พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 566

“พี่ใหญ่！”

อวิ๋นหลิงร้องเรียกในใจ จนแทบจะตะโกนออกมาในที่สาธารณะแล้ว

เมื่อเห็นใบหน้าที่จากไปนาน ความรู้สึกก็พุ่งพล่านก็หลั่งไหลออกมานับไม่ถ้วน นางอดไม่ได้ที่จะยิ้มแก้มปริให้หลงเย่ ขอบตากลับแดงเล็กน้อย

ซึ่งแตกต่างกับหลิวฉิงและเสวียนจีที่สั่นสะเทือนเมื่อพบกันอีกครั้ง เมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่มาอย่างเงียบ ๆ ในระยะไกล ในใจของนางรู้สึกเหมือนอยู่กันคนละยุค

ความรู้สึกในก้นบึ้งหัวใจของหลงเย่ก็พลุ่งพล่านไม่หยุด สําหรับนางแล้ว ไม่ได้เจอน้องสาวอีกสามคนมาสี่ปีเต็มแล้ว

เซียวปี้เฉิงเหลือบมองหลงเย่ กระซิบข้างหูของอวิ๋นหลิงว่า

“ศิษย์พี่คนนี้ของเจ้า ดูแล้วไม่เห็นเหมือนผู้หญิงที่เก่งในการเล่นเล่ห์กลเลยสักนิด”

บรรดาขุนนางเองต่างก็สังเกตองค์หญิงเจ็ดแคว้นถังใต้ในตำนานเช่นกัน รู้สึกต่างจากจินตนาการที่คิดไว้มาก

หลังจากได้ยินเรื่องที่อีกฝ่ายแต่งตัวเป็นผู้ชาย หลายคนคิดว่าจะเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างกล้าหาญ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นคนที่อ่อนโยนดุจสายน้ำขนาดนี้

ท่าทางที่อ่อนโยนนั้นเหมือนดอกเดซี่สีขาวที่บานบนภูเขา บริสุทธิ์และไม่เป็นอันตราย

ทำให้มนุษย์ไม่อาจหยั่งรากลึกกับเมืองใหญ่นั้นว่าจะเชื่อมโยงกับ “พระโอรสเจ็ด” ที่มีวิธีการเฉียบคมนั้นได้อย่างไร

หลังจากที่เดินมาถึงใจกลางของตำหนักจื่อเฉิน ในที่สุดหลงเย่ก็ละสายตาจากใบหน้าของอวิ๋นหลิง จากนั้นหันมามองเสวียนจี ถึงได้ทำความเคารพจักรพรรดิจาวเหริน

“แคว้นถังใต้เยว่หลงเย่ ทำความเคารพฝ่าบาทจักรพรรดิ ขอถวายพระพรชัยมงคลแด่ฝ่าบาท อายุหมื่นปีหมื่น ๆ ปี！”

จักรพรรดิจาวเหรินยกมือขึ้นพูดอย่างใจดี “รีบลุกขึ้นเถิด องค์หญิงหลงเย่มาจากแคว้นถังใต้ที่อยู่แดนไกล ไม่ต้องพิธีรีตอง นั่งดื่มชาเถิด”

แม้แต่เสียงก็อ่อนโยนเหมือนภาษาอ่อนโยนของชาวอู๋ แต่จากการฟังอย่างละเอียดมีเสียงแหบพร่าที่ไม่สามารถตรวจสอบได้

อวิ๋นหลิงรู้ดีว่า เกิดจากการใช้ยาตลอดทั้งปี

หลงเย่เคยกล่าวไว้ในจดหมายว่าเสียงจริงของนางนุ่มนวลและอ่อนโยน แต่เพื่อการปลอมตัวเป็นพระโอรส หลังจากช่วงเปลี่ยนเสียงก็อาศัยการดื่มยาและพูดกดเสียงต่ำตลอดเวลา

ไม่กี่ปีที่ผ่านมา ลูกกระเดือกอยู่ภายใต้ผลของยา ค่อนข้างส่งผลกระทบต่อเสียงดั้งเดิม แต่อวิ๋นหลิงกลับรู้สึกว่าเสียงที่แหบพร่านี้ กลับมีเสน่ห์ดึงดูดมากกว่าเมื่อก่อน

หลังจากที่คณะทูตของแคว้นถังใต้ส่งคําอวยพรแล้ว งานเลี้ยงต้อนรับก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ นางรำก็เข้าสู่เวทีการแสดงทีละคนและในตำหนักก็ตื่นตาตื่นใจมาก

เสวียนจีนั่งชมการเต้นรำอยู่บนที่นั่ง พยายามเรียกร้องความสนใจของหลงเย่ที่อยู่หน้าสุด เหมือนลิงที่นั่งไม่ติดที่

“นั่งไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย”

ดวงตาเรียวดำที่อยู่ด้านข้างหยิบเหล้าทีจอกขยับไป เกรงว่าอีกฝ่ายจะเผลอตีแก้วเหล้าคว่ำ

ยัยตัวแสบคนนี้เมื่อไรจะนิ่งสงบบ้าง？

ปกติไม่สั่นขาก็นั่งขัดสมาธิ มิน่าล่ะพระชายารัชทายาทพูดเสมอว่านางเป็นเด็กสมาธิสั้นอะไร ป่วยต้องรักษา

หลงเย่เหลือบมองอยู่ไกล ๆ แอบหัวเราะในใจ

คาดไม่ถึงว่ายังเป็นเหมือนในความทรงจําชาติที่แล้ว เหมือนลิงบนภูเขา กวนมาก

พี่น้องสามคนกําลังคุยกันอย่างขยันขันแข็งในระหว่างงานเลี้ยง ไม่นานก็พบว่ากงจื่อโยวมีบางอย่างผิดปกติ

เหตุใดหลงเอ๋อร์ถึงไม่เหลือบมองเขาแม้แต่น้อยเลย！

เขาค้นหาพระคัมภีร์จาก“คัมภีร์สงบใจ”ที่เพิ่งท่องในใจเมื่อครู่ ไม่มีถ้อยคำหมิ่นประมาทหลงเย่เลยแม้แต่คำเดียว ไม่ได้เจอกันแค่ครึ่งปี เหตุใดอีกฝ่ายถึงได้เย็นชามากขนาดนี้？

กงจื่อโยวคิดไม่ออก ในใจเริ่มตื่นตระหนก เขาทําอะไรผิดตรงไหนหรือ？

ครานี้เขาอ่านคัมภีร์ต่อไปไม่ไหวแล้ว จ้องมองไปทางหลงเย่ด้วยความวิตกกังวล

หลังจากหนึ่งชั่วยามครึ่งงานเลี้ยงก็จบลง จักรพรรดิจาวเหรินสั่งให้คณะทูตแคว้นถังใต้อาศัยอยู่ในศาลาสี่ทิศ

หลงเย่กลับไม่ได้ไปศาลาสี่ทิศตามนางในไป แต่กลับตามอวิ๋นหลิงกลับไปที่ตำหนักบูรพา

ก็แค่เผาหนังสือของพวกนางในชาติที่แล้ว ระเบิดเตียงของพวกนาง จากนั้นก็ใส่เกลือลงในแก้วน้ำของพวกนางเท่านั้นเอง！

นางบ่นด้วยความไม่พอใจ “ไม่ได้เจอกันตั้งนานขนาดนี้ เจ้าจะพูดจาดี ๆ สักสองสามประโยคหน่อยไม่ได้หรือไร ข้าอุตส่าห์เตรียมของขวัญพบหน้าให้เจ้า”

หลงเย่ยกถ้วยชาจิบขึ้นอย่างสง่างาม “ของขวัญของเจ้าข้าไม่กล้ารับ ใครจะไปรู้ว่ามีระเบิดแอบซ่อนอยู่หรือไม่”

“คิดกับข้าแบบนั้นได้อย่างไร ข้าเป็นคนแบบนั้นหรือ？” เสวียนจีกระทืบเท้า ปากจู๋สูงมาก “ไม่อยากได้ก็ช่างเถิด”

อวิ๋นหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “สองเดือนที่ผ่านมานางยังเป็นเด็กดีหนา ตอนที่มาเกิดเรื่องขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็โดนพี่ฉิงต่อว่า ตอนนี้เชื่อฟังมากขึ้นแล้ว”

หลงเย่มองพวกนางและถอนหายใจอย่างรวดเร็ว “พวกเราได้พบกันแล้ว แต่น่าเสียดายที่ข้ามาไม่ทัน เอ้อร์หลีว์ก็ไปเสียแล้ว อีกทั้งไม่รู้ว่าสถานการณ์ของนางทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ชาวแคว้นเหมียวเจียงดูเหมือนจะตามหานางตลอดเวลา ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินข่าวลือบางอย่าง ดูเหมือนจะมีการเกิดการจลาจลในแคว้นเป่ยฉิน”

เอ้อร์หลีว์ต๊อง ๆ แบบนั้น รู้จักแต่นิสัยที่ชอบอาละวาด นางกังวลจริง ๆ

อวิ๋นหลิงมองไปที่เซียวปี้เฉิง คนด้านหลังก็รับรู้ได้ “ไม่ต้องกังวล ข้าติดตามการเคลื่อนไหวของแคว้นเป่ยฉินมาโดยตลอด ฮ่องเต้ของแคว้นเป่ยฉินได้รับบาดเจ็บหนัก ดังนั้นศิษย์พี่รองและอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนถึงจะต้องกลับไปสงบศึกภายใน แต่เราได้จัดกองทัพปืนใหญ่หลายร้อยคนไปด้วยโดยเฉพาะ คิดว่าพวกเขาไม่น่าจะมีปัญหาใหญ่มากนัก”

หลงเย่พยักหน้าเล็กน้อย ถึงพอวางใจได้

อวิ๋นหลิงถามขึ้นอีกว่า “จริงสิ ข้าจำได้จดหมายแคว้นถังใต้ฉบับก่อนหน้านี้บอกว่า พวกเจ้าจะมาถึงแคว้นต้าโจวในเดือนกันยายน ทำไมถึงมาล่วงหน้าไปหลายวัน？”

หลงเย่ขมวดคิ้วสวย ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “หลังจากที่แผนการของแคว้นเหมียวเจียงก่อกวนแคว้นถังใต้ถูกเปิดเผย จึงเอาความแค้นทั้งหมดไว้ที่ตัวข้า ข้าคาดว่าพวกเขาจะซุ่มโจมตีตามทางที่จะออกเดินทาง ดังนั้นจงปล่อยข่าวเท็จเสียก่อน”

จริง ๆ แล้วนางออกเดินทางไปก่อนกําหนดหลายวันแล้ว และปล่อยข่าวเท็จที่สับสนมากมาย แบบนี้ถึงจะเดินทางมาถึงแคว้นต้าโจวได้อย่างปลอดภัยและราบรื่น

ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นขี้เถ้าไปตั้งนานแล้ว

อวิ๋นหลิงกำลังอยากจะถามต่อ กลับได้ยินซวงหลีมารายงานด้านหน้า

“ฝ่าบาทรัชทายาท พระชายารัชทายาทเพคะ！ท่านอ๋องจินขอพบอยู่ด้านนอกตำหนักบูรพา ตอนนี้มืดแล้ว ท่านต้องการรับแขกไหม？”

สีหน้าของหลงเย่ขยับเล็กน้อย แววตาเผยความซับซ้อน จากนั้นส่ายหัวกับอวิ๋นหลิง