พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 293

“ข้าชอบ ข้าจะเล่นอีก”

พระเจ้าหลวงนึกสนุก รีบหยิบถั่วลิสงมาใส่หนังสติ๊กไม้อีกครั้ง

ตาเฒ่าน้อยกวาดสายตามองอย่างเจ้าเล่ห์เพทุบาย ก่อนจะพุ่งเป้าไปยังเซียวปี้เฉิงกะทันหัน

“สวบ!”

เซียวปี้เฉิงพลิกกายไปด้านข้างอย่างไม่ตื่นตระหนก หลบหลีกการโจมตีของพระเจ้าหลวงได้อย่างสบาย

“อ๊าก”

จากนั้นก็ได้ยินเสียงโอดครวญอันคุ้นเคยดังขึ้น อวิ๋นหลิงมองไปตามต้นเสียงก็เห็นหวงกุ้ยเฟยเอามือบังดวงตา อีกฝ่ายสะดุ้งตกใจมาก

เซียวปี้เฉิงหลบหลีกสำเร็จ ถั่วลิสงจึงพุ่งไปโดนหนังตาของหวงกุ้ยเฟยอย่างแม่นยำ

ไทเฮาตำหนิพระเจ้าหลวงหนึ่งประโยค “ดูท่านสิ แก่แล้วยังเล่นไปได้”

“ปัดโธ่ ข้าแค่พลาดเป้า” พระเจ้าหลวงเดินเข้าไปเอ่ยด้วยสีหน้าห่วงใย “หวงกุ้ยเฟย ดวงตาเจ้าไม่เป็นอันใดใช่ไหม?”

“ข้าไม่ได้ตั้งใจ เจ้าไม่โทษข้าหรอกใช่หรือไม่?”

หวงกุ้ยเฟยผู้รักสวยรักงามไม่เคยอับอายขายหน้าต่อหน้าผู้คนเท่านี้มาก่อน ยามนี้นางโกรธจนเลือดขึ้นหัว ใบหน้าแดงเถือกเหมือนปูนึ่งสุกแล้ว

แม้นนางจะโกรธอย่างยิ่งยวด แต่ก็ไม่กล้าถือสาเอาความพระเจ้าหลวง ได้แต่ปั้นรอยยิ้มอันย่ำแย่ออกมา

“พระเจ้าหลวงไม่ต้องโทษตัวเองหรอกเพคะ หม่อมฉันไม่ได้เจ็บสักนิด แค่ตกใจเฉย ๆ ...หม่อมฉันขอตัวไปเปลี่ยนอาภรณ์แล้วจะมาใหม่เพคะ”

เมื่อครู่หวงกุ้ยเฟยกำลังดื่มสุราอยู่ นางตกใจกับการจู่โจมที่ไม่ทันตั้งตัวจนทำแก้วหกแล้วสุรากระเซ็นใส่กระโปรง

นางไม่ถูกโฉลกกับนังหนูนี้เลยจริงๆ

พระเจ้าหลวงพยักหน้า “งั้นเจ้ารีบกลับมา ใกล้จะถึงเวลากินของว่างแล้ว”

หลังจากหวงกุ้ยเฟยออกไปจากงานเลี้ยงแล้ว นางกำนัลก็รีบเข้ามาเช็ดคราบบนโต๊ะและเบาะนั่งทันที

พระเจ้าหลวงฉวยโอกาสนี้แอบกระซิบกับอวิ๋นหลิงว่า “เป็นไง ข้าแสดงความจริงใจพอไหม?”

เซียวปี้เฉิงเห็นคนเป็นปู่ทำหน้ารอคำชื่นชมก็กระตุกมุมปาก กดเสียงพูดอย่างจนปัญญา

“เสด็จปู่จงใจแกล้งเหรอพ่ะย่ะค่ะ?”

“แน่นอน ตอนข้าเข้ามาถึงในตำหนักนี้ก็ได้ยินนังหนูหลิงบอกว่าหวงกุ้ยเฟยทำตาขวางใส่นาง ข้าย่อมต้องแก้เผ็ดให้นังหนูหลิงอยู่แล้ว?”

พระเจ้าหลวงกระหยิ่มยิ้มย่อง เขารู้ฝีมือของเซียวปี้เฉิงดี รู้ว่าการยิงของตัวเองจะไม่โดนเซียวปี้เฉิงอย่างแน่นอน ฉะนั้นเป้าหมายที่แท้จริงของเขาคือหวงกุ้ยเฟย

เขาไม่ชอบความยโสโอหังของหวงกุ้ยเฟยมานานแล้ว เรื่องตี้หวู๋เหยาครั้งก่อนก็เกือบกลายเป็นหายนะบ้านเมือง เขาไม่คิดบัญชีกับนางก็ถือว่าบุญแล้ว ยังมาทำตาขวางใส่นังหนูหลิงอีก

“เสด็จปู่ทำได้สวยมากเพคะ” อวิ๋นหลิงยกหัวแม่มือให้พระเจ้าหลวง “ช่วงวันตรุษจีนนี้ ข้าจะทำของว่างให้กินทุกวันเลย”

ดวงตาพระเจ้าหลวงสว่างแวววับ รีบพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะเร่งรัดนาง

“รีบสั่งให้คนนำของว่างมา พวกเรากินก่อนหวงกุ้ยเฟยกลับมาให้หมด อย่าเหลือไว้ให้นางแม้แต่คำเดียว”

เซียวปี้เฉิง “...”

เขาเห็นปู่ตัวเองเจ้าคิดเจ้าแค้นแล้วยังเล่นงานอีกฝ่ายหน้าซื่อ ๆ จึงสงสัยว่าอวิ๋นหลิงเป็นหลานสาวแท้ ๆ ของพระเจ้าหลวงหรือไม่?

เขาไม่เคยเห็นพระเจ้าหลวงดีใจเวลาจัดงานวันเกิดเพียงนี้มาก่อนเลย

“แค่กๆ...ขอรบกวนพี่สามกับพี่สะใภ้สามหน่อย”

ไม่รู้ว่าองค์ชายห้าเข้ามาใกล้ตอนไหน เผยรอยยิ้มอันหน้าด้านออกมา

“ไม่ทราบว่าพี่สะใภ้สามให้ช่างคนใดทำหนังสติ๊กไม้? ข้ามีไม้แกะสลักล้ำค่าอันหนึ่ง หลายวันก่อนไม่ระวังทำมันพัง อยากหาช่างมาซ่อมพอดี”

“สาวใช้ของข้าเป็นคนทำเอง นางชื่อจื่อเถา เจ้าก็เคยเห็นหลายครั้งแล้ว” อวิ๋นหลิงยิ้มตอบ “นางเป็นลูกช่างไม้ บิดาของนางพอจะมีชื่อเสียงด้านนี้ในเมืองหลวงบ้าง นางเรียนรู้ทักษะมาจากบิดานาง”

องค์ชายห้าชะงักงัน น้ำเสียงแสดงความแปลกใจ “เป็นฝีมือของสตรีหรือนี่”

“หากน้องห้าต้องการ พรุ่งนี้ข้าจะให้จื่อเถาเข้าวังมารับใช้เจ้าช่วงหนึ่ง”

องค์ชายห้าฉุกคิดถึงภาพชนหญิงงามโดยบังเอิญขึ้นมา หัวใจมีประกายอารมณ์แปลกๆแวบผ่าน

ปกติเขาจะไม่เข้าใกล้สตรี แต่นึกถึงไม้แกะสลักอันโปรดแล้วก็ต้องพยักหน้า

“งั้นหยวนโม่ต้องขอบคุณพี่สะใภ้สามแล้ว”

องค์ชายห้ายิ้มแล้วดื่มสุราคารวะอวิ๋นหลิง เขากวาดสายตามองภายในตำหนัก เห็นบรรยากาศอันคึกคักแล้วก็อดอุทานไม่ได้

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนในราชวงศ์ปรองดองและอบอุ่นเพียงนี้ เมื่อก่อนเขากับพี่น้องก็ไม่ได้ใกล้ชิดและสนิทสนมกันเยี่ยงนี้

ยิ่งหลังจากเสด็จปู่สติเลอะเลือน กลายเป็นคนปัญญาอ่อนก็มักจะอาละวาดทุกวี่ทุกวัน มีเรื่องให้จิตตกตลอด

แต่หลังจากพี่สามแต่งงานกับอวิ๋นหลิง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป