พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 527

หลังจากที่อวิ๋นหลิงสั่งให้นางกำนัลในตำหนักทำความสะอาดตำหนักเล็กทางมุมตะวันตกเฉียงเหนือจนสะอาดเรียบร้อยแล้ว เสวียนจีก็รีบย้ายเข้าไปอย่างอดรนทนรอไม่ไหว เริ่มทำการปรับปรุงห้องทดลองของตนเอง

เหล่าบ่าวรับใช้เดินเข้าออกเรือนหน่วนหยาง ขนย้ายสิ่งของของเสวียนจีออกมาจนหมด

เฟิ่งเหมียนเห็นดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “นี่เจ้าจะทำอะไรอีก”

“ข้าจะย้ายไปอยู่ที่ตำหนักบูรพา ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ท่านอย่าคิดว่าจะบ่นข้าได้ทั้งวันทั้งคืนอีกแล้ว”

ก่อนหน้านี้เสวียนจีอาศัยอยู่ที่เรือนหน่วนหยางของอาญาสี่มาตลอด อยู่ตรงข้ามกับเรือนชิงซินของเฟิ่งเหมียน ปกติแล้วจะเจอกันบ่อยมาก เมื่อเจอกันแล้วมักจะพูดจาประชดประชันแดกดันอีกฝ่ายอยู่เสมอ

นางก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คนรอบข้างต่างก็บอกว่าเฟิ่งเหมียนนั้นเย็นชาไม่น่าเข้าใกล้ ปกติจะไม่พูดคุยกับคนอื่นมากนัก แต่ทำไมจึงเอาแต่หาเรื่องนางไม่ปล่อย

ตามความเห็นของเสวียนจี เฟิ่งเหมียนก็เหมือนพระแก่ๆที่ชอบบ่นเหมือนท่องคัมภีร์

สีหน้าของเฟิ่งเหมียนมองไม่ออกถึงอารมณ์ใดๆ เอ่ยเสียงเรียบว่า “ข้านั้นหวังให้เป็นเช่นนั้นมาก เพียงแต่จะลำบากรัชทายาทและพระชายารัชทายาท หลังจากนี้คงไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบแล้ว”

“หลังจากนี้ข้าจะไม่สร้างปัญหาให้ท่านแล้ว ท่านก็แอบมีความสุขไปเถอะ”

เสวียนจีเต็มไปด้วยความตื่นเต้นยินดี และไม่สนใจที่จะต่อปากต่อคำกับเฟิ่งเหมียน หันไปทำหน้าตาทะเล้นทะลึ่งให้เขาก่อนจะจากไป

ไม่ช้า เรือนชิงซินที่เมื่อครู่ยังครึกครื้นอยู่ก็เงียบลงและเหลือแค่เฟิ่งเหมียนคนเดียว

ใต้แสงแดดที่แผดเผา เขายืนนิ่งไม่ไหวติง กระทั่งเงาร่างกระโดดโลดเต้นของเสวียนจีหายลับไป ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไปในเรือนชิงซิน

“ไปแล้วก็ดี นางหนูที่ชอบทำให้เป็นห่วงจะได้ไม่รบกวนการบำเพ็ญธรรมของข้า”

เฟิ่งเหมียนพูดคนเดียว หยิบคัมภีร์เล่มหนึ่งขึ้นมาพลิกอ่าน แต่กลับอ่านไม่รู้เรื่องเลย

น่าแปลก ที่ผ่านมาเขาแทบอยากจะให้เสวียนจีห่างจากตนเองมาก อย่าเอาแต่ก่อเรื่องวุ่นวายอยู่ข้างกายเขา รบกวนความสงบของเขา

ตอนนี้นางหนูคนนั้นก็จากไปเหมือนที่เขาหวังไว้แล้ว ทำไมคัมภีร์นี้ก็ยังอ่านไม่รู้เรื่อง

คงเป็นเพราะว่าอากาศของซีโจวร้อนเกินไปกระมัง

คุ้นชินกับอากาศของวัดไท่ชิงที่มีหิมะปกคลุมไม่ละลายตลอดทั้งปี หลังจากมาถึงที่นี่ เขากลายเป็นคนใจร้อนฟุ้งซ่านไปแล้ว

“จะเป็นเช่นนี้ไม่ได้”

เฟิ่งเหมียนพึมพำเสียงต่ำ กลับไปยังห้องที่สงบเงียบ นั่งขัดสมาธิบนเบาะกลม

ความร้อนที่แผดเผายากจะบรรเทาได้ อากาศร้อนติดต่อกันหลายวัน ยังมีข่าวลือหลายอย่างแพร่สะพัดออกไป คึกคักเร่าร้อนมาก

หลังจากที่เสวียนจีอาละวาดที่สวนหลวงแล้ว คนในวังที่ไปมุงดูหลายคนเห็นสภาพน่าสมเพชเวทนาของหลี่เมิ่งเอ๋อร์

แม้ว่าคนในวังเหล่านี้จะถูกเฟิ่งเหมียนไล่ออกไปในไม่ช้า แต่เรื่องที่เกี่ยวกับหลี่เมิ่งเอ๋อร์ก็แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ข่าวถูกแพร่กระจายออกไป และส่งต่อไปเรื่อยๆ ยิ่งกระจายออกไปก็ยิ่งพิเรนมากขึ้น

“หลายวันก่อนหน้านี้ข้าอยู่ในสวนหลวง เห็นคุณหนูตระกูลหลี่กับศิษย์น้องของท่านราชครูแห่งแคว้นตงฉู่ตบตีกัน และไม่รู้ว่าเพราะอะไร หัวของคุณหนูตระกูลหลี่เต็มไปด้วยของเหลวสีเหลือง กลิ่นนั้นเหมือนขี้ในห้องน้ำมากทำให้รู้สึกอยากอาเจียนจริงๆ”

มองดูเส้นผมที่ลอยขึ้นมาจากน้ำที่อาบ หลี่เมิ่งเอ๋อร์รู้สึกหัวใจมีเลือดซิบออกมา

นางเสียเงินไปตั้งมากมาย ใช้สมุนไพรล้ำค่าตั้งเยอะเพื่อบำรุงเส้นผม ตอนนี้สิ่งที่ทุ่มเทมาทั้งหมดล้วนสูญเปล่าหมดแล้ว

ในกระจกทองแดง ขอบของไรผมที่ไม่ต่ำอยู่แล้วเหมือนจะสูงมากขึ้นไปอีก

ยิ่งไปกว่านั้นคือ ไม่ว่าจะให้สาวใช้ทาน้ำมันผมหอมไปตั้งเท่าไหร่ นางก็ยังรู้สึกว่าร่างกายของตนเองยังคงมีกลิ่นประหลาดอบอวลอยู่ไม่หาย

หลี่หยวนเส้าถามเท่าไหร่ก็ไม่ได้คำตอบ กระทั่งถึงเวลาค่ำ ในที่สุดท่านเสนาบดีขวาหลี่ก็กลับมาถึงจวน

“ท่านปู่ ฝ่าบาททรงเรียกท่านเข้าพบอย่างเร่งด่านเพราะเรื่องอะไร เกี่ยวข้องกับน้องเล็กใช่หรือไม่”

“เฮ้อ......”

สีหน้าของเสนาบดีขวาหลี่มีแววเหน็ดเหนื่อย ดวงตามองไปยังหลี่เมิ่งเอ๋อร์ที่ร้องไห้จนตาบวมแดงด้วยแววสับสน สีหน้ายากจะคาดเดา

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หลี่เมิ่งเอ๋อร์ไม่ต้องออกไปปรากฏตัวที่ไหนอีก อยู่พักฟื้นที่บ้านสักปีสองปี รอให้ข่าวลือผ่านไปแล้วค่อยว่ากัน”

เขาได้รับรู้คำทำนายของราชครูแห่งแคว้นตงฉู่จากปากของจักรพรรดิจาวเหรินแล้ว หลี่เมิ่งเอ๋อร์ไม่มีทางได้แต่งเข้าตำหนักบูรพาอย่างแน่นอน

เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา นางนับว่าชื่อเสียงป่นปี้แล้ว อย่าว่าแต่เป็นพระชายารัชทายาทเลย แม้แต่อยากจะแต่งงานกับคนในตระกูลดีๆยังยากเลย