พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 457

“จิ้งอ๋อง ผู้น้อยไม่มีเจตนาจะทำลายหนังสือต้นฉบับแต่อย่างใด จริงๆ แล้วเป็นเพราะคำพูดกับการกระทำก่อนหน้านี้ของเฟิงอู๋จีนั้นต่ำช้า ตามตอแยน้องเมิ่งเอ๋อร์ ข้าจึงต้องทำเช่นนี้”

หลี่หยวนเส้ารู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย จึงต้องหงายไพ่วัดใจอีกที

“ท่านก็นับเป็นผู้หนึ่งที่เห็นน้องเมิ่งเอ๋อร์เติบโตขึ้นมา จะปล่อยให้นางน้อยเนื้อต่ำใจมิได้เด็ดขาด ท่านจะเรียกเมิ่งเอ๋อร์มาซักถามก็ได้ แล้วจะรู้ว่าหยวนเส้าไม่ได้โกหก”

ครั้นเซียวปี้เฉิงได้ยินเช่นนี้ สีหน้าที่เหยเกอยู่แล้วก็ดำคล้ำยิ่งกว่าเดิม

ทำไมคนผู้นี้จึงพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา

“น้องเมิ่งเอ๋อร์?” อวิ๋นหลิงเลิกคิ้วเรียวเล็กน้อย ดวงตาคู่งามทอประกายวาวโรจน์ เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มที่อยากรู้อยากเห็น “ก็คือชายารองขององค์รัชทายาทที่ย้ำนักย้ำหนาเมื่อครู่นี้ใช่หรือไม่”

ถึงแม้ดวงหน้านางจะเปื้อนยิ้ม แต่พอเอื้อนเอ่ยวาจา กลับทำให้คนในห้องรู้สึกเย็นเยือกขึ้นแปดองศาด้วยเหตุผลใดก็สุดจะรู้ได้

“เอ่อ...”

หลี่หยวนเส้าตัวแข็งทื่อครู่หนึ่ง อ้าปากค้างพูดไม่ออก เหงื่อกาฬผุดพรายทั่วแผ่นหลัง

เขาได้ยินมาว่าพระชายาจิ้งอ๋องเป็นสตรีที่สุดแสนอิจฉาริษยาและยากตอแยมากผู้หนึ่ง เมื่อครู่แค่พูดรัวลิ้นเร็วไปหน่อยหนึ่ง ก็ไม่นึกว่านางจะฟังออกด้วย

เขาคงไม่ถูกวางยาพิษตายตรงนี้หรอกกระมัง

“พระ...พระชายาจิ้งอ๋องอาจจะฟังผิดไป...ผู้น้อยไม่เคยพูดเช่นนั้นมาก่อน”

หลี่หยวนเส้าเหงื่อเย็นไหลแตกพลั่กๆ บนแผ่นหลัง ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตากับอวิ๋นหลิงโดยตรง

เวลานี้ เฟิงอู๋จีที่หัวเดียวกระเทียมลีบและถูกกล่าวหานั้นพลันเอ่ยปากออกมา

“หลี่หยวนเส้าพูดปด ข้าเป็นพยานได้ว่าเขาเพิ่งพูดไปหยกๆ นี่เอง เมื่อครู่เขาพูดเองว่าเมื่อพิธีแต่งตั้งองค์รัชทายาทในเดือนหน้าผ่านพ้นไป น้องสาวเขาจะเป็นชายารองขององค์รัชทายาททันที เรื่องแบบนี้ของมันแน่อยู่แล้ว”

เสียงของเขาไม่ดัง แต่ก้องกังวานทรงพลัง เผยให้เห็นการเสียดสีและความเยือกเย็นอย่างไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

“เจ้า!”

หลี่หยวนเส้าหน้าถอดสีเล็กน้อย หวิดจะอาละวาด ติดที่เซียวปี้เฉิงและคนอื่นๆ อยู่ที่นั่น เขาจึงอดทนข่มกลั้นไว้

เซียวปี้เฉิงมองเขาอย่างเย็นชา แผ่รัศมีประหนึ่งน้ำค้างแข็งปกคลุมไปทั่วร่าง “เจ้าบังอาจมากนัก ฝ่าบาทยังไม่ได้ออกพระราชโองการด้วยซ้ำ แต่เจ้ากลับเอามาพูดที่นี่เสียเป็นตุเป็นตะ ที่แท้เจ้าตัดสินใจแทนฝ่าบาทได้อย่างนั้นหรือ”

หมู่นี้จักรพรรดิจาวเหรินไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้กับเขาเลย คิดว่าตระกูลหลี่คงจะวางแผนนี้มาก่อน

พระเจ้าหลวงกล่าวมิผิด ตระกูลเฟิงถูกปราบปรามจนเงียบงันไป ตระกูลหลี่ก็จะกลับมาเรืองอำนาจอีกเป็นแน่

เทียบกับตระกูลเฟิง ตระกูลหลี่อาจจะลำบากกว่านิดหน่อย เพราะยังมีเสด็จแม่ในนามอย่างหลี่กุ้ยเฟยที่อยู่เหนือหัวของเขา

และวันนี้แตกต่างไปจากอดีต เขากำลังจะก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งองค์รัชทายาท ความกดดันที่เขากับอวิ๋นหลิงต้องเผชิญจะมิใช่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น แต่ยังรวมถึงทั้งราชสำนักด้วย

มิน่าเล่าที่เสนาบดีขวาหลี่บอกว่าการส่งหลี่เมิ่งเอ๋อร์เข้าสู่ตำหนักบูรพานั้นเป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน เขารู้ว่าอวิ๋นหลิง ‘ขี้อิจฉายากตอแย’ แต่ไม่ได้จริงจังกับเรื่องนี้นัก

หลี่หยวนเส้าคุกเข่าลงกับพื้น หน้าผากซึมเม็ดเหงื่อบางๆ ไหลออกมา พูดเสียงอ่อย “หยวนเส้ามิกล้า! นี่เป็นแค่เรื่องไร้สาระที่ข้าพูดรัวลิ้นเร็วไปหน่อยหนึ่ง ท่านอ๋องกับพระชายาโปรดลงโทษข้าด้วย”

แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ ทุกคนรีบลุกขึ้นจากพื้น จัดวางโต๊ะเก้าอี้ที่ถูกเตะจนล้มระเนระนาดกลับที่เดิมทั้งหมด

เฟิงอู๋จีเม้มปาก หยัดกายลุกขึ้นทำตามคำบอกโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ขณะนี้อวิ๋นหลิงเคาะชั้นหนังสืออีกครั้ง “เจ้าไม่ต้องทำ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า ไปพักผ่อนและอ่านหนังสือเถอะ”

ได้ยินเช่นนี้ ห้องก็เงียบงันไปครู่หนึ่ง

เฟิงอู๋จีตกใจเล็กน้อย มองอวิ๋นหลิงด้วยสายตาตะลึงงันอยู่บ้างแวบหนึ่ง แววตาสับสน

“ขอรับ”

เขาก้มหน้าลงหยิบ ‘คัมภีร์สิ่งประดิษฐ์ธรรมชาติสร้าง’ เล่มหนาเตอะออกไป แล้วถอยไปที่มุมห้องโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เขาหยิบกระดาษกับดินสอที่จัดเตรียมไว้ให้ตรงมุม เริ่มคัดลอกอย่างตั้งอกตั้งใจ

อวิ๋นหลิงสังเกตอย่างละเอียดว่าเนื้อผ้าที่เฟิงอู๋จีสวมใส่นั้นธรรมดามาก ไม่ใคร่เหมือนของลูกๆ ตระกูลเฟิงที่นางเคยเห็นมาก่อน แม้แต่ลักษณะท่าทางก็แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

เขาดูเงียบๆ และสงวนท่าที แต่ท่าทีเมื่อครู่นี้กลับแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนเฉียบแหลมคนหนึ่ง แต่ไม่ได้เผยความสามารถเท่าพวกเฟิงจิ่นเฉิง

อาจเป็นเพราะเขาเป็นลูกอนุภรรยา?

ขณะที่อวิ๋นหลิงกำลังความคิดโลดแล่น พวกหลี่หยวนเส้าก็ทำความสะอาดห้องอย่างรวดเร็ว แต่สีหน้าของเซียวปี้เฉิงยังคงไม่ดีขึ้นแม้แต่น้อย