พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 715

จักรพรรดิจาวเหรินนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ เข้าใจแล้วว่าประเด็นสำคัญที่องค์หญิงหกให้ความสำคัญคืออะไร

“หรงเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าไม่อยากให้ข้ารับสนมอย่างนั้นหรือ”

“ลูกไม่เคยคัดค้านเรื่องที่ทรงจะรับพระสนม แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ควรเป็นตอนนี้ ความรักอันลึกซึ้งที่ทรงมีต่อเสด็จแม่หายไปไหนแล้ว นางเพิ่งจะจากไปได้ไม่ถึงหนึ่งปี ทรงก็ลืมนางจนหมดสิ้นแล้วหรือ”

ทรวงอกขององค์หญิงหกกระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุด สะเทือนอารมณ์อย่างยิ่ง

ตั้งแต่จำความได้ นางก็รู้แล้วว่าเสด็จแม่มีตำแหน่งอยู่ในหัวใจของจักรพรรดิจาวเหรินไม่เหมือนผู้อื่น แตกต่างจากพระสนมที่เข้ามาในวังโดยมีเรื่องผลประโยชน์แฝงอยู่ด้วยเหล่านั้น เขามีความรักที่จริงใจต่อเสี่ยวเฟิงที่เป็นคู่รักตั้งแต่เยาว์วัย

เสี่ยวเฟิงจึงรู้สึกภูมิใจกับสิ่งนี้มาก องค์หญิงหกภายใต้ปลูกฝังของนาง รู้สึกว่าตนเองกับพี่ชายไม่เหมือนกับคนอื่นๆในพระราชวัง

พวกเขาเป็นคนจำนวนน้อย ที่ถูกจักรพรรดิจาวเหรินรักอย่างจริงใจและใส่ใจ

แม้ว่าหลังจากนั้นเสี่ยวเฟิงจะก่อความวุ่นวายในวังหลังจนถูกประหาร แต่ความรักระหว่างสามีภรรยานั้นเคยมีอยู่จริง

เดิมทีองค์หญิงหกคิดว่า อย่างไรเสียจักรพรรดิจาวเหรินก็ต้องรู้สึกหดหู่อยู่หลายปี รู้สึกทอดถอนใจและรำลึกถึงอดีตเป็นครั้งคราว จากนั้นจึงค่อยๆเดินออกมาได้

ก็เหมือนนางกับรุ่ยอ๋อง ตอนนี้ก็ยังคงแอบคิดถึงเสด็จแม่อย่างเงียบๆ ยากจะปล่อยวางได้

แต่ทำไมจักรพรรดิจาวเหรินกลับชื่นชอบผู้หญิงคนอื่นได้รวดเร็วเช่นนี้

“ข้าจะลืมแม่เจ้าอย่างหมดสิ้นได้อย่างไร”

คิดเผื่อลูกสาวอยู่เต็มหัวใจ สุดท้ายกลับถูกตำหนิด้วยความโกรธ จักรพรรดิจาวเหรินรู้สึกน้อยใจและเสียใจอยู่บ้าง

“นางทำเรื่องพวกนั้นเอาไว้ ข้ายังช่วยรับหน้ากับคำวิพากษ์วิจารณ์ทั้งในราชสำนักและวังหลัง ดึงดันจะช่วยนางหาพื้นที่ที่มีฮวงจุ้ยที่ดีข้างสุสานหลวงทำหลุมฝังศพให้นาง”

“ทุกครั้งที่มีเทศกาล กำหนดให้ส่งคนไปจุดธูปเผากระดาษให้นาง ล้วนทำตามพิธีกรรมระดับตำแหน่งฮองเฮา เหล่านี้ข้าล้วนทำโดยที่ต้องปิดบังสองสามีภรรยาเจ้าสามกับคนในวังหลังทั้งหมด เช่นนี้แล้วยังมีความรักต่อแม่เจ้าไม่มากพออีกหรือ”

ร่างขององค์หญิงหกสั่นเล็กน้อย ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ แทบจะมีน้ำตาไหลออกมาแล้ว

“ลูกไม่ได้หมายความถึงเรื่องเหล่านี้ คนตายไปแล้วจะสร้างสุสานให้หรูหราแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ลูกไม่สนใจสิ่งลวงตาเหล่านั้น เสด็จแม่ก็คงจะไม่ใส่ใจเช่นกัน พวกเราใส่ใจหัวใจที่จริงใจของเสด็จพ่อมากกว่า”

นางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในร้านของหวานวันนั้น ปิ่นปักผมไข่มุกทะเลใต้ที่แม่นางหลีคืนมาให้ ก็เกิดความรู้สึกเศร้าขึ้นมาในชั่วพริบตา

จมูกตื้อตันมาก น้ำตาไหลพรากออกมาไม่ขาดสาย

“ตำแหน่งของแม่นางหลีในใจเสด็จพ่อไม่ธรรมดา ใช่หรือไม่ มิเช่นนั้นทำไมทรงจึงมอบไข่มุกทะเลใต้ล้ำค่าให้นางเล่า”

“ถ้าหากท่านเลือกพระสนมจากสาวงามที่ถูกคัดเลือกในครั้งนี้สักสองสามคน ลูกจะไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ทรงทิ้งสาวงามไม่เอาพวกนาง แต่กลับไปหวั่นไหวต่อแม่นางหลี ท่านลืมเสด็จแม่ไปตั้งนานแล้ว ความจริงใจหลายปีมานี้ล้วนจอมปลอมทั้งสิ้น”

นี่ต่างหาที่องค์หญิงหกไม่สามารถรับได้ ความรักของเสด็จพ่อและเสด็จแม่เป็นเทพนิยายที่ไม่ธรรมดาในใจของนาง ถูกทำลายจนสิ้นซากแล้ว

จักรพรรดิจาวเหรินได้ฟังถึงตรงนี้ ที่สุดก็รู้แล้วว่าองค์หญิงหกผิดหวังและโกรธเคืองเรื่องอะไร ในขณะที่สีหน้าซีดลงเล็กน้อย ก็แฝงแววเขียวคล้ำอยู่บ้าง

“หรงเอ๋อร์ ที่เจ้าพูดหมายความว่าอย่างไร เจ้าลองถามใจตัวเองดู ตอนที่นางยังมีชีวิตอยู่ ข้าปฏิบัติต่อนางอย่างไร ให้ตำแหน่งเหนือใครและรักนางโดยไม่สนการคัดค้านจากพระเจ้าหลวง ทุกคนต่างก็รับรู้ นี่ยังเป็นเรื่องจอมปลอมอีกหรือ”

“ข้ารักเสด็จแม่ของเจ้ามากไม่ผิด แต่ยังจะให้ข้ารักษาจิตใจละเว้นจากความปรารถนาเพื่อนางอีกหรือ นางจากไปตั้งนานแล้ว ข้าจะรับสนมสักคนก็ไม่ได้เลยหรือ”

องค์หญิงหกร้องได้สะอึกสะอื้น ไหล่กระเพื่อมขึ้นลงด้วยเสียงสะอื้นไม่หยุด

พิงอยู่ข้างเตียงมังกร สีหน้าเจ็บปวดของจักรพรรดิจาวเหรินไม่ว่าอย่างไรก็ปิดเอาไว้ไม่มิด

“หรงเอ๋อร์กล่าวหาข้าเช่นนี้ได้อย่างไร หลายปีมานี้ ข้าปฏิบัติต่อพวกนางสามแม่ลูกไม่ดีตรงไหน แม้จะทำผิดก็ยังปกป้องพวกเขา และให้อภัยไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร ตัวเสี่ยวเฟิงเองต่างหากที่ไม่รู้จักพอและไม่รู้จักวางตัว คิดว่าข้าไม่อยากจะปกป้องนางหรือ สิ่งที่นางทำ จะให้ข้าพูดไม่กี่คำเพื่อให้ผ่านพ้นไปง่ายๆได้อย่างไร”

“เพื่อแม่ลูกเสี่ยวเฟิง ข้าปะทะคารมกับเสด็จพ่อตั้งกี่ครั้ง ขัดแย้งกับสองสามีภรรยาเจ้าสามตั้งกี่หน แม้แต่เหลียงเฟยที่ขี้ขลาดยังกล้าว่าข้าลำเอียง ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขา ความสัมพันธ์ของข้ากับคนอื่นๆคงไม่เย็นชาถึงเพียงนี้ ท้ายที่สุดแล้วข้าก็ต้องทุกข์ใจ ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้พบเจอคนที่สามารถช่วยแบ่งเบาและแก้ไขปัญหาได้ แม้แต่เรื่องแค่นี้นางก็ยังทนไม่ได้......”

จักรพรรดิรู้สึกเสียใจจริงๆ อายุปูนนี้แล้วดวงตาก็แดงก่ำขึ้นมา อารมณ์หดหู่ลงเรื่อยๆ น้ำเสียงยิ่งแหบแห้งมากขึ้น

“ข้าคือโอรสสวรรค์ ให้ในสิ่งที่คนอื่นใฝ่ฝันหาแม้แต่อยู่ในฝันแก่พวกเขา ทำไมจึงไม่สามารถคิดในมุมของข้าบ้าง คิดเผื่อข้าสักนิดเล่า......”

ฝูกงกงเองก็รู้สึกกลุ้มใจมาก ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ได้แต่พยายามใช้คำพูดดีๆปลอบใจอยู่ครู่ใหญ่

จักรพรรดิจาวเหรินเสียใจอยู่ครึ่งวัน ที่สุดก็บังคับตัวเองให้ดึงสติกลับมา แม้แต่อาหารกลางวันก็กินไม่ลง

“ฝ่าบาทพระวรกายสำคัญ ทรงจะทำเช่นนี้ไม่ได้ เดิมทีก็ป่วยอยู่แล้ว ตอนนี้จะทำอย่างไรดี ให้กระหม่อมไปเชิญพระชายารัชทายาทมาเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

ไม่ว่าอย่างไรจักรพรรดิจาวเหรินก็ไม่ยอม หลับตาลงด้วยสีหน้าไม่มีชีวิตชีวา

“ช่างเถอะ ข้าไม่อยากให้สองสามีภรรยาเจ้าสามหัวเราะเยาะ เรื่องนี้เจ้าอย่าได้แพร่งพรายออกไป”

เป็นเขาที่ต้องการจะส่งองค์หญิงหกไปที่สำนักศึกษาชิงอี้ตั้งแต่แรก ด้วยเหตุนี้ยังบีบให้เจ้าสามทำตามอย่างไม่เต็มใจ ทำร้ายจิตใจเจ้าสาม ทำให้พระเจ้าหลวงตื่นตกใจไปด้วย

ถ้าสองสามีภรรยารู้เข้า ว่าเขากับองค์หญิงหกทะเลาะกันถึงขั้นนี้ ยิ่งเป็นการแสดงให้เห็นถึงความน่าขันของเขา