พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 591

หลงเย่เหลือบมองแวบหนึ่ง กลอกอย่างน่าตื่นเต้น มองจนกงจื่อโยวใจเต้นขึ้นมา อยากจะแต่งงานเข้าหอทันทีในคืนพรุ่งนี้จนแทบรอไม่ไหว

เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่สงบของเขา ในใจของหลงเย่าก็ถอนหายใจเล็กน้อย

ร่างกายของนางอ่อนแอมาทั้งสองชาติ นางอยากมีลูกเกรงว่าคงจะต้องใช้แรงไม่ใช่น้อย

ขณะนั้นบรรดานางในได้ทยอยนำข้าวของเครื่องใช้ เช่น อ่างน้ำแดง ไข่ต้มสุกและของอื่น ๆ

อวิ๋นหลิงและเซียวปี้เฉิงอุ้มเจ้าอ้วนสองคน จากนั้นนำเอามือเล็กๆ ของขาวนวลของพวกเขาแช่เข้าไปในน้ำล้างไปมาสามครั้ง พิธีแรกถือว่าเสร็จแล้ว

ตามประเพณีพิธี เสด็จย่าของเจ้าอ้วนทั้งสองคนจะต้องเป็นคน “ขับไล่ภัยพิบัติ”

บัดนี้ตำแหน่งว่างเปล่า ในนามของพระสนมหลี่ควรทําเรื่องนี้ แต่จักรพรรดิจาวเหรินกลับให้สนมลี่ผินทำ

“เสื้อผ้าของเจ้าอ้วนทั้งสองล้วนเป็นสนมลี่ผินที่เย็บปักด้วยมือของตัวเอง ถ้าเช่นนั้นให้สนมลี่ผินมาทำก็แล้วกัน”

ต่อหน้าเจ้าหน้าที่พลเรือนและทหาร พระสนมหลี่ยิ้มอย่างแข็งทื่อเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าแสดงความไม่พอใจในโอกาสใหญ่เช่นนี้

นับตั้งแต่ที่มีคุณูปการในการช่วยเหลือการเปลี่ยนแปลงในวังตั้งแต่แรก บัดนี้สนมลี่ผินก็เป็นที่โปรดปรานมากขึ้นเรื่อย ๆ

แต่ท่าทางของจักรพรรดิจาวเหรินที่มีต่อสนมลี่ผินไม่เหมือนนางสนมอื่นๆ จะพูดถึงความโปรดปรานก็คงไม่ได้แต่ว่าเกรงใจ...มาก

พระสนมหลี่แอบอิจฉาริษยาในใจ ครุ่นคิดอย่างไม่เข้าใจ

สนมลี่ผินรับพระราชโอง ปอกเปลือกไข่สุกด้วยตัวเอง จากนั้นกลิ้งไข่ลงบนก้อนเจ้าอ้วนทั้งสอง

นางพูดด้วยดวงตาอันอ่อนโยน “ขับไล่ภัยพิบัติขับไล่ภัยพิบัติ ขับไล่ภัยพิบัติให้ออกไป เจ้าอ้วนทั้งสองฉลาด สุขภาพแข็งแรง”

ฮั่วถวนไปจับไข่อยากรู้อยากเห็น มือเล็กยังไม่ทันได้สัมผัส ก็ถูกนางในอุ้มไปพร้อมกับน้องชาย

เมื่อมองไปที่เจ้าอ้วนทั้งสองตัวน้อยตรงหน้า นางเฉินซึ่งเป็นท่านยายรีบหยิบหวีสีแดงในถาดและหวีผมให้พวกเขาเบา ๆ

อวิ๋นหลิงหัวเราะและพูดอยู่ข้าง ๆ “หวีครั้งแรกฉลาดปราดเปรื่อง เจ้าอ้วนทั้งสองทั้งฉลาดและน่ารัก！”

“แปะแปะแปะแปะแปะ！”

ฮั่วถวนปรบมือเล็ก ๆ เรียนรู้ที่จะอ่านออกเสียงตามอวิ๋นหลิง

อวิ๋นหลิงกลั้นหัวเราะและพูดต่อว่า “หวีครั้งที่สองสุขภาพดี ปลอดจากโรคภัยไข้เจ็บ ปลอดจากภัยพิบัติ”

ฮั่วถวนตะโกนเสียงดังทันที “อ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะ！”

พระเจ้าหลวงเห็นแล้วก็หัวเราะร่าออกมา “ฮั่วถวนเอ๋อร์เด็กคนนี้ นิสัยร่าเริงไม่กลัวคน นิสัยเหมือนข้าตอนเด็กมาก”

บรรดาข้าราชบริพารที่นั่งรองลงมาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและมองไปที่เจ้าอ้วนทั้งสองด้วยสายตาอ่อนโยนและความอิจฉาเล็กน้อยไม่ได้

ท้องแรกที่คลอดเป็นตุ๊กตาแกะสลักหยกสีชมพูสองตัวอย่างนี้ เป็นบุญกุศลที่ทั้งชีวิตของสักกี่คนจะมีได้

อวิ๋นหลิงดำเนินต่อไปด้วยน้ำเสียงเบา “หวีครั้งที่สามต้อนรับเงินทอง เจ้าอ้วนทั้งสองเงินทองไหลมาเทมา”

“นมแท่ง ”

เมื่อเห็นว่าฮั่วถวนถูกพระเจ้าหลวงชม ครั้งนี้เสวี่ยถวนเองก็พูดบ้าง อีกทั้งยังแย่งตอบต่อหน้าพี่ชายด้วย

เสียงของเขาเบาเล็กน้อย แต่คําพูดของเขาชัดเจนกว่าฮั่วถวนมาก

อวิ๋นหลิงมองเขาด้วยรอยยิ้ม “หวีครั้งที่สี่โชคชะตาดี มีเพื่อนดี ๆ มากมาย！”

“ห้ามนก”

“พุ่งไปไหน！”

เมื่อมองไปที่เด็กอ้วนสองคนที่ท่าทางเหมือนกัน กงจื่อโยวอดที่จะกุมหน้าอกไม่ได้ รู้สึกว่าจุดที่อ่อนนุ่มที่สุดของหัวใจถูกโจมตีในทันที

ในชั่วข้ามคืนเขาอยากจะขโมยเจ้าเด็กอ้วนสองคนไปมาก！

ในที่นั้นไม่มีใครที่ไม่ถูกความน่ารักของเจ้าเด็กอ้วนสองคนทำให้ชุ่มชื้นหัวใจ พระชายาเยี่ยนอ๋องเอามือกุมหน้าไว้ ถึงได้ควบคุมตัวเองไม่ให้ส่งเสียงกรีดร้อง

แม้กระทั่งเฟิ่งเหมียนยังมีแววตาที่อ่อนโยน มุมปากยิ้มอย่างเงียบ ๆ และมองไปที่เจ้าเด็กอ้วนสองคนกำลังพูดภาษาทารก

อวิ๋นหลิงพูดกลอนหวีโดยไม่รีบร้อน

ฮั่วถวนอยู่กับปู่ทวดมานานแล้ว คำพูดที่พูดออกมาชัดเจนที่สุด “ลูกอม” เขาคิดว่านี่คือสิ่งที่พระเจ้าหลวงชอบกินมากที่สุด จึงรีบนำไปให้เขา

ตาแก่ตัวเล็กมีความสุขมาก นำฮั่วถวนมาอุ้มไว้ในอ้อมกอดและหอมแล้วหอมเล่า ข้าราชบริพารในที่นั่งทั้งสองข้าง ก็ยกนิ้วโป้งยกย่องฮั่วถวนมีความรู้ความกตัญญูกตเวทีตั้งแต่อายุยังน้อย

แต่มันยังไม่จบ

ฮั่วถวนดูเหมือนจะมีกำลังใจ จึงดิ้นลงมาจากอ้อมกอดของพระเจ้าหลวง และเริ่มที่จะคว้าสิ่งของบนพื้นอีกครั้ง

กล่องสีแดงเล็ก ๆ น้อย ๆ เอาไปให้อวิ๋นหลิง เซียวปี้เฉิงได้รับอาวุธปืนพกสั้นปลายแหลมขนาดเท่าฝ่ามือครึ่งกระบอกและเขาเล่นกับปืนไม้เล็ก ๆ ด้วยความรัก ด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้น

“ฮั่วถวนจะต้องจำได้แน่ ๆ ว่าเมื่อก่อนข้าเคยเล่นปืนให้เขาดู！”

ลูกชายของเขาช่างเป็นสมบัติอันล้ำค่า ช่างเอาอกเอาใจและมีความรู้ฉลาดขนาดนี้！

ด้วยความพยายามของฮั่วถวน ข้าวของที่อยู่บนพื้นส่วนใหญ่จะมอบให้กับผู้ใหญ่รอบข้าง จักรพรรดิจาวเหรินได้รับหนังสือของคนตัวเล็ก แม้แต่เสนาบดีขวาหลี่ที่อยู่ใกล้ ๆ ก็ได้รับไม้บรรทัดเล็ก ๆ ด้วย

ท่าทางปลื้มปีติ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างมีความสุขท่ามกลางสายตาอิจฉาของผู้อื่น

แม่นมเฉินรีบพูดว่า “ตายแล้ว！ของมอบให้จนจะหมดอยู่แล้ว เสวี่ยถวนเอ๋อร์ยังไม่ได้จับเลย！”

จักรพรรดิจาวเหรินลูบเครา กล่าวด้วยความสุข “เสวี่ยถวนเองก็เป็นคนที่มีบุคลิกที่ยอดเยี่ยม ฮั่วถวนเอาทุกอย่างไป เขาไม่ร้องไห้เลยสักนิด”

เสวี่ยถวนมองพี่ชายที่วิ่งไปวิ่งมาอย่างเงียบ ๆ โดยไม่สนใจว่าสิ่งของจะถูกพรากไป

ไม่นานแม่นมเฉินก็ไปเอาของกลับมา จากนั้นมาวางด้านข้างของเสวี่ยถวน เกลี้ยกล่อมด้วยความเมตตาให้เขาถือของที่เขาชอบ

“เจ้าหนูน้อย รีบดูเร็วเข้าว่าอยากได้อะไร？”

“ถวนถวน ไม่เอา”

เสวี่ยถวนเหลือบมองไปที่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าและส่ายหัวของเขาอย่างช้า ๆ เขาตอบด้วยเสียงดังชัดเจน แล้วหันไปกอดฮั่วถวนที่กินมืออยู่ข้าง ๆ

“ถวนถวนจะเอาท่านพี่”