พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 569

ฮองเฮาแคว้นถังใต้ได้ทราบข่าวก็ล้มหมดสติไป และป่วยล้มหมอนนอนเสื่อนานถึงสามเดือน

เสียงของหลงเย่เริ่มแหบแห้ง นางพูดด้วยเสียงเบา

“นับตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ได้รู้ว่าไม่สามารถเก็บเยว่หลงซิงไว้ได้อีก”

สำหรับคนอย่างเยว่หลงซิง นางเคยรู้สึกโกรธ ผิดหวัง เกลียดชัง สงสารและเห็นใจ

ภายใต้การกดขี่และกักขังของแคว้นถังใต้ เยว่หลงซิงจึงค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นเหมือนตัวประหลาดที่วิกลจริต

หลังกลับจากทะเลสาบน้ำแข็ง จู่ๆกงจื่อโยวก็หายไประยะหนึ่ง ตอนนั้นหลงเย่เองก็ไม่รู้สาเหตุ กระทั่งได้รับจดหมายจากอวิ๋นหลิง จึงรู้ว่าพิษเย็นในกายเขากำเริบขึ้นอย่างหนัก และอยู่ในอันตรายถึงชีวิต

“เยว่หลงซิงกระทำความผิดใหญ่ปลอมเป็นชายลอบออกจากวังหลวง จักรพรรดิลงโทษโดยการขังนางไว้ในวัดเพื่อพักฟื้นและตระหนักถึงความผิด และในตอนที่ฉันไปเยี่ยมก็วางยาฆ่านาง”

……

ในวัดที่หนาวเหน็บและรกร้าง เพราะเรื่ององครักษ์ลับชิงหยาง หลงเย่จึงกร่นด่านางอย่างไม่ไว้หน้า

ภายใต้ความรู้สึกผิดและอารมณ์ต่างๆนานาร้อยเข้าด้วยกัน เยว่หลงซิงนอนร่ำไห้อยู่ที่พื้นพร้อมผมเผ้าที่รุงรัง นางกรีดร้องคำรามเสียงก้อง

“ใช่! มันเป็นเพราะข้าเอง! เพราะข้าเอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่! ข้าไม่สนคำพูดใคร! แต่แล้วมีสิทธิ์อะไรล่ะ!”

“มีสิทธิ์อะไรที่เจ้าเข้าออกวังได้ตามใจ อยากทำอะไรก็ได้ทำ แต่ข้ากลับเป็นได้เพียงนักโทษที่ถูกกักขังอยู่ในวังตั้งแต่เช้าจรดค่ำ! ไม่กล้าร้องไห้…ยิ่งไม่กล้าหัวเราะมีความสุข ทำไมข้าถึงเป็นเหมือนเจ้าไม่ได้ ที่ได้ใช้ชีวิตเป็นมนุษย์ธรรมดาๆคนหนึ่ง!”

แววตาของเยว่หลงซิงเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“ถ้าหากตอนนั้นคนที่เสด็จแม่เลือกคือข้า ข้าจะไม่มีทางขี้ขลาดอย่างเจ้า! กงจื่อโยวให้คำสัญญากับเจ้าแล้วแท้ๆ ขอแค่เจ้ายอมแกล้งตาย เขาจะหนีออกจากแคว้นถังใต้ไปกับเจ้า…เจ้ากล้าปฏิเสธเขา แล้วเหตุใดจึงไม่กล้าเอาโอกาสรอดชีวิตนั่นให้ข้า?”

“เยว่หลงเย่ ทำไมท่านถึงเห็นแก่ตัวได้ถึงขนาดนี้!”

หลงเย่มองนางด้วยความเย็นชา ร่องรอยความหวังสุดท้ายในดวงตาหายไปโดยสิ้นเชิง

นางพูดขึ้นนิ่งๆ “ถ้าท่านคิดเช่นนี้จริงๆ ก็อยู่ที่นี่ตลอดไปเสียเถอะ อย่างน้อยอยู่ในวัดนี้ก็ยังดีกว่าถูกขังในวัง ตราบใดที่มีข้าคอยคุ้มหัวอยู่ ไม่มีใครทำอะไรท่านได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เยว่หลงซิงก็หวาดหวั่นขึ้นทันที

นางรู้ว่าหลงเย่โกรธจนพูดเช่นนั้นออกมา และหลงเย่อาจจะปล่อยให้นางอยู่ที่นี่ตลอดไปจริงๆ

คิดได้เช่นนี้เยว่หลงซิงก็ร่ำไห้จนแทบไม่มีเสียง เริ่มรู้สึกเสียใจภายหลัง และร้องขอให้หลงเย่คิดหาวิธีช่วยนางออกไป

นางรู้สึกผิด และจะไม่ทำเรื่องโง่เขลาเช่นนี้อีก ต่อจากนี้นางจะอยู่ในวังอย่างสงบเสงี่ยม

“เย่เอ๋อร์ ให้อภัยข้าสักครั้งได้หรือไม่ ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่…ข้าทนมามากพอแล้วจริงๆ! ข้าอยากพบเสด็จแม่ เรากลับมารักกันเหมือนเดิมเถิดนะ?”

หลงเย่หยิบขวดเครื่องเคลือบออกจากแขนเสื้อ จากนั้นก็ยื่นให้เยว่หลงซิง

“ดื่มมัน เรื่องทุกอย่างจะถือว่าจบลง”

เยว่หลงซิงคิดว่านางให้อภัยตน จึงหัวเราะเสียงดังทั้งคราบน้ำตา พร้อมเอ่ยถามว่าข้างในขวดคืออะไร

หลงเย่ตอบ “เพชฌฆาตสีทอง”

เยว่หลงซิงย่อมไม่เชื่อ นางรู้ว่าน้องดีกับนางและแม่มาโดยตลอด เพื่อพวกนางไม่ว่าอะไรก็ยอมทำ

นางมั่นใจว่าหลงเย่แค่พูดด้วยความโกรธ ในขวดต้องเป็นยารักษาตัวเองอย่างแน่นอน จะเป็นเพชฌฆาตสีทองได้อย่างไรกัน?

จากนั้นไม่นานเยว่หลงซิงก็ดื่มมัน และพบว่าเป็นเพชฌฆาตสีทองจริงๆ

ก่อนที่รอยยิ้มบนใบหน้านางจะจางหายไป เลือดสีแดงสดก็กระอักออกจากปาก นางล้มลงบนพื้นและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ตอนที่มาในคืนนี้นางไม่กล้ามองกงจื่อโยวเลยสักนิด ทั้งยังไม่กล้าแอบฟังความคิดในใจเขา

เสวียนจีวิ่งเข้ามากอดแขนหลงเย่ไว้ พร้อมพยักหน้าระรัว “จริงอยู่แล้วสิ ก่อนหน้านี้เขาสืบถามความชอบของพี่ไปไม่น้อยอย่าง ยังถามฉันด้วยว่าต้องทำยังไงถึงจะจีบพี่ติด ฉันเลยพลอยได้เงินมาจากเขาเยอะเลยล่ะฮ่าๆๆ…”

“พี่ไม่รู้หรอกหลังจากที่เขาได้ยินว่า พี่จะมาแต่งงานที่แคว้นต้าโจวเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ เขาดีใจเป็นบ้าเป็นหลัง วิ่งเต้นอยู่ถึงสองเดือนทั้งยังจัดการเรือนหอไว้ล่วงหน้า รอก็แค่พี่แต่งเข้ามาเท่านั้น”

หัวใจหลงเย่เต้นระรัว อารมณ์ที่เฉยชาเงียบสงบมาโดยตลอด บัดนี้กลับสับสนอลหม่าน

“ฉันจะไปหาเขา”

อวิ๋นหลิงรั้งตัวนางไว้ “อย่าใจร้อนสิ! พี่ไม่ต้องเป็นห่วงกงจื่อโยว เขาน่ะหนังเหนียวอยู่ยงคงกระพันไม่ตายง่ายๆหรอก พี่ทิ้งเขาตั้งนานขนาดนั้นเขายังไม่ยอมแพ้ พรุ่งนี้เช้าเขาต้องมาอีกแน่นอน”

กงจื่อโยวคือคนที่มองโลกในแง่ดีที่สุดที่นางเคยพบมาเลยจริงๆ

อวิ๋นหลิงเอาก้นเป็นประกันได้ กงจื่อโยวไม่มีทางโศกเศร้าเสียใจจนใช้เหล้าย้อมใจแบบนั้น เขาคงกำลังคิดหาวิธีการอื่นอยู่แน่นอน

“ร่างกายพี่อ่อนแออยู่แล้ว ลำบากอยู่ระหว่างทางถึงครึ่งเดือน ตอนนี้ยังมาอดหลับอดนอน รีบพักผ่อนก่อนดีกว่า”

“พี่มีโรคนอนไม่หลับทั้งยังหลับตื้นอีก เดี๋ยวฉันช่วยจุดธูปหอมคลายอารมณ์ให้ ฉันเอาส่วนประกอบของธูปหอมนี่มาจากเผ่าทูเจวียเชียวนะ ประสิทธิภาพสุดยอดโคตรๆ”

“ดียิ่งกว่ายานอนหลับเสียอีก ไม่มีผลข้างเคียงใดๆเลยด้วย ต่อไปนี้มีฉันอยู่ข้างๆ พี่จะได้นอนหลับอย่างสบายทุกคืนเลย…”

กลางคืนเมื่ออากาศเย็นลง อวิ๋นหลิงจึงคลี่ผ้าห่มออก และทั้งสามก็นอนเบียดกันอยู่บนเตียง

หลงเย่นอนอยู่ตรงกลาง นอนฟังเสียงพูดจ้อไม่มีหยุดของอวิ๋นหลิง เปลือกตานางก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ

นางค่อยๆหลับตาลง ไม่นานทั้งสามก็เข้าสู่ห้วงนิทราไป