พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 627

ชีวิตผ่านไปอย่างสงบสุขหลายวัน

งานวันพิธีมงคลสมรสระหว่างโม่อ๋องกับจื่อเถา ถนนจูเชี่ยประดับประดาไปด้วยของตกแต่งสีแดง ขบวนส่งเจ้าสาวเป่าปี่ตีกลองยาวเหยียบสุดลูกหูลูกตา

คู่นี้เจออุปสรรคนานัปการ ผ่านบททดสอบเสี่ยงตายกับความเคี่ยวเข็ญของเหลียงเฟย สุดท้ายก็ได้ครองคู่กัน

อวิ๋นหลิงตามขบวนเจ้าสาวมาถึงหน้าประตูจวนโม่อ๋อง ก็ได้เจอกับสตรีที่ไม่ได้เจอกันนาน

“อาชิ่น！” อวิ๋นหลิงรีบเดินเข้าไปหาแล้วกุมมือเสิ่นชิ่น”ไม่เจอกันนาน ช่วงนี้สบายดีไหม?”

เสิ่นชิ่นสวมอาภรณ์ฤดูใบไม้ผิลสีเขียวอ่อน ใช้ปิ่นปักผมไม้ที่แสนจะธรรมดา ใบหน้ายังคงมีความหนักแน่นเหมือนวันวาน

นางยิ้มแล้วตบมืออวิ๋นหลิง “ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ปกติก็ช่วยเถ้าแก่ดูแลร้านหนังสือ และปลูกดอกไม้ต้นหญ้าเพื่อฆ่าเวลากับชุนหยา”

อวิ๋นหลิงควงแขนนาง “เดี๋ยวจะเริ่มพิธีสมรสของหยวนโม่แล้ว ไยยังยืนหน้าประตูอีก?”

เสิ่นชิ่นกลับยิ้มส่ายหน้า “ข้าไม่เข้าไปแล้ว ข้าเป็นผู้มีความผิดติดตัว เข้าไปก็เสียบรรยากาศมงคลหมด ยิ่งช่วงนี้จั๋วเอ๋อร์เป็นหวัด ข้าต้องกลับไปช่วยท่านป้าเฉียวเลี้ยงเด็ก รบกวนเจ้าช่วยข้าอวยพรพวกเขาหน่อยนะ”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า เสิ่นชิ่นเป็นคนมีความคิดเป็นของตัวเอง เมื่อนางบอกว่าไม่เข้าไป จึงไม่ได้ฝืนใจ

อวิ๋นหลิงมองเสิ่นชิ่นเดินกลับไปแล้วถอนหายใจเบา ๆ

หลังจากจวนเสียนอ๋องโดนรื้อ เสิ่นชิ่นกับสาวใช้ที่ชื่อชุนหยาพักอยู่ในเรือนหลังเล็ก ๆ แห่งนี้ และไปทำงานรับจ้างในร้านหนังสือ

ระหว่างก่อตั้งสำนักศึกษาชิงอี้ อวิ๋นหลิงหาเวลาไปหาเสิ่นชิ่น แล้วชวนให้มาทำงานในสำนักศึกษา

เพราะอีกฝ่ายเป็นผู้ที่นางเชื่อใจ ทั้งยังฉลาดหลักแหลม มอบอำนาจให้อีกฝ่ายดูแลสำนักศึกษาได้อย่างสบายใจ

ทว่าเสิ่นชิ่นกลับปฏิเสธคำชักชวนของอวิ๋นหลิงว่าต้องดูแลท่านป้าเฉียวกับจั๋วเอ๋อร์

ท่านป้าเฉียวเป็นมารดาของข้ารับใช้ที่ชื่อเฉียวเย่ ส่วนมารดาของจั๋วเอ๋อร์อำลาจากโลกไปแล้ว

เซียวปี้เฉิงเคยบอกว่าปีนี้บุตรชายของเฉียวเย่อายุสี่ขวบแล้ว เป็นเด็กพิการมีหกนิ้ว

ตระกูลเฉียวมีเฉียวเย่เป็นเสาหลัก จึงไม่ขาดแคลนเงินทองสำหรับใช้สอย ทว่าเพระจั๋วเอ๋อร์เป็นเด็กพิการ จึงโดนผู้อื่นมองด้วยสายตาแปลกๆอย่างเลี่ยงไม่ได้

เซียวปี้เฉิงย้ายจากจวนจิ้งอ๋องไปยังตำหนักบูรพาแล้วก็มองเงินก้อนให้กับผู้ที่ทำงานกับเขามานาน เมื่อเฉียวเย่ได้รับเงินก็รวมกับเงินเก็บแล้วซื้อจวนใหม่ให้ครอบครัว ซึ่งอยู่ตรงข้ามเรือนหลังเล็กของเสิ่นชิ่นพอดี

หลังจากทั้งสองจวนทำความรู้จักกันก็เริ่มสนิทชิดเชื้อ จั๋วเอ๋อร์ไม่มีมารดา และเสิ่นชิ่นก็ได้เจอนั๋วเอ๋อร์เดือนละครั้งเท่านั้น จึงมอบความรักให้กับจั๋วเอ๋อร์อย่างเต็มที่

เซียวปี้เฉิงเห็นอวิ๋นหลิงยืนนิ่งหน้าประตูแบบไม่ขยับตัว จึงเดินเข้าไปแล้วเอาจัดแจงเสื้อของนาง

“พิธีใกล้จะเริ่มแล้ว ทำไมยังยืนเหม่อลอยแถวนี้? ถึงแม้ยังไม่ถึงเดือนสิบ แต่ช่วงนี้ตอนกลางคืนจะหนาว ต้องใส่เสื้อกันหนาว”

อวิ๋นหลิงถอนหายใจยาว ๆ “เมื่อครู่ข้ากำลังคิดว่าเมื่อไหร่จะสร้างโรงเรียนอนุบาลเสร็จ?”

“เหตุใดถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา มิใช่อยู่ในแผนการสามปีข้างหน้าหรอกหรือ?” เซียวปี้เฉิงจับเส้นผมที่โดนกระแสลมพัดจนยุ่งเหยิงไปด้านหลังหู

“ถูกต้อง แต่สำนักศึกษาชิงอี้ดำเนินได้อย่างราบรื่น ดังนั้นข้าจึงอยากให้แล้วเสร็จก่อนเดือนเก้าของปีหน้า”

อวิ๋นหลิงทอดสายตามองไกลออกมา พร้อมกับเล่าเรื่องที่เจอเสิ่นชิ่นให้เขาฟัง

“เวลาข้าเจอหน้าอาชิ่นทีไร ข้าก็รู้สึกเสียใจแทนนางเหลือเกิน”

“ปีหน้านั๋วเอ๋อร์ก็อายุครบสามขวบแล้ว ถ้าพวกเราสร้างโรงเรียนอนุบาลเสร็จ อาชิ่นก็จะได้เจอหน้านั๋วเอ๋อร์ แล้วจั๋วเอ๋อร์ก็ได้ไปเรียนด้วย”

เซียวปี้เฉิงเผยความอ่อนโยนบนใบหน้า กุมมืออวิ๋นหลิงไว้แล้วเอ่ย “ได้ เจ้าอยากสร้างเสร็จปีหน้าก็ปีหน้า ข้าจะเสนอเรื่องนี้ ต้องทำได้แน่”

เมื่อนางอยากทำ งั้นเขาเหนื่อยเพิ่มอีกหน่อยก็ไม่เป็นไร

อวิ๋นหลิงซาบซึ้งใจ จากนั้นก็หอมแก้มเขา

“ดีจัง”

นางกำลังคิดหาหนทางก้าวต่อไป ลูกน้องก็รายงานว่าเจอเบาะแสของเสียนอ๋องที่โดนปลดออกจากยศแล้ว

บุรุษผู้นี้มีความทะเยอทะยาน เฟิงอิ๋งอิ๋งเชื่อว่าหากชักจูงเขามาร่วมมือกับชาวเหมียวเจียงได้ ก็จะปฏิบัติภารกิจได้ง่ายขึ้น

เพียงแต่เสียนอ๋องเป็นคนที่ฟังอะไรไม่เข้าหู เมื่อครู่นางหว่านล้อมอยู่นาน ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้าน

เสียนอ๋องนั่งบนเก้าอี้ มองทิศทางที่เสิ่นชิ่นจากไป ไม่เคยมองเฟิงอิ๋งอิ๋งดีๆสักครั้ง

“ข้าไม่มียศเป็นอ๋องแล้ว เจ้ามาพูดเรื่องพวกนี้กับข้าก็ไร้ประโยชน์”

เฟิงอิ๋งอิ๋งเดินอ้อมไปยืนด้านหน้าเสียนอ๋องแล้วสบตาเขาด้วยรอยยิ้ม

“จะไม่มีประโยชน์ได้อย่างไร ท่านอ๋องไม่อยากกลับมารุ่งโรจน์อีกครั้งหรือ? เอาของที่สมควรเป็นของตนกลับคืนมา พวกเราชาวเหมียวมากความสามารถ เก่งทั้งด้านพิษกู๋และวิชาสะกดจิต สามารถช่วยให้ท่านช่วงชิงบัลลังก์ได้”

นางมองสำรวจเสียนอ๋องแล้วใช้วิชาควบคุมจิตวิญญาณเขาเงียบ ๆ

ทว่ากลับเห็นแววตาเสียนอ๋องมีแต่ความเย็นชา “อย่าเอาลูกไม้ตื้นๆของชาวเหมียวมาใช้กับข้า”

เขาคลุกคลีกับชาวทูเจวียหลายปี ย่อมรู้ข้อมูลของชาวเหมียวเจียงด้วย เพราะฮูหยินเหลียนติดต่อทางนี้อย่างใกล้ชิด

เฟิงอิ๋งอิ๋งท้อแท้ใจ วิชาสะกดจิตไม่มีผลใด ๆ ต่อเขา

เสียนอ๋องสมเป็นที่เป็นเจ้าจิ้งจอกที่แสร้งโง่มาหลายปีจริง ๆ สภาพจิตใจเข้มแข็งจนไม่อาจดูถูกได้

“ท่านเสียนอ๋องเก่งกาจจริงแท้” เฟิงอิ๋งอิ๋งแย้มยิ้ม เปลี่ยนมาเกลี้ยกล่อมแทน “ถึงไม่อยากนั่งเก้าอี้มังกร แต่พระชายาเสียนอ๋องเล่า? ท่านไม่อยากให้กลับมาอยู่ข้างกายหรือ?”

สิ้นเสียงก็เห็นแววตาเสียนอ๋องเข้มขรึมขึ้นมา ก่อนจะมองนางด้วยแววตาเย็นยะเยือก

“อย่าคิดดึงนางมาอยู่ในแผน หาไม่แล้วก็อย่าหวังมีชีวิตออกจากเมืองหลวงเลย”