พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 649

ไป๋ชวนกะด้วยสายตา หนังสือเล่มนี้หนากว่าฝ่ามือของเขาเสียอีก ใบหน้าอันหล่อเหลาก็เขียวคล้ำทันที

“ข้ารู้ภาษาเหมียวโบราณดีก็จริง แต่ข้าเขียนอักษรจีนไม่เก่ง นับประสาอะไรกับเจ็ดวันเจ็ดคืน ต่อให้ท่านจะให้เวลาข้าสี่สิบเก้าวันก็ยังแปลไม่เสร็จหรอก.. ”

สมัยเป็นเด็กเขารักสนุกไม่ชอบร่ำเรียน พูดภาษาดินแดนจงหยวนคล่องแคล่ว แต่เขียนอักษรจีนไม่เอาไหนเลย

เขาอ่านหนังสือนิยายในสำนักศึกษาชิงอี้ก็เพื่อฆ่าเวลา แต่มักจะเลือกหนังสือที่มีภาพเยอะๆ ตัวอักษรน้อยๆ

อวิ๋นหลิงเคาะนิ้วเรียวยาวบนหนังสือ แล้วเอ่ยเสียงเฉียบขาด “เจ็ดสิบเจ็ดวันก็ได้ หรือไม่ก็ห้าเดือนหรือสามปีไปเลย แปลเสร็จสิ้นเมื่อใดก็จะปล่อยตัวออกจากคุกเมื่อนั้น!”

ไป๋ชวนสวมหน้ากากแห่งความเจ็บปวดในฉับพลัน

“ได้โปรดฆ่าข้าให้สะใจไปเลยเถิด”

หากเขาทำผิด โปรดใช้กฎหมายอาญาลงโทษเขา แต่อย่าเอาการเขียนอักษรจีนมาทรมานเขา

เซียวปี้เฉิง “...หรือว่าในโลกนี้ไม่มีอะไรที่คู่ควรให้เจ้าอาลัยอาวรณ์อีกแล้ว?”

อาลัยอาวรณ์อย่างนั้นหรือ

นัยน์ตาสิ้นหวังของไป๋ชวนลุกวาวขึ้นอีกครั้ง “จะหารือกันหน่อยดีหรือไม่ ข้าแปลหนังสือเล่มนี้ก็ได้ แต่อย่าขังข้าไว้ในศาลต้าหลี่ได้หรือเปล่า ให้ข้าอยู่ที่สำนักศึกษาชิงอี้เป็นอย่างไร ข้าไม่ได้อยากได้อะไร สนแต่เรื่องอาหารเท่านั้น!”

เขากลืนน้ำลาย ในหัวนึกถึงอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะตอนเที่ยงของวันนี้แต่กินไม่ได้ จู่ๆ ก็เกิดแรงจูงใจจะมีชีวิตขึ้นอีกครั้ง

ทันทีที่พูดจบ ท้องไส้ของไป๋ชวนก็ส่งเสียงโครกครากวูบหนึ่ง และร้องจ๊อกๆ เป็นจังหวะประมาณสิบวินาที

อวิ๋นหลิงจำได้ว่านี่เป็นอีกคนหนึ่งที่ชื่นชอบอาหารของสำนักศึกษาชิงอี้

นางมองประเมินอย่างละเอียดลออถึงสองสามครั้ง ไป๋ชวนดูเหมือนจะอ้วนกลมกว่าตอนแรกเจอเมื่อเดือนที่แล้วไม่น้อย คล้ายจะมีคางสองชั้นนิดๆ ด้วย

“ที่จริงก็ใช่ว่าจะไม่ได้ เอาอย่างนี้แล้วกัน เจ้าแปลเนื้อหาอย่างน้อยห้าหน้าทุกวัน ถ้าไม่เสร็จ วันรุ่งขึ้นก็ได้กินแค่หมั่นโถว!”

นางไม่เคยคิดจะใช้ไม้แข็งกับไป๋ชวน อย่างไรเสียยามนี้เขาก็เป็นคนเดียวที่เคยร่ำเรียนทั้งภาษาเหมียวโบราณและภาษาจีน

ต้องใช้แนวทางเชิงบวกเพื่อจูงใจอีกฝ่ายให้แปลสมุดบันทึกมนุษย์พิษให้เสร็จโดยเร็วที่สุด นี่จะเป็นประโยชน์ต่อพวกเขา

ไป๋ชวนเหลือบมองหนังสือเล่มหนาเตอะ ก่อนอดถามไม่ได้ว่า “หนังสือเล่มนี้มีประมาณกี่หน้า”

“อย่างน้อยๆ น่าจะเกินร้อยหน้าเห็นจะได้”

ไป๋ชวนงอนิ้วนับคำนวณ ก็เพียงพอจะประคับประคองให้เขาอยู่กินอาหารในสำนักศึกษาชิงอี้ได้แค่ไม่ถึงหนึ่งเดือน

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้ยังบางไปหน่อย

“แล้ว...ถ้าข้าแปลหนังสือเล่มนี้เสร็จเล่า”

อวิ๋นหลิงตอบว่า “ข้าไม่เคยผิดสัญญา ไว้ทำภารกิจเสร็จข้าจะปล่อยเจ้าเป็นอิสระ จากนั้นกลับไปยังที่ที่เจ้ามา!”

“ข้าไม่ไปได้หรือไม่”

เมื่อไป๋ชวนลั่นประโยคนี้ออกมา ทุกคนก็มองไปทางเขา

“อันที่จริงข้ามีความคิดหนึ่ง ไม่รู้ว่าทุกท่านคิดอย่างไร” ไป๋ชวนกระแอมให้คอโล่ง “บิดาข้าคืออ๋องเหมียวเจียง ครั้งนี้ฟงอิ๋งอิ๋งทำงานล้มเหลวเสียหายอย่างหนัก เขาจะต้องคิดแก้แค้นเป็นแน่ ถึงทุกท่านจะมีพลังวิเศษ และไม่ใส่ใจกับกลอุบายเล็กๆ น้อยๆ ของชาวเหมียว แต่ถ้าพวกเขาทำกลอุบายบางอย่างลับหลัง ทุกท่านจะรู้สึกว่ามันน่ารำคาญอยู่เหมือนกัน”

“ข้าเป็นลูกชายสายตรงเพียงคนเดียวของบิดา หากข้าถูกจับเป็นตัวประกัน ตกไปอยู่ในเงื้อมมือของราชสำนักแคว้นต้าโจว เขาจะไม่มีวันคิดทำอะไรง่ายๆ อีกต่อไป”

เหตุใดพระชายารัชทายาทซีโจวจึงโหดร้ายถึงเพียงนี้

“ข้าจะไม่กินอยู่ให้เสียเปล่าเด็ดขาด! ข้ากวาดพื้นในสำนักศึกษาชิงอี้ได้ รับประกันเลยว่ากวาดสะอาดกว่าลุงๆ ป้าๆ เหล่านั้นเสียอีก!”

“นอกเหนือจากนี้ข้ายังปลูกดอกไม้เพาะสมุนไพรเก่งอีกด้วย สำนักศึกษาของพวกท่านกำลังประกาศรับคนทำสวนอยู่ไม่ใช่หรือ ข้าทำงานสองอย่างแต่รับเงินแค่เดือนเดียวก็ได้ คุ้มต้นทุนขนาดไหน”

ไป๋ชวนเค้นสมองค้นหาข้อดีของตัวเอง ลองตะล่อมชักชวนอวิ๋นหลิงให้เก็บเขาไว้

อวิ๋นหลิงพยักหน้า ดังภาษิตที่กล่าวว่า มีของถูกไม่คว้าไว้ก็เป็นไอ้หน้าโง่

ถึงอย่างไรก็เป็นประโยชน์ต่อแคว้นต้าโจว เก็บไป๋ชวนไว้ก็ไม่เสียหาย

“เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้ ไว้แปลสมุดบันทึกมนุษย์พิษเล่มนี้เสร็จ เจ้าก็อยู่กวาดพื้นในสำนักศึกษาชิงอี้ในฐานะตัวประกันของเหมียวเจียงแล้วกัน”

ไป๋ชวนถอนใจด้วยความโล่งอก เอ่ยด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย “เช่นนั้นภายหน้าต้องขอให้ทุกท่านช่วยชี้แนะให้มาก ว่าแต่ช่วยปลดกุญแจมือออกก่อนได้หรือไม่ วันนี้ข้ายังไม่ได้กินข้าวมาสองมื้อแล้ว!”

เซียวปี้เฉิงหันมาสั่งการสองสามคำ จากนั้นศาลต้าหลี่ก็ส่งอาหารเรือนจำสดใหม่มาให้อย่างรวดเร็ว

อาหารเรือนจำก็คืออาหารเรือนจำ ดีกว่าไม่มีเลย อย่างไรเสียตอนหิวจัดๆ กินอาจมก็ยังอร่อย

ไป๋ชวนบ่นพึมพำสองสามคำ แล้วเริ่มก้มหน้าก้มตากินข้าว ไม่ทันไรชามข้าวก็ว่างเปล่า

ทางห้องครัวส่งอาหารให้เขาสามมื้อ อวิ๋นหลิงรู้ข่าวก็บ่นรำพันว่าสิ้นเปลือง

ชายผู้นี้มากเล่ห์เพทุบาย บอกแค่ว่าทำงานสองอย่างแต่รับเงินแค่เดือนเดียว แต่ไม่ได้บอกว่าเขากินมื้อเดียวเท่ากับอาหารของคนสามคนนี่นา!