พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 722

หลังจากงานเลี้ยงในพระราชวัง เว่ยฉือเลี่ยก็พำนักอยู่ที่วังหลวงแคว้นต้าโจวชั่วคราว

เขามีเวลาแค่เดือนนี้เท่านั้น กระชั้นชิดยิ่งนัก และมีงานต้องทำอีกมาก

เวลานี้เป็นเทศกาลฤดูใบไม้ผลิตามประเพณีของชาวฮั่น บรรดาเชื้อพระวงศ์และขุนนางต่างๆ เดินเข้าๆ ออกๆ พระราชวังอย่างไม่ขาดสาย เป็นเวลาดีที่จะได้พบปะญาติสนิทมิตรสหาย

ทว่าเว่ยฉือเลี่ยไม่รีบร้อนจะเข้าใกล้องค์หญิงหก

โดยส่วนใหญ่แล้ว เขายังคงติดต่อกับกลุ่มรัชทายาทอยู่

นอกจากพูดแสดงความห่วงใยสองสามคำถึงองค์หญิงหกกับเซียวปี้เฉิงในตอนแรกแล้ว เขาก็ไม่เคยเอ่ยถึงนางอีกเลย

เซียวปี้เฉิงเบาเสียงลง กล่าวอ้อมๆ “หรงเอ๋อร์เป็นเด็กสาวหน้าบาง สหายเหมาเหมาโปรดอย่าเอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นกับเสด็จพ่อ”

เวลานี้เององค์หญิงหกก็ขอร้อง นางไม่อยากให้ผู้ใดล่วงรู้เรื่องส่วนตัวนี้มากเกินไปนัก

เว่ยฉือเลี่ยโบกมือแล้วพูดยิ้มๆ “เข้าใจแล้ว เพื่อเห็นแก่หน้าครอบครัวนาง ข้าจะไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้กับจักรพรรดิต้าโจว”

เซียวปี้เฉิงพูดโดยแฝงการหยั่งเชิงเล็กน้อย เห็นเขารับปากรวดเร็วเช่นนี้ จึงไม่แน่ใจว่าเว่ยฉือเลี่ยคิดอะไรอยู่ไปพักหนึ่ง

จวบจนกระทั่งบัดนี้เขายังไม่ได้พูดถึงการแต่งงานกับองค์หญิงเลย

แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่พูดถึง เขาก็จะไม่ชิงพูดก่อน จึงได้แต่ยิ้มแย้มอยู่ในที

“แต่ถึงอย่างไรสหายเหมาเหมาก็เป็นผู้มีคุณของหรงเอ๋อร์ บุญคุณนี้ต้องได้รับการตอบแทน ถึงเสด็จพ่อจะไม่รู้เรื่องราวภายใน แต่ข้ากับหลิงเอ๋อร์ก็ได้ตัดสินใจบางเรื่องแล้วเช่นกัน”

ถ้าจะเอาให้ถูกต้อง ราชวงศ์ต้าโจวควรตอบแทนเรื่องนี้อย่างแน่นอน

จิตใจของเว่ยฉือเลี่ยนั้นละเอียดอ่อน ไม่หยาบกระด้างเหมือนรูปร่างหน้าตา เขาก็เข้าใจความนัยของเซียวปี้เฉิงทันที

เขาตบไหล่เซียวปี้เฉิงพลางหัวเราะลั่น “เป็นพี่น้องกัน เช่นนั้นก็ขอพูดตรงๆ รถไม้ในร้านรถไม้ของพวกท่านนั้นสร้างได้ประณีตงดงามนัก ข้าสนใจมากทีเดียว ภายหน้าจะนำเข้าทูเจวียตะวันออกได้หรือไม่”

ใครๆ ก็อยากได้ม้าที่วิ่งเร็วและไม่กินหญ้ากันทั้งนั้น

เดิมทีเซียวปี้เฉิงมีแผนนี้ อย่างไรเสียการค้าขายกับดินแดนอย่างเปอร์เซียและอินเดียในอนาคตนั้นจะต้องผ่านด่านทูเจวียตะวันออก

เป็นเรื่องของผลประโยชน์ร่วมกัน เขาก็พยักหน้าเห็นด้วยทันที

แน่นอนว่าด้วยบุญคุณที่ช่วยองค์หญิงหก เว่ยฉือเลี่ยจึงได้ราคาซื้อที่ต่ำมาก

หลังจากอวิ๋นหลิงรู้ข่าว ก็แปลกใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายไม่เอ่ยถึงการแต่งงาน

“หรือว่าเขาคิดจะใช้เรื่องขององค์หญิงหกมาตักตวงผลประโยชน์จากแคว้นต้าโจวมากขึ้น”

“ถึงอย่างไรถ้าใช้องค์หญิงหกมาบีบให้แต่งงาน เช่นนั้นก็ไม่ต่างจากการบังคับนำตัวประกันจากแคว้นต้าโจวกลับไป ทั้งสองฝ่ายจะกินแหนงแคลงใจ หากพายเรือตามน้ำและไว้หน้ากัน จะได้รับผลประโยชน์ที่จับต้องได้มากขึ้น”

เซียวปี้เฉิงครุ่นคิดแล้วกล่าวว่า “สรุปก็คือการกระทำของเขาต่างจากชาวทูเจวียที่ข้าเคยติดต่อด้วยแต่ก่อน พูดง่ายๆ ก็คือคนพวกนั้นคิดตื้นๆ อาศัยว่ามีพละกำลังแข็งแกร่ง”

“หากเป็นคนอื่นๆ ก็คงอยากจะบังคับโย่วหรงแต่งงานเสียให้ได้ คิดว่าด้วยวิธีนี้จะผูกแคว้นต้าโจวกับทูเจวียตะวันออกไว้ด้วยกันอย่างแน่นหนา ซ้ำยังจับจุดอ่อนและตัวประกันอยู่ในมือ เผชิญหน้ากับพวกเราด้วยความมั่นใจมากขึ้น ไม่คิดไตร่ตรองเลยว่าต่อไปแคว้นต้าโจวจะมีท่าทีเช่นไร”

พวกเขาล้วนเป็นจิ้งจอกพันปี คงกำลังเล่นพิเรนทร์อะไรอยู่แน่ๆ

“เว่ยฉือเลี่ยคนนี้อาจไม่ใช่แค่ฉลาดนิดหน่อย แต่ฉลาดเป็นกรด เขาเป็นคนเลือดผสมที่ซุ่มเงียบไม่ค่อยโด่งดัง แต่สามารถโดดเด่นในหมู่คนที่อหังการและป่าเถื่อนของทูเจวียและหัวเราะเป็นคนสุดท้ายได้...เมื่อเทียบกับหมีสีน้ำตาล ฉันชอบให้เขาเป็นสุนัขจิ้งจอกมากกว่า”

ถึงอย่างไรหลงเย่ก็เกือบจะได้เป็นผู้ครองบัลลังก์แคว้นถังใต้ ทำหน้าที่เป็นกุนซือในองค์กรมาหลายปีแล้ว อวิ๋นหลิงก็เชื่อคำพูดของนางอย่างไม่นึกกังขา

คราวนี้ภาพลักษณ์ของ ‘เหมาเหมา’ ในใจนางเปลี่ยนไปทันใด

นางรู้สึกว่าเด็กคนนี้น่าสนใจ

หลังจากเซียวปี้เฉิงฟังคำที่อวิ๋นหลิงเล่าแล้วก็อดสนใจมากขึ้นไม่ได้ ค่อยๆ รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

สองสามวันนี้ เว่ยฉือเลี่ยมาขลุกอยู่กับเหล่าพี่น้องของเขา พูดคุยเรื่องที่เกี่ยวกับการค้าทั้งวัน

ผ้า ผ้าฝ้าย เครื่องทอง เครื่องเงิน และพืชไร่...

แต่เขารู้จักขอบเขต ไม่ได้เอ่ยถึงปืนคาบศิลาเลย แค่พูดถึงอาวุธธรรมดาอย่างดาบ โล่ และกระบี่

ในรายละเอียดการค้าระหว่างทั้งสองฝ่าย เว่ยฉือเลี่ยต้องการเพียงเล็กน้อย แต่ไม่ได้ต้องการอะไรมากนัก

เขาไม่ได้อ้าปากกว้างเหมือนสิงโต ทั้งยังขายสินค้าพิเศษของท้องถิ่นให้แคว้นต้าโจวในราคาที่ค่อนข้างถูกและชักชวนให้พวกเขาลงนามสัญญาการค้า

“ขนแกะจากทุ่งหญ้าของเราอบอุ่นยิ่งนัก ข้าขายขนแกะเหล่านี้ให้เฉพาะกับแคว้นต้าโจว ไม่ได้ทำการค้ากับแคว้นอื่น!”