พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 698

“ใช่แล้วๆ ลูกสาวมาแล้ว!”

ยามดึกสงัด ผู้ง่วงงุนที่ตื่นเต้นอย่างเซียวปี้เฉิงก็กระโดดโลดเต้น

ชั่วขณะนั้นเขาดีใจเหลือแสน ไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางไว้ที่ใดดี ลูบท้องอวิ๋นหลิงอย่างตกประหม่าครั้งแล้วครั้งเล่า

“หลิงเอ๋อร์ ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า”

อวิ๋นหลิงส่ายหน้า ตอนนี้นางไม่รู้สึกอะไรแล้ว

หลังจากระงับความปีติยินดีในใจ ดวงตาของเซียวปี้เฉิงฉายแววนึกกังขาและกังวล “อยู่ดีๆ จะปวดท้องได้อย่างไรกัน หรือว่าเป็นเพราะเด็กมีพลังจิต เจ้าก็เลยรู้สึกปวดใช่หรือไม่”

อวิ๋นหลิงพูดอย่างชั่งใจ “แต่ตอนตั้งท้องลูกสองคนก็ไม่เห็นเหมือนตอนนี้”

นางจำได้แม่น ตอนตั้งครรภ์ได้สามเดือน จึงจะสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของพลังจิตของลูกชายทั้งสอง

เวลานั้นร่างกายนางปกติดีทุกอย่าง ทว่าพลังจิตของพวกเขาก็อ่อนยิ่งนัก

เซียวปี้เฉิงฟังแล้วก็รู้สึกถึงความแตกต่างของท้องแรกกับท้องหลัง

เด็กในครรภ์มีพลังจิตเด่นชัด มีความแข็งแกร่งสูงกว่าพี่ชายสองคนรวมกันเสียอีก

หรือว่านี่เป็นสาเหตุที่อวิ๋นหลิงปวดท้อง

อวิ๋นหลิงรู้สึกว่าเป็นไปได้ “พลังจิตเกิดตามธรรมชาตินั้นเกี่ยวกับพันธุกรรม ท่านเป็นผู้ใช้พลังจิตมาตลอด ดังนั้นลูกทั้งสองก็มีพลังวิเศษนี้เช่นกัน”

พลังวิเศษของเซียวปี้เฉิงถูกกระตุ้นอย่างเงียบๆ เมื่ออวิ๋นหลิงรักษาดวงตาให้เขาโดยใช้พลังจิตสัมผัสสมอง

พลังวิเศษของเด็กทั้งสองถูกกระตุ้นตอนนางถูกองค์หญิงหกผลักล้มลงจนกระเทือนถึงทารกในครรภ์ พลังจิตในร่างกายก็ถูกตัวอ่อนดูดซับ

พลังจิตของนางเปรียบเสมือนกุญแจที่ปลดปล่อยพลังวิเศษที่ถูกปิดผนึกของพ่อลูกสามคน

“แต่เด็กคนนี้ไม่เหมือนกัน ตอนที่ข้าท้อง ทั้งท่านและข้ามีพลังจิตเข้มแข็งอยู่ก่อนแล้ว”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า คิดว่าเป็นเพราะเหตุนี้เองที่ทำให้อวิ๋นหลิงรู้สึกปวดท้อง

จู่ๆ เขาก็อยากรู้อยากเห็น ความสามารถของลูกทั้งสองพิเศษยิ่งนัก ไว้ถึงตาลูกสาวหัวแก้วหัวแหวน ดูสิจะร้ายกาจแค่ไหน

ดีใจก็ส่วนดีใจ คาดหวังก็ส่วนคาดหวัง เซียวปี้เฉิงยังคงเป็นห่วงร่างกายอวิ๋นหลิง

ถึงอย่างไรเฟิ่งเหมียนก็ทำนายว่าการตั้งครรภ์ครั้งนี้จะค่อนข้างลำบาก เขาเองก็กังวลที่อวิ๋นหลิงมักจะปวดท้อง

เซียวปี้เฉิงนอนไม่หลับเลย จึงนั่งริมหน้าต่างเฝ้าดูอวิ๋นหลิงทั้งคืน ดีที่นางนอนหลับสนิท และไม่มีอาการไม่สบายตัวเลย

ขณะที่เขาถอนใจด้วยความโล่งอก ในใจก็เริ่มกระวนกระวาย

“ไม่มีอะไรผิดปกติเลยสักนิด เด็กคนนี้คงจะเป็นลูกชายกระมัง?”

เซียวปี้เฉิงประกาศข่าวอย่างเป็นทางการด้วยความดีใจระคนเศร้าใจ พระราชวังก็เต็มไปด้วยบรรยากาศชื่นมื่น

พระเจ้าหลวงหยิบปืนคาบศิลาขึ้นมาอย่างเบิกบานใจ ยามว่างไม่มีอะไรทำก็จะไปขลุกอยู่ที่สวนป่าหลวงบนภูเขาด้านหลัง บอกว่าจะหาของป่าสดใหม่มาบำรุงสุขภาพของอวิ๋นหลิง

โชคดีมักมาเป็นคู่ หลังจากข่าวที่อวิ๋นหลิงตั้งครรภ์แพร่ออกไปไม่นาน จวนเหวินกั๋วกงก็มีข่าวมงคลเช่นกัน

“ทางอวิ๋นเจ๋อส่งข่าวมา พี่สะใภ้เริ่มมีอาการบ่ายวาน เพิ่งคลอดลูกสาวเมื่อเช้านี้ ไปฉลองกันเถอะ!”

เวินหวยหยูไม่ได้ปิดบังเนื่องจากทั้งสองสนิทสนมกัน แล้วเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย “ไม่ใช่ว่าข้าไม่ชอบลูกสาว แต่ถ้าท้องแรกคลอดลูกชายให้อวิ๋นเจ๋อได้คงจะดีไม่น้อย...”

อวิ๋นหลิงตกใจเล็กน้อย เข้าใจสาเหตุที่นางเศร้าสร้อยในทันใด

ตระกูลฉู่เป็นตระกูลที่ชัดเจนว่าไม่รับอนุ ดังนั้นจำนวนทายาทจึงน้อยกว่าตระกูลขุนนางอื่นๆ มากนัก รัฐทายาทผู้เฒ่ามีลูกชายเพียงคนเดียวคือฉู่อวิ๋นเจ๋อ

เว้นแต่ฉู่อวิ๋นเจ๋อจะพ้นวัยสี่สิบไปแล้วและยังไม่มีลูก ไม่เช่นนั้นจะแต่งงานกับหญิงคนอื่นไม่ได้เลย เวินหวยหยูจึงคิดจะเพิ่มลูกหลานให้ตระกูลฉู่โดยเร็วที่สุดก็สมเหตุสมผลแล้ว

อวิ๋นหลิงจับมือเวินหวยหยูไว้แล้วพูดว่า “เจ้าเพิ่งอายุเท่าไรเอง แค่ยี่สิบปีเท่านั้น ยังมีเวลาอีก อยากได้เด็กอ้วนจ้ำม่ำไม่ต้องรีบร้อน เจ้าแต่งงานกับพี่ใหญ่เพียงปีครึ่งก็คลอดลูกสาวตัวน้อย ไม่เห็นหรือว่าเซียวปี้เฉิงอิจฉาจนน้ำลายแทบหยดแล้ว หมู่นี้เขาร้องวิงวอนอยากได้ลูกสาวจนใกล้จะเพี้ยนเข้าไปทุกที!”

เวินหวยหยูได้ยินว่าพักนี้รัชทายาทตั้งใจจะปิดผนึกเจ้าแม่กวนอิมปางประทานบุตร ก็หัวเราะอย่างอดไม่ได้

ความกลัดกลุ้มใจพลันมลายหายไปบ้าง แต่น้ำเสียงของนางยังคงวิตกเล็กน้อย

“แต่ข้าเห็นท่านพ่อดูผิดหวัง…”

แม้ว่ารัฐทายาทผู้เฒ่าจะดีใจ แต่พอได้ยินหมอตำแยพูดว่าเป็นลูกสาว ในสายตาก็ซ่อนความผิดหวังไว้ไม่มิด

อวิ๋นหลิงอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เห็นนางเฉินที่ออกไปแล้วกลับเข้ามาราวกับได้ยินการสนทนาของพวกเขา

“ไม่ต้องกังวลไปหวยหยู ข้าอยากได้เด็กผู้หญิงจะตาย ไม่ต้องสนใจตาเฒ่าไม่เอาไหนอย่างพ่อสามีเจ้าเลย ต่อให้ตระกูลฉู่จะมีทายาทสืบสกุลน้อยก็ต้องโทษตัวเขาเองนั่นแหละ!”

เอ่ยถึงเรื่องนี้ทีไร นางเฉินก็พลอยมีน้ำโห

ถ้านางไม่ถูกฮูหยินเหลียนวางยาพิษตอนตั้งท้องอวิ๋นหลิง ร่างกายบาดเจ็บขณะคลอดลูกสาว ก็คงไม่ถึงขั้นตั้งท้องไม่ได้อีกหลายปีขนาดนี้

สุดท้ายมีลูกชายน้อยจะโทษใครได้นอกจากตาเฒ่าไม่เอาไหนคนนั้น!