พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 305

จื่อเถากลืนน้ำลายลงคอ "องค์...องค์ชาย?"

คนนอนฟุบอยู่ที่พื้นยังคงแน่นิ่ง นางผ่อนลมหายใจ สีหน้าอัดอั้นนัก

เท่าที่ประเมินตำหนักจิ่งเหรินอยู่อีกไม่ไกล จื่อเถากัดฟันโยนท่อนไม้ทิ้งไป จับตัวองค์ชายห้าพาดขึ้นบ่าอย่างทุลักทุเล

ตั้งแต่เด็กมานางก็อยู่กับบิดาที่ทำงานไม้ ผ่านการตัดไม้และลากตอไม้สารพัดอย่าง เรี่ยวแรงจึงมีมากกว่าหญิงทั่วไป

ไม่งั้นละก้อ คงไม่ใช่หวดทีเดียวก็ทำให้องค์ชายห้าจอดป้ายได้หรอก

องค์ชายห้าเป็้นบัณฑิต รูปร่างค่อนข้างผอมบาง ไม่เหมือนเซียวปี้เฉิงที่เป็นนักรบแข็งแกร่งกว่า จื่อเถาแม้เป็นเด็กสาวในวัยเพียงสิบเจ็ดปี จะแบกเขาก็ไม่ต้องเปลืองแรงมากนัก

หากแต่เดินได้เพียงสองก้าว นางก็รู้สึกว่าด้านหลังมีบางสิ่งที่คล้ายกับกระบี่มาดุนอยู่ที่บั้นเอว

จื่อเถา "..."

ก็ไหนว่าไม่ขันยังไงล่ะ?

คนก็หมดสติไปแล้ว "องค์ชายน้อย" ยังไม่วายแผลงฤทธิ์อีก

......

จื่อเถาหน้าแดงซ่านราวกับห้อเลือด เนื้อตัวก็คันคะเยอราวกับมีมดกัด จนต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แทบอยากเหาะให้ถึงตำหนักจิ่งเหรินในพริบตาด้วยซ้ำ

"องค์ชายห้าเกิดอะไรขึ้นน่ะ?"

นางกำนัลของตำหนักจิ่งเหรินเห็นองค์ชายห้าหมดสติ ศีรษะก็ปูดขึ้นขนาดเท่ากับไข่ไก่ ต่างก็พากันตกอกตกใจ

จื่อเถายืนตัวแข็งเล็กน้อย พูดเรียบ ๆ สีหน้าปกติว่า "องค์ชายไปงานเลี้ยงดื่มมากไปหน่อย ขากลับซุ่มซ่ามไม่ดูทางให้ชัด ไปชนถูกเขาจำลองในอุทยานจนหมดสติไป"

"ไปบอกห้องครัวให้เตรียมน้ำอุ่นมาเร็ว ๆ เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้องค์ชายและเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย"

จื่อเถาพยุงองค์ชายห้าไปที่เตียงนอน ทั้งสั่งให้นางกำนัลเตรียมน้ำอาบไว้ กะจะโยนเผือกร้อนชิ้นใหญ่ยักษ์นี้ให้คนของตำหนักจิ่งเหรินดูแลกันไป

ที่ไหนได้หัวหน้านางกำนัลกลับส่ายหน้า พูดด้วยสีหน้าที่ลังเลว่า "แม่นางจื่อเถา เรื่องปรนนิบัติองค์ชายห้าอาบน้ำคงต้องรบกวนเจ้าหน่อยแล้ว"

จื่อเถานึกว่าตัวเองฟังผิด เบิ่งตาโตขึ้น "ข้า...ให้ข้าหรือ?"

"แม่นางจื่อเถาไม่รู้อะไร หลายปีมานี้ องค์ชายห้าจะไม่ให้พวกเราเข้าถึงห้องบรรทมชั้นในโดยไม่มีคำสั่งอนุญาต และยิ่งไม่ให้ใครปรนนิบัติการอาบน้ำ ถ้าเราล่วงล้ำเข้ามา เกิดองค์ชายฟื้นมาแล้วทรงทราบเข้า พวกเราคงจะรับไม่ไหวแน่"

จื่อเถาได้ยินดังนี้ก็ให้วุ่นวายใจนัก

เพราะเท่าที่สังเกตตำหนักจิ่งเหรินมีนางกำนัลอยู่ไม่น้อย ซ้ำแต่ละคนก็รูปโฉมงดงาม ตรงกับที่ข้างนอกลือกันว่าองค์ชายห้าลุ่มหลงในอิสตรี มักมากในกามคุณยิ่งนัก

ที่ไหนได้เขากลับ...คงจะเป็นการปกปิดและเสแสร้งให้คนอื่นดู

หัวหน้านางกำนัลส่งแววตาขออภัย น้ำเสียงเปี่ยมด้วยการวิงวอน

"แต่แม่นางจื่อเถาไม่เหมือนพวกเรา องค์ชายอนุญาตให้เข้านอกออกในห้องบรรทม อีกครั้งยังเป็นคนสนิทของพระชายาจิ้งอ๋องอีก องค์ชายฟื้นมาแม้จะโกรธบ้าง แต่ก็ต้องเห็นแก่พระชายาจิ้งอ๋องไม่กล้าลงโทษหนักเกินไป ถ้าไงก็ช่วยเราหน่อยเถอะนะ!"

องค์ชายห้าเคยอนุญาตให้นางเข้าถึงห้องบรรม เพื่อสะดวกแก่การซ่อมแซมไม้แกะสลักนั่นเอง

ในเมื่อหัวหน้านางกำนัลกล่าวถึงเพียงนี้แล้ว จื่อเถาจะเถียงอะไรได้อีก ได้แต่จำใจรับทำเรื่องนี้

"ข้ารู้แล้ว เดี๋ยวจะไปปรนนิบัติองค์ชายเอง"

องค์ชายห้าถูกนางหวดจนจมไปกับกองหิมะ เสื้อผ้าก็เปียกชื้นไปเป็นแถบ หากปล่อยทิ้งไว้ไม่มีใครเหลียวแล เกรงว่าครึ่งคืนอาจเป็นหวัดจนมีไข้ขึ้นก็เป็นได้

ในห้องบรรทมไม่มีใครอื่น ข้าง ๆ มีถังไม้ใบใหญ่ใส่น้ำร้อนและผ้าขนหนูที่แห้งสะอาด จื่อเถากวาดสายตาไปยังร่างขององค์ชายห้า ในใจรู้สึกร้อนรุ่มอย่างเหลือแสน

นางคิดอยากหนีไป แต่ก็หนีไม่พ้น

จื่อเถาสองมือกำแน่น บ่นพึมพำคล้ายกับให้กำลังใจตนเอง

เซียวปี้เฉิงหน้าดำยิ่งกว่าก้นหม้อที่ไหม้เกรียม รีบตวัดผ้าห่มขององค์ชายห้าให้ปิดลงดังเดิม

"เจ้าเปิดผ้าห่มเขาทำไมกัน!"

"ก็แค่ดูนิดหน่อยเท่านั้น กลัวว่าฤทธิ์ยายังอยู่จะทำให้เสียสุขภาพ อีกอย่างเขาก็ใส่กางเกงอยู่ ไม่ได้อะไรโผล่แล่บหรอก"

เซียวปี้เฉิงกำหมดเสียงดังกึกกั่ก กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ "อย่าว่าแต่ดูเล็กน้อย แค่ชายตาก็ไม่ได้ ถึงใส่กางเกงก็ไม่ได้เหมือนกัน!"

มีอย่างที่ไหนเที่ยวไปเปิดผ้าผู้ชายดู กลับจวนเมื่อไหร่เห็นทีต้องสั่งสอนให้รู้กติกามรรยาทเสียบ้าง

อวิ๋นหลิงกระพริบตาเล็กน้อย กล่าวอย่างจนใจ "ท่านก็อย่าหัวโบราณนักเลย สมัยก่อนข้าเคยเรียนการผ่าตัดด้านวิชาแพทย์มา อย่าว่าแต่มนุษย์ ให้เป็นหมูหมากาไก่ ข้าก็เห็นจุ๊ดจู๋มาหมดแล้ว"

เซียวปี้เฉิง "..."

"จริงสิ ในเมื่อหยวนโม่หมดสติ แล้วเขาจัดการตัวเองได้ยังไง"

อวิ๋นหลิงเข้าถึงประเด็นสำคัญ พลางใช้สายตาอันฉงนมองไปทางจื่อเถา

ราวกับนึกถึงเรื่องคอขาดบาดตายอะไรซักอย่าง ท่าทีของจื่อเถาแทบจะลนลานขึ้นมา "เมื่อกี้บ่าวเช็ดตัวให้องค์ชายอยู่ดี ๆ แล้วเขา...เขา...เขา..."

อึก ๆ อัก ๆ อยู่นานยังไม่รู้ว่าเขาทำอะไรบ้าง แต่อวิ๋นหลิงกับเซียวปี้เฉิงก็พอเข้าใจความหมายบ้างแล้ว

สายตาของเซียวปี้เฉิงมีความตกตะลึง "น้องห้าไม่ได้มีปัญหาอะไร แล้วทำไมเฟิงจิ่งเหวยกลับบอกว่าเขาตายด้านล่ะ?"

อวิ๋นหลิงไม่มีแก่ใจไปเจาะลึกถึงสาเหตุนี้ กลับจับมือของจื่อเถาไว้ด้วยความปวดใจ น้ำเสียงหนักแน่น

"จื่อเถา ลำบากเจ้าแล้วจริง ๆ"

ขาดคำไม่ทันไร ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออก

คนที่เข้ามาก็คือฮ่องเต้จาวเหรินผู้กลัดกลุ้ม ตามมาด้วยพระสนมเหลียงเฟยซึ่งมีสีหน้าหวั่นวิตก