พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 541

จางอวี้ซูปล่อยผ้าม่านลง จากนั้นรถม้าก็ค่อย ๆ ขับไปที่จวนของเสนาบดีซ้าย

ในตึกห้องสมุด เฟิงอู๋จีไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทุกคนกําลังรอการสอบครั้งสุดท้ายอย่างตั้งใจ

การสอบสนามนี้ มีชื่อเต็มว่า “การปลูกฝังจิตใจและศีลธรรม” บรรดาผู้คุมสอบของห้องสมุดต่างถูกเรียกว่าการปลูกฝังทางความคิด

นับตั้งแต่ที่เฟิงอู๋จีได้รับการเรียนพื้นฐานที่สำนักศึกษาเป่ยลู่ เขาร่ำเรียนหนังสือมาหลายปี สอบมาหลายครั้ง ไม่เคยได้ยินวิชาแปลกๆ แบบนี้มาก่อน

ได้ยินมาว่าข้อสอบครั้งนี้พระชายารัชทายาทเป็นคนออกด้วยตัวเอง นอกจากความอยากรู้อยากเห็นแล้ว เขายังแอบมีความคาดหวังเล็กน้อย

แต่หลังจากที่กระดาษข้อสอบถูกส่งลงมา นักเรียนในห้องสมุดทั้งหมดก็งงงวย

เห็นแค่เพียงตัวอักษรหมึกสีแดงพิมพ์เล็ก ๆ แถวหนึ่งอยู่หน้าหน้าแรกของกระดาษทดสอบ

“ข้อสอบฉบับนี้ไม่นับคะแนน ทุกคนตอบง่าย ๆ ก็พอ จําไว้ตอบจากใจ พิจารณาอย่างรอบคอบ”

อาจารย์ผู้คุมสอบยังไม่ลืมเตือนพวกเขา “ตอบเหมือนเขียนบทความเมื่อวานก็ได้ อย่าเขียนคําที่มีความหมายในทางลบ”

ถ้าหากว่าเขียนซับซ้อนมาก พระชายารัชทายาทอาจจะอ่านแล้วไม่เข้าใจ

นักเรียนทั้งหมดไม่กล้าคาดเดาจุดประสงค์ของอวิ๋นหลิง รู้สึกเพียงว่าพระชายารัชทายาทอาจจะไม่ชอบความเข้มงวด อยากสร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลาย ทำให้พวกเขาตอบเหมือนคุยกัน

กู้ฮั่นม่อกลับมองกระดาษม้วนทดสอบอย่างครุ่นคิด

ไม่เคยไปสมัครเรียนที่สำนักศึกษา จงใจไม่เอาการเขียนบทกวีโดยเฉพาะและไม่มีความชื่นชมภาษาโบราณด้วย...

ใช่...พระชายารัชทายาทไม่เข้าใจนั้นไม่สำคัญ เพราะอย่างน้อยการที่เขาสอบเข้าสำนักศึกษาชิงอี้ก็ไม่ใช่เพื่อการเรียนท่องประพันธ์บทกวี

เฟิงอู๋จีที่อยู่ด้านหน้าก็กวาดสายตาอ่านหัวข้ออย่างรวดเร็ว เพียงแค่เห็นคําถามหลายสิบข้อก่อนหน้านี้ก็ดูเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็แปลกประหลาดมากด้วย

ช่างแปลกจริง ๆ ...พระชายารัชทายาทไม่เพียงถามเขาว่าชอบกินอาหารรสอะไร ชอบสีอะไร แต่ยังใส่ใจว่าชอบเที่ยวเล่นเวลาไหนด้วย

แต่ว่าหัวข้อ “ไม่ปกติ” แบบนี้ กลับทําให้ทุกคนผ่อนคลายลง

หลังจากผ่านการล้างบาปของการใช้ความคิดสรุปและเกมตรรกะแล้ว ยังนึกว่าพระชายารัชทายาทเตรียมกลอุบายลับอะไรมาจัดการกับพวกเขาอีก

เฟิงอู๋จีอดที่จะใช้ด้ามดินสอเกาหัวไม่ได้ จากนั้นเขียนคำตอบใต้โจทย์เบื้องหน้า

[เหตุใดเจ้าถึงได้เลือกสมัครสอบที่สำนักศึกษาชิงอี้]

“เพื่อเดินตามรอยเท้าคนที่ชอบ อยากกระโดดออกจากพันธนาการของสภาพแวดล้อมปัจจุบัน”

คนที่เรียกว่าคนโปรด ซึ่งเป็นคนที่ใจปรารถนา

เฟิงอู๋จีแตกต่างกับกู้ฮั่นม่อ สาเหตุที่มาสมัครสอบสำนักศึกษาชิงอี้ เพราะนอกจากเส้นทางนี้แล้ว ก็ไม่มีทางที่ดีกว่านี้อีกแล้ว

อีกทั้งเป้าหมายที่เขาสมัครสอบที่สำนักศึกษาชิงอี้นั้นง่ายมาก ก็คือการมาติดตามสองสามีภรรยาพระชายารัชทายาท โลกที่อีกฝ่ายพรรณนาทําให้เขาโหยหาและเลือดเดือดพล่าน

แม้กระทั่งเฟิงอู๋จีไม่สนใจว่าสำนักศึกษาชิงอี้ที่ยังซ่อมไม่เสร็จ เขายอมที่จะเป็นหินหลักบนเส้นทางข้างหน้าของพระชายารัชทายาท

สำหรับสำนักศึกษาเป่ยลู่ เขาเกลียดสถานที่ที่เต็มไปด้วยการต่อสู้และการให้ความสำคัญในเรื่องของผลประโยชน์มากแล้ว

อย่างไรก็ตามการอยู่ต่อไปก็จะไม่มีผลดี สู้กระโดดออกจากโลกนี้และแสวงหาความเป็นไปได้ใหม่ ๆ ในชีวิตดีกว่า

ตอนที่เฟิงอู๋จีเขียนหนังสืออย่างขยันขันแข็ง กู้ฮั่นม่อที่ห่างจากเขาอยู่ไม่ไกลก็ตอบคำถามแบบไม่รีบร้อน

[รสชาติเปรี้ยวหวานเค็ม เจ้าชอบรสชาติไหน ถ้าหากสอบเข้าสำนักศึกษาชิงอี้ อยากจะกินอาหารอะไรในโรงอาหารมากที่สุด]

“ศิษย์ไม่เลือกกิน ทั้งห้ารสชาติกินได้หมด ถ้าบอกว่าอาหารที่อยากกินมากที่สุด น่าจะเป็นเต้าหู้ที่บ้านที่แม่ทํา”

[ในวันปกติมีงานอดิเรกอะไรที่น่าสนใจ และถนัดทำไรอะไร]

เวลาผ่านไปทีละเล็กทีละน้อย สีหน้าที่ผ่อนคลายและสบายใจของนักเรียนทุกคนก็เริ่มลังเลอย่างมาก

ยิ่งตอบลงไป พวกเขาก็พบว่าคําถามที่ตามมายิ่งมีความหมายลึกซึ้ง

[ความเห็นแก่ตัวในภัยพิบัติ ควรจะได้รับการประณามหรือไม่]

หลี่เมิ่งชูชะงักไปครู่หนึ่ง เขียนตอบด้วยสีหน้าอย่างจริงจัง

“การแสวงหาผลประโยชน์ หลีกเลี่ยงอันตรายเป็นธรรมชาติของมนุษย์ การเรียกร้องให้บุคคลทําสิ่งที่ชอบธรรมในภัยพิบัตินั้นระงับความเป็นมนุษย์ในตัวเอง แต่เป็นเพราะมีคนระงับความเห็นแก่ตัวและความกลัวตามธรรมชาติ จึงมีวีรบุรุษขึ้น”

“ศิษย์ไม่มีความสามารถ ยากที่จะพูดถึงถูกหรือผิด แต่คนเห็นแก่ตัวก็ตกเป็นเหยื่อของภัยพิบัติเช่นกัน ศิษย์อาจไม่ประณามการกระทําของพวกเขา แต่จะชื่นชมความชอบธรรมของวีรบุรุษอย่างแน่นอน”

เมื่อตอบคำถามนี้เสร็จ ทันใดนั้นหลี่เมิ่งชูก็เข้าใจได้ทันทีว่าเหตุใดข้อสอบนี้ถึงมีชื่อว่า “การปลูกฝังจิตใจและศีลธรรม” ว่าเหตุใดถึงไม่นับคะแนน

ราวกับว่านางเข้าใจถึงความหมายลึกซึ้งของพระชายารัชทายาทที่ออกข้อสอบ ยิ่งจริงจังมากขึ้น

ในสำนักตะวันออก กู้ฮั่นม่อมองไปที่โจทย์ตรงหน้า ก็ใจหายเล็กน้อย

[ห่างไกลจากบ้านเกิดมาศึกษาต่างแดน แจ้งข่าวดีหรือไม่ดี ใช่ความกตัญญูกตเวทีหรือไม่]

คําถามที่บุกเข้าไปในสายตาอย่างกะทันหันนี้ ได้เคาะหัวใจของเขาทันที

เมื่อลองนับนิ้วดู ประมาณสี่ปีแล้วที่ไม่เคยกลับบ้าน อีกทั้งไม่รู้ว่าแม่จะในจิงโจวคนเดียวจะสบายดีไหม

พ่อเสียชีวิตก่อนวัยอันควร แม่เลี้ยงเขาอย่างยากลําบากด้วยการขายเต้าหู้

เดิมทีนึกว่าถูกอาจารย์แนะนำให้เข้าสำนักศึกษาเป่ยลู่ อนาคตย่อมสดใส แต่ความยากลําบากทําให้เขากลายเป็นจุดจบของการถูกขับออกจากสำนักศึกษา

การปล่อยให้แม่ถูกกักขังอยู่คนเดียวนานขนาดนี้ เป็นความอกตัญญูของลูกชายอย่างเขา