พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 544

อวิ๋นหลิงนัดพบหลี่เมิ่งชูที่โรงน้ำชาทางทิศตะวันออกของตัวเมืองในวันพรุ่ง

เวลากําหนดไว้ในช่วงต้นของการสมัคร ประมาณบ่ายสามโมง หลังจากลงไปทานอาหารกลางวันแล้ว ก็ขึ้นรถม้าออกจากวังแล้ว

เซียวปี้เฉิงเองก็ไม่ได้ออกจากวังมาหลายวันแล้ว จึงตามก้นนางติดไปด้วยกัน

โรงน้ำชาสบาย ๆ แห่งนี้อยู่ในนามของสำนักทิงเสวี่ย ในวันธรรมดาใช้เพื่อรวบรวมข่าวกรองของทุกฝ่าย มีชื่อเสียงในเมืองหลวงมาก

ไม่เพียงแต่มีชนิดชาที่มีชื่อเสียงหลายประเภท แต่ยังใช้ใบชาอย่างดีจากประเทศต่าง ๆ ด้วย แต่ราคาทําคนแทบจะขูดเลือดขูดเนื้อ

กงจื่อโยวเป็นคนชอบสนุกเพลิดเพลินในเสียงดนตรี วันธรรมดามักจะกินเที่ยวสนุกสนาน ก่อนหน้านี้เคยกินเครื่องดื่มผลไม้เย็นที่จวนของอวิ๋นหลิงไม่น้อย นางแค่พูดอย่างไม่เป็นทางการ อีกฝ่ายก็สามารถเลียนแบบน้ำผลไม้และชานมขึ้นมาได้เหมือนจริง ราคาแพงกว่าน้ำชาดอกไม้ทั่วไปเป็นสองเท่า

แม้แต่ไก่ทอดก็ยังถูกเขียนลงในเมนู ทาโกะยากิปลาหมึกยักษ์ก็กลายเป็นขนมยอดนิยมที่เป็นซิกเนเจอร์

ถ้าไม่ใช่เพราะนางยุ่งเกินไป นางก็จะสนใจเปิดร้านอาหารหม้อไฟฟาสต์ฟู้ดมาก

อวิ๋นหลิงลูบถุงหอม จากนั้นชักบัตรทองสีดำ VIP ของสำนักทิงเสวี่ยออกมา นั่งบนชั้นบนสุดของห้องพักสุดหรูที่มีวิวที่ดีที่สุดโดยไม่ต้องจ่ายเงิน

นับตั้งแต่มีบัตรดำ ตอนนี้นางไม่เอาเงินออกจากบ้านแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นการกินหรือพักอาศัย ในเมืองหลวงก็มักจะหาร้านที่เป็นชื่อของสำนักทิงเสวี่ยเจอ

หลี่เมิ่งชูมาถึงยังที่พักสบาย ๆ ก่อนสิบห้านาที ในจดหมายที่อวิ๋นหลิงส่งไปยังมีบัตรเชิญของที่พักสบาย ๆ ใกล้ ๆ อีกหนึ่งใบ

จากบัตรเชิญ ศิษย์ของสำนักทิงเสวี่ยก็นำมาหน้าห้องหรูหราชั้นบนสุด

หลี่เมิ่งชูไม่ได้ให้สาวใช้ตามขึ้นมา ให้ยืนอยู่ที่หน้าประตู ในใจของนางอดที่จะเป็นกังวลเล็กน้อยไม่ได้

เพราะว่าพระชายารัชทายาทเป็นคนประหลาดที่ร่ำลือกันไปทั่ว นางได้ทำความเข้าใจอีกฝ่ายจากปากของเสนาบดีขวาหลี่และข่าวที่ร่ำลือเพิ่มเติม เป็นคนที่พบได้น้อยยิ่งนัก

เมื่อเข้าไปในห้องหรู หลังผ้าม่านก็ส่งกลิ่นหอมของอาหารทอดที่ฉุนมากมาเป็นระยะ ๆ

“แม่นางรองหลี่มาแล้ว”

เซียวปี้เฉิงเงยหน้ามองหลี่เมิ่งชูที่ถูกพาเข้ามา จากนั้นก็โบกมือส่งสัญญาณให้นางนั่งตรงข้าม

หลี่เมิ่งชูคิดไม่ถึงว่าเซียวปี้เฉิงเองก็อยู่ด้วย จึงรีบย่อเข่าทำความเคารพ “หม่อมฉันทำความเคารพฝ่าบาทรัชทายาทและพระชายารัชทายาทเพคะ ทั้งสองท่านอายุพันปี ๆ ”

ในปากของอวิ๋นหลิงยังคงกินเฟรนช์ฟรายอยู่ ไก่ทอดบนโต๊ะเหลือแต่กระดูก เห็นเพียงว่าดูดน้ำผลไม้เย็นจนใกล้จะหมดแล้ว

เมื่อเห็นหลี่เมิ่งชู นางจึงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปาก ทักทายด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น เจ้านั่งลงได้เลย เมื่อครู่ข้ากับปี้เฉิงหิวนิดหน่อย ก็เลยกินกันก่อน”

จากนั้นอวิ๋นหลิงก็ส่งสัญญาณให้บริกรที่อยู่ด้านข้าง ว่าให้ไปเอาชุดซิกเนเจอร์มาอีกสามชุด

หลี่เมิ่งชูเงยหน้า จากนั้นแอบสังเกตทั้งสองคน

หลี่เมิ่งชูเบิกตากว้างเล็กน้อย มองพวกเขาอย่างตกตะลึงเล็กน้อย

เป็นเพราะรัชทายาททั้งสองท่านเป็นห่วงนาง ถึงได้เรียกนางมาพบหน้าเป็นการพิเศษ？

การพูดที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้ดูเหมือนจะทำให้หลี่เมิ่งชูจะไม่ทันตั้งตัวเล็กน้อย ทัศนคติที่ห่วงใยเช่นนี้ยิ่งทําให้คนปลื้มใจมาก

นางที่สงบและฉลาดมาโดยตลอด ตอนนี้ก็สงบไม่ได้แล้ว

“เหตุใดฝ่าบาทและพระชายารัชทายาท...ถึงได้ทำแบบนี้กับหม่อมฉัน？”

อวิ๋นหลิงยิ้มบาง ๆ “นี่จะมีปัญหาอะไร？เจ้าสอบเข้าสำนักศึกษาชิงอี้ด้วยสติปัญญา เป็นนักเรียนที่พวกเราเลือก บัดนี้รู้ว่าเจ้าอาจมีปัญหาในการเข้าเรียน จึงตั้งใจมาถาม ไม่มีอะไรแปลกตรงไหน”

ในใจของหลี่เมิ่งชูตื้นตันเล็กน้อย อดที่จะพูดไม่ได้ว่า “ก่อนหน้านี้หม่อมฉันเคยแอบคิดว่า ฝ่าบาทและพระชายารัชทายาทคงจะไม่ชอบหม่อมฉันมาก”

จากบุญคุณและความแค้นของตระกูลหลี่และรัชทายาททั้งสองท่าน นางรู้สึกมาโดยตลอดว่า รัชทายาททั้งสองท่านไม่มีอคติต่อตนเองด้วยเหตุผลอื่น ๆ ก็ถือว่าใจกว้างมากแล้ว

ใบหน้าของเซียวปี้เฉิงยังคงเดิม พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า “พวกเราสองคนมีความไม่ลงรอยกับตระกูลเฟิงและตระกูลหลี่ แต่การรับสมัครนักเรียนของสำนักศึกษาชิงอี้ไม่มองชาติกำเนิดและเพศ ขอเพียงแค่เจ้าอยากจะมา อีกทั้งยังสอบผ่านด้วย ก็เป็นที่พวกเราอยากจะได้”

อวิ๋นหลิงเองก็หัวเราะออกมาว่า “เช่นเดียวกันตระกูลเฟิงก็มีคนสอบติดสำนักศึกษา คนผู้นั้นเป็นเหมือนเจ้า อีกทั้งยังกำเนิดจากสำนักศึกษาเป่ยลู่ ดังนั้นเรื่องใหญ่จึงไม่ต้องเครียด เราปฏิบัติต่อนักเรียนทุกคนเท่าเทียมกัน”

เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ แววตาของหลี่เมิ่งชูขยับ หัวใจก็เต้นเร็วขึ้นมากกว่าเดิมมาก