน

วรยุทธ์ของเซียวปี้เฉิงนั้นยอดเยี่ยม ตั้งแต่ปลุกพลังจิตของเขา ความแข็งแกร่งของประสาทสัมผัสทั้งห้าก็เหนือกว่าคนทั่วไปมาก

เมื่อถูกโจมตีจากอีกฝ่ายอย่างรุนแรง องครักษ์เงาไม่สามารถต้านทานได้เลย ไม่นานช่องท้องของเขาก็ถูกแทงทะลุ

“โอ๊ย!”

เฟิงจิ่งเหวยไม่เคยเห็นฉากนองเลือดและโหดร้ายเช่นนี้มาก่อน นางกรีดร้องอีกครั้ง แต่ร่างกายของนางกลับแข็งทื่อไปหมด ขาของนางอ่อนแรงจะไม่มีแรงแม้แต่จะหลบ

เหมือนจะมีคนในร้านได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจึงรีบวิ่งขึ้นมาดู แต่เซียวปี้เฉิงไม่สนใจ เขาแทงไปที่เฟิงจิ่งเหวยอย่างโหดเหี้ยมโดยไม่ลังเลอีกครั้ง

เมื่อเห็นเช่นนี้ องครักษ์เงาที่บาดเจ็บสาหัสก็กัดฟันกรอด

เขารู้ว่าหากมีอะไรเกิดขึ้นกับเฟิงจิ่งเหวย ชีวิตของเขาก็รักษาไว้ไม่ได้เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงได้แต่ลากร่างที่บาดเจ็บสาหัสมาขัดขวางการโจมตีที่ร้ายแรงนี้

“ไสหัวไป!”

เซียวปี้เฉิงรู้สึกรำคาญมากแล้วในตอนนี้ เขาแทงไปที่หน้าอกขององครักษ์เงาอย่างดุร้าย แล้วโยนออกไป

หัวใจถูกแทงทะลุ องครักษ์เงากลืนลมหายใจสุดท้ายเข้าไป และล้มลงกับพื้นไม่ได้ขยับเขยื้อนอีก

“ท่านอ๋องอย่าฆ่าข้า ข้าจะบอกที่อยู่ของพระชายาจิ้งอ๋องให้ท่านเอง...”

เลือดอุ่นๆ กระเด็นใส่ใบหน้าของเฟิงจิ่งเหวย ในที่สุดสติของนางก็พังทลาย นางร้องไห้และร้องขอความเมตตาด้วยสภาพที่กระเซอะกระเซิง

“ได้โปรดอย่าฆ่าข้าเลย...”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวปี้เฉิงจึงพยายามระงับเจตนาฆ่าที่เพิ่มขึ้นในอกให้ลดลง แล้วเค้นคำพูดออกมา

“พูดมา!”

“ข้าพูดแล้ว...ข้าพูดแล้ว...”

เฟิงจิ่งเหวยเงยหน้าขึ้นร้องไห้ แต่กลับมองไปเห็นสภาพของนางจากดาบที่หล่นลงมาขององครักษ์เงา

ผมของนางยุ่งเหยิง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยเลือด มองการแต่งหน้าเดิมของนางไม่ออกเลย

ผสมกับน้ำตาและน้ำมูกที่ไหลออกมาจากความกลัว ราวกับผีที่คลานขึ้นมาจากขุมนรก ไร้ซึ่งเสน่ห์และความงามเมื่อครู่นี้

นางกลอกตาด้วยความตกใจก่อนจะสลบไป

“คุณหนู...คุณหนู!”

......

นอกชานเมืองทางตอนใต้

อวิ๋นหลิงนอนหลับอยู่ในรถม้าประมาณสองชั่วยาม ก่อนเที่ยงตรง เฟิงจิ่นเฉิงและพรรคพวกหยุดลงที่หน้าหมู่บ้านในเขาที่ห่างไกลผู้คนและเงียบสงบ

ภายใต้การดูแลของลูกน้องเฟิงจิ่นเฉิง เวินหวยหยูจับแขนของอวิ๋นหลิงด้วยความตึงเครียด แล้วเดินเข้าไปในหมู่บ้านในเขาอย่างประหม่า

อวิ๋นหลิงหาวออกมาจนน้ำตาไหลออกมาจากหางตาสองสามหยด หลังจากมองพิจารณาหมู่บ้านในเขานี้เสร็จแล้วก็อดเลิกคิ้วไม่ได้

นี่คือหมู่บ้านน้ำพุส่วนตัว!

การตกแต่งก็งดงาม พื้นที่ก็ใหญ่ ดูเหมือนจะใหญ่กว่าจวนของจิ้งอ๋องด้วยซ้ำ ตระกูลเฟิงนั้นร่ำรวยจนไม่มีใครเทียบได้จริงๆ

หัวใจของอวิ๋นหลิงเริ่มวางแผนชั่วร้าย

ไม่ได้การ ที่ที่ดีขนาดนี้ ต้องหาทางเอามาเป็นของตนให้ได้!

“คุณชายรอง ท่านมาแล้ว!”

เมื่อเดินเข้าไปในสนามหญ้าหน้าบ้าน คนในหมู่บ้านในเขาก็พากันเข้ามาทักทายเฟิงจิ่นเฉิงทีละคน หูของอวิ๋นหลิงนั้นไม่ธรรมดา นางได้ยินกระทั่งเสียงคนกระซิบในระยะไกลรางๆ

“สตรีสองคนนี้น่าเกลียดจริง คุณชายรองเปลี่ยนรสนิยมแล้วหรือ?”

“...เหตุใดคุณชายรองถึงพาสตรีมีครรภ์กลับมาด้วยล่ะ”

คิ้วของอวิ๋นหลิงกระตุกเล็กน้อย พูดอย่างนี้หมายความว่าเฟิงจิ่นเฉิงมักจะพาผู้หญิงกลับมาด้วยหรือ?

ในขณะที่นางกำลังคิดอยู่นั้น ก็ได้ยินเฟิงจิ่นเฉิงพูดว่า “พาพวกนางเข้าไปในเรือนด้านใน สั่งให้บ่าวรับใช้เตรียมน้ำร้อนและเสื้อผ้า และอย่าลืมอาบน้ำให้พวกนางสะอาดๆ ด้วย!”

หลังจากพูดจบ เฟิงจิ่นเฉิงก็มองไปที่เวินหวยหยูด้วยความรังเกียจ

ด้วยใบหน้าเช่นนี้ มันน่าเกลียดเกินกว่าจะลงมือทำอะไรได้