พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 584

ตอนนี้ท้องฟ้ามืดแล้ว ลมหนาวที่พัดมาแฝงไปด้วยความชื้นเย็นยะเยือก

ในที่สุดฝนก็ตกลงมา

หลังจากที่หลี่หยวนเส้าบุกเข้าไปในหอพักหญิง ก็พลิกตัวลงมาจากหลังม้า เดินตามทางเล็กๆเพื่อค้นหาหลี่เมิ่งชู

หอพักสวยงามสองข้างทางทอดยาวไปไกล หอพักที่ไม่มีคนอาศัยอยู่ไม่มีแสงไฟเลยแม้แต่น้อย ทำให้ความมืดที่ไกลออกไปราวกับไม่มีจุดสิ้นสุด

เขาก็ไม่รู้ว่าน้องสาวถูกแบ่งไปอยู่ที่เรือนไหน แต่หญิงสาวในสำนักศึกษาชิงอี้มีทั้งหมดยี่สิบคน คิดว่าก็คงจะอยู่ในเรือนห้าหลังแรกแน่ๆ

“เมิ่งชู.....เมิ่งชู”

หลี่หยวนเส้าร้องเรียกอย่างร้อนใจ วิ่งเข้าไปตรวจดูเรือนที่ตั้งอยู่ทั้งสองฝั่งทีละหลังอย่างรวดเร็ว

ไม่มีคน และไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ตกกระทบชายคาจนเกิดเสียงดัง การมองเห็นในยามราตรียิ่งเพิ่มความมืดขึ้นมาอีก

หลี่หยวนเส้าตรวจสอบหอพักทั้งสามเรือนอย่างระมัดระวัง ไม่พบว่ามีงูเหลือมยักษ์อยู่ข้างในแต่อย่างใด

เมื่อคิดว่างูน่าจะเลื้อยออกไปไกลแล้ว เขาก็รู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง มีความกล้าขึ้นมาเล็กน้อย ตามหาตัวหลี่เมิ่งชูต่อ

ตอนที่ตรวจสอบไปถึงเรือนหลังที่สี่ เห็นว่ามุมชายคาของเรือนมีโคมไฟแขวนอยู่หนึ่งดวง ขณะที่ฝนตกและลมเย็นพัดเข้ามา ทำให้ไฟกะพริบเดี๋ยวติดเดี๋ยวดับ

“เมิ่งชู”

หลี่หยวนเส้าหัวใจกระตุก รีบจ้ำอ้าวไปยังจุดที่มีแสงไฟ ตอนที่วิ่งเข้าไปถึงลานบ้าน จู่ๆเท้าก็เหมือนจะไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง

เขาอุทานอย่างตกใจพลางล้มไปทางด้านหน้า เดิมคิดว่าคงจะล้มลงกับพื้นอย่างไรเสียฟันหน้าต้องหักแน่ แต่คิดไม่ถึงว่าภายใต้ร่างของเขาที่ล้มลงไปเป็นอะไรบางอย่างที่ทั้งชื้นและลื่น และมีความเย็นเฉียบ

มือสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มเล็กน้อย ให้สัมผัสเหมือนเกล็ดอะไรบางอย่าง

หลี่หยวนเส้าตัวแข็งทื่อไปทันที

นี่มัน......ไม่ใช่ จะเป็นไปได้อย่างไร

ขนาดใหญ่โตเช่นนี้ก็เกินไปกระมัง......

สิ่งของที่อยู่ใต้ร่างถูกแตะต้อง ค่อยๆบิดตัวเคลื่อนไหวสองสามครั้ง

หลี่หยวนเส้ากลืนน้ำลาย รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาอาศัยสายฝนอยากจะดูสิ่งที่อยู่ใต้ร่างให้แน่ใจ

จู่ๆท้องฟ้าก็เกิดฟ้าแลบขึ้นมาหลายครั้ง ฉีกม่านยามค่ำคืนที่มืดมิดออกไป ส่องลานบ้านที่มืดสลัวให้สว่างขึ้น

ทันใดนั้นหลี่หยวนเส้าก็ประสานเข้ากับม่านตาแนวขวางสีครามคู่หนึ่ง ชั่วพริบตานั้นเลือดในร่างกายไหลย้อนกลับ ดวงใจเต้นโครมคราม

ความหวาดกลัวที่ไม่เคยมีมาก่อนพุ่งขึ้นมาปกคลุมทันที

“อ๊า”

เขาตกใจจนร้องเสียงดังออกมา แค่ชั่วพริบตาก็ถูกเสียงฟ้าผ่ากลบจนมิด

ด้วยความปรารถนาจะมีชีวิตรอดอย่างแรงกล้า หลี่หยวนเส้าดิ้นรนขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ เหยียบไปบนร่างของงูเหลือมยักษ์หลายครั้ง สองขายังคงสั่นเทาและอ่อนแรงยืนไม่ขึ้น

งูเหลือมสีดำตัวใหญ่ถูกเหยียบจนรู้สึกเจ็บ บิดลำตัวด้วยจิตใต้สำนึก อยากจะรัดเจ้าคนดวงซวยบนร่างเอาไว้

“ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย”

ขณะที่หลี่หยวนเส้าตกใจจนแทบจะเป็นลมหมดสติไป จู่ๆแขนข้างหนึ่งที่ทรงพลังได้ดึงเขาขึ้นมา ลากตัวเขาออกวิ่งทันที

เฟิงอู๋จีชนประตูของเรือนตะวันออกจนเปิดออก ลากตัวหลี่หยวนเส้าเข้าไปข้างใน จากนั้นก็หันกลับไปปิดประตูลงกลอนด้วยปฏิกิริยาที่รวดเร็ว

“โชคดีที่เมิ่งชูหนีออกไปได้ ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับนาง สำนักศึกษาจะรับผิดชอบไหวหรือ”

หลังจากหยุดหายใจเฮือกหนึ่ง หลี่หยวนเส้าเริ่มบ่นไม่หยุด หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุด อารมณ์ตื่นเต้นผิดปกติ

“พิลึก พิลึกจริงๆ คงไม่ได้ไปทำให้เทพบนสรวงสวรรค์โกรธใช่ไหม จึงได้ทำให้สัตว์ใหญ่ขนาดนี้เลื้อยเข้ามา”

ข้าเกิดมาทั้งชีวิตยังไม่เคยเห็นงูเหลือมยักษ์ขนาดนี้มาก่อน ลำตัวของมันมีขนาดใหญ่เท่ากับเอวของเขา บอกว่าเจ้านั่นมันกลายเป็นปีศาจแล้วเขาก็เชื่อ

คำว่าหวาดกลัวแทบจะไม่เพียงพอที่จะใช้เปรียบเทียบกับความรู้สึกตอนที่เจอกับมัน

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว เฟิงอู๋จีดูจะนิ่งสงบกว่ามาก

“งูทนอากาศร้อนชื้นไม่ได้ ฝนตกตอนกลางคืน จะเลื้อยออกมาจากรูก็เป็นเรื่องปกติ แม้แต่งูเหลือมก็จะหาสถานที่แห้งในการหลบฝน ทางด้านหอพักหญิงล้วนเป็นเรือนว่างเปล่า บางทีอาจจะเข้ามาจากทางนั้น ดังนั้นยามเฝ้าประตูจึงมองไม่เห็น”

กู้ฮั่นม่อจับงูเป็น เหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่อีกฝ่ายเล่าให้เขาฟัง

งูเหลือมตัวนี้สีดำทั้งตัว มีลวดลายสีทองเล็กน้อย ใต้ท้องฟ้าที่มืดมิดเช่นนี้ ไม่อาจมองเห็นได้ง่ายๆ

หลี่หยวนเส้ามองเขาด้วยอารมณ์สับสน “จะทำอย่างไรต่อไป ถ้าปีศาจงูตัวนั้นอยากกินคน คงขวางมันไว้ไม่ได้อย่างแน่นอน”

รู้สึกกระทั่งว่า แค่งูเหลือมยักษ์สะบัดหาง ประตูของเรือนตะวันออกก็คงพังทลายลงมาได้

“ฮั่นม่อบอกว่าปกติแล้วงูเหลือมจะเชื่องมาก ไม่มีทางทำร้ายคนง่ายๆ รอพลปืนไฟมาอย่างสบายใจก็พอแล้ว เชื่อว่าพวกเราคงไม่เป็นอะไร”

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง หลี่หยวนเส้าก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาว่า “เจ้าเข้าในหอพักหญิงทำไม”

“......”

เฟิงอู๋จีกำลังลังเลว่าจะตอบอย่างไรดี ก็ได้ยันเสียงเคลื่อนไหวที่ดังขึ้นด้านนอกหอพัก