พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 639

หลิงซูอึ้งตะลึงไปทันที “เป็นก้อนหินจริงๆด้วย”

เขาดูภายนอกก้อนหินก้อนนี้ไม่ธรรมดา ลูบแล้วให้สัมผัสเหมือนหยก ก็ไม่รู้ว่าเป็นหินอัญมณีอะไร ดูสวยงามแปลกตามากจริงๆ

แต่ก้อนหินที่ดูจะมีราคาสูงมากเช่นนี้ ทำไมนักบวชคนนั้นจึงต้องระบุอย่างชัดเจนว่ามอบให้หลงเย่เล่า

ชั่วขณะนั้น หลิวซูคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก

แต่ขบวนรับเจ้าสาวของกงจื่อโยวได้ออกไปรับเจ้าสาวตั้งแต่เช้าแล้ว เขาได้แต่วางก้อนหินประหลาดนี้เอาไว้ต่างหาก หลังจากเสร็จงานแล้วค่อยมอบให้หลงเย่

คืนนี้มีงานใหญ่ต้องทำ เขาต้องจับตาดูจวนอ๋องจินไว้ให้ดี

……

เพราะคำว่าแต่งงานกับคำว่าวิงเวียนออกเสียงคล้ายกัน คนโบราณให้ความสำคัญกับการไปรับเจ้าสาวในช่วงเช้าและจัดงานเลี้ยงในช่วงเย็น

เมื่อถึงช่วงเวลาพลบค่ำ หลังจากที่ประชาชนที่อาศัยอยู่บริเวณใกล้เคียงกับจวนอ๋องจินได้ยินเสียงตีกลองตีฆ้อง ต่างก็ไปรวมตัวกันที่ถนนเพื่อหยุดดู

มองออกไปไกลๆ ขบวนรับเจ้าสาวได้ปรากฏขึ้นมาในสายตาแล้ว แทบจะมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด

กงจื่อโยวเปลี่ยนจากชุดสีม่วงขนจิ้งจอกที่สวมใส่เป็นประจำ เป็นชุดสีแดงขี่ม้าขาว ยิ่งเสริมผิวของเขาที่ขาวดุจหิมะ ทำให้ดูโดดเด่นงดงามมากยิ่งขึ้น

สีหน้าที่มีแววเกียจคร้านแฝงไปด้วยความยินดีที่ปิดเอาไว้ไม่มิด แค่ชั่วพริบตา เหมือนจิ้งจอกที่กลายร่างเป็นปีศาจหน้าตางดงามอย่างไรอย่างนั้น

“ท่านอ๋องจินเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่หาตัวจับยากจริงๆ ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าเขาเป็นพ่อค้าเศรษฐีตัวอ้วนรูปร่างกว้างสามไม้บรรทัดสูงหกไม้บรรทัดมิใช่หรือ”

“รูปร่างกว้างสามไม้บรรทัดสูงหกไม้บรรทัด เจ้าพูดถึงถังน้ำกระมัง”

“หน้าตางดงามเช่นนี้ แต่งงานกับองค์หญิงแคว้นถังใต้ที่เป็นบุคคลในตำนานถือเป็นคู่ที่เหมาะสมราวกับสวรรค์สร้าง”

“ตายแล้ว เทพเจ้าแห่งโชคลาภแจกโชคแล้ว รีบเก็บเร็วเข้า”

ประชาชนข้างทางกำลังนินทากันอยู่ ไม่ช้าก็ถูกสิ่งที่ตกลงมาจากบนท้องฟ้าดึงดูดความสนใจไป ต่างก็รีบยื้อแย่งกันเก็บด้วยความตื่นเต้น

ประชาชนทั่วไปแต่งงาน ขบวนรับเจ้าสาวมักจะแจกกระดาษแดงแทนเงินใส่ซอง เพื่อแจกจ่ายความมงคล

ครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวยจะให้ความสำคัญขึ้นมาหน่อย จะใช้กระดาษแดงและเงินทองแดงในการแจกจ่ายปะปนกันไป

แต่กงจื่อโยวนั้นใจป้ำมาก คนที่ตามขบวนรับเจ้าสาวต่างก็ถือตะกร้าเอาไว้คนละหนึ่งอัน ข้างในมีลูกอมมงคลและทองใบ

เหมือนทั้งหมดนั้นไม่ต้องใช้เงินซื้อ หยิบขึ้นมาโยนไปทางประชาชนกำใหญ่ๆ ทองใบปลิวว่อนเต็มท้องฟ้าเป็นประกายระยิบระยับใต้แสงอาทิตย์ยามเย็นทำให้รู้สึกน่าอิจฉามาก

แม้จะเป็นทองแผ่นบางๆมีขนาดเท่ากับเล็บมือ รวมกันแล้วเกรงว่าคงจะมีมูลค่าไม่น้อยทีเดียว

เซียวปี้เฉิงมองตาค้าง เป็นนานกว่าจะได้สติกลับมา “จากเมืองหลวงจนถึงจวนอ๋องจินระยะทางก็ยาวโขอยู่ เขาต้องแจกทองใบมากเท่าไหร่......”

แม้จะเป็นทองแผ่นบางๆขนาดเท่ากับเล็บมือ รวมกันแล้วเกรงว่าคงจะมีมูลค่าไม่น้อยทีเดียว

หน้ากากเงินส่ายหน้า “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เฉียงเวยบอกว่ากำไรจากร้านค้าเกือบร้อยร้านในเมืองหลวงเมื่อเดือนที่แล้ว ล้วนนำมาใช้ทำทองใบหมดแล้ว”

เซียวปีเฉิงจับมือของนางเอาไว้ “รอให้ฉางเซินกับหลิวฉิงตกลงปลงใจกันแล้ว พวกเราย่อมสามารถเป็นพยานรักของพวกเขาได้”

อวิ๋นหลิงคิดถึงภาพนั้น อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างสวยงามออกมา

เจ้าหวังเป็นชายหนุ่มที่ดีของตระกูลกู้ พี่ฉิงสามารถมีที่พักพิงที่สมบูรณ์ ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว

เซียวปี้เฉิงมองรอยยิ้มของนาง แอบสาบานเงียบๆอยู่ในใจ

งานแต่งงานของเขากับอวิ๋นหลิงเป็นเรื่องน่าเสียดาย ภายหน้าหากได้กลายเป็นจักรพรรดิและฮองเฮา ใช้แผ่นดินเป็นสินสอด ชดเชยงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ให้นาง

เขาจะพยายามหาเงิน วันหน้าจะสร้างความประหลาดใจให้นาง

หลังจากไหว้ฟ้าดินเสร็จ หลงเย่ก็ถูกส่งเข้าไปในห้องหอ กงจื่อโยวกลับอยู่ที่ห้องโถงและลานหน้าบ้านเพื่อต้อนรับแขกเหรื่อ

เขายกแก้วเหล้าขึ้น เดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มระรื่น ฉวยโอกาสที่มาคารวะเหล้ากับเซียวปี้เฉิง รีบกระซิบคุยกัน

“คาดว่าพวกเขาคงจะเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ประเดี๋ยวข้าจะส่งแขกกลับไป ที่นี่ต้องรบกวนท่านทั้งสองแล้ว”

เซียวปี้เฉิงสีหน้าเคร่งขรึมลงเล็กน้อย พยักหน้าอย่างหนักแน่น

จากข้อมูลในจดหมายที่บุคคลนิรนามส่งมา เป้าหมายของเฟิงอิ๋งอิ๋งคือหลงเย่

ฉวยโอกาสตอนที่ทั้งสองคนแยกกัน นางต้องส่งสัญญาณให้พวกเดียวกันใช้ยาพิษก่อกวนแขกเหรื่อที่อยู่ตรงลานหน้าบ้านเพื่อสร้างความโกลาหล และอาศัยโอกาสนี้แอบเข้าไปที่ลานด้านหลังเพื่อทำมิดีมิร้ายต่อหลงเย่