พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 593

งานเลี้ยงฉลองครบรอบปีสิ้นสุดลง สองสามีภรรยาอวิ๋นหลิงนับเงินจนมือเป็นตระคิว

ข้าราชการฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นต่างมอบของขวัญแสดงความยินดีและอั่งเปา ตี้หวู่เหยาและกงจื่อโยวยิ่งใส่อั่งเปาแบบใจกว้างมาก โบกมือมอบร้านค้าเหล่านั้นออกไปอย่างรวดเร็ว

อวิ๋นหลิงกอดลูกที่แสนจ่ำม่ำหอมแล้วหอมเล่า “ลูกสุดที่รักของแม่ มีอนาคตมากกว่าพ่อแท้ ๆ ของพวกเจ้า！”

คนที่ไม่มีอนาคตกําลังจดบันทึกรายการของขวัญและเงิน เขียนจนเมื่อยมือ

เซียวปี้เฉินอุทานในใจ เขายากจนกว่ายี่สิบปี ในที่สุดพอถึงวัยหนุ่มสาวก็ถือว่ามีเงินมากอยู่ ถือว่าก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของชีวิตแล้ว

ถึงแม้ว่าจะเป็นเงินที่เจ้าอ้วนทั้งสองหามาแต่ตอนนี้ยังเด็กอยู่ ไม่เข้าใจเรื่องเงินอะไร

เขาจะเป็นคนเก็บสิ่งของเหล่านี้แทน ปัดเศษเงินพวกนั้นถือว่าเป็นของเขาไป

นับมาสองวันเต็ม สองสามีภรรยาจึงเก็บของขวัญครบรอบหนึ่งขวบที่ได้รับทั้งหมดไว้ในคลังตำหนักบูรพา

อวิ๋นหลิงนำภาพวาดของหลงเย่เอาออกมา แยกกรอบรูปต่างหากและวางไว้บนหัวเตียง

นั่นคือภาพวาดสีน้ำมัน บนภาพวาดครอบครัวสี่คน สองสามีภรรยาอุ้มเจ้าเด็กจ่ำม่ำสองคนเอาไว้

สีสดใสมีชีวิตชีวา

หลงเย่เม้มริมฝีปากกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ข้ารู้สึกว่าวันที่มีความหมายที่น่าจดจำแบบนี้ เสียดายที่ไม่มีกล้องถ่ายรูปจริง ๆ จึงคิดว่าจะวาดเก็บไว้คงดี”

ภาพวาดสีน้ำมันเป็นที่รู้จักกันดีในอีกด้านหนึ่งของฝรั่ง ในปัจจุบันชาวตงฉู่นิยมแขวนภาพวาดชนิดนี้เพื่อตกแต่งห้อง

ก่อนหน้านี้คณะทูตตงฉู่ได้ส่งภาพวาดสองสามภาพมา ในจำนวนนี้มีหญิงชายจำนวนไม่น้อย จักรพรรดิจาวเหรินรู้สึกว่าทําลายประเพณีบาดตา จึงสั่งให้คนเอาไปเก็บไว้ที่คลัง

ที่บ้านตี้หวู่เหยามีสีนําเข้าและกระดานวาดภาพมากมาย เมื่อสองวันก่อนมอบหมายให้เสวียนจีเจ้าลิงตัวนั้นช่วยเหลือ เอาสีที่ใช้วาดและกระดานวาดภาพวาดสีน้ำมัน

“ดูดีกว่าการวาดดินสอ ทักษะการวาดภาพของข้ายังสู้พี่ไม่ได้” อวิ๋นหลิงสัมผัสกระดานวาดด้วยความรัก

ผลงานการวาดของหลงเย่นั้นดีมาก และเก่งในการวาดภาพหลายประเภท อวิ๋นหลิงเรียนรู้ทักษะเล็ก ๆน้อย ๆ จากนางในเวลาว่าง ยังเรียกคำชมจากพระเจ้าหลวงและคนอื่น ๆ ได้มากมาย

บัดนี้เทพลงมือวาดด้วยตนเอง จะรู้หรือไม่

หลงเย่หัวเราะอ่อนโยน ตบมือของนาง “ตอนที่เจ้าแต่งงานข้าไม่ได้อยู่ข้าง ๆ วันหน้ามีเวลาว่าง ข้าจะชดเชยภาพสีน้ำมันให้พวกเจ้าอีกรูปหนึ่ง ก็ถือว่าเป็นรูปแต่งงานของเจ้ากับน้องเขย”

เสวี่ยถวนดูเหมือนว่าจะสังเกตเห็นเด็กในภาพ ยื่นมือเล็ก ๆ เพื่อสัมผัสด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ฮั่วถวนก็อยู่ด้านข้าง ถูกเสวียนจีแกล้งจนหัวเราะฮ่า ๆ น้ำลายไหลออกมาเป็นทาง

“บินแล้วบินแล้ว！”

เสวียนจีประคองฮั่วถวน กำลังสอนเขาใช้ม้าเดินแบบอย่างไร

วัยนี้ของเจ้าเด็กอ้วนสองคนเป็นช่วงหัดเดิน ก่อนหน้านี้นางเลียนแบบรถหัดเดินที่ทันสมัย ทํารถม้าไม้สองล้อเครื่องมือสมัยใหม่เพื่อให้เจ้าอ้วนทั้งสอง

ฮั่วถวนมองไปยังม้าไม้อันสวยงามในพลันใด ดึงแน่นไม่ยอมปล่อย

“ถวนถวน รีบเรียกน้าให้ฟังหน่อย”

“แอ๊ะแอ๊ะ！แอ๊ะแอ๊ะ！”

หลงเย่ส่งเสียงสูงเตือนนาง “เข็นช้า ๆ หน่อย เดี๋ยวทำให้ถวนถวนตกลงมา เจ้ากระแทกก็ช่างเถอะ ถวนถวนไม่ได้แข็งแรงเหมือนเจ้า”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า กล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ปี้เฉิงได้พูดเรื่องนี้กับเสด็จพ่อแล้ว คาดว่ากลางเดือนจะเริ่มให้ช่างฝีมือเริ่มก่อสร้าง”

ตอนนี้พวกเขามีเงินแล้ว อีกทั้งยังตั้งใจที่จะซ่อมแซมถนนของเมืองหลวงให้ดี ตามที่สุภาษิตกล่าวไว้ว่าอยากจะร่ำรวยมั่งคั่งจะต้องสร้างถนนก่อน

ปัจจุบันการแบ่งระดับชั้นของเมืองในแต่ละแคว้นแบ่งเป็นเมืองมณฑล อำเภอและชนบท อีกไม่นานจักรพรรดิจาวเหรินจะจัดสรรเงินจากคลังของรัฐให้กับท้องถิ่น เมื่อถึงตอนนั้นเมืองระดับมณฑลจะดำเนินการปรับปรุงถนนสายหลัก

อวิ๋นหลิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พร้อมกล่าวต่อไปว่า “ข้ารู้สึกว่าจักรยานที่สร้างจากไม้เจ้าสามารถวิจัยต่อไปได้ ไม่แน่ว่าอนาคตอาจจะมีประโยชน์ก็ได้ ถึงตอนนั้นก็อาจจะเป็นเส้นทางสู่ความมั่งคั่งอีกวิธีหนึ่ง”

“ไม่มีปัญหา”

เสวียนจีพยักหน้าเหมือนลูกเจี๊ยบจิกข้าว ไม่ว่าอวิ๋นหลิงอยากจะให้นางทำอะไร นางไม่เคยบ่นอะไรแม้แต่น้อย

“แต่ว่าข้าจะปรับปรุงโซ่ไม้อีกครั้ง ตอนนี้ข้ารู้สึกว่ายังไหลลื่นไม่เนียนพอ ข้าหาเป้าหมายทดลองโดยเฉพาะและค่อยบอกความคืบหน้าแก่พวกท่าน！”

อวิ๋นหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้ามองหาใครมาเป็นเป้าหมายทดลองหรือ？”

“ยังจะมีใครอีก แน่นอนว่าเป็นเฟิ่งเหมียนเจ้านกซื่อบื้อตัวนั้น”

อวิ๋นหลิงกระตุกมุมปาก “เข้าจะยอมรับปากเจ้าหรือ？”

เสวียนจีกล่าวอย่างได้ใจว่า “เรื่องง่าย ๆ ที่ข้าเอาตงฉู่กลับมาขู่ เขาก็ยอมจํานนทันที！ฮี่ฮี่ฮี่...ข้าอยากเห็นไอ้นกโง่นั่นกระแทกก้นมานานแล้ว！”

อวิ๋นหลิงอดที่จะจินตนาการครู่หนึ่งไม่ได้

สีหน้านิ่งเรียบของเฟิ่งเหมียนที่สง่างามและเย็นชา ขี่จักรยานผ่านพระราชวัง เสื้อคลุมสีม่วงด้านหลังปลิวว่อนเหมือนเซียน จากนั้นล้มลงนอนคว่ำไม่เป็นท่าทันที

ภาพนี้ช่างสวยงามมากจริง ๆ จนทำให้คนไม่กล้ามอง