พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 659

อวิ๋นหลิงกับสามีไม่รู้แผนของจักรพรรดิจาวเหริน พวกเขากินข้าวเย็นเสร็จก็เตรียมเดินทางกลับเมืองหลวง

เซียวปี้เฉิงสั่งการผู้ดูแลเจิ้งเสร็จก็เตรียมกลับ แต่เฟิงอู๋จีมาหาเสียก่อน

“รัชทายาท ลูกศิษย์มีเรื่องสำคัญอยากคุยกับพระองค์เป็นการส่วนตัวพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวปี้เฉิงเลิกคิ้ว เห็นสีหน้ากังวลใจของเฟิงอู๋จีก็บอกให้ผู้ดูแลเจิ้งไป

“พูดมาสิว่ามีเรื่องสำคัญอันใด?”

เฟิงอู๋จีไม่ใช่คนพูดโกหก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องขุดรีดเงินคนอื่นเลย

บัดนี้เขามีแรงกดดันสูง พูดด้วยความตึงเครียด “คือว่าวันนี้ตอนที่ฮั่นม่อเก็บของ กระหม่อมเห็นเขาถือตุ๊กตาดินเผาพระชายาสองอัน นึกขึ้นได้ว่าเหมือนเมื่อก่อนกระหม่อมเคยมอบให้เขาพ่ะย่ะค่ะ...”

เซียวปี้เฉิงได้ยินก็หน้าซีดเขียวเล็กน้อย

ไม่ใช่แค่หน้าซีดเขียวเท่านั้น เงินในกระเป๋าก็มีรางว่าจะอยู่ไม่นิ่งเสียแล้ว

“ดังนั้น? เจ้ามาบอกให้ข้าริบของหรือ?”

เสียงของเขาดังขึ้น เฟิงอู๋จีหัวใจสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น

จากนั้นก็พูดเนิบๆว่า “เมื่อก่อนพระองค์บอกว่าจะไม่ริบตุ๊กตาดินเผามิใช่รึ? แต่ให้เป็นตุ๊กตาคู่ก็พอ ให้คนอื่นเห็นแล้วเข้าใจผิด...”

เมื่อครู่เซียวปี้เฉิงก็เริ่มไม่สบอารมณ์แล้ว เมื่อได้ยินประโยคนี้ก็บันดาลโทสะแบบกินไม่ออก ใบหน้าเขาเขียวช้ำอยู่นาน จึงจะพูดเสียงเคืองว่า

“ข้าเข้าใจเจ้าแล้ว”

เฟิงอู๋จีจึงโล่งอก “งั้นตามกฎเดิมก็คือพระองค์ไปจ่ายเงินที่ร้านปั้นตุ๊กตาถูกไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

“ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว”

คำพูดเซียวปี้เฉิงพูดลอดไรฟันออกมา

กฎเดิมบ้าบออันใด ไม่ควรมีกฎนี้ด้วยซ้ำ

“นอกจากกู้ฮั่นม่อแล้วยังมีผู้ใดซ่อนตุ๊กตาดินเผารูปหลิงเอ๋อร์อีก?”

เฟิงอู๋จีคิดว่าเขากำลังหึงหวง จึงรีบปฏิเสธด้วยความขลาดกลัว “ทูลรัชทายาท ไม่มีแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

สีหน้าเซียวปี้เฉิงจึงจะดีขึ้น โชคดีที่ต้องจ่ายเพิ่มอีกสองตัว หาไม่แล้วหนี้สินของเขาต้องเยอะจนค้างไปถึงปีหน้าแน่

ใบหน้าหล่อของเขาเย็นเยียบ พูดเสียงเย็นยะเยือก

“แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ครั้งต่อไปจะไม่ละเว้นอีก เจ้าไปเตือนคนอื่นว่าอย่าสะสมตุ๊กตาอีก หาไม่แล้วถ้าเจอจะริบทันที”

เขาต้องเตือนไว้ก่อน ถ้ามีตุ๊กตาดินเผาเพิ่มก็ไม่กระทบต่อเงินในถุงผ้าเขาแล้ว

เฟิงอู๋จีรีบขานรับ ไม่มีครั้งต่อไปแน่ และไม่กล้ามีครั้งต่อไปด้วย

รัชทายาทหึงจนน่ากลัว ใบหน้าโหดเหมือนจะกินคน กู้ฮั่นม่อเหมือนไปกระตุกหนวดเสือแท้ๆ

หลังจากบอกให้เฟิงอู๋จีไป เซียวปี้เฉิงก็ออกจากสำนักศึกษาชิงอี้ด้วยความหดเหี่ยวใจ

เขาต้องเสี่ยงอันตรายถึงชีวิตที่ไปทำเงินจากหัวหน้าศาลต้าหลี่ ไม่ง่ายเลยเดือนนี้กว่าจะคืนเงินสองร้อยตำลึงให้โม่อ๋อง ตอนนี้มีหนี้เพิ่มอีกสองร้อยตำลึงแล้ว

เซียวปี้เฉิงเดินเร็วจึงไปชนกับเฉียวเย่ที่มาตามหาเขา ถุงเงินสีดำบนเอวหล่นลงพื้น

เขาเก็บขึ้นมาแล้วปัดฝุ่นทิ้ง “ดึกแล้วไยเจ้าถึงเดินไม่ระวังเสียเลย ถุงเงินของข้าเจ็บหมด”

“...”

เฉียวเย่กระตุกมุมปาก บ่นในใจว่าขนาดนั้นเชียวเหรอ?

ผู้ใดไม่รู้ว่าถุงเงินของรัชทายาทเหมือนแค่เครื่องประดับ เพราะด้านในมีเพียงแผ่นทองแดงเท่านั้น และจะมีเศษเงินเป็นบางครั้งเท่านั้น

“ฝ่าบาทกับพระชายากำลังรอพระองค์ในรถม้าเพื่อกลับเมืองหลวงด้วยกัน ข้าน้อยไม่เห็นพระองค์จึงมาตามหาพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวปี้เฉิงผูกถุงเงินไว้ “รู้แล้ว เสด็จพ่อไปไหนมาทั้งวัน?”

“บอกว่าไปสำรวจมุมต่างๆของสำนักศึกษา ตอนค่ำอยู่กับองค์หญิงหกพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้าไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม ตอนเขาไปถึงรถม้า อวิ๋นหลิงก็หลับปุ๋ยแล้ว

......

ทางด้านพระที่นั่งบำรุงฤทัย จักรพรรดิจาวเหรินกลับไม่สงบสุข

“ฝ่าบาท วันนี้พระองค์ออกไปแต่เช้า แต่กลับดึกเพียงนี้ พระองค์ไปไหนเพคะ?”

วันหยุดทันที พระสนมหลี่จึงทำโจ๊กมาให้ แต่กลับไม่เห็นเงาเขา

แม้แต่ฝูกงกงก็ไม่อยู่ ทหารหน้าประตูก็ไม่รู้ว่าพวกเขาไปไหน

พอตกดึกนางกำนัลมารายงาน พระสนมหลี่จึงรีบมาหา

“วันนี้ข้าเกิดอยากไปสำรวจวิถีชีวิตชาวบ้านขึ้นมา”

“สองวันก่อนพระองค์บอกว่าจะตกปลากับหม่อมฉันในวันหยุด เหตุใดถึงเบี้ยวนัดได้”

พระสนมหลี่ขุ่นเคือง ทว่ากลับปรนนิบัติจักรพรรดิจาวเหรินดังเดิม เข้าไปถอดเสื้อให้

“หม่อมฉันไม่เห็นพระองค์ทั้งวัน รู้ไหมว่าหม่อมฉันเป็นห่วงจะตายอยู่แล้ว?”

จักรพรรดิจาวเหรินจึงนึกขึ้นได้ ตบมือพระสนมหลี่ “ข้าเลอะเลือนแล้ว ลืมไปเลย ข้าผิดเอง พรุ่งนี้ตอนบ่ายจะหาเวลาอยู่เป็นเพื่อนเจ้า”

ได้ยินดังนั้นใบหน้าพระสนมหลี่จึงจะมีรอยยิ้ม ทว่ารอยยิ้มของนางก็ต้องแข็งค้างในเวลาถัดมา

“ฝ่าบาทไปเอาเสื้อจากไหนมาใส่ ไยจึงมีกลิ่นอายของสาวป่าเถื่อน?”

จักรพรรดิจาวเหรินกระตุกหางตา “พูดเพ้อเจ้ออันใด อันนี้เป็นกลิ่นจ้าวเจีย1ต่างหาก”

พระสนมหลี่ไม่พูด ขอมองประเมินเสื้อผ้าหยาบบนกายจักรพรรดิจาวเหรินอย่างหวาดระแวง

นางในฐานะพระสนมคนโปรด ปกติจักรพรรดิจาวเหรินไปหาผู้ใดมา นางแค่ดมกลิ่นบนตัวเขาก็รู้ว่าเป็นใครแล้ว

ทว่ากลิ่นอันนี้เป็นกลิ่นที่ไม่เคยดมมาก่อน

1จ้าวเจีย เป็นพืชสมุนไพรจีน นิยมนำมาทำเป็นสบู่ นำผลฝักมาบดและทำให้เกิดฟองมากเมื่อผสมในน้ำ ในสมัยราชวงศ์ถังยังมีบันทึกว่าสามารถใช้รักษาโรคผิวหนังและบำรุงเส้นผม