ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 162
ทันใดนั้นเกาจ้านเอามือปิดปาก และเงียบลงอย่างกะทันหัน
เซิ่งอันหรานหันศีรษะไปมองเกาจ้าน สีหน้าดูไม่ได้เลย
ยังคงเป็นรักตั้งแต่วัยเด็กจนแก่เฒ่าสินะ
ถานซูจิ้นโกรธสะสมมานานมากแล้ว
“ก็ยังรู้นี่ พูดต่อสิ”
เมื่อดูจากท่าทางแล้ว ถ้าไม่ยอมรับผิดและผ่อนปรน ก็จะต้องทำตามอวี้หนานเฉิงต้องรับผิดชอบร่วมกัน ถ้าชั่งน้ำหนักกันดูแล้ว เกาจ้านเลยเลือกที่จะหยุดพฤติกรรมนี้ชั่วคราว
“วิเวียนเป็นชื่อภาษาอังกฤษ เธอชื่อหลินมั่นหัน ตระกูลหลินกับตระกูลของเราและตระกูลอวี้ล้วนเป็นเครือญาติกัน ผมกับหนานเฉิงและพี่ใหญ่พี่รองของเธออายุพอๆกัน ตอนเด็กเลยเล่นด้วยกันบ่อย แต่หนานเฉิงค่อนข้างเป็นคนสันโดษไม่ค่อยสนใจพวกเราเท่าไหร่ และมั่นหันก็ยังเล็กอยู่ พวกเราเลยไม่ค่อยพาเธอไปด้วย ดังนั้นจึงเป็นหนานเฉิงที่ดูแลเธอเสมอมา”
เด็กทั้งสองเล่นอย่างมีความสุข ผู้ใหญ่ก็มีความสุข ในตอนที่พ่อแม่ของอวี้หนานเฉิงยังมีชีวิตอยู่พวกเขาอยากได้ลูกสาวมาโดยตลอด เมื่อได้เจอหลินมั่นหันก็มักจะมีความมากว่าได้เจอลูกชายตัวเอง ดังนั้นพวกเขาจึงทำสัญญาหมั้นหมายกัน อวี้หนานเฉิงเองก็ไม่ได้คัดค้าน ตระกูลหลินจึงปีนขึ้นไปอยู่เหนือตระกูลอวี้ได้อย่างมีความสุขแบบนี้
เดิมทีเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นเอง แล้วเมื่อหลินมั่นหันเรียนจบกลับประเทศมาก็จะได้แต่งงานกัน แต่ในตอนที่เธอเรียนอยู่ฝรั่งเศสเธอก็มีรักแรกพบ เพื่อที่จะล้มเลิกการหมั้นกับอวี้หนานเฉิง เธอกลับมาทะเลาะกับพ่อแม่ใหญ่โต จนในที่สุดก็ได้แต่งงานกับหนุ่มฝรั่งเศสสุดโรแมนติก
เดิมทีเป็นเรื่องราวความรักที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับชนชั้น แต่เธอยังไม่รู้ผู้คนดีพอ หนุ่มฝรั่งเศสจะโรแมนติกและน่าหลงใหล แต่หลังจากแต่งงานกันได้ไม่กี่ปีก็แตกหักกัน ตอนนี้เธอจึงหย่าร้างแล้วกลับประเทศจีน
“เรื่องราวก็เป็นแบบนี้ พวกคุณอย่าคิดมากเลย สัญญาแต่งงานเป็นเรื่องระหว่างผู้ใหญ่ พ่อแม่ของพี่เฉิงเสียไปหลายปีแล้ว แล้วตอนนี้มั่นหันก็ทั้งแต่งงานและหย่าร้างแล้ว และเรื่องในอดีตมันก็ผ่านมานานแล้ว”
เกาจ้านพูดสั้นๆ เขาเปิดเผยเรื่องความรู้สึกของอวี้หนานเฉิงและหลินมั่นหันในสมัยก่อนออกมาเล็กน้อย และเขาต้องการทำให้เรื่องต่างๆมันพูดง่ายขึ้น แต่จิตใจของผู้ฟังนั้น มันกลับไม่อยากได้ยินถึงความรู้สึกที่ลึกซึ้ง
ในตอนนั้นที่ตระกูลมีการทำสัญญาหมั้นกันไว้ อวี้หนานเฉิงไม่ได้คัดค้าน แต่เมื่อหกปีก่อนคุณปู่ตระกูลอวี้บังคับให้เขาแต่งงาน แต่เขาปฏิเสธ และไปหาผู้หญิงที่จะมาตั้งครรภ์เกิดลูกให้เขาแทน เขาไม่ยอมทำตามคุณปู่ ถ้าไม่ใช่เพราะหลินมั่นหัน ผมก็ไม่รู้จริงๆว่าจะอธิบายเหตุผลนี้อย่างไรดี
สีหน้าของเซิ่งอันหรานซีดลงเล็กน้อย มือของเธอกำผ้าปูเตียงแน่น ความรู้สึกทรมานในหัวใจราวกับถูกพายุฝนพัดแรง ทำให้จิตใจสับสนไปหมด
นั่นเป็นรักวัยเด็กเกือบยี่สิบปี เธอแพ้ตั้งแต่เริ่มแล้ว
“อันหราน” เสียงของถานซูจิ้งดึงสติของเธอกลับมา
“ไม่เป็นไร ฉันก็แค่อยากพักผ่อนสักหน่อยนะ”
“โอเค งั้นเธอก็นอนห้องเดิมนะ”
เมื่อเห็นเซิ่งอันหรานจากไปอย่างสิ้นหวัง ถานซูจิ้งก็ยืนอยู่ที่เดิม โดยไม่รู้จะทำยังไง
เสียงถอนหายใจดังมาจากข้างเตียง
เธอหันหลังกลับทันที และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “คุณถอนหายใจอะไร ? ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับคุณเลยนะ อวี้หนานเฉิงมีประวัติเรื่องรักที่ลึกซึ้งขนาดนี้ ทำไมคุณถึงไม่บอกให้ฉันไปบอกอันหรานล่วงหน้าล่ะ ?”
ความรักใหม่และรักเก่าล้วนเป็นปัญหาที่ไม่จบไม่สิ้น ใครจะรู้ว่าความรักเก่าของผู้ชายจะทำให้เขาทำเรื่องอะไรออกมาได้
เกาจ้านถูกดุเขาจึงพูดอย่างขมขื่นว่า “นี่มันเป็นเรื่องของพี่เฉิงเองไม่ใช่เหรอ ? ผมยังอยากให้เขาไปคุยกับอันหรานเองเลย ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆมั่นหันจะกลับมาประเทศจีน ?”
“เธอกลับมาเพื่ออะไรกันแน่ ?”
ถานซูจิ้งนั่งลงข้างเตียง “คุณรู้เหรอ ?”
เกาจ้านโบกมืออย่างรวดเร็ว “ผมจะไปรู้ได้ยังไง ? ผมแค่รู้ว่าเธอหย่าแล้วกลับมาเท่านั้น สำหรับหนานเฉิง ก็อาจจะมีความคิดที่อยากจะกลับมาเริ่มใหม่อยู่บ้างละมั้ง”
“กลับมาเริ่มใหม่ ?” ถานซูจิ้งขมวดคิ้วขึ้นมา “ถ้ากลับมาเริ่มใหม่ แล้วอันหรานจะทำอย่างไรล่ะ ?”
“เรื่องความรู้สึก คนภายนอกยุ่งมากไม่ได้หรอก” เกาจ้านปิดปากหาว เขายกผ้าห่มขึ้นมาคลุมเตรียมจะนอนหลับ
“ใครให้คุณนอนตรงนี้ ?”
ถานซูจิ้งเตะก้นของเขาแล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ไปนอนโซฟาข้างนอก”
“เมื่อครู่ผมก็พูดไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ผมทรยศพี่ชายที่ดีที่สุดของตัวเองไปแล้ว แล้วคุณยังจะไม่ที่พักผมอีกเหรอ ? เกาจ้านทำหน้าเศร้า”
“ให้คุณนอนโซฟาก็ดีแล้ว ไม่งั้นก็ออกไปซะ”
“……”
หลังจากนอนไม่หลับพลิกตัวไปมาทั้งคืน เซิ่งอันหรานก็ตื่นขึ้นตั้งแต่รุ่งสาง
บนโซฟา เสียงดังกรอบแกร๊บทำให้เกาจ้านสะดุ้งตื่น เขาคลำหานาฬิกาข้อมือจากโต๊ะชาด้วยสายตาที่ง่วงนอน
เธอขมวดคิ้ว และบีบถุงในมือแน่น
“ประธานอวี้ อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณมาโรงแรมทำไมแต่เช้า”
อวี้หนานเฉิงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ผมมาหาคุณ”
“น่าเสียดายจังค่ะ ฉันต้องเอาอาหารเช้าไปให้เทียนเอิน และมีเรื่องจะพูดคุยกับเขาด้วย”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ไม่แยแสของเธอ สีหน้าของอวี้หนานเฉิงก็เคร่งขรึมขึ้น
“เมื่อคืนคุณไปไหนมา ?”
“มีเรื่องส่วนตัวต้องทำนิดหน่อยค่ะ”
เซิ่งอันหรานเดินผ่านเข้าไปกดลิฟต์
“เรื่องอะไร ?” เสียงของอวี้หนานเฉิงดังขึ้นมาจากข้างหลัง
“เรื่องส่วนตัว ทุกคนล้วนมีเรื่องของตัวเอง และคุณเองก็ไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องทุกรายละเอียดของฉันหรอกนะ”
“คุณหมายความว่าอย่างไร ?”อวี้หนานเฉิงจ้องมองเธอ ด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย
“ไม่สามารถบอกคนอื่นได้ ฉันไม่คิดว่าจะมีเรื่องอะไรที่พูดไม่ได้”
ตามหาเธอทั้งคืน มาหาเธอแต่เช้าแต่กลับต้องมาเห็นเธอเอาอาหารเช้าไปส่งให้ชายอื่น ไม่ว่าใครก็ต้องรู้สึกอึดอัดใจ และเธอก็ยังคงพูดอย่างเย็นชา
บรรยากาศเคร่งขรึมไปชั่วขณะ
“ติ๊ง” เสียงลิฟต์ที่มาถึงช่วยทำลายบรรยากาศนี้ เซิ่งอันหรานหันหลังให้กับอวี้หนานเฉิง
“เอาใจเขามาใส่ใจเรา เรื่องของคุณกับหลินมั่นหัน คุณไม่ได้บอกอะไรกับฉันเลยใช่ไหมคะ ?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน