พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 543

“ข้าตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ เมื่อดูข้อสอบของพวกเขา สนุกมากกว่าหนังสือร่างสุนทรพจน์เสียอีก！”

เนื่องจากเวลากลางคืนมีจำกัด อวิ๋นหลิงจึงไม่ได้ตรวจสอบกระดาษคําตอบเหล่านี้ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงปลายอย่างละเอียด ประเด็นสำคัญคือติดตามผู้สมัครหลายคน นางจึงเลือกอ่านคำตอบสองสามข้อ

จากนั้นประหลาดใจที่พบว่า คําตอบจํานวนมากเข้ากันได้ดีกับนาง

อวิ๋นหลิงอดที่จะพูดไม่ได้ว่า “ท่านดูข้อสอบของเฟิงอู๋จีกับกู้ฮั่นม่อสิ พวกเขาสามารถตอบได้แบบนี้เกินความคาดหมายของข้าไปหน่อย ความคิดมากมายก็เป็นความคิดของคนสมัยใหม่ทั้งหมด”

ในยุคสมัยนี้ ทั้งสองคนที่อายุน้อยเช่นนี้ก็สามารถมีความเข้าใจที่ก้าวหน้าเช่นนี้ ซึ่งหายากจริง ๆ

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตายิ้มแล้วพูดว่า “เรื่องนี้ข้าไม่ประหลาดใจเท่าไร สิ่งที่เรียกว่าการรวมตัวกันของผู้คน นักเรียนที่สมัครสอบที่สำนักศึกษาชิงอี้ล้วนต่างมาก็เพื่อเจ้า นั่นหมายความว่าในบางแง่มุมของพวกเขา มีคุณสมบัติเช่นเดียวกับเจ้าไม่มากก็น้อย”

ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น พวกเขาจะถูกดึงดูดมาได้อย่างไร？

คนที่มีลักษณะนิสัยยิ่งเหมือนกับอวิ๋นหลิง ยิ่งยอมเชื่อฟังนางและซื่อสัตย์ศรัทธาอย่างใจจริง

อวิ๋นหลิงอดที่จะยิ้มไม่ได้ “หลี่เมิ่งชูเองก็ดีมาก ข้าได้อ่านกระดาษสอบทั้งหมดของนางอย่างละเอียดแล้ว คะแนนติดสิบอันดับแรกน่าจะไม่มีปัญหา ในบรรดาแม่นางที่สมัครสอบทั้งหมด คะแนนของนางก็ดีมากที่สุดเช่นกัน”

นางหยิบกระดาษข้อสอบของหลี่เมิ่งชู ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเก็บสมบัติชิ้นโตได้แล้ว

ทุกคนต่างรู้ดีว่าคุณหนูรองของตระกูลหลี่ธรรมดาไม่มีอะไรน่าประหลาดใจ น่าจะสู้หลี่เมิ่งเอ๋อร์น้องสาวของนางเองไม่ได้

แต่ในข้อสอบคณิตศาสตร์ที่สอบคัดเลือก หลี่เมิ่งชูเป็นนักเรียนหญิงคนเดียวที่สามารถตอบได้ คุณสมบัติสูงกว่าตระกูลหรงและตระกูลหลิ่ว

อวิ๋นหลิงยิ่งสงสัยมากขึ้น “ท่านว่าแม่นางคนนี้คะแนนดีขนาดนี้ เหตุใดจะต้องซ่อนทักษะของตัวเองด้วย？”

เซียวปี้เฉิงหยิบข้อสอบในมือของนางไปวางไว้อย่างดี “ข้าไม่รู้ว่าเหตุใดนางจะต้องซ่อนทักษะของตัวเองข้ารู้เพียงว่าหากเจ้ายังไม่นอนอีกล่ะก็ อีกประเดี๋ยวก็จะสามทุ่มแล้ว”

นอกหน้าต่างเต็มไปด้วยดวงดาวเบาบาง เสียงร้องของจักจั่นบาง ๆ พร้อมกับเสียงกบ ทำให้คนที่ได้ยินอดหาวไม่ได้

“รอให้บรรดาอาจารย์แก้กระดาษข้อสอบให้เสร็จแล้วเจ้าค่อยอ่านเถิด แล้วก็อย่าลืมจัดที่พักสำหรับนักเรียนที่รับเข้ามาให้ดีด้วย”

อวิ๋นหลิงถึงได้ละสายตากลับคืนมา ตอนหลังยังจะต้องทำเรื่องอีกมากมาย นอกจากจัดสรรหอพักแล้ว ยังต้องเร่งทำชุดนักเรียนให้นักเรียนด้วย

สำหรับกระดาษคําตอบของนักเรียนเหล่านี้ ตอนหลังค่อย ๆ อ่านก็ยังไม่สายเกินไป นางยังประหลาดใจว่าพวกเขาจะตอบคําถามสามข้อของข้อสอบการปลูกฝังศีลธรรมอย่างไร

เซียวปี้เฉิงปิดไฟมันฝรั่งแล้ว ห้องโถงก็ตกอยู่ในความมืดที่อ่อนโยนทั้งแถบ ทั้งสองคนกอดกันและหลับไปอย่างรวดเร็ว

......

วันพรุ่ง

หลังจากเลิกราชสำนัก อวิ๋นหลิงก็เริ่มจัดการงานสั่งตัดเสื้อนักเรียนของสำนักศึกษาชิงอี้

สำนักศึกษาในยุคนี้ก็มีเสื้อผ้าที่สั่งตัดของตัวเองแล้ว เรียกกันแบบเดียวว่า “เสื้อผ้าชิงจิน” สำนักศึกษาส่วนใหญ่เลือกใช้เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีครามที่มีความแตกต่างในรายละเอียดเท่านั้น

หนึ่งในสี่ของสำนักศึกษาใหญ่ถูกเปลี่ยนเป็นห้องสมุด สำนักศึกษาเป่ยลู่จึงกลายเป็นสำนักศึกษาอันดับหนึ่งในเมืองหลวง ที่มีชุดนักเรียนในฤดูหนาวและฤดูร้อนสองชุด

ตอนนี้อวิ๋นหลิงมีเงิน จึงลงทุนอย่างมั่งคั่ง จัดหาชุดนักเรียนสี่ชุดให้กับนักเรียนแต่ละคน ชุดฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงหนึ่งชุด ฤดูหนาวหนึ่งชุดและฤดูร้อนสองชุด

การออกแบบภาพทั้งหญิงและชายมีอวิ๋นหลิงเป็นคนออกแบบด้วยตัวเอง นอกจากการปรับให้เหมาะสมกับรูปร่างแล้ว ยังใช้สีม่วงคู่กับสีขาวอย่างกล้าหาญ เสื้อตัวอย่างดูสง่างามและเก๋ไก๋

คอเสื้อปักลายดอกสี่ชั้นอย่างพิถีพิถัน แสดงถึงเอกลักษณ์

เสื้อผ้านักเรียนใช้วัสดุอย่างดี ทำอย่างประณีต อวิ๋นหลิงพอใจเสื้อตัวอย่างมาก

นางสั่งกำชับซวงหลีว่า “ใช้ได้ แบบนี้ก็เอาตามนี้เลย รอให้ห้องสมุดทางนั้นยืนยันรายชื่อที่รับ จากนั้นก็รีบสั่งตัดเสื้อผ้าในฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนทั้งสองแบบออกมาก่อนตามรายละเอียดของนักเรียน จะต้องให้เสร็จภายในสิ้นเดือน”

ยังเหลือเวลาอีกเกือบครึ่งเดือนกันยายน ก่อนเปิดการฝึกทหารอย่างเป็นทางการ ก็น่าจะทำเสร็จแล้ว

ซวงหลีพยักหน้า เก็บภาพวาดและตัวอย่างเสื้อผ้า “ให้บ่าวจัดการเอง”

ห้องอาบน้ำและห้องครัวเล็ก ๆ มีทุกอย่างครบ ทั้งสองด้านของห้องหลักยังมีห้องทั้งสองข้างของหลัก ใช้สําหรับวางของจิปาถะ

เมื่อเทียบกับที่พักของนักเรียนของสำนักศึกษาอื่นแล้ว อวิ๋นหลิงกล้าตบหน้าอกรับประกันว่า ที่พักของนางหรูหราระดับห้าดาวอย่างแน่นอน！

และยังพักฟรีทั้งหมดด้วย！

เมื่อเทียบกับที่พักของผู้ชาย จํานวนแม่นางมีน้อยและสภาพความเป็นอยู่จะดีกว่า ห้องทางตะวันออกและตะวันตกเป็นห้องเดี่ยวทั้งหมด

เพราะว่ามีแม่นางทั้งหมดไม่ถึงยี่สิบคน ล้วนเป็นของเด็กที่น่ารักของสำนักศึกษาชิงอี้

เมื่อเห็นว่าอีกสองวันจะถึงวันประกาศรายชื่ออย่างเป็นทางการ หลังจากที่อวิ๋นหลิงยุ่งกับเรื่องจุกจิกแล้วเตรียมตัวที่จะเรียกหลี่เมิ่งชูมาพบเป็นการส่วนตัวเสียหน่อย

บัดนี้นางมีคนที่จะใช้ได้ในมือมากทีเดียว จึงคิดว่าจะให้เสนาบดีขวาหลี่นำข่าวไปส่งให้แม่นางผู้นี้ไม่น่าจะยาก

หลังจากการสอบเข้าเรียนรับสมัครนักเรียนจบลง หลี่เมิ่งชูก็รอข่าวอยู่ในจวนอย่างเงียบ ๆ มาโดยตลอด

ท่านแม่กลับมาจากเยี่ยมญาติที่ต่างมณฑลแล้ว ก็ได้ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้และการจัดการของท่านปู่แล้ว ตําหนินางว่าไม่เชื่อฟัง สองสามวันนี้ไม่ควรออกไปข้างนอกตลอด

“สิ้นปีนี้เจ้าจะต้องแต่งงานกับจางอวี้ซูแล้ว ควรรีบถือโอกาสที่เหลืออีกครึ่งปี ฝึกฝนฝีมือการทําอาหารและการเย็บปักถักร้อยของเจ้าให้ดี เพื่อไม่ให้ว่าพอแต่งงานออกไปแล้ว ทำให้คนอื่นมาดูถูกเอาได้”

หลี่เมิ่งชูไม่ได้ตอบอะไร ยิ่งใกล้วันที่จะประกาศ อารมณ์ของนางก็หนักอึ้งมาก

ถึงแม้ว่าการตัดสินใจในตอนแรกจะไม่สามารถลงจากหลังเสือได้แล้ว แต่อันที่จริงแล้วนางยังคิดไม่ออกว่าจะรับมือกับความโกรธของผู้ใหญ่อย่างไร หลังจากการประกาศในวันมะรืนนี้

ในขณะนั้น หลี่เมิ่งชูก็ได้รับจดหมายเชิญจากลายปากกาอันงดงามอย่างกระทันหัน

ด้านบนพิมพ์ลายดอกไม้สี่ชั้นที่คุ้นเคย ขณะที่เห็นชื่อของผู้ลงนาม ดวงตาของนางก็พร่าเบลอเล็กน้อย เผยความตกตะลึงออกมา

พระชายารัชทายาทจะพบนาง？