พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 21

ปกติอวิ๋นหลิงจะสามารถรับรู้ได้จากพลังจิตว่ามีผู้อื่นเข้าใกล้

ทว่าวันนี้พลังจิตของนางหมดไปกับการปลุกพระเจ้าหลวงให้ตื่นขึ้นมา ยามนี้นางรู้สึกวิงเวียนศีรษะ รู้สึกอ่อนแอกว่าคนปกติหลายเท่า

พอนางเดินต่อไปได้ระยะหนึ่งก็มีคนมาผลักจากด้านหลังแรงๆ จึงหกล้มบนพื้นหินโดยไม่ทันตั้งตัว

“ใคร?”

“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า”

องค์หญิงหกกระโดดออกด้านหลังภูเขาจำลอง มองนางด้วยใบหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง

อวิ๋นหลิงเตรียมจะลุกขึ้น ทว่ากลับรู้สึกปวดที่ท้องน้อย จากนั้นสีหน้าก็ซีดขาวในบัดดล

ราวกับมีอะไรบางอย่างในท้องก่อตัวเป็นน้ำวน กำลังกัดแทะพลังจิตที่เหลืออันน้อยนิดของนาง

องค์หญิงหกเห็นนางหน้าซีดเผือด จึงกลอกตามองบน “เห้อ ข้าแค่ผลักเจ้านิดหน่อย เจ้าแสร้งทำหน้าแบบนี้ทำไม?”

“อ๊าก...”

อวิ๋นหลิงเวียนหัวกว่าเก่า ภาพที่เห็นเดี๋ยวสว่างเดี๋ยวมืด ปวดจนพูดไม่ออก

นางกระวนกระวายใจขึ้นมา ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้เลย

“มารยาให้น้อยๆหน่อย ที่นี่มีเพียงข้ากับเจ้า คนอื่นไม่ได้อยู่ด้วย”

องค์หญิงหกกล่าวจบก็มีไม้เท้าที่ไม่รู้ว่ามาจากทิศใดโดนศีรษะอย่างจัง พลางเกิดเสียงอันไพเราะขึ้นเกิด

“อ๊าก”

องค์หญิงหกร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะเห็นหน้าผากบวมลูกโตๆ

เมื่อนางเห็นว่าเป็นใครก็จ้องเขม็งแล้วพูดเสียงสะอื้น “เสด็จ...เสด็จปู่ตีหรงเอ๋อร์ทำไมเพคะ?”

ชายชราร่างผอมซูบถือไม้เท้า พลางเผยความเกรี้ยวกราดทางดวงใจ

“หึ ปีศาจเฒ่าเขาเฮยซานมาจากไหน กล้าทำร้ายหลิงเอ๋อร์ของข้า เจอไม้เท้าปราบมารของข้าหน่อยเป็นไร”

ทันทีที่พูดจบก็ฟาดไม้เท้าใส่องค์หญิงหกต่อ องค์หญิงหกกรีดร้อง พร้อมกับเอามือบังหน้า

“ทหาร รีบมาช่วยข้าเร็ว”

“หลิงเอ๋อร์ไม่ต้องกลัวนะ พ่อจะสู้กับพวกปีศาจนี้เอง”

ใบหน้าพระเจ้าหลวงโหดเหี้ยม แลดูมีความห้าวหาญยามที่เป็นเทพสงครามในอดีต นางกำนัลและทหารได้แต่มอง ไม่มีใครกล้าเข้าไปขวาง

พระเจ้าหลวงสติฟั่นเฟือนได้สองปีกว่าแล้ว จำภรรยาและลูกตัวเองไม่ได้สักคน แม้นปกติจะอาละวาดบ้าง แต่ก็ไม่เคยใช้ไม้เท้าตีผู้อื่นด้วยความพิโรธเพียงนี้

อวิ๋นหลิงที่ล้มไปกองกับพื้น ไม่รู้ว่าหมดสติไปตอนไหน พระเจ้าหลวงเห็นแล้วก็โยนไม้เท้าทิ้ง จากนั้นก็ไปพยุงนางด้วยความร้อนรนใจ พูดเสียงสั่นเทาว่า

“หลิงเอ๋อร์ หลิงเอ๋อร์ของพ่อ เจ้าอย่าทำให้พ่อตกใจสิ...”

กระแสลมยามสตรีเจือกลิ่นคาวเลือดสดไว้เล็กน้อย

มีคนตะโกนด้วยน้ำเสียงดีใจมาแต่ไกล “อยู่ที่นี่ อยู่ที่นี่ เจอพระเจ้าหลวงแล้ว”

คนกลุ่มนิ้ว่งพรวดมายังสวนหลวงกันใหญ่

เมื่อครู่เหล่าข้ารับใช้เห็นว่าถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว แต่ไม่พบพระเจ้าหลวง จักรพรรดิจ้าวเหรินจึงบอกให้พวกองค์ชายและเชื้อพระองค์ไปรับประทานอาหารก่อน

ใครจะไปรู้ว่าเพียงชั่วพริบตา พระเจ้าหลวงที่ฟื้นขึ้นมาก็หายไปแล้ว！

จักรพรรดิจ้าวเหรินยังไม่ทันรู้สึกโล่งอกเมื่อเจอตัวแล้ว ก็ถูกพระเจ้าหลวงจับแขนเสื้อไว้แน่น

ชายชราพูดน้ำมูกน้ำตาไหล “ท่านหมอ รีบช่วยหลิงเอ๋อร์ของข้า เมื่อครู่นางถูกปีศาจแห่งเขาเฮยซานทำร้าย ถือซะว่าทำบุญทำทานเถิด ช่วยนางด้วย”

จักรพรรดิจ้าวเหรินชินกับความวิปลาสของพระเจ้าหลวงแล้ว แต่เป็นครั้งแรกที่เห็นเสด็จพ่อของตนร้องไห้เช่นนี้

หมอหลวงก็แปลกใจมาก ปกติเวลาสตรีมีครรภ์เลือดออกเล็กน้อย อาจจะไม่แท้ง แต่อวิ๋นหลิงเลือดไหลเยอะเพียงนี้ น่าจะแท้ง

แต่นางกลับไม่แท้ง และลูกในครรภ์ก็แข็งแรงกว่าสตรีตั้งครรภ์ทั่วไปด้วย

จักรพรรดิจ้าวเหรินได้ยินก็ดีใจยกใหญ่ ปรบมือพร้อมกับพูดซ้ำๆติดต่อกันสามครั้งว่า “ดีๆๆ”

แค่ครั้งนั้นครั้งเดียว เขาก็จะเป็นพ่อคนแล้วหรือ?

เซียวปี้เฉิงหลุดจากภวังคง์ก็รีบถาม “ในเมื่อไม่เป็นอันใด ไยนางยังสลบอยู่?”

“เรียนท่านอ๋อง เหมือนช่วงนี้พระชายาจะเหนื่อยเกินไป ร่างกายอ่อนแอกว่าคนปกติ จึงไร้พละกำลังจนหมดสติไปพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิจ้าวเหรินโบกมือสั่งการ “ถ่ายทอดคำสั่งของข้า ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องให้ออกไปทั้งหมด ปล่อยให้พระชายาจิ้งอ๋องพักผ่อนดีๆ ทางห้องเครื่องกับสำนักหมอหลวงเตรียมตัวไว้ให้ดี รอคอยรับคำสั่งตลอดเวลา”

องค์หญิงหกที่หน้าผากบวมโตรู้ว่าก่อเรื่องใหญ่แล้ว ถูกจักรพรรดิจ้าวเหรินพาไปด้วยสีหน้ากรุ่นโกรธ

พระเจ้าหลวงไม่เห็นอวิ๋นหลิงฟื้นขึ้นมา จึงไม่ยอมไปไหน พอแก่ตัวมาก็ไม่ค่อยมีแรง จึงเฝ้าในตำหนักข้าง แล้วนอนกรนบนเตียงนุ่ม จักรพรรดิจ้าวเหรินจนปัญญา ได้แต่เรียกแม่นมเฉินมาดูแล

แม่นมเฉินอายุประมาณสี่ถึงห้าสิบปี ช่ำชองด้านยา เป็นคนปรนนิบัติพระเจ้าหลวงโดยเฉพาะ

เซียวปี้เฉิงกับนางมีสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น พอเขาเกิด เสด็จแม่ของเขาก็เสียชีวิต แม่นมเฉินจึงเป็นคนเลี้ยงดูเขาจนเติบใหญ่

“ท่านอ๋อง ช่วงนี้ดวงตาเริ่มดีขึ้นหรือยัง?” แม่นมเฉินมาถึงในตำหนักก็เติมผ้าห่มให้พระเจ้าหลวง และถามเซียวปี้เฉิงไปพร้อมกัน

“เหมือนเมื่อก่อน เห็นเงามัวๆนิดหน่อย”

“ไม่รู้ว่าอู๋อันกงกลับเมืองหลวงครั้งนี้ นำสมุนไพรมารักษาพวกท่านหรือเปล่า?”

แม่นมเฉินเดินไปใกล้อวิ๋นหลิง พูดต่อว่า “ได้ยินว่าพระชายาไม่เพียงแต่รักษาพิษเย็นของเยียนอ๋องหาย ทั้งยังทำให้พระเจ้าหลวงฟื้นขึ้นมาได้ หากรักษาดวงตาของท่านอ๋องได้ก็จะดีมากเลย”

อวิ๋นหลิงเข้าวังมาพบหวงกุ้ยเฟย ใส่เสื้อผ้ามากพิธีจนเทอะทะไปหมด แม่นมเฉินกลัวนางนอนไม่สบาย เตรียมเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ให้ แต่เมื่อถอดเสื้อออกแล้วก็ต้องตกใจ

“ท่านอ๋อง พระชายามีแผลบนกายได้อย่างไรเพคะ?”