พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 213

อวิ๋นหลิงกลับมาถึงจวน ก็เริ่มเตรียมการสำหรับงานเลี้ยงครบเดือนของลูกสองคน

พูดแล้วก็น่าละอาย ในยุคสมัยนี้ นายหญิงของบ้านคหบดีหรือผู้มียศถาบรรดาศักดิ์สูง ล้วนต้องชำนาญการผูกไมตรีและจัดงานเลี้ยงให้สมฐานะทั้งสิ้น

แต่อวิ๋นหลิงกลับไม่รู้เรื่องราวเหล่านี้เลย ต้องมาปวดหัวกับเรื่องธรรมเนียมปฏิบัติพิธีการต่าง ๆ จนไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เซียวปี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เป็นครั้งแรกที่รู้ว่าเจ้าก็มีเรื่องที่ไม่ถนัดด้วย”

“ข้ายังไม่รู้เรื่องราวอีกมากนัก ท่านนึกว่าข้าเป็นอัจฉริยะหรือไง” อวิ๋นหลิงถลึงตาใส่เขา แบะปากเล็กน้อย “ยังจะหัวเราะอีก ไม่รู้จักมาช่วยกันบ้าง ข้าปวดหัวจะแย่แล้ว”

สตรีสูงศักดิ์ในต้าโจวล้วนต้องเรียนรู้เรื่องงานบ้านงานเรือน แต่เดิมฉู่อวิ๋นหลิงยังไม่ทันได้ศึกษาก็บังเอิญมาแต่งงานเสียก่อน ในสมองนางก็หาข้อมูลที่เกี่ยวข้องไม่เจอเสียด้วย

เซียวปี้เฉิงบีบจมูกอวิ๋นหลิงเบา ๆ “อย่าร้อนใจไปเลย ไม่รู้อะไรก็ไปถามแม่นมเฉินได้ ค่อย ๆ เรียนรู้ไป อีกหน่อยถ้าเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก เจ้าก็จะได้มีประสบการณ์”

อวิ๋นหลิงฟังเขาชี้แนะ ก็รีบไปหาแม่นมเฉินทันที หารือเกี่ยวกับแผนการจัดงานครบเดือน ระหว่างนี้นอกจากแม่นมเฉินแล้ว พระชายาเสียนก็ให้ความช่วยเหลือไม่น้อยเช่นกัน

พอรู้ว่าอวิ๋นหลิงออกจากวังมา รุ่งขึ้นพระชายาเสียนก็พาธิดาวัย 3 ขวบอย่างนั่วเอ๋อร์มาเยี่ยมเยียนทันที

นางหวังจะตั้งครรภ์ครั้งที่สอง จึงมาขอให้อวิ๋นหลิงช่วยตรวจชีพจรและปรับสภาพร่างกาย พอรู้ว่าอวิ๋นหลิงจะจัดงานครบเดือนให้ลูก ก็รีบอาสาให้ความช่วยเหลือทันที

ซึ่งในด้านนี้ พระชายาเสียนมีประสบการณ์จริงจึงได้ชำนาญกว่าแม่นมเฉินมากนัก อวิ๋นหลิงค่อยรู้สึกเบาใจขึ้น นางจึงเข้าครัวทำขนมผึ้งหวานที่เด็ก ๆ ชอบด้วยตนเอง ทั้งยังตรวจชีพจรให้พระชายาเสียนอย่างตั้งใจ

“สุขภาพท่านไม่มีปัญหา เพียงแต่ร่างกายมีธาตุเย็นมากกว่า รอบเดือนคงมาไม่ใคร่ตรงเวลานัก”

พระชายาเสียนรีบพยักหน้า “หมอหลวงก็พูดแบบนี้เหมือนกัน หลังจากคลอดนั่วเอ๋อร์มากว่าครึ่งปี รอบเดือนก็ยังมาไม่ตรงนัก หมอหลวงบอกว่าเป็นเพราะเหน็ดเหนื่อยเกินไป จึงสั่งยาบำรุงให้ไม่น้อย บัดนี้รอบเดือนเป็นปกติแล้ว ก็ยังไม่เห็นมีวี่แววเสียที”

เสิ่นชิ่นแต่งเข้าจวนเสียนอ๋องไม่นานก็ตั้งครรภ์นั่วเอ๋อร์ สมัยนั้นนางเป็นเพียงธิดาของขุนนางเล็ก ๆ คนหนึ่ง ไหนเลยจะรู้ถึงวิถีชีวิตของเชื้อพระวงศ์ชนชั้นสูง

ความคิดของเสียนอ๋องก็ต่างจากคนทั่วไปอยู่แล้ว นางไม่ต้องการให้ใครมาดูหมิ่นสามี เหตุเพราะตนเป็นภรรยาที่ไม่สมฐานะ จึงตัดสินใจจะปฏิบัติให้เป็นที่เชิดหน้าชูตาของสามี แรก ๆ มีความลำบากไม่น้อย เป็นเหตุให้ร่างกายหักโหมจนเกิดโรคภัยขึ้นมา

“ยามีทั้งสรรพคุณและโทษ กินมากไปก็ใช่ว่าจะดีต่อร่างกาย สู้ท่านหยุดยาไว้ก่อน มีเวลาก็มาเดินเล่นที่จวนจิ้งอ๋อง ข้าจะช่วยฝังเข็มให้เลือดลมไหลเวียน”

ที่แล้วมาอวิ๋นหลิงไม่ค่อยได้พบปะพระชายาเสียน แต่บัดนี้สนิทมากขึ้น เข้าใจถึงความอดทนและเด็ดเดี่ยวของนาง พลอยให้รู้สึกเลื่อมใสและอยากเป็นมิตรด้วย

นางมักถูกชะตากับคนประเภทนี้ พูดจาตรงไปตรงมา ไม่ต้องอ้อมค้อมให้มากความ

พระชายาเสียนตอบรับอย่างดีใจ “งั้นข้าก็ไม่ปฏิเสธแล้ว ถ้าจะให้ช่วยอะไรก็บอกมาได้เลย!”

อวิ๋นหลิงยิ้มเล็กน้อย “หลายวันนี้ท่านก็ช่วยข้ามากแล้ว”

“หมายความว่ายังไง?”

“หลายปีนี้ทุกครั้งที่ข้าติดตามฉางซวี่เข้าวังไปพบจี้ซูเฟย ก็มักจะเอ่ยถึงอันชินอ๋อง ซึ่งจี้ซูเฟยจะเป็นคนพูดถึงก่อน” พระชายาเสียนหยุดคิดเล็กน้อยและกล่าวต่อ “อันชินอ๋องสนิทกับฉางซวี่มาตลอด แต่จี้ซูเฟยกลับไม่ค่อยพอใจนัก นางเคยพูดเตือนหลายครั้ง ว่าไม่ให้ฉางซวี่สนิทกับอันชินอ๋องจนเกินไป ให้ไปใกล้ชิดกับเสด็จพ่อยังดีกว่า”

“ข้าดูท่าทีของจี้ซูเฟย ไม่เคยคนที่เคยมีอะไรกับอันชินอ๋องมาก่อน แต่กลับระวังตัวกับเขามาก ในขณะที่ห่วงใยต่อเสด็จพ่อมากกว่า”

อวิ๋นหลิงเลิกคิ้วด้วยความสงสัย “แต่ข้าได้ยินปี้เฉิงบอกว่า จี้ซูเฟยเย็นชาต่อเสด็จพ่อมาก บางครั้งเสด็จพ่อไปหานาง นางก็ไม่ให้พบอีก”

พระชายาเสียนเผลอยิ้มขำ “แต่ข้ากลับคิดว่า เพราะสมัยก่อนเสด็จพ่อเล่นงานตระกูลจี้ นางเลยมีปมในใจอยู่บ้าง แม้ภายนอกจะดูเย็นชาต่อเสด็จพ่อ แต่ในใจกลับเป็นห่วงเป็นใยมาตลอด ทุกครั้งที่เสด็จพ่อประชวร จี้ซูเฟยจะเข้าครัวต้มยาด้วยตัวเอง เพียงแต่นิสัยนางเป็นคนค่อนข้างถือตัว และไม่ชอบไปเอาใจคนอื่นก่อน”

อวิ๋นหลิงอดคิดไม่ได้ว่าพักก่อนที่อยู่ในวัง นางเคยเห็นจี้ซูเฟยไปส่งโจ๊กที่ตำหนักบำรุงฤทัยด้วยตัวเองจริง ๆ ที่แท้นางยังต้มเองด้วยหรอกหรือ?

ถ้าจักรพรรดิจาวเหรินคือตัวการที่พรากนางกับอันชินอ๋องจริง ตามหลักก็ไม่น่าจะห่วงใยพระองค์ถึงเพียงนี้

จักรพรรดิจาวเหรินก็ทรงแข็งแรงดี ไม่มีร่องรอยของการถูกพิษซักนิด แสดงว่าพฤติกรรมของจี้ซูเฟยไม่เข้าข่าย “เจ้าใหญ่ควรกินยาได้แล้ว”

หรือว่านางจะคาดเดาผิด เสียนอ๋องเป็นโอรสของจักรพรรดิจาวเหรินจริง ๆ?