พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 263

เมื่อเซียวปี้เฉิงกลับจวน ก็ได้เวลารับประทานอาหารกลางวันพอดี

อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ อวิ๋นหลิงจึงปรุงอาหารหม้อไฟบ่อยขึ้นเรื่อยๆ เซียวปี้เฉิงก็หลงรักการทำอาหารและการรับประทานอาหารเช่นนี้ หลังกินไปไม่กี่คำร่างกายของเขาก็รู้สึกอบอุ่นขึ้น

อย่าได้เอ่ยถึงว่าในจวนยังมีผักสดฉ่ำและระดับอาหารการกินยังดีเสียยิ่งกว่าในวังอีก ในยามปกติเขาจึงปฏิเสธที่จะอยู่ร่วมรับประทานอาหารกับจักรพรรดิจาวเหรินมาตลอด

เซียวปี้เฉิงรินชาอุ่นๆบนโต๊ะมาหนึ่งถ้วย และบอกกับอวิ๋นหลิงถึงสิ่งที่เขาเห็นและได้ยินในการว่าราชการยามเช้า

“วันนี้ราชทูตจากตงฉู่จะพาชาวตะวันตกผู้นั้นไปที่ตำหนักทองหลวง เขาเป็นดังเช่นข่าวลือจริงๆ มีผมสีทองและดวงตาสีฟ้า เขาดูคล้ายกับชาวทูเจวียเล็กน้อย แต่แปลกกว่ายิ่งกว่านั้นเสียอีก”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า ชาวทูเจวียส่วนใหญ่เป็นชาวสีเหลืองและผิวขาวที่มีเชื้อชาติผสม แม้ว่าใบหน้าของพวกเขาจะดูมีรูปทรงที่ลึกล้ำ แต่รูปลักษณ์ของพวกเขาก็ยังคงแตกต่างจากชาวยุโรปมาก

ชาวต้าโจวอยู่ห่างไกลจากทะเลมากเกินไป จึงไม่เคยเห็นชาวตะวันตกด้วยตาของตนเอง ปกติล้วนแต่ได้ยินเกี่เพียงผ่านคำบอกเล่าเท่านั้น

ข้าได้ยินมาว่าคนเหล่านั้นไม่เพียงแต่มีผิวขาวราวหิมะ ผมเป็นสีทองแต่ยังมีดวงตาสีฟ้าหรือสีเขียวอีกด้วย เมื่อคนเหล่านี้ถูกกล่าวถึง ชาวต้าโจวต่างก็คิดว่าพวกเขาดูเหมือนสัตว์ประหลาด

เซียวปี้เฉิงไม่ชอบอีกฝ่ายมากนัก แน่นอนว่าเขาไม่ได้เลือกปฏิบัติต่อรูปร่างหน้าตาของอีกฝ่าย แต่คนผู้นั้นมีผิวที่ขาวราวกับหิมะขาวเสียจนยากจะหาคำใดมาบรรยาย

ยามปกติที่เขายืนอยู่ท่ามกลางผู้คนยังดี ทั้งยังแลดูเข้มขึ้นนิดหน่อยเท่านั้น แต่เมื่อเทียบกับชาวตะวันตกคนนั้น เขากลับกลายเป็นถ่านหินเลยทีเดียว!

ทว่าอวิ๋นหลิงกลับรู้สึกสนใจเรื่องนี้อย่างมาก “ชาวตะวันตกผู้นั้นมีนามว่าอันใด?”

“ข้าไม่เข้าใจภาษาต่างแคว้น แต่ดูเหมือนราชทูตตงฉู่จะเรียกเขาว่าอ้ายอะไรซักอย่าง…” เซียวปี้เฉิงคิดอยู่พักหนึ่ง และเอ่ยด้วยความยากลำบาก “อ้ายเต๋อหวา?”

อวิ๋นหลิงมุมปากกระตุก ใช้ภาษาอังกฤษลองหยั่งเชิง "...อ้ายเต๋อหัว?"

“ถูกต้อง! เป็นชื่อนี้!” ดวงตาของเซียวปี้เฉิงเป็นประกาย “ภาษาต่างแคว้นของเจ้าดีกว่าราชทูตตงฉู่เป็นอย่างมาก”

การออกเสียงของราชทูตชัดเจนมาก เขากับอ้ายเต๋อหัวพูดคุยซุบซิบกันภายในโถงตำหนัก จนทำเอาผู้คนสับสนและไม่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย

แม้ว่าการออกเสียงของอวิ๋นหลิงจะแตกต่างจากของอ้ายเต๋อหัว แต่โดยทั่วไปแล้วจะคล้ายกันมากกว่า

“คนผู้นี้เป็นอย่างไรบ้าง”

เซียวปี้เฉิงวางถ้วยชาลงและเอ่ยว่า "ได้ยินราชทูตตงฉู่เอ่ยว่าชาวตะวันตกผู้นี้มาที่เก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่สามปีแล้ว รู้ภาษาจีนไม่มากทั้งยังพูดได้ไม่ค่อยคล่อง แต่เขากลับปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างมีมรรยาทการอบรมสั่งสอน ฟังว่ามีฐานะเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ผู้สูงศักดิ์”

“นอกจากปืนดาบศิลาแล้ว เขายังทรงนำสิ่งของบางอย่างจากตะวันตกมามอบให้รางวงศ์อีกด้วย เสด็จพ่อทรงสนพระทัยมาก แต่ข้ามองดูแล้วปืนดาบศิลาที่เขานำมาด้ามนั้น อย่าได้เอ่ยถึงว่าเป็นงานฝีมือทั้งยังหยาบกระด้าง เทียบกับปืนดาบศิลาที่เรามีอยู่ในมือยามนี้ไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยว”

เมื่อได้ฟังเช่นนี้อวิ๋นหลิงก็โล่งใจ ยามนี้ตงฉู่กำลังจะเปิดฉากต่อสู้กับชาวญี่ปุ่น อย่างไรก็ต้องเลือกปืนดาบศิลาของนางอย่างแน่นอน

“จริงสิ องค์หญิงเก้าแห่งตงฉู่ชอบอะไรหรือ? ในเมื่อพวกเราต้องหารือกิจการกับนาง ก็จำต้องเตรียมของขวัญต้อนรับตามพิธีถึงจะใช้ได้”

นอกจากนี้นางยังต้องการไถ่ถามสถานการณ์ปัจจุบันของน้องเล็กผ่านทางองค์หญิงเก้าด้วย

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วพลางส่ายหัว รู้สึกโกรธเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้

“ข้าไม่พบสิ่งใดเลยด้วยซ้ำ ราชทูตตงฉู่มักจะทำตัวสูงส่งและชอบมองผู่อื่นอย่างหยิ่งยะโส ยามที่ข้าให้คนในวังไปสืบข่าว เขาก็บอกว่าไม่ต้องให้พวกเรามาเป็นกังวลด้วย ความหมายที่แฝงในน้ำเสียงก็คือองค์หญิงเก้าเติบโตขึ้นมากับความเป็นอยู่และอาหารการกินที่เพียบพร้อมในตงฉู่ อาหารและเสื้อผ้าของนางจะต้องดีที่สุด ดังนั้นสิ่งของธรรมดาๆที่ต้าโจวเลือกสรรให้จึงไม่อาจเข้าตานางได้”

อวิ๋นหลิงพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

“ภรรยา เจ้าอย่าได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจ้าไม่เห็นหรือว่าคขบวนผู้แทนตงฉู่ที่มาในครานี้ มีคนจำนวนมากและหีบจำนวนนับไม่ถ้วนถูกย้ายเข้าไปในห้องในพระราชวังถึงสองห้องจนเต็มเปี่ยม!"

“ข้าได้ยินมาว่ามันเต็มไปด้วยอาหารทะเล เสื้อผ้า และเครื่องประดับ เสด็จพ่อยังคงสงสัยว่าเหตุใดครานี้ตงฉู่ถึงมือเติบถึงเพียงนี้ ปรากฎว่าของทั้งหมดเหล่านั้นต่างก็เตรียมไว้สำหรับองค์หญิงเก้าโดยเฉพาะ”

สายตาที่ราชทูตตงฉู่มองดูพวกเขามักจะทำให้ผู้คนรู้สึกไม่สบายใจราวกับว่าพวกเขากำลังมองดูผู้ลี้ภัย ด้วยเกรงว่าองค์หญิงเก้าจะต้องทนทุกข์ทรมานในถื่นทุรกันดาร

จะว่าขุ่นเคืองก็ขุ่นเคือง ในใจเซียวปี้เฉิงอดรู้สึกอิจฉาไม่ได้

อวิ๋นหลิงส่ายหัวอย่างขบขัน "เช่นนั้นพวกเราก้มอบน้ำเซียนสวรรค์ไปให้นางสักสองขวดเสียเลย อย่างไรก็ต้องนำของพวกนี้ไปทำกิจการกับนางอยู่แล้ว"

"อะไรนะ?"

วาจาของจักรพรรดิจาวเหรินทำให้สองสามีภรรยาตกตะลึงทันที

“เสด็จพ่อท่านพูดว่าอะไรนะ?” เซียวปี้เฉิงชี้ไปยังตัวเอง แววตาเต็มไปด้วยเหลือเชื่อ“องค์หญิงเก้าผู่นั้นต้องการแต่งกับข้า?”

เขาสงสัยว่าหูของตนจะหนวกแล้ว

พระเจ้าหลวงสั่นคันยาสูบ และเอ่ยอย่างตามตรง "ยิ่งกว่านั้น ความหมายที่หญิงสาวผู้นั้นอยากจะสื่อคือหากเรื่องนี้ล้มเหลว เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องหารือเรื่องอื่นๆเช่นกัน"

ใบหน้าของอวิ๋นหลิงมืดมนทันที เหตุใดองค์หญิงเก้าหลงใหลบุรุษของนางอย่างไร้เหตุผลเช่นนี้?

จักรพรรดิจาวเหรินก็คลึงผากาและเอ่ยอย่างลำบากใจ "องค์หญิงเก้ายังกล่าวด้วยว่า หากเรื่องนี้สำเร็จได้ นางก็ยินดีที่จะมอบทองคำหนึ่งล้านตำลึงเป็นของขวัญเพื่อการแต่งงานระหว่างทั้งสองแคว้น"

นั่นคือทองคำหนึ่งล้านตำลึงเชียว...คลังสมบัติต้าโจวห้าคลังยังไม่แน่ว่าจะมีมากเท่านี้...

อวิ๋นหลิงมองไปที่จักรพรรดิจาวเหรินอย่างเย็นชา "ท่านพึงพอใจเข้าแล้วหรือ? อย่างไรเล่า คราวนี้จะมอบอนุภรรยาที่โง่เง่าให้แต่งเข้ามา หรือต้องการให้ข้าสละตำแหน่งเพื่อองค์หญิงเก้าผู้นั้นหรือ?"

“แค่ก แค่ก!” จักรพรรดิจาวเหรินร่างพลันสั่นสะท้านขึ้นมา และดื่มชาลงไปเพื่อซ่อนความรู้สึกผิดของตนเอาไว้ “เจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้า ข้าไม่เคยพูดคำเหล่านี้ด้วยซ้ำ!”

“ทองคำหนึ่งล้านตำลึง ก็ยากที่จะห้ามคนให้ใจสั่นไหวได้” อวิ๋นหลิงยิ้มเยาะ “เช่นนั้นองค์หญิงเก้าหมายความว่าอย่างไรกันแน่ พวกเขามาที่นี่เพื่อขึ้นราคาเนื้อหมูใช่หรือไม่?”

“เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับหวยหยูก่อนหน้านี้ หวงกุ้ยเฟยนำเงินออกมาได้เพียงสองแสนตำลึง แต่ยามนี้มันเพิ่มขึ้นเป็นหนึ่งล้านตำลึงแล้ว เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น เนื้อหมูก็ขึ้นราคาจนสูงเสียดฟ้าแล้ว!"

เมื่อได้ยินสิ่วาจานี้ จักรพรรดิจาวเหรินก็แทบจะพ่นชาออกมา

ใบหน้าของเซียวปี้เฉิงทั้งดำทั้งเขียว "..."