พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 723

ท่าทีนี้ทำให้โม่อ๋องที่ทำงานในกรมคลังรู้สึกสุดแสนสบายใจ โดยเฉพาะเรื่องผลประโยชน์ เขาย่อมลงนามสัญญาการค้าอย่างปรีดิ์เปรม

หากต่อไปขายขนสัตว์ให้กับอีกสามแคว้น แคว้นต้าโจวจะสร้างรายได้มหาศาล

เห็นว่าเว่ยฉือเลี่ย ‘โอบอ้อมอารีและรู้จักดูทิศทางลมร’ เช่นนี้ โม่อ๋องจึงให้การสนับสนุนชาวทูเจวียตะวันออกในเรื่องการค้าอื่นๆ ไม่มากก็น้อย

แต่เซียวปี้เฉิงหันกลับมานับยอดรวม พบว่าสิ่งที่เว่ยฉือเลี่ยขอทั้งหมดนั้นจริงๆ แล้วไม่น้อยเลยสักนิด ถึงขั้นสะสมเป็นจำนวนที่น่าอัศจรรย์ใจได้เลย

หากเป็นการเจรจาอย่างจริงจัง เขาจะไม่ให้อีกฝ่ายมากนัก

ถึงอย่างไร...ถ้าเว่ยฉือเลี่ยไม่ได้ขอส่วนลดกับแคว้นต้าโจว ก็จะตะล่อมขายสินค้าของตนเองให้กับพวกเขา

คิดทบทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าล้วนทำเงินจากแคว้นต้าโจวได้เป็นกอบเป็นกำ

เซียวปี้เฉิงกล่าวกับโม่อ๋องเป็นการส่วนตัว ฝ่ายหลังก็ได้สติกลับมา รีบหยุดอย่างรวดเร็ว

โม่อ๋องเอ่ยด้วยความกลัดกลุ้ม “เผลอไปชั่วขณะเกือบจะเสร็จเขาแล้ว ไม่นึกว่าเห็นหน้าตาพาซื่อจะเจ้าแผนการขนาดนี้ ข้าถูกเขาประจบจนหัวหมุน ขนแกะอะไรนั่น นอกจากขายให้แคว้นต้าโจวแล้ว เขาก็ขายที่อื่นไม่ได้แล้ว!”

หากต้องการไปอีกสามแคว้นต้องผ่านแคว้นต้าโจวก่อน เมื่อรวมอัตราภาษีในด่านต่างๆ แล้ว มิสู้ขายให้แคว้นต้าโจวจะดีกว่าทั้งประหยัดเวลาและทุ่นแรง

เซียวปี้เฉิงยิ้มเผล่ “ไม่เป็นไร แคว้นต้าโจวไม่ขาดทุนก็พอ”

เขายังคงชอบจะจัดการกับคนฉลาดมากกว่าคนโง่เง่า

โม่อ๋องพยักหน้า ถึงแม้จะรู้สึกกลัดกลุ้มกับอุบายเล็กๆ น้อยๆ ของเว่ยฉือเลี่ยอยู่บ้าง แต่จะให้ยกเลิกการลงนามสัญญา เขาก็ยังตัดใจไม่ใคร่ได้จริงๆ

อวิ๋นหลิงถอนหายใจว่า ‘เหมาเหมา’ มาเหนือเมฆ ฉลาดหลักแหลมกว่าที่คาดไว้จริงๆ

ทางด้านเว่ยฉือเลี่ย ถูหว่าคนสนิทก็ร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง

“ท่านข่าน พวกเราอยู่แคว้นต้าโจวมาสิบวันแล้ว ท่านมีเวลาเพียงเดือนเดียว เหตุใดยังไม่เห็นท่านดำเนินการใดๆ กับองค์หญิงหกเลย”

เขาไม่ได้บอกหรือว่าต้องค่อยเป็นค่อยไป ไม่เรียกร้องความสนใจด้วยซ้ำ ทำเหมือนกับลืมเรื่องการแต่งงานไปเลย

เว่ยฉือเลี่ยเอ่ยเสียงเบา “ร้อนใจไปก็เท่านั้น ช่วงนี้องค์หญิงหกคงไม่อยากพบข้า”

แม่นางน้อยผู้นั้นคงกลัวจะแต่งงานกับชาวทูเจวียตะวันออก ไม่มีสาวงามคนไหนยินยอมพร้อมใจไปทนทุกข์ทรมานที่ทุ่งหญ้าโกบีหรอก

ทุกวันนี้อีกฝ่ายอยู่ในวัง มีคนเข้าๆ ออกๆ ในงานเลี้ยงไม่ว่างเว้น แต่ไม่เคยเห็นโฉมหน้าเลย แสดงว่าจงใจหลบหน้าเขา

ในฐานะนักล่า เขาต้องล่าถอยออกไปให้ไกลก่อน กระต่ายตัวน้อยที่อยู่ในหลุมจะลดความระแวงแล้วปรากฏตัวออกมา

“เช่นนั้นจะต้องคิดหาวิธีโดยเร็วที่สุด พวกเราเหลือเวลาไม่มากแล้ว!”

เว่ยฉือเลี่ยชำเลืองมองเขาแวบหนึ่งแล้วพูดอย่างใจเย็น “อย่าสลับลำดับความสำคัญของเรื่องต่างๆ ข้ามาขอแต่งงานกับองค์หญิงที่แคว้นต้าโจวก็จริง แต่อย่าลืมจุดประสงค์ที่มาขอแต่งงานกับองค์หญิงสิ”

“แต่งงานกับองค์หญิงหกได้จะดีที่สุดแน่นอน แต่ก่อนอื่นต้องสบายใจ คว้าสิ่งที่อยู่ในมือไว้ให้มั่น ไม่เช่นนั้นจะจบลงโดยเปล่าประโยชน์”

ถูหว่าเข้าใจในบัดดล

ใช่แล้ว เหตุที่พวกเขาขอแต่งงานกับองค์หญิงก็ไม่ใช่เพื่อรับการสนับสนุนที่ดีขึ้นจากแคว้นต้าโจวหรอกหรือ

สิ่งที่ท่านข่านกำลังทำอยู่คือการวางแผนผลประโยชน์ระยะยาวสำหรับชาวทูเจวียตะวันออก

“ท่านข่านพูดถูก ถูหว่าเลอะเลือนไปเอง!”

มองสายตาที่เลื่อมใสของถูหว่า เว่ยฉือเลี่ยก็ถอนหายใจยาวในใจ

เมื่อไหร่ลูกน้องใต้อาณัติของเขาจะเป็นคนเฉลียวฉลาดมีไหวพริบมากขึ้น

แต่ถูหว่านับว่ามีคุณสมบัติเพียงพอแล้ว อย่างน้อยเขาก็ตั้งใจฟังจนเข้าหูได้

บางครั้งเว่ยฉือเลี่ยมักจะนึกสงสัยเสียเองว่าชาวทูเจวียเกิดมาหัวทึบขนาดนี้เลยหรือ...

“จับได้แล้ว จับได้แล้ว! คุงหนูหดไม่ต้องขอบคุณ!”

เขาพูดด้วยสำเนียงเมืองสุยที่ไม่ชัด ก่อนหิ้วกระต่ายที่ตะครุบอยู่ขึ้นมามอบให้ราวกับสมบัติ

แต่ทว่าใบหน้างามขององค์หญิงหกเริ่มซีดเผือด นางกำนัลที่อยู่ข้างๆ ก็ถอยหลังไปสองก้าวด้วยความตื่นตระหนก

“องค์หญิง กระต่าย...กระต่าย...”

ถูหว่าเกาหัวแกรกๆ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดพวกนางจึงมีปฏิกิริยาเช่นนี้ เมื่อก้มหน้ามองลงไป หัวใจก็เต้นรัวโครมคราม

กระต่ายหิมะตัวจ้อยใหญ่ไม่ถึงครึ่งฝ่ามือของเขา แต่ถูกน้ำหนักอันหนักหน่วงราวกับเขาไท่ซานของเขากดทับไว้จนหายใจไม่ออกเลยด้วยซ้ำ

เว่ยฉือเลี่ยเห็นเช่นนี้ สีหน้าพลันแข็งทื่อ ลอบก่นด่าในใจสองสามคำ

เจ้าหมีโง่ตัวนี้!

องค์หญิงหกมองกระต่ายที่เงียบเสียงไปตัวนั้น ไม่กล้ายื่นมือออกไปเลย ใบหน้าดวงน้อยตึงเครียดอย่างตกประหม่า

ในสายตานาง ถูหว่าเป็นเหมือนหมีสีน้ำตาลตัวใหญ่ที่น่ากลัวจนสามารถกินคนได้

เวลานี้เอง มือใหญ่อีกข้างจับกระต่ายหิมะตัวน้อยไว้

เว่ยฉือเลี่ยตรวจดูสองครั้ง แล้วเม้มปากพูดว่า “ไม่ร้ายแรง ยังพอมีความหวังช่วยได้”

พูดจบเขาก็จับกระต่ายไว้ในมือ กดจุดมันอย่างเบามือหลายๆ ที่ด้วยความชำชาญ เป่าลมหายใจเข้ากระต่ายอีกสองสามครั้ง

ในไม่ช้า กระต่ายหิมะตัวน้อยก็ถีบขากระดุกกระดิก

ถูหว่าถอนใจด้วยความโล่งอก เหงื่อกาฬไหลแตกพลั่กเต็มหลังท่ามกลางฤดูหนาว

อันตรายยิ่งนัก เฉียดไปแล้ว เขาเกือบจะทำลายความรักของท่านข่านกับองค์หญิงหกจนพังภินท์เสียแล้ว!