พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 440

“ยังจะไปเรียนรู้กับใครได้ ย่อมเป็นหลงเย่ไง”

ในองค์การ แม้ว่าพี่ใหญ่จะไม่ใช่คนที่สวยที่สุด แต่รู้วิธีกุมหัวใจคนดีที่สุด

“หลงเย่เป็นมือหนึ่งในการหยอกล้อผู้ชาย พวกเราไม่เคยเห็นนางทำพลาดมาก่อน เมื่อก่อนล้วนอาศัยนางในการสอนเรื่องพวกนี้ ทุกครั้งทำภารกิจจึงง่ายและลดปัญหาไปได้เยอะ”

ชาติที่แล้วตอนที่ทำภารกิจ ถ้าหากจะบอกว่าอวิ๋นหลิงนั้นใช้หน้าตาทำงาน เช่นนั้นหลงเย่ก็คงจะอาศัยแผนการในการเอาชนะ

แต่ว่าอีกฝ่ายแท้จริงแล้วเป็นคนเย็นชา เมื่อภารกิจลุล่วงแล้วก็จะเปลี่ยนสีหน้าเป็นคนละคนทันที น้องเล็กเคยบอกว่านางเป็นการผสมผสานที่ลงตัวระหว่างคนหลายใจและหญิงสารเลว

อวิ๋นหลิงเรียนรู้จากนางมาไม่น้อย ใช้ประโยชน์ร่วมกับรูปร่างหน้าตาที่ดีของตนเอง ทำภารกิจยากๆมากมายได้สำเร็จราบรื่น

ไม่เหมือนหลิวฉิง นางไม่สามารถเรียนรู้เรื่องเหล่านี้ได้ มักจะมีตอนจบเพียงสองอย่าง ถ้าไม่ใช่คู่กรณีที่เป็นเป้าหมายกลายเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ก็ต้องมีคนตายกันไปข้างหนึ่ง แต่ส่วนใหญ่แล้วมักจะเป็นประเภทหลัง

หลงเย่เคยด่าหลิวฉิง แค่นางสามารถเรียนรู้เคล็ดลับได้ไม่กี่อย่าง ความถี่ในการเข้าห้องผ่าตัดเนื่องจากทำภารกิจก็จะน้อยลงมากกว่าครึ่ง

“แล้วทำไมจึงไม่เคยเห็นเจ้าใช้ลูกไม้เหล่านี้กับข้าเล่า” เซียวปี้เฉิงวางกรงลวดเหล็กลง อดไม่ได้ที่จะเดาและอธิบายด้วยตนเอง “ข้าเข้าใจแล้ว น่าจะเป็นเพราะตอนนั้นเจ้ามีใบหน้าเช่นนั้น ใช้วิธีการนี้ก็ไม่สำเร็จ ดังนั้นจึงเปลี่ยนวิธีการมาเป็นรักปรปักษ์”

เพราะอวิ๋นหลิงเคยพูดเองว่า รอให้เขาชื่นชอบตนเอง จะทำให้เขาได้รับรู้ว่าอะไรคือความเจ็บปวดแสนสาหัส

ครั้งนี้ถึงคราวอวิ๋นหลิงที่หางตากระตุกอย่างรุนแรงบ้างแล้ว เอ่ยอย่างรังเกียจว่า “ท่านคิดมากเกินไปแล้ว ข้าก็แค่ไม่ชอบหน้าท่านเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นตอนนั้นท่านทั้งตาบอดทั้งไม่มีเงิน สมองข้ามีปัญหาจึงคิดอยากจะเอาชนะท่าน ทั้งยังชื่นชอบศัตรูคู่แค้น ไม่ตีท่านหัวแบะก็ถือว่ามีเมตตามากแล้ว”

เซียวปี้เฉิง “......”

แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่นี่ก็เป็นความจริง ก่อนหน้านี้อวิ๋นหลิงกับเขานั้นไร้ซึ่งวาสนา ล้วนอาศัยความหน้าด้านหน้าทนของเขาทั้งสิ้น

บทสนทนานี้ทำให้เขารู้สึกประสบความล้มเหลวอยู่บ้าง เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า

“ทำไมเจ้าต้องช่วยเฉียงเวย ถ้าหากเป็นห่วงเรื่องการแต่งงานของเจ๋อเฟิงจริงๆ หญิงสาวดีๆในเมืองหลวงที่เหมาะสมมีมากมาย”

เซียวปี้เฉิงรู้สึกว่าอวิ๋นหลิงปฏิบัติต่อเฉียงเวยดีเกินไปแล้ว เขาเอ่ยหยั่งเชิงว่า “เจ้ามีความคิดบางอย่างต่อเฉียงเวยใช่หรือไม่”

ที่สุดก็เป็นสามีภรรยากัน เขาลองคิดดูคร่าวๆแล้วก็พอจะเดาความคิดของภรรยาตนเองออก

อวิ๋นหลิงยิ้มพลางพูดว่า “ไม่ผิด ข้าอยากจะขุดเฉียงเวยมาเป็นคนของข้า”

ก่อนหน้านี้เจ้าหวังเคยบอกพวกเขา ไปอยู่ตำหนักบูรพาไม่สู้อยู่ที่จวนจิ้งอ๋อง ถ้าหากไม่มีกองกำลังเป็นของตนเอง การทำงานมากมายจะไม่สะดวก

“แม้ว่ากงจื่อโยวจะชอบหลงเย่จนไม่สนใจชีวิตตนเอง แต่ข้าไม่อยากจะใช้ความสัมพันธ์นี้ในการหาประโยชน์ให้ตนเอง ทางด้านเฉียงเวยก็เหมือนกัน ถ้าหากไม่เหมาะสมจริงๆ ข้าก็ไม่บังคับให้ทั้งสองคนต้องอยู่ร่วมกัน”

ได้ยินอย่างนั้น คิ้วดกดำของเซียวปี้เฉิงก็เลิกขึ้นอย่างประหลาดใจ จากนั้นจึงรู้จากปากของอวิ๋นหลิงเรื่องที่กงจื่อโยวกระโดดเข้าไปในทะเลสาบน้ำแข็งเพื่อช่วยชีวิตหลงเย่

เป็นคนที่มีความรักโดยไม่กลัวความตายคนหนึ่งเลยทีเดียว

สุดท้ายเซียวปี้เฉิงก็พยักหน้า เอ่ยเสียงต่ำว่า “ดี ประเดี๋ยวทางด้านเจ๋อเฟิงข้าจะพยายามเป่าหูเขาเอง ถ้าหากเขาสามารถยอมรับเฉียงเวยได้จะดีที่สุด ถ้าหากมีอะไรให้ข้าช่วยก็บอกแล้วกัน ข้าพร้อมที่จะร่วมมือกับพวกเจ้าเต็มที่”

ไม่สามารถโทษเขาที่ถูกยุยงจนเปลี่ยนฝ่ายได้ง่ายๆ ก็ใครใช้ให้เฉียงเวยเป็นผู้มีความสามารถที่หาตัวได้ยากเล่า

หนานเจียงเคียดแค้นในตัวอวิ๋นหลิง มีเฉียงเวยกับสำนักทิงเสวี่ยอยู่พวกเขาก็มีหลักประกันความปลอดภัยมากขึ้น เพื่อความปลอดภัยของภรรยา เขาจึงได้แต่เสียสละความสุขของสหายอันเป็นที่รัก......

อวิ๋นหลิงพูดยิ้มๆว่า “ตอนนี้ไม่เป็นห่วงว่าเจ๋อเฟิงจะไม่ชอบเฉียงเวยแล้วหรือ”

เซียวปี้เฉิงเขยิบเข้าไปใกล้อย่างสงบ ยิ้มพลางหอมไปที่ใบหน้าของนาง “ตอนนี้ไม่ชอบ วันหน้าไม่แน่ เจ้ากับข้าก็ทะเลาะกันมาตลอดมิใช่หรือ”

อาศัยประสบการณ์ของตัวเขาเอง ไม่ช้าก็เร็วเยี่ยเจ๋อเฟิงจะรู้ว่า “ดีจริงๆ”