พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 687

ต้นฤดูหนาวท้องฟ้าใสสะอาดราวกับผ่านการชำระล้าง

หรงรั่วกินอิ่มแล้วเหยียบพื้นที่มีใบไม้เหลืองกลับหอพักหญิง

“เจ้าจะติดป้ายประกาศอันใด?”

ไป๋ชวนระงับความอยากรู้ภายในใจไม่ไหว ถือโอกาสที่บัณฑิตหญิงอื่นไม่อยู่ แอบเข้าไปในห้องนอนนาง

“ใครให้เจ้าเข้าห้องนอนสตรีโดยพลการ?”

“ปกติเจ้าบอกว่าพวกเราเป็นสหายกัน งั้นตอนนี้เป็นพี่น้องกันก็ได้นี่”

หรงรั่วถลึงตาใส่ไป๋ชวนอย่างไม่สบอารมณ์ ทว่าตอนนี้นางมีธุระด่วน ไม่มีเวลาเถียงกับอีกฝ่าย

นางค้นหากระดาษขาวโดยไม่พูดไม่จา เมื่อเงยหน้ามองก็เห็นกระดาษเสี่ยวฮู๋เจิ้งที่ทำหายในห้องสมุด ตอนนี้กลับมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

มือที่ถือพู่กันชะงัก ก่อนจะเริ่มเขียนต่อ

ไป๋ชวนกระเถิบเข้าไปดู พยายามสุดความสามารถเพื่อทำความเข้าใจอักษรจีนบนกระดาษ

หลังจากผ่านการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงมาสักระยะหนึ่งแล้ว ทักษะการอ่าน เขียน แปลของเขาก็ก้าวกระโดด

ถึงแม้ทักษะการอ่านยังคงช้า ทว่าก็อ่านเข้าใจว่าหรงรั่วกำลังเขียนอะไรอยู่

ในกระดาษเขียนว่านางกับตระกูลถังตระกูลหลิ่วไม่เคยแตกหักกัน นางคือไม่อยากแต่งงานตามความต้องการของบิดามารดา จึงไม่ได้คบค้าสมาคมกับถังจูซิง

ส่วนเรื่องที่หลิ่วชิงเยี่ยนบังคับให้ถังจูซิงถอนหมั้น ก็เป็นเพราะนางให้เพื่อนสาวไปเกลี้ยกล่อม ไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นพูดคุยกัน

ส่วนบทกลอนสื่อรักเป็นเหตุสุดวิสัย หลิ่วชิงเยี่ยนยืมการบ้านของถังจูซิงกลับมา นางก็ดูเป็นตัวอย่างด้วย จากนั้นก็เอากระดาษมีข้อความกั้นหนังสือแล้วลืมเอาออก จึงทำให้เกิดความเข้าใจผิด

ไป๋ชวนเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ “สองคนนั้นหักหลังเจ้าไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องช่วยอธิบายให้พวกเขาด้วย?”

หรงรั่วทำหน้าบึ้งแล้วตอบ “ตอบแทนบุญคุณ”

“ตอบแทนบุญคุณเหรอ?”

“พ่อแม่ของหลิ่วชิงเยี่ยนต้องตายเพราะช่วยแม่ข้า”

ไป๋ชวนตกตะลึง “มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ เล่ารายละเอียดให้ฟังหน่อยสิ”

น้ำเสียงหรงรั่วเคร่งขรึม “ตอนนั้นแม่ของข้ากับท่านน้าหลิ่วออกไปขอพรที่วัดด้วยกัน แต่เจอโจรระหว่างทาง พวกสาวใช้โดนฆ่าจนหมด พวกนางสองคนหลบอยู่ในมุมหนึ่ง ตอนที่โจรใกล้จะเห็นท่านแม่ข้า ท่านน้าหลิ่วก็ล่อโจรไปอีกทาง”

“ท่านแม่ข้าอ่อนแอ ส่วนท่านน้าหลิ่วเป็นคนยุทธภพ มีวรยุทธติดตัว ต่อสู้กับศัตรูด้วยมือเปล่า เพราะไม่อยากโดนปู้ยี้ปู้ยำจึงเลือกที่จะกระโดดลงหน้าผา”

อีกฝ่ายล่อโจรไปไกล มารดานางถึงรอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด ทว่าตอนที่ไปเจอท่านน้าหลิ่ว ท่านน้าหลิ่วหายใจรวยริน อยู่ต่อได้ไม่กี่วันก็อำลาจากโลกไป

ตอนนั้นนางกับหลิ่วชิงเยี่ยนเพิ่งจะสองขวบ

ไป๋ชวนอุทาน “ไม่คิดว่ามารดานางจะเป็นสตรีห้าวหาญเพียงนี้ บุญคุณช่วยชีวิตยากจะตอบแทนจริงๆ”

หรงรั่วหลุบตาลง สาเหตุที่นางอยากฝึกยุทธ์แต่เด็กก็เป็นเพราะเหตุนี้

นางก็อยากปกป้องหลิ่วชิงเยี่ยนเหมือนที่ท่านน้าหลิ่วปกป้องมารดานาง

ทว่าตั้งแต่เล็กจนโต นางสร้างปัญหาให้อีกฝ่ายมากกว่าการปกป้อง

แม้จะทำไปเพราะอยากแก้เผ็ดให้หลิ่วชิงเยี่ยน แต่สุดท้ายกลับสร้างศัตรูให้อีกฝ่ายมากมาย แล้วนางเองก็โดนบิดามารดาตำหนิด้วย

หากหลิ่วชิงเยี่ยนไม่ช่วยนางตามล้างตามเช็ด ปัญหาก็จะบานปลายใหญ่โตกองพะเนินเป็นภูเขาแน่

ทว่าหลิ่วชิงเยี่ยนไม่เคยโทษนาง อย่างน้อยก็ไม่เคยโทษต่อหน้า

นางคิดว่าพวกนางสองคนจะดีต่อกันไปชั่วชีวิต

ไป๋ชวนอึ้งเสร็จก็มองนางอย่างตื่นตาตื่นใจ ราวกับเห็นความน่าสนใจบางอย่าง

“นิสัยของเจ้ากับหลิ่วชิงเยี่ยนเหมือนมารดาอีกฝ่ายมาก แต่วรยุทธของเจ้าใช้ไม่ได้เลย ส่วนความรู้ของหลิ่วชิงเยี่ยนก็ไม่ได้เรื่องเช่นกัน”

หรงรั่วหน้าบึ้งตึง เกิดความคิดอยากจะชกหน้าเขา

“ฝีมือการต่อสู้ของข้าไม่ดีจริง แต่นางไม่ใช่คนหัวทึบ”

“เล่ามาฟังสิ ข้าชอบฟังเรื่องชาวบ้าน”

“นางฉลาดมาก เรียนรู้ไวและตั้งใจกว่าคนอื่น แต่คนส่วนใหญ่ไม่รู้”

“คิก ที่ข้าไม่หาเรื่องคนอื่นต่อเพราะข้าไม่อยากถือสาสุนัขต่างหาก”

แม่นางดังกล่าว “...”

คนมุงดูไม่ได้โง่เง่าเต่าตุ่น พวกนางไม่มีเจตนาเค้นถามหรงรั่ว แค่รู้สึกไม่ชอบมาพากลเท่านั้น

“คืนที่เกิดข่าวลือ ไยเจ้าไม่ออกมาชี้แจ้งทันที?”

“ตอนนั้นข้าหนีเรียน ออกไปเที่ยว กลับมาถึงก็ดึกแล้ว ถ้าไม่เชื่อก็ไปดูบันทึกของผู้ดูแลเจิ้งได้ ตอนนี้ข้าออกมาชี้แจ้งแล้วไง”

หรงรั่วพูดจบอย่างไม่สบอารมณ์ เขม็งตาใส่ไป๋ชวนด้วยใบหน้าบูดเบี้ยว

เพราะเขาคนเดียว เขาบอกว่ารู้ที่อยู่ของเทพงูเหลือม สามารถใช้ภาษาเทพสื่อสารกันได้ หลอกให้นางหนีเรียน สุดท้ายก็ไม่เห็นอะไรเลย ทั้งยังโดนหักคะแนนอีก

มีเพียงสภานักเรียนที่รู้ว่าอาจารย์กับผู้ดูแลถามและตัดสินโทษอย่างไรกับนาง

ได้ยินหรงรั่วพูดแบบนี้ก็เริ่มเชื่อแล้ว

พร้อมกันนั้นก็มีบัณฑิตคนหนึ่งร้องเสียงหลงว่า

“รัชทายาทกับพระชายาเสด็จมา”

อวิ๋นหลิงใส่เสื้อคลุมขนกระต่ายขาวผุดผ่อง ยกยิ้มให้เซียวปี้เฉิงกลางสายลม

“ดูเหมือนเรื่องนี้จะคลี่คลายได้ดีกว่าที่คิดไว้เสียอีก”

เซียวปี้เฉิงเผยสีหน้ารื่นรมย์ใจ อุทานเสียงเบา “ล้วนเป็นแม่นางที่ดี”

ด้านหลังเขามีพวกกู้ฮั่นม่อเดินตาม หรงรั่วก็หมุนกายไปยังทิศทางที่พวกเขามา

ในระยะห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว มองปราดเดียวก็เห็นหน้าหลิ่วชิงเยี่ยนแล้ว จากนั้นสายตาของนางก็มีเพียงหน้าอีกฝ่ายเท่านั้น และอีกฝ่ายก็เช่นกัน

ดวงตาปราดเปรียวคู่นั้นไม่นิ่งขรึมอีกต่อไป แล่นพล่านไปด้วยความอ่อนโยนอันคุ้นชิน

หัวใจนางวูบไหว รู้สึกแสบจมูกอย่างแปลกประหลาด