พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 164

หลังจากที่เฟิงจิ่นเฉิงสั่งการออกไป บ่าวรับใช้ที่เฝ้าเรือนร่างกายสูงกำยำหลายคนก้าวไปข้างหน้าแล้วเข้าไปล้อมพวกนางทั้งซ้ายและขวา

อวิ๋นหลิงคิดว่าพวกนางต้องเดินเข้าไปในส่วนลึกของเรือน แต่คิดไม่ถึงว่าคนรับใช้เหล่านี้จะพาพวกนางมาที่หน้าป่าไผ่และเขาจำลอง

“รีบไปเร็ว อย่ามัวโอ้เอ้!”

คนที่เป็นผู้นำ เอ่ยเร่งเร้าอย่างหงุดหงิด จากนั้นก็นำทางไปยังส่วนลึกของป่าไผ่

ใช้เวลาประมาณครึ่งก้านธูปในการเดินเข้าไปในป่าไผ่ สายตาก็มองเห็นลานโดดๆ ขนาดอย่างน้อยสองเท่าของลานด้านหน้า!

“แม่นมผู้ดูแล พวกนางมาถึงแล้ว จัดการให้คุณชายรองโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แล้วก็อาบน้ำร้อนให้พวกนางด้วย”

คนที่นำทางมาก็หยุดอยู่ที่ประตูลานด้านใน ส่งอวิ๋นหลิงและเวินหวยหยูให้หญิงวัยกลางคนดูแล จากนั้นก็หยุดลงไม่ได้เดินเข้าไปต่อ

แม่นมผู้รับผิดชอบก้าวไปข้างหน้าแล้วชำเลืองมองพวกนาง เตือนด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

“ทั้งสองท่านตามข้ามาเถอะ อย่าคิดจะหนีไปล่ะ ลานด้านในล้อมรอบด้วยภูเขาสามด้าน ทางเดียวที่จะออกไปได้คือทางลานด้านหน้า พวกเจ้าหนีไปไม่ได้หรอก”

หลังจากพูดจบ สาวใช้ที่หน้าตางดงามหลายคนก็ก้าวไปข้างหน้า นำทางอวิ๋นหลิงและเวินหวยหยูเข้าไปในลานด้านใน

ทันใดนั้นเสียงของแม่นมผู้ดูแลก็ดังขึ้นจากด้านหลังอีกครั้ง “คุณชายรองชอบคนที่เชื่อฟัง ตราบใดที่พวกเจ้าสองคนอยู่ในลานด้านในอย่างเชื่อฟัง ก็จะมีอาหารและเครื่องดื่มจัดให้พวกเจ้า หากพวกเจ้ายังไม่อยู่นิ่งๆ ก็ต้องได้รับความทรมานไม่น้อย”

เมื่อเดินไปถึงทางแยก เมื่อเห็นว่าสาวใช้กำลังจะแยกทั้งสองคนออกจากกัน หัวใจของเวินหวยหยูก็ตึงเครียดขึ้น

“จะพาพวกข้าไปไหน?”

สาวใช้ไม่ได้โกรธ แต่กลับตอบด้วยรอยยิ้ม “คุณชายสั่งให้พาพวกเจ้าทั้งสองไปอาบน้ำทำความสะอาดใบหน้าของพวกเจ้า แค่ตามไปก็พอ เดี๋ยวน้ำร้อนก็จะมาส่งที่ห้องแล้ว”

เวินหวยหยูไม่เต็มใจ ทั้งสองแยกทางกัน เวินหวยหยูถูกพาไปที่เรือนชิว ส่วนอวิ๋นหลิงก็พาไปที่เรือนชุน

ระหว่างทางอวิ๋นหลิงก็กระจายพลังจิตไปอย่างเงียบๆ เพื่อตรวจสอบสถานการณ์ในลานด้านใน แล้วผลึกตำแหน่งของเวินหวยหยูเอาไว้อย่างรวดเร็ว

ลานด้านในนั้นใหญ่กว่าที่จินตนาการไว้ พลังจิตของนางเกือบจะครอบคลุมทั้งหมด น่าแปลก ลานด้านในนี้ใหญ่กว่าลานด้านนอกมาก แต่ด้านในนี้กลับมีคนน้อยกว่า

ลานด้านในนี้ดูว่างเปล่าและเงียบสงบ แต่คนรับใช้ที่เดินไปเดินมากลับไม่มีองครักษ์หรือบ่าวรับใช้ผู้ชายแม้แต่คนเดียว ทั้งหมดล้วนเป็นสาวใช้ และทุกคนต่างก็มีใบหน้าที่งดงาม

พอนึกถึงบ่าวรับใช้ผู้ชายที่มีหน้าที่เฝ้าจวนก็หยุดเดินเมื่อพวกเขามาถึงประตูเมื่อครู่นี้ ในใจของอวิ๋นหลิงก็เกิดการคาดเดา

ราวกับเพื่อยืนยันการคาดเดาของนาง เมื่อผ่านห้องหนึ่งในเรือนชุน อวิ๋นหลิงก็เห็นดวงตาคู่งามผ่านช่องโหว่ในหน้าต่างโดยไม่ได้ตั้งใจ

นั่นคือแววตาของสตรี สายตานั้นดูแข็งทื่อและว่างเปล่า เหมือนบ่อน้ำนิ่ง

เดินไปถึงห้องตรงมุมของเรือนชุน สาวใช้ผลักประตูเปิดออกแล้วพูดว่า “ฮูหยิน บ่าวจะอยู่ปรนนิบัติท่านอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเอง ท่านอยู่นิ่งๆ ในห้องก็พอเจ้าค่ะ”

ห้องไม่เล็กหรือใหญ่ แต่ดูเหมือนห้องส่วนตัวของสตรี มีโต๊ะเครื่องแป้งและข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ

เสื้อผ้าที่หยาบกร้านบนร่างกายของนางทำให้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย อวิ๋นหลิงพยักหน้า “ข้าจะอาบเอง เจ้าไปหาอะไรมาให้ข้ากินหน่อย ข้าหิว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สาวใช้ก็มองอวิ๋นหลิงด้วยความประหลาดใจ

ตอนที่มาถึงที่นี่ใหม่ ไม่มีผู้สตรีคนใดไม่ร้องไห้หรือขัดขืนรุนแรง หรือไม่ก็ไม่กินไม่ดื่มเป็นการประท้วง

“เอามาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ข้ากินเยอะน่ะ อย่างน้อยก็ปริมาณพอๆ กับผู้ชายสองคนกิน ข้าถึงจะอิ่ม”

อวิ๋นหลิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสั่งนางเพิ่ม

“ข้าชอบรสเค็มเผ็ดเปรี้ยว แต่ไม่ต้องทำรสหวานออกมานะ ในอาหารใส่กระเทียมได้ แต่ว่าห้ามใส่หอมใหญ่และผักชี”

สาวใช้ “...”

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นคนปรับตัวได้ดีขนาดนี้

หลังจากสาวใช้ถอยออกไปด้วยความรู้สึกซับซ้อน อวิ๋นหลิงก็ครุ่นคิด และรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เฟิงจิ่นเฉิงซ่อนผู้หญิงในลานด้านในนี้อย่างน้อยยี่สิบกว่าคน!

หมู่บ้านน้ำพุร้อนแห่งนี้น่าจะเป็น “วังหลัง” ที่เขาสร้างขึ้นมาเอง ลานด้านนอกมีการเฝ้าอย่างเข้มงวด ขณะที่ลานด้านในถูกแยกออกจากโลกภายใน ไม่เห็นผู้ชายแม้แต่คนเดียว

พูดถึงบุญคุณเรื่องที่ชายแดน หากไม่ใช่เช่นนี้ เขาคงไม่กล้าลักพาตัวอวิ๋นหลิงและเวินหวยหยูอย่างไร้ความเกรงกลัวเช่นนี้

เมื่อเห็นสีหน้าหวาดกลัวของเวินหวยหยู เฟิงจิ่นเฉิงก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เดิมที ข้าอยากสู่ขอเจ้าเป็นชายาเอกด้วยความจริงใจ แต่ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะดื้อรั้นขนาดนี้ แต่ดูทำเข้าสิ ไว้ชื่อเสียงของเจ้าป่นปี้ คงได้แต่แต่งงานเป็นอนุของข้าเท่านั้น”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นแล้ว ต่อให้เวินหวยอวี๋จะขี้ขาดขนาดไหน ก็อดหน้าแดงด้วยความโกรธขึ้นมาไม่ได้ แล้ว “ถุย” ไปที่เขาอย่างดุร้าย

ขณะที่กำลังทะเลาะกันนั้น สาวใช้คนหนึ่งก็มารายงานว่า “เรียนคุณชายรอง น้ำร้อนพร้อมแล้วเจ้าค่ะ”

เฟิงจิ่นเฉิงไม่สนใจความหยาบคายของเวินหวยหยู ปิดพับแล้วสั่งว่า “ไปล้างเนื้อล้างตัวนางให้สะอาด แล้วส่งกลับมาที่นี่ให้เร็วที่สุด”

เขารอเวินหวยหยูอยู่ในห้องอย่างอารมณ์ดี และหลังจากนั้นไม่นาน ก็เห็นสาวใช้พานางกลับมาด้วยสีหน้าลำบากใจ

“คุณชายรอ…พวกเราล้างสิ่งที่อยู่บนหน้าของนางไม่ออกเจ้าค่ะ”

เฟิงจิ่นเฉิงมองไปที่เวินหวยหยูที่ยังมีหน้าสีเหลืองดำและรอยแผล ทันใดนั้นหน้าก็มืดดำลงทันที “ล้างไม่ออก?”

สาวใช้คนนั้นพูดด้วยความหวาดกลัว “คุณชายรอใจเย็นๆ ก่อนเจ้าค่ะ! พวกบ่าวลองมาหลายวิธีแล้ว แต่ล้างไม่ออกจริงๆ เจ้าค่ะ!”

เฟิงจิ่นเฉิง “...”

หลังจากเห็นสายตาที่ซับซ้อนของเฟิงจิ่นเฉิง เวินหวยหยูก็เข้าใจว่าทำไมอวิ๋นหลิงถึงต้องแต่งหน้าให้นางดูอัปลักษณ์

นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในใจก็รู้สึกถึงความปลอดภัยที่ไม่เคยมีมาก่อน

เฟิงจิ่นเฉิงหรี่ตามอง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำด้วยสีหน้ามืดมน “พวกเจ้าดูแลนางให้ดี!”

ใบหน้าเช่นนี้เขาทำไม่ลง ในใจก็รู้สึกหงุดหงิด ก่อนจะหมุนตัวเดินมุ่งหน้าไปที่เรือนชุนซึ่งเป็นที่อยู่ของอวิ๋นหลิง

เมื่อเฟิงจิ่นเฉิงผลักประตูเข้าไป อวิ๋นหลิงก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เรียบร้อยแล้ว กำลังก้มหน้าก้มตากินอาหารอย่างบ้าคลั่ง

เขาเหลือบมองจานเปล่าห้าใบบนโต๊ะอาหาร และยังมีชามข้าวที่ตั้งสูงสามชั้น สายตาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ดูเหมือนว่าพระชายาจิ้งอ๋องจะเจริญอาหารไม่เบาเลยนะ”