พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 379

หลังจากฉู่อวิ๋นหานเกิดเสียสติทำร้ายคนเมื่อครั้งที่แล้ว หรงฉานไม่เคยย่างกรายกลับไปที่จวนรุ่ยอ๋องอีก แม้แต่ข้าวของเครื่องใช้ในจวนก็ส่งสาวใช้ประจำตัวไปเก็บกลับมา

หลังจากรุ่ยอ๋องได้สติ ก็ตระหนักว่าได้ทำเรื่องเลอะเลือนไปเสียแล้ว รู้สึกเสียใจไม่หาย จึงรีบไปหาหรงฉานที่จวนเจิ้นกั๋วกงโดยเร็ว

แต่ให้ตายเหล่าองครักษ์ก็ไม่ยอมให้เขาเข้าเหยียบจวนเจิ้นกั๋วกงแม้แต่ก้าวเดียว เขาก็ได้แต่มาคอยเดินป้วนเปี้ยนอยู่ที่หน้าประตูจวนเจิ้นกั๋วกงทุกวัน หวังว่าจะมีโอกาสได้พบหน้าหรงฉานสักครา

ไหนเลยจะรู้ว่าหรงฉานไม่ได้รอเขา แต่รอฟังข่าวว่าจักรพรรดิจาวเหรินทรงเห็นด้วยที่พวกเขาจะหย่ากัน

ไม่ง่ายเลยกว่าจะสืบรู้ว่าหรงฉานไปจวนจิ้งอ๋องเมื่อเช้านี้ เขาก็รออยู่หน้าประตูด้วยตาละห้อยอยู่ตั้งนานสองนาน จนกระทั่งนางก็ออกมาในที่สุด

ครั้นเห็นสภาพซูบผอมของเขา ก้นบึ้งดวงตาของหรงฉานก็ฉายแววซับซ้อนวาบผ่าน ก่อนเอ่ยปากถามเขา

“อาการบาดเจ็บของท่านดีขึ้นหรือยัง”

อวิ๋นหลิงเห็นว่านางดูเหมือนมีอะไรจะพูดกับรุ่ยอ๋อง จึงยืนนิ่งอยู่ห่างๆ ไม่เข้าไปรบกวน

รุ่ยอ๋องอึ้งงันไป ดวงตาเต็มไปด้วยความปลาบปลื้มและความหวัง

เขาเหลือบมองอวิ๋นหลิงอย่างระมัดระวังแวบหนึ่ง หลังจากแน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่มีเจตนาจะขับไล่ตนออกไป ก็รีบพยักหน้าตอบหรงฉานอย่างเร็วรี่

“แค่บาดแผลเล็กน้อย ข้าไม่เป็นไร แต่ท้องของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”

ฉู่อวิ๋นหานจ้วงแทงตามเนื้อตามตัวของเขาเป็นรูหลายแผล ล้วนค่อนข้างลึก พอขยับก็จะเกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

หรงฉานผงกศีรษะเล็กน้อย สีหน้าเป็นมิตรเหมือนเช่นเคย แต่สายตากลับเหินห่างมากขึ้น

“ในเมื่อท่านสบายดี เช่นนั้นข้าก็จากไปได้อย่างหายห่วง จากนี้ไป ท่านก็ดูแลตัวเองตามลำพังให้ดี”

กล่าวจบ ก็หมุนกายเดินไปทางรถม้า

รุ่ยอ๋องตกตะลึงครู่หนึ่ง ใบหน้ายิ่งซีดลง ก่อนสาวเท้าเดินโซซัดโซเซไปขวางนางไว้

“ฉานเอ๋อร์ เจ้าจะหย่ากับข้าจริงๆ หรือ”

เสียงของเขาแหบพร่า ในน้ำเสียงที่สั่นเทาเจืออาการสะอื้นไห้และตื่นตระหนกอยู่ในที

หรงฉานเม้มริมฝีปากแล้วตอบว่า “ใช่ ข้าตัดสินใจแล้ว”

รุ่ยอ๋องคล้ายถูกสูบไออากาศออกไปจากหน้าอก ฉายสีหน้าเจ็บปวดรวดร้าว “ฉานเอ๋อร์ ข้าสำนึกผิดแล้ว ที่ผ่านมาเป็นเพราะข้าไม่ดีเอง...เราจะไม่หย่ากัน เจ้าให้โอกาสข้าได้หรือไม่ ข้าสาบานว่าต่อไปจะไม่ทำตัวเหมือนเดิมอีกเป็นอันขาด”

หรงฉานเงียบไปครู่หนึ่ง ระบายยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ตอนที่เราแต่งงานกันใหม่ๆ ท่านบอกว่า หากวันหนึ่งข้ามีคนที่ชมชอบหรือใช้ชีวิตไม่มีความสุข ต้องการออกจากจวนรุ่ยอ๋อง ท่านจะช่วยข้าอย่างเต็มที่”

“เมื่อลั่นวาจาออกไปแล้วก็ยากจะเก็บกลับคืน นี่เป็นคำมั่นสัญญาที่ท่านให้ไว้กับข้าเอง จะตระบัดสัตย์ไม่ได้นะ”

รุ่ยอ๋องสูดลมหายใจ “เจ้าอยู่จวนรุ่ยอ๋องแล้วไม่มีความสุขหรือ”

หรงฉานพยักหน้าอย่างจริงจัง “อืม ไม่มีความสุข”

รุ่ยอ๋องชะงักอยู่กับที่

“ตั้งแต่แต่งงานมา ใครๆ ก็พูดลับหลังว่าข้ามีแต่ตำแหน่งพระชายารุ่ยอ๋องเปล่าๆ ไม่ได้รับความโปรดปรานจากท่านเลย นายหญิงที่แท้จริงของจวนอ๋องน่าจะเป็นคนที่อยู่เรือนหานตานนั้นต่างหาก”

“ฮองเฮาต้องการให้ท่านพักอยู่ในห้องข้าสักสามวันก่อนจะไปพักที่เรือนหานตานหนึ่งคืน ทุกคนต่างหัวเราะเยาะข้า บอกว่าท่านไม่เต็มใจอย่างยิ่งที่จะไปหาข้าทุกคืน ฟ้ายังมืดอยู่ก็ลุกขึ้นเดินออกไปเช่นนี้เสียทุกวัน รอถึงวันที่จะได้ไปเรือนหานตาน ท่านก็แทบรอไม่ไหว หนึ่งวันสิบสองชั่วยาม ไม่ย่างกรายมาหาแม้แต่ก้าวเดียว”

“พวกเขายังชี้ว่าข้าลับหลัง บอกว่าข้าอาศัยชาติกำเนิดดี มีจวนเจิ้นกั๋วกงคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ทำลายชีวิตแต่งงานอันหวานชื่นของท่านทั้งสอง”

“บางคนถึงกับบอกว่า เรื่องที่ตกลงไปในน้ำตอนงานเลี้ยงแข่งเรือคราวนั้นความจริงแล้วเป็นฝีมือข้าเอง เพื่อจงใจทำลายชื่อเสียงของฉู่อวิ๋นหาน ไม่ให้นางได้เป็นพระชายารองด้วยซ้ำ”

“เป็นเพราะเหตุนี้เองที่ทำให้ท่านแยกเรือนหลักออกจากเรือนหานตาน ไม่เคยปล่อยให้ฉู่อวิ๋นหานมาพบข้าเลย ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่ากลัวข้าจะทำให้นางลำบากใจ”

ข้ารับใช้ทั้งหลายไม่เคยพูดคำเหล่านี้ต่อหน้า และไม่มีใครกล้าดูหมิ่นคุณหนูสูงศักดิ์ของจวนเจิ้นกั๋วกง แต่ไม่ได้หมายความว่านางไม่รู้

แค่ไม่อยากให้พ่อแม่และพี่ชายเป็นห่วง ก็เลยแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินไปเสียเลย

วันนี้ได้เปิดเผยความในใจทุกอย่างออกมา หรงฉานก็รู้สึกโล่งใจเป็นปลิดทิ้ง ความกลัดกลุ้มที่สุมแน่นมายาวนานพลันมลายหายสิ้นไป

เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสะอื้นปนแหบแห้ง “ฉานเอ๋อร์ จะไม่ให้โอกาสข้าอีกสักครั้งจริงๆ หรือ”

หรงฉานไม่ได้พูดอะไร ทิ้งไว้เพียงเงาของรถม้าที่ถอยห่างออกไปให้เขา

ในที่สุดการเสแสร้งว่าเข้มแข็งของรุ่ยอ๋องก็พังภินท์ลงในยามนี้นี่เอง

“ฉานเอ๋อร์…ฉานเอ๋อร์!”

“ฮือๆๆ! ฉานเอ๋อร์ ไม่มีเจ้าแล้วข้าจะอยู่ได้อย่างไร!”

เขาทรุดตัวลงแล้วร่ำไห้ฟูมฟาย ลากร่างป่วยอมโรคที่อ่อนแอ เดินตุปัดตุเป๋ไล่ตามรถม้า แต่ละก้าวโงนเงนไปมาไม่ตรงทาง ทุลักทุเลยิ่งนัก

“ฉานเอ๋อร์! ข้าผิดไปแล้ว โปรดให้โอกาสข้าอีกสักครั้งได้หรือไม่! ข้าจะไม่กินเต้าฮวยหวานอีกแล้วก็ได้! จะอ่านเรื่องผีสางนางไม้กับเจ้ากลางดึกก็ได้! ขอเพียงเจ้ายอมอยู่ต่อ ข้าสาบานในชาตินี้จะไม่แต่งงานกับคนอื่นอีกแล้ว! ข้ายินดีจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเจ้า แต่ข้าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเจ้า ฉานเอ๋อร์! ฉานเอ๋อร์!”

“ฉานเอ๋อร์! ไม่มีเจ้าแล้วข้าจะอยู่ได้อย่างไร!”

“ฉานเอ๋อร์!!!”

“ฮือๆ!!!”

เสียงร่ำร้องโหยไห้ดังก้องไปตามถนนตรอกซอกซอยสายยาว แต่รถม้าของจวนเจิ้นกั๋วกงไม่ได้หยุดลงเลยสักนิด ก่อนจะหายลับไปจากสายตาในทันใด

รุ่ยอ๋องป่วยซมมาหลายวันแล้ว ซ้ำได้รับบาดเจ็บอีก ประกอบกับสะเทือนจิตใจ เดินไม่ถึงสองก้าวก็ล้มฟุบลงกับพื้น

เขานั่งอยู่ในกองฝุ่นธุลีฟุ้งกระจายแล้วร้องไห้ฟูมฟาย สะอึกสะอื้นปานจะกรีดฉีกทึ้งหัวใจ ราวกับลูกสุนัขที่ถูกทั้งโลกทอดทิ้ง

กระทั่งใบหน้าที่เดิมซีดเซียวก็กลายเป็นแดงฉาน น้ำตาไหลอาบแก้ม แม้แต่น้ำมูกก็ไหลเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้า

อวิ๋นหลิง “...”

ฉากนี้ทำให้ผู้คนที่สัญจรผ่านไปมามองตะลึง ทั้งยังทำให้เซียวปี้เฉิงและคนอื่นๆ ที่ได้ยินเสียงนั้นตกใจจนกรูกันเข้ามาดูเหตุการณ์ด้วย