พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 382

หลิวฉิงกลับขมวดคิ้ว ส่ายหัวกล่าว "เรียกแม่ทูนหัวได้อย่างไร? เราไม่ใช่คนนอก ตามลำดับอาวุโสพวกเขาควรเรียกข้าว่าป้าจึงจะถูก"

หากว่าสตรีสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน ก็สมควรเป็นแม่อุปถัมภ์ของลูกอีกฝ่ายจึงจะเหมาะสม

แต่ในใจของหลิวฉิง พวกนางทั้งสามคนต่างก็เป็นญาติที่ไม่อาจถูกแทนที่ได้ แม้ว่าพวกนางจะไม่ได้เกี่ยวข้องทางสายเลือดก็ตาม

อวิ๋นหลิงสายตาอ่อนลง พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "ใช่ใช่ใช่ ข้าสับสนไปแล้ว ควรจะเรียกเจ้าว่าป้าสองจึงจะถูกต้อง!"

นางเหลือบมองกู้ฉางเซิน ที่มีรอยยิ้มอยู่ดังเดิม แต่แสงดาวในดวงตาของจางลงเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด

อวิ๋นหลิงยืนยันการเดาในใจอีกครั้ง

กู้ฉางเซินสนใจพี่ฉิง ไม่ใช่ฟงเสี่ยวเม่ย

ในใจนางรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย จากนั้นก็ฝืนระงับอารมณ์ไว้ รอพักผ่อนตอนเย็น ก็จะถือโอกาสพูดความคิดทั้งหมดของตนเองให้แก่หลิวฉิงฟัง

“อะไรนะ เธอแน่ใจเหรอว่าเจ้าหวังสนใจฉัน”

“เป็นไปได้สูง!”

หลังจากได้ยินเช่นนี้หลิวฉิงก็ตกใจอย่างมาก ตามมาด้วยความรู้สึกปลาบปลื้ม มือที่ถือดาบก็สั่นเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้น

อวิ๋นหลิงไม่เคยเห็นปฏิกิริยาเช่นนี้ของนางมาก่อน ควรรู้ว่าพี่ฉิงในยามปกติจะเก็บงำทุกข์สุขเอาไว้อย่างชัดเจน

“พี่ฉิง พี่เป็นอะไรไป?”

“ไม่มีอะไร แค่ตื่นเต้นนิดหน่อย ผ่านไปห้าร้อยปี...ในที่สุดนอกจากผู้หญิงและเกย์ก็มีผู้ชายปกติมาชอบฉันแล้ว ฉันขอจิบเหล้าสงบสติอารมณ์ก่อน... "

เหล้ารสขมไหลลงสู่ลำคอพาลให้หัวใจปวดร้าว ขณะที่หลิวฉิงทอดถอนใจก็เผยให้เห็นถึงความเข้มแข็งและความผันผวนเล็กน้อย

อวิ๋นหลิง "... ประเด็นของเราไม่ค่อยถูกนักนะ"

"ตรงไหนไม่ถูกต้อง?"

“ถ้าเขาสนใจพี่ พี่ฉิงจะมีความคิดเห็นยังไง”

หลิวฉิงตกใจเล็กน้อยและตัวแข็งทื่อ

ดูเหมือนนางไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย

นางเงียบไปสักพัก ส่ายศีรษะ ด้วยสีหน้าที่ไม่แน่ใจเล็กน้อย

“ฉันไม่รู้ ไม่ได้เกลียดมันแน่นอน แต่จะบอกว่าชอบก็พูดไม่ได้เหมือนกัน”

เมื่อร่างกายของกู้ฉางเซินพิษกำเริบ นางจะรู้สึกกังวลและกระสับกระส่ายไปกับเขาอย่างแท้จริง แต่ก็ไม่แน่ใจว่าความกังวลนี้แท้จริงเกิดจากความรู้สึกใดกันแน่

หากอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นอวิ๋นหลิงและคนอื่น ๆ นางก็คงจะกังวลจนถึงขั้นนอนไม่หลับ

สำหรับนางกู้ฉางเซินเปรียบเสมือนการดำรงอยู่อย่างเพื่อนร่วมรบหรืออะไรก็ตาม หลิวฉิงยังไม่อาจแยกแยะได้

อวิ๋นหลิงพยักหน้า ไม่แปลกใจกับคำตอบของหลิวฉิง เมื่อเปรียบเทียบกับนาง โลกของอีกฝ่ายก็เรียบง่ายและบริสุทธิ์กว่า

คนที่ยอดเยี่ยมและมีไหวพริบที่สุดในจักรวาลเช่นเธอ เมื่อพูดถึงเรื่องความรัก ก็เพราะได้รับคำชี้แนะจากนางเฉินถึงจะกระจ่างขึ้นมาได้

อวิ๋นหลิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยๆกล่าวขึ้น "ฉันคิดว่าสำหรับพี่แล้วเขาเป็นคนที่พิเศษ"

"ยังไง?"

“หากฉันถามพี่ว่า พี่ชอบจักรพรรดิเป่ยฉิน เย่ว์อิ่นหรือซิงเฉินหรือไม่ พี่จะตอบยังไง?”

หลิวฉิงตอบอย่างไม่ลังเล "แน่นอนไม่ชอบพวกเขา"

หลังจากยืนยันว่าสภาพจิตใจของหลิวฉิงอยู่ในระดับที่ดีแล้ว ทั้งสองก็เริ่มปฏิบัติการทันที

“พี่ฉิง หลังจากนั้นฉันจะใช้พลังจิตนำทางพี่ให้เดินไปรอบๆ และปลดบล็อกเส้นประสาทในสมองของพี่ พี่ควรมีสมาธิให้มากที่สุดและทำตามจังหวะของฉัน”

เธอพยักหน้าเบาๆนอนอยู่บนเตียงและผ่อนคลายอย่างเต็มที่ ปล่อยให้พลังจิตของอวิ๋นหลิงเจาะเข้าไปในจิตใจของเขาโดยไร้การป้องกันใด ๆ

สมองเป็นสถานที่ที่มหัศจรรย์และลึกลับที่สุดในร่างกายมนุษย์

สำหรับผู้ที่มีพลังจิตจะไม่ปล่อยให้พลังจิตอื่นๆ แทรกแซงเข้ามาในจิตใจได้ง่ายๆ

ในเวลานี้หลิวฉิงผู้ซึ่งขจัดอุปสรรคทางจิตของนางออกไปก็เหมือนกับคนธรรมดาที่ไร้การต่อต้าน หาก อวิ๋นหลิงมีเจตนาที่จะฆ่านางอาจจะเข้าสู่ภาวะสมองตายได้ในทันที

มิตรภาพความเป็นความตายที่ยาวนานหลายปีทำให้หลิวฉิงไว้วางใจอวิ๋นหลิงโดยไร้การป้องกันใดๆ และเปิดเผยส่วนที่เปราะบางที่สุดให้กับเธอ

พลังจิตของอวิ๋นหลิงแทรกซึมเข้าไปอย่างระมัดระวัง และในไม่ช้าก็สัมผัสได้ถึงพลังจิตที่อ่อนแอของหลิวฉิง และคอยนำทางเธอไปตามเส้นประสาทในสมองอย่างระมัดระวัง

รอบแล้วรอบเล่า รอบแล้วรอบเล่า

หลิวฉิงรู้สึกเจ็บปวดที่ศีรษะเล็กน้อย พลังจิตทั้งสองพยายามดิ้นรนเพื่อก้าวไปข้างหน้าบนถนนที่ขรุขระ ทำให้เกิดความรู้สึกเจ็บปวดชัดเจนมากขึ้น

หน้าผากมีเหงื่อซึมออกมา หลิวฉิงก็เงียบและอดทนไม่พูดอะไรสักคํา ร่างกายเปียกชื้นด้วยเหงื่อโดยไม่รู้ตัว

ในขณะที่เธอรู้สึกหมดแรง สมองส่วนจิตสํานึกก็เหมือนแม่น้ําที่ถูกขุดลอกในที่สุด พลังจิตก็ได้ฝ่าฟันอุปสรรคอย่างรวดเร็วและบินฉวัดเฉวียนและเวียนว่ายอย่างอิสระ

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน หลิวฉิงค่อยๆตื่นจากการหลับใหล

สามหัวรอบด้านต่างจ้องมองเธอ เสียงทอดถอนใจอย่างความโล่งอกของอวิ๋นหลิงดังขึ้นในหู

“เจ้าตื่นแล้วหรือ? การผ่าตัดสำเร็จแล้ว ศีรษะของเจ้าได้รับการรักษาแล้ว!”