พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 501

เรื่องที่กงจื่อโยวได้รับบรรดาศักดิ์เป็นอ๋องก็ยุติลงเช่นนี้

ตามที่คาดไว้ ประชาชนไม่คัดค้านเรื่องนี้ หลังอาหารก็พูดคุยกันสักพัก กระแสความสนใจใคร่รู้ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ถึงแม้มรสุมพายุจะผ่านไปอย่างราบรื่น แต่กงจื่อโยวซาบซึ้งใจไม่หาย ในใจยังรู้สึกเกรงใจอยู่หลายส่วน

“ทำให้พวกเจ้าลำบากแล้ว เพื่อช่วยข้าทำเรื่องนี้ หมู่นี้พวกเจ้าต้องสิ้นเปลืองแรงกายแรงใจไปไม่น้อย”

อวิ๋นหลิงโบกมือพลางกล่าวยิ้มๆ “ตาแก่พวกนั้นไม่เหลือบ่ากว่าแรงพวกเราอยู่แล้ว เจ้าไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ โดยเฉพาะเรื่องแต่งงานกับหลงเย่นี้ ข้าโน้มเอียงมาทางเจ้ามากกว่าน้องหก”

ถึงอย่างไรกงจื่อโยวก็รู้จักมักคุ้นกับหลงเย่มานาน ทั้งยังชื่นชมอีกฝ่าย จนถึงขั้นหวิดจะเสียชีวิตเพราะนาง มองอย่างไรก็เหมาะสมกว่าองค์ชายหกที่ดูกึ่งเด็กกึ่งผู้ใหญ่อยู่ดี

ฟังคำพูดนี้แล้ว กงจื่อโยวรู้สึกตื้นตันใจเล็กน้อย ดูท่าอวิ๋นหลิงจะรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ มั่นคง และเชื่อถือได้คนหนึ่ง การยกหลงเย่ให้เขาก็ยิ่งวางใจมากขึ้น

กงจื่อโยวจัดระเบียบความคิดเสร็จเรียบร้อย กำลังจะเอ่ยคำทำนองว่า ‘ข้าจะดูแลหลงเอ๋อร์อย่างดีแน่นอน’ ก็ได้ยินอวิ๋นหลิงบ่นไม่หยุดปากว่า

“อย่างไรเสียน้องหกยังเด็กอยู่ จริงๆ แล้วพี่ใหญ่ไม่ชอบความรักที่หญิงอายุมากกว่าชาย อีกอย่างถ้าแต่งงานปลอมๆ ตอนนี้ ต่อไปตอนหย่าร้างกันจะทำอย่างไร”

“เขาอายุน้อยขนาดนี้ยังไม่เคยสัมผัสความงดงามของความรักที่แท้จริงเลย ก็จะกลายเป็นเด็กหนุ่มที่แต่งงานใหม่อย่างน่าสงสารเสียแล้ว จะถูกกดราคาอย่างหนักในตลาดหาคู่ พวกเราใช้บุญคุณเป็นข้ออ้าง ให้น้องหกยอมสละอนาคตของตนเพื่อปูทางให้พี่ใหญ่นั้น เช่นนี้ไม่ใคร่ดีเหมือนกัน”

“ต่างจากเจ้าที่สมัครใจทำ”

กงจื่อโยว “...”

เขาตระหนักถึงความจริงอันโหดร้ายและบีบคั้นหัวใจจากคำพูดของอวิ๋นหลิง ต่อให้เรื่องจะคลี่คลาย เขากับหลงเย่ก็เป็นแค่การแต่งงานปลอมๆ ยังไม่ได้รับการยอมรับจากคนงามอย่างแท้จริง

เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองกลายเป็นตาเฒ่าที่แต่งงานรอบสองในภายหน้า เขาต้องเพียรพยายามหาทางเอาชนะใจหลงเย่ต่อไป

เฮ้อ...หนทางตามหาภรรยานั้นช่างยาวไกลและยากลำบากนัก

อวิ๋นหลิงไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้ากึ่งดีใจกึ่งกังวลของเขาเลย จากนั้นหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกจากกล่องแล้วยื่นให้เขา

“นี่คือจดหมายตอบกลับของพี่ใหญ่ ในนั้นมีรายละเอียดการเตรียมการของทางเรา เจ้าให้สำนักทิงเสวี่ยส่งจดหมายให้นางแล้วกัน”

กงจื่อโยวได้สติกลับมาแล้วเก็บจดหมาย กระแอมเบาๆ คราหนึ่งแล้วเอ่ยว่า “ท่านบอกหลงเย่ในจดหมายหรือเปล่า ว่าข้ารู้สึกว่าแคว้นต้าโจวน่าสนใจ อยากจะได้คนที่มีฐานะจริงๆ มาช่วยพวกเจ้าสองสามีภรรยาทำงาน เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิตไว้ ด้วยเหตุนี้จึงบริจาคเงินรับตำแหน่งราชการ”

เขาไม่ต้องการกดดันหลงเย่ แค่บอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาทุ่มเทความพยายามมากถึงเพียงนี้ เพราะจงใจทำเพื่อนาง

อวิ๋นหลิงแววตากรุ้มกริ่ม สีหน้าปกติดังเดิม “อืม ข้าบอกนางแล้ว ท่านก็ถือโอกาสช่วยนางแล้วกัน”

แต่พี่ใหญ่หาใช่คนโง่ไม่ จะเดาไม่ออกได้อย่างไร

กงจื่อโยวจึงถอนใจด้วยความโล่งอก เผยรอยยิ้มที่สบายๆ แกมเกียจคร้านตามปกติออกมา

“ขอบคุณมาก เช่นนั้นท่านคงจะยุ่ง ข้าจะให้คนไปตกแต่งจวนจินอ๋องอย่างดี”

ที่ตั้งของจวนจินอ๋องนั้นเซียวปี้เฉิงเป็นผู้เลือกเอง อยู่ใกล้กับจวนจิ้งอ๋อง ห่างกันประมาณแปดร้อยเมตร ทำให้ศิษย์ของสำนักทิงเสวี่ยดูแลสมุนไพรแปลกใหม่ในเรือนเกษตรได้ง่ายขึ้น

กงจื่อโยวตัดสินใจจะฉวยโอกาสหนนี้รั้งหลงเย่ให้อยู่ข้างกายตน ขั้นตอนแรกคือจัดการจวนจินอ๋องก่อน

ถึงอย่างไรจวนอ๋องแห่งนี้ก็ซื้อมาด้วยทองคำ กินพื้นที่ขนาดใหญ่ การจัดวางฮวงจุ้ยก็ไม่เลวเลย

ถือว่าไม่ผิดต่อเด็กคนนี้

เซียวปี้เฉิงเลิกคิ้วเล็กน้อย “ไม่นึกว่าเจ้าจะวิจารณ์นางเช่นนี้ ศิษย์พี่ใหญ่จากปากของแม่สาวน้อยนั้นต่างจากที่เจ้าพูดถึงราวกับเป็นคนละคน”

อวิ๋นหลิงกระตุกมุมปาก “นางจะว่าหลงเย่ได้อย่างไร”

เซียวปี้เฉิงขบคิดครู่หนึ่ง ที่แม่สาวน้อยพรรณนาหลงเย่นั้นดูเป็นนามธรรมนัก

ทำนอง ‘ราชินีตัวร้ายในสโนว์ไวท์’ ‘คุณย่าหมาป่าในหนูน้อยหมวกแดง’ ‘แม่มดในเงือกน้อย’...

เขาฟังเรื่องเหล่านี้ด้วยความสับสนและไม่ค่อยเข้าใจ แต่ยามปกติที่อยู่ลับหลังกงจื่อโยว แม่สาวน้อยจะเรียกขานอีกฝ่ายว่า ‘ยายแม่มด’ เสมอ

เซียวปี้เฉิงรู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าไม่ใช่ถ้อยคำที่ดี เสวียนจีจึงไขข้อสงสัยให้คำอธิบายกับเขาว่า ‘สรุปแล้วไม่ใช่คำดีอะไรหรอก’

นางกล่าวเสริมในใจเหมือนกับอวิ๋นหลิงว่า คนงามใจดำ

แต่ถึงจะตีนางให้ตาย นางก็ไม่กล้าพูดคำนี้ต่อหน้าเซียวปี้เฉิง

อวิ๋นหลิงหัวเราะ “น้องเล็กกลัวนางมาก ไม่เหมือนกับตอนที่ประจันหน้ากับพี่ฉิง ความสัมพันธ์ของพวกเราไม่ค่อยดีนักมาตั้งแต่แรก”

ตอนนั้นกลุ่มของพวกนางเป็นที่รู้กันทั่วว่าเป็นกลุ่มเจ้าปัญหา ว่ากันว่าผู้บริหารระดับสูงถึงกับออกปากว่า ‘ไม่มีคนปกติอยู่ในกลุ่มเลย’

แน่นอนว่าหากไม่ถูกตัดสินว่าเป็นคนที่ไม่มั่นคงและอันตรายอย่างมากแล้ว พวกนางจะไม่ถูกเลือกออกมาเป็นรายบุคคลให้มารวมตัวกันสร้างมิตรภาพเหมือนครอบครัวเช่นนี้หรอก