พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 592

เสวี่ยถวนกอดพี่ชายไม่ปล่อยมือ

ฮั่วถวนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กอดเสวี่ยถวนไว้ในท่าเดิมโดยไม่รู้ตัว

เขาแทะหน้าของเสวี่ยถวนดังจ๊อบแจ๊บ จากนั้นนั๊วเนี๊ยใบหน้าที่อ่อนนุ่มอ้วนกลมของเสวี่ยถวนขึ้นมา

“อะอั้มอะอั้ม...”

ผ่านไปไม่นาน ครึ่งหน้าอ่อนโยนของเสวี่ยถวนเต็มไปด้วยน้ำลายของฮั่วถวน ใบหน้าอมชมพูคล้ายลูกพีชน้ำหวาน

เสวี่ยถวนเองก็ไม่ดิ้น ปล่อยให้ฮั่วถวนดูดหน้าของตัวเองอย่างตามใจ ยังหัวเราะคิกคักเบา ๆ ด้วย

แม่นมเฉินอดพูดไม่ได้ว่า “ความสัมพันธ์ของคุณชายทั้งสองคนช่างดีมากจริง ๆ”

พระเจ้าหลวงพูดอย่างได้ใจว่า “ความสัมพันธ์ของเจ้าอ้วนทั้งสองดีแน่นอน พวกเขาเป็นลูกคู่ที่มีชีวิตที่เหมือนกัน แตกต่างจากพี่น้องท้องเดียวกันทั่วไป！”

คนในโลกบอกว่าการมีลูกคู่มีโทรจิต เขาเลี้ยงเด็กพวกนี้มาหลายเดือนและรู้สึกว่าสมเหตุสมผลมาก

ถ้าหากว่าฮั่วถวนไม่สบายตรงไหน หรือร้องไห้ไม่หยุด เสวี่ยถวนก็จะอารมณ์หดหู่ ไม่ยอมกินไม่ยอมดื่ม

จักรพรรดิจาวเหรินจ้องมองเจ้าเด็กอ้วนสองคนด้วยความรู้สึกสัมผัสบางอย่างในใจ

เขาเป็นพี่น้องแท้ ๆ แม่เดียวกันกับอันชินอ๋อง น่าเสียดายที่ในที่สุดก็จบลงแบบนั้นในสิบกว่าปีที่ผ่านมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่านั่นเป็นความเสียใจครั้งใหญ่ในชีวิต

เขาให้ความสำคัญกับพี่น้องมากที่สุด แต่การกระทำของลูกชายคนรองเสียนอ๋องกลับเป็นแผลเป็นในใจตอนนี้เห็นความสัมพันธ์ของเจ้าเด็กอ้วนสองคนดีมากขนาดนี้ รู้สึกโล่งใจมาก

ท่ามกลางเสียงโห่ร้องและรอยยิ้มที่เต็มตำหนัก เจ้าอ้วนที่มีกลิ่นหอมของเด็กทั้งสองคนถูกอุ้มกลับเข้าไปในอ้อมแขนของผู้ใหญ่

พระเจ้าหลวงพูดยาว ๆ ว่า “บัดนี้เจ้าอ้วนทั้งสองคนครบหนึ่งขวบแล้ว ซึ่งก็ถึงเวลาแล้วที่จะตั้งชื่อจริงลงในลําดับวงศ์ตระกูล เมื่อหลายวันก่อนข้ากับฮ่องเต้ได้เปิดศาสตร์ อีกทั้งได้ไปเชิญราชครูเฟิ่งเหมียน ตั้งชื่อสวนเย่ สวนหลิงสองชื่อนี้ให้กับสองพี่น้อง พวกเจ้าสองคนคิดว่าเป็นอย่างไรบ้าง？”

เซียวสวนเย่ เซียวสวนหลิง？

เย่หมายถึงแสงอัคนี้ หลิงหมายถึงน้ำแข็ง

เซียวปี้เฉิงครุ่นคิดสองชื่อนี้อย่างละเอียดรอบคอบ จากนั้นตาสว่างขึ้นทันทีและลุกขึ้นกล่าวด้วยความเคารพ

“ลูกคิดว่าดีมาก ขอบคุณเสด็จปู่ที่ประทานชื่อ！”

อวิ๋นหลิงมองไปข้างหน้าด้วยความแปลกใจ “ราชครูเฟิ่งเหมียนแนะนำอะไรท่านปู่บ้าง？”

สายตาที่เงียบสงบของเฟิ่งเหมียนตกลงบนตัวของเจ้าเด็กอ้วนสองคน พยักหน้าเล็กน้อย “หลังจากที่กระหม่อมได้คำนวณศาสตร์อักษรแปดตัวของฮั่วถวนกับเสวี่ยถวน พบว่าพวกเขามีต้นกำเนิดเกี่ยวข้องกับประตูลึกลับ ดังนั้นพระเจ้าหลวงจึงตั้งชื่ออักษร ‘สวน’ ”

ประตูลึกลับ หมายถึงเต๋าและพุทธศาสนา

ถึงแม้ว่าเด็กทั้งสองคนจะมีชะตาชีวิตของจักรพรรดิที่สูงส่ง แต่ว่าสามารถมองเห็นเส้นทางของชะตาเซียนจากดวงตาของเขาได้ ช่างน่ามหัศจรรย์มากยิ่งนัก

พระเจ้าหลวงกล่าวอย่างเริงร่า “นางหนูหลิงมีชื่อเสียงในฐานะนางฟ้า ในเมื่อเป็นทั้งสาวกของเง็กเซียนกลับชาติมาเกิด เด็กทั้งสองคนนี้มีต้นกำเนิดเกี่ยวข้องกับประตูลึกลับก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอีกต่อไป”

ถึงแม้ไม่เข้าใจคำทำนายของเฟิ่งเหมียน แต่เห็นได้ชัดว่าการดำเนินการดังกล่าวทำให้ "มาที่ไม่ธรรมดา" ของอวิ๋นหลิงเป็นจริงขึ้นอีกครั้ง สายตาของข้าราชการทั่วตำหนักมีความเคารพเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

สำหรับการตั้งชื่อของพระเจ้าหลวง อวิ๋นหลิงไม่มีการคัดค้านใด ๆ สำหรับการตั้งชื่อ ชื่อจริงของเด็กทั้งสองคนจึงกำหนดลงแบบนี้

เจ้าหน้าที่พิธีการได้เตรียมกุญแจอายุยืนทั้งสองอันไว้ก่อนแล้ว แบ่งให้ฮั่วถวนและเสวี่ยถวนสวมลงบนคอ

กุญแจอายุยืนทองคำบริสุทธิ์สร้างเป็นภาพเหมือนหมูทองน้อยสองตัว ด้านหน้าสลักคําว่า "ร่ำรวยอายุยืน" ด้านหลังเป็นตัวอักษรวันเกิด

เยี่ยนอ๋องอุทานว่า “ทำให้อาสี่อย่างข้าอิจฉาจริง ๆ หนา”

ถึงแม้บรรดาพี่น้องทั้งหลายของพวกเขาจะเป็นยศอ๋อง แต่ด้วยความที่ตั้งรกรากอยู่ในเมืองหลวง ดังนั้นจึงไม่มีศักดินา มีเพียงได้รับเงินเดือนที่กำหนดเอาไว้เท่านั้น

ส่วนชินอ๋องผู้มีศักดินานั้น หากไม่มีพระราชกฤษฎีกา ห้ามออกจากศักดินาโดยพลการแม้แต่ครึ่งก้าว

ไม่สามารถแข่งขันบุญวาสนาของคนได้จริง ๆ เจ้าเด็กอ้วนสองคนนี้เพิ่งจะเกิด ก็ทิ้งคนรุ่นลุงอย่างพวกเขาไว้ข้างหลังไกลแล้ว

พระชายาเยี่ยนอ๋องเหลือบมองเขา “เปรียบเทียบกับเด็กน้อยสองคน ท่านนี่ช่างตลกเสียจริง！”

“ฮี่ฮี่！ไม่เปรียบเทียบ ไม่เปรียบเทียบ ข้าได้แต่งงานกับลูกสะใภ้ที่กลับชาติมาเกิดของพระเจ้าแห่งความมั่งคั่ง คนอื่นอิจฉาริษยากันมากมาย”

หากจะพูดถึงคนรวยต้องดูตี้หวู่เหยาจริง ๆ คาดว่าแคว้นต้าโจวทั้งหมดก็คงมีแค่พลังทรัพย์ของท่านอ๋องจินถึงจะเทียบได้

ขณะที่อีกฝ่ายแม้จะเป็นเจ้าหญิง แต่แตกต่างกับเยว่หลงเย่ นั่นคือไข่มุกบนฝ่ามือของฮ่องเต้ตงฉู่

ทั้งฝ่ายตงฉู่กลัวว่านางจะลำบาก ต้นเดือนของทุกเดือนจะมีคณะพ่อค้าส่งของต่าง ๆ มาประจํา อาหารการกิน เสื้อผ้าและเครื่องประดับครบทุกอย่าง สามารถกองเต็มลานบ้านได้ทุกครั้ง

เมื่อก่อนเยี่ยนอ๋องดูถูกผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินมาก จนกระทั่งตัวเองได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ร่ำรวยใช้ไม้จิ้มฟันหยก จึงเข้าใจว่าผู้ชายที่พึ่งพาผู้หญิงนั้นหอมหวานมากเพียงใด

แต่พระสนมหลี่กลับรู้สึกไม่พอใจ สายตาของนางซับซ้อน เหลือบมองไปที่เจ้าเด็กอ้วนสองคนด้วยความอิจฉาริษยาอย่างไม่เต็มใจ

ฝ่าบาทกลับพระราชทานสถานที่ที่ดีที่สุดสองแห่งให้แก่เด็กสองคนนี้

รอลูกชายของเยี่ยนอ๋องกำเนิดขึ้นในอนาคต ก็ต้องต่ำต้อยกว่าเขาหนึ่งระดับแล้ว！