พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 439

อวิ๋นหลิงย่อมเข้าใจจุดประสงค์ในคำพูดของเฉียงเวย เอ่ยกับนางด้วยรอยยิ้มราวกับให้สัญญา “ขอบคุณพวกเจ้าที่ช่วยดูแลหลงเย่ ข้าจะพยายามอย่างสุดความสามารถในการช่วยกงจื่อโยวขจัดพิษเย็นออกจากร่างกาย”

เมื่อได้รับการรับประกันจากอวิ๋นหลิง เฉียงเวยก็รู้สึกโล่งใจมาก เอ่ยขอบคุณอวิ๋นหลิงด้วยสายตาจริงใจ “ถ้าหากพระชายาจิ้งอ๋องสามารถขจัดพิษเย็นในร่างกายของเจ้าสำนักน้อยออกไปได้จริง ท่านจะกลายเป็นผู้มีพระคุณของสำนักทิงเสวี่ย หลังจากนี้ท่านมีเรื่องอะไรต้องการใช้ข้า ข้ายินดีจะทำเพื่อท่านทุกอย่าง”

อวิ๋นหลิงอุทานในใจ แม่นางคนนี้นับว่าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่เชื่อถือได้มากที่ชุดของกงจื่อโยวแล้ว ถ้าหากนิสัยก็ไม่มีปัญหา นางต้องใช้เยี่ยเจ๋อเฟิงมาจับนางเอาไว้ให้ได้

“ไม่ต้องเกรงใจเช่นนี้ พวกเจ้าช่วยหลงเย่ไว้ตั้งมาก ก็นับว่าเป็นเพื่อนข้าแล้ว”

อวิ๋นหลิงยิ้มอบอุ่นให้นาง แล้วก็พูดคุยถึงเรื่องอื่นๆ ส่วนใหญ่จะเป็นการสอบถามและวิเคราะห์เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเฉียงเวย

ที่แท้พ่อแม่ของนางก็ทำงานให้กับสำนักทิงเสวี่ย ดังนั้นจึงเป็นคนของสำนักทิงเสวี่ยมาตั้งแต่กำเนิดแล้ว และยังเป็นเพื่อนเล่นกับกงจื่อโยวในวัยเด็ก และเป็นหนึ่งในคนจำนวนน้อยที่เขาไว้ใจ

“ที่ข้าเรียนวิชามนต์เสน่ห์ เพราะท่านแม่ข้าศึกษาเรื่องนี้ จึงได้รับการถ่ายทอดวิชาความสามารถมาจากนางโดยปริยาย”

เฉียงเวยยิ้ม วิชามนต์เสน่ห์สำหรับนางแล้วเป็นความสามารถอย่างหนึ่ง เพราะสำนักทิงเสวี่ยต้องการคนที่มีความสามารถเช่นนี้

การพูดและการกระทำของนางดูกำเริบเสิบสานอยู่บ้าง แต่ไม่ได้หมายความว่านางจะเป็นหญิงสาวที่ทำตัวง่าย

เมื่อหีบเสียงของผู้หญิงที่ชอบพูดคุยถูกเปิดออก ระยะห่างระหว่างกันก็ถูกดึงให้สั้นลง

หลังจากคุ้นเคยกับอวิ๋นหลิงแล้ว เฉียงเวยก็รู้สึกผ่อนคลายมาก กระทั่งกล้าที่จะเอ่ยถาม “พระชายา ข้ารู้สึกรักตั้งแต่แรกพบต่อองครักษ์เยี่ย ท่านช่วยข้าถามหน่อยได้หรือไม่ว่าเขาชอบผู้หญิงแบบใด”

คนของสำนักทิงเสวี่ยล้วนเป็นคนโสด เฉียงเวยไม่ได้หวังว่าสหายที่ไม่เอาไหนจะช่วยเหลืออะไรนางได้

เจ้าสำนักน้อยใช้เวลากว่าสามปียังเอาหลงเย่มาครอบครองไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องคำนึงถึงเขาเลย

ถ้าหากนางยังไม่พยายามด้วยตนเองต่อไป คงต้องกลายเป็นสาวแก่ที่ขายไม่ออกแน่

อวิ๋นหลิงชอบผู้หญิงที่พูดจาตรงไปตรงมาเช่นนี้ จึงรับปากนางทันที

คืนนั้นเมื่อกลับไปยังเรือนด้านข้าง นางก็รบเร้าเซียวปี้เฉิง ถามเรื่องประวัติความเป็นมาและชาติตระกูลของเยี่ยเจ๋อเฟิงทั้งหมด รวมไปถึงความชื่นชอบที่ผ่านมาและประสบการณ์ด้านความรักเป็นต้น

เซียวปี้เฉิงถูกถามจนรู้สึกเอือมระอา “เจ้าถามเรื่องพวกนี้ทำไมกัน หรือว่าจะเป็นแม่สื่อให้เขา”

เขารู้สึกหึงหวงในใจอยู่บ้าง อวิ๋นหลิงไม่เคยถามความชอบของเขาอย่างละเอียดเช่นนี้มาก่อน

“ท่านเดาไม่ผิด ข้าอยากจะเป็นแม่สื่อให้เขา ปีนี้เจ๋อเฟิงอายุยี่สิบสองปีแล้ว น่าจะคิดเรื่องสำคัญของชีวิตได้แล้ว” อวิ๋นหลิงมองเซียวปี้เฉิงด้วยรอยยิ้มสดใส และถามคำถามต่อไป “ท่านรีบพูดเถอะ เจ๋อเฟิงเคยชื่นชอบผู้หญิงคนไหนหรือไม่”

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วพลางคิดอย่างละเอียด “เจ๋อเฟิงมีน้ำใจและจริงใจ นิสัยเกลียดชังคนชั่วพอๆกับเกลียดศัตรู เมื่อก่อนตอนท่องยุทธภพก็มีชื่อเสียงดีงาม แต่พูดตามความจริง ข้าก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ติดตามข้างกายเขามาก่อน ช่วงแรกที่เขาท่องยุทธภพข้างนอกนั้น แม้จะมีเพื่อนรู้ใจเป็นคนต่างเพศอยู่บ้าง แต่ก็เป็นแค่เพื่อนเท่านั้น”

อวิ๋นหลิงเท้าคางใช้ความคิด เห็นทีจะเป็นผู้ชายที่โสดมาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่อีกคนแล้ว ถึงว่าถูกเฉียงเวยหยอกล้อเข้าหน่อยก็หน้าแดงไปหมดแล้ว

“แล้วท่านรู้หรือไม่ว่าเจ๋อเฟิงชอบผู้หญิงแบบไหน”

เซียวปี้เฉิงดูอวิ๋นหลิงเหมือนจะไม่ใช่เกิดความสนใจขึ้นมาชั่วครั้งชั่วคราว จึงครุ่นคิดเรื่องนี้อย่างจริงจังขึ้นมา เพราะนั่นคือสหายที่ดีของเขา ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าหลังจากนี้จะอยู่ในเมืองหลวง เรื่องเหล่านี้ก็ต้องคิดจริงๆ

“ข้าจำได้ว่าตอนเด็กๆเขาเคยพูด การเป็นนักดาบผู้กล้าหาญและมีคุณธรรมคือความฝันเมื่อเติบใหญ่ของเขา ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างชื่นชอบผู้หญิงที่มีจิตใจกล้าหาญและมีคุณธรรมเหมือนเขา หรืออาจจะเป็นผู้หญิงที่มีความอ่อนโยนจิตใจดี สามารถกระตุ้นความต้องการปกป้องได้ดีที่สุด”

ในบรรดาผู้หญิงที่เยี่ยเจ๋อเฟิงคบค้าสมาคมด้วยมากที่สุด แทบจะเป็นสองประเภทนี้ทั้งสิ้น

ประเภทแรกสามารถดื่มและพูดคุยได้อย่างสนุกสนาน ประเภทที่สองก็เคยพบเจอไม่น้อยขณะที่ผ่านพบเรื่องอยุติธรรม แต่ไม่เคยจุดประกายเป็นความรักเลย

อวิ๋นหลิงได้ยินถึงตรงนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาเบาๆ “ถ้าอย่างนี้ก็คงจัดการได้ยากแล้ว......ไม่เข้าเค้าในอุดมคติเขาสักอย่าง”

เป็นถึงสาวกประกาศิตป้ายแดงแห่งสำนักทิงเสวี่ย เฉียงเวยไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ ดูเรื่องราวที่สำนักทิงเสวี่ยเคยทำก็รู้แล้ว นางนั้นไม่ใกล้เคียงกับคำว่ากล้าหาญมีความยุติธรรมเลย

นอกจากเรื่องความชอบความชังทั่วไปแล้ว แทบจะพูดทุกเรื่องเกี่ยวกับเยี่ยเจ๋อเฟิงออกมาจนหมดเปลือก แม้แต่เรื่องที่เขาอายุเจ็ดขวบแล้วยังฉี่รดที่นอนก็ถูกเปิดเผยออกมา

เดิมทีเฉียงเวยคิดว่าอวิ๋นหลิงสามารถให้คำตอบง่ายๆก็ดีมากแล้ว คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะใส่ใจถึงเพียงนี้ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นและยินดี

มากกว่าความซาบซึ้งใจ เฉียงเวยยังรู้สึกกลุ้มใจอยู่บ้าง “เห็นทีเขาจะไม่ชอบชาติกำเนิดของข้า แล้วจะทำอย่างไรดี”

“เจ๋อเฟิงเป็นผู้ชายที่ชอบสงสารคนอ่อนแอ ไม่สู้เจ้าลองทำตัวอ่อนแอกับเขาดู”

เฉียงเวยขมวดคิ้วเล็กน้อย “จะให้ข้าเลียนแบบหญิงสาวที่อ่อนแออ้อนแอ้นพวกนั้นหรือ”

อวิ๋นหลิงส่ายหน้า “ไม่ต้องจงใจแสร้งทำเป็นอ่อนแอ แค่เพียงให้เขารับรู้อย่างไม่ตั้งใจ เจ้ามีอดีตที่น่าเศร้ามากก็พอแล้ว เขาไม่ชอบเจ้าที่มีชาติกำเนิดจากสำนักทิงเสวี่ย เช่นนั้นก็ให้เขารับรู้ ที่เจ้าต้องเข้าสู่สำนักทิงเสวี่ยนั้นเจ้าไม่มีทางเลือก และมีความลำบากใจเช่นเดียวกัน ท่าทีเหยาะแหยะบุ่มบ่ามทั้งหมด ล้วนเป็นแค่เกราะป้องกันตัวของเจ้าเท่านั้น”

“ยิ่งภายนอกของเจ้าดูไร้ซึ่งจิตใจเมตตา ยิ้มอย่างสดใส แต่ก็มีน้ำตาโศกเศร้าไหลออกมาในบางเวลา การที่เจ้าแสร้งทำเป็นเข้มแข็งจะยิ่งทำให้คนอื่นจิตใจหวั่นไหว น่าสงสารยิ่งกว่าพวกผู้หญิงที่เอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญทั้งวันมากนัก”

เฉียงเวยครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เข้าใจความหมายในสิ่งที่อวิ๋นหลิงพูดขึ้นมาทันที ดวงตาเป็นประกายขึ้นมา

“วิธีการของพระชายาล้ำลึกยิ่งนัก ข้าจะลองไปทำตามดู”

อวิ๋นหลิงมองนางจากไป อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ดูเหมือนนางกำลังสอนวิธีการล่อหลอกเยี่ยเจ๋อเฟิง ที่จริงแล้วเฉียงเวยต่างหากที่เป็นเป้าหมายแท้จริงของนาง

รอจนกระทั่งเฉียงเวยจากไปอย่างมีความสุข เซียวปี้เฉิงก็เดินเข้ามาด้วยอาการตากระตุก ในมือยังถือกรงที่สานด้วยเหล็กเส้นบางๆและมีงูสีขาวตัวเล็กเข้ามาด้วย ก็ไม่รู้ว่าคำพูดเมื่อครู่นี้เขาได้ยินไปมากน้อยแค่ไหน

“......เจ้าไปเรียนเรื่องพวกนี้มาจากใคร”

เมื่อก่อนเขาไม่เคยรู้สึกว่าอวิ๋นหลิงจะมีแผนการลึกล้ำเช่นนี้