ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 186

‘เซิ่งอันหรานสามารถจัดการนายได้แล้ว’ประโยคนี้ของเกาจ้านสาดซัดเข้ามาในสมองเขา

“มีแค่เซิ่งอันหราน ที่สามารถทำลายเส้นตายของนายได้ เปลี่ยนแปลงหลักการที่ยึดมั่นของนาย จนกระทั่งให้นายสงสัยในตัวเอง เธอคือความผิดหวังแรกในชีวิตของนาย”

อารมณ์ของเกาจ้านกลับคืนสู่สภาพเดิม กลับมานั่งลงบนเก้าอี้ สายตาเย็นชาจ้องมองอวี้หนานเฉิง “นายยอมรับเถอะ นายออกจากเธอไม่ได้แล้ว อย่าต่อสู้ดิ้นรนอย่างไร้ค่าอีกเลย”

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วขึ้น ไม่สบายใจที่ถูกคนอื่นวิเคราะห์นิสัยของตัวเอง ดังนั้นจึงถลึงตาใส่เกาจ้าน พูดทิ้งท้ายประโยคเย็นชา

“อยู่บริษัทนานพอแล้วรีบไสหัวกลับไปบริษัทของตัวเอง”

หลังจากนั้นก็ออกจากห้องประชุมโดยไม่หันหน้ากลับมามอง

เกาจ้านลูบคางของตัวเองและยิ้ม ตกนรกทั้งเป็นก็ยังจะรักษาหน้า

อวี้หนานเฉิงใช้ชีวิตราบรื่นมาปีสามสิบปีแล้ว จนกระทั่งครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ก็ไม่ได้ทำให้เขาเสียใจ เขาเกิดมาเย็นชากว่าคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน หลังจากที่พ่อเสียชีวิตก็ตัดความอ่อนโยนในวัยเด็กออกไป

พิธีฝังศพ แม่คนนั้นที่ออกไปพร้อมกับกระดานวาดภาพนานกว่าครึ่งปีดูเหมือนจะกลับเนื้อกลับตัวแล้ว ตัดสินใจที่จะไม่ไล่ตามสิ่งที่เรียกว่าความฝันและเสรีภาพ พูดว่าจะดูแลเขา

เขากลับใจเย็นมากกว่าใคร เวลาที่บอกเธอต่อหน้าคนตระกูลอวี้ว่า“ต้องการเงินเท่าไหร่จะโอนเข้าบัญชีให้โดยตรง หลังจากที่ได้เงินแล้วอย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าผมอีกตลอดชีวิต”

นี้คือคนที่ไม่รู้จักญาติทั้งหก ต่อหน้าเซิ่งอันหราน ก็ถอยเส้นตายตายให้ทุกครั้ง

เกาจ้านคนที่ยืนดูอยู่ข้างๆจะเห็นได้ชัดเจน ชัดเจนมากว่าตัวเอง

“ฮัลโหล?จิ้งจิ้ง”

เสียงที่อ่อนโยนดังก้องในห้องประชุม“ครั้งที่แล้วพูดกับคุณเรื่องที่ไปตั้งแคมป์คุณว่างเมื่อไหร่? ของเตรียมไว้แล้ว ช่วงนี้อากาศไม่เลว”

เสียงผู้หญิงในสายโทรศัพท์นั้น สงบและไม่สบายใจเล็กน้อย

“รอก่อนเถอะ อันหรานช่วงนี้เกรงว่าจะไม่มีอารมณ์”

“ทำไมเหรอ?”ได้กลิ่นบรรยากาศไม่ปกติ เกาจ้านก็นั่งตัวตรงและซักถาม

ในสายโทรศัพท์ก็เงียบไปหลายวินาที

“ตระกูลเซิ่งเกิดเรื่องแล้ว”

พ่อของเซิ่งอันหรานเซิ่งชิงซานตอนเช้าก็ป่วยหนักขึ้นมากะทันหัน ได้เข้าห้องผ่าตัดเพื่อช่วยชีวิตแล้ว ตอนนี้ยังไม่ออกมา

เดิมทีถานซูจิ้งกับเซิ่งอันหรานทั้งสองคนกำลังเดินชอปปิงในห้างสรรพสินค้า กำลังหาร้านกินข้าวเที่ยง ได้รับสายจากสถานพักฟื้นผู้ป่วย โชคดีที่ก่อนหน้านี้เซิ่งอันหรานเคยไปสถานพักฟื้นผู้ป่วยมาก่อน ตั้งใจทิ้งการติดต่อให้หมอที่รักษา ถ้าเขามีเรื่องอะไรให้โทรหาเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่รู้ข่าวก็รีบไป

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล มือของเซิ่งอันหรานก็สั่นเทา

คนนอกคิดว่าเธอไม่สนิทกับเซิ่งชิงซาน จนกระทั่งสามารถพูดได้ว่าห่างเหิน แต่มีแค่เธอที่รู้ชัดเจน หลายปีที่ผ่านมาพ่อคือที่พึ่งพาเดียวของเธอ เพียงเพราะเธอรู้ว่าการตายของแม่ของเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา ดังนั้นจึงตั้งใจห่างเหิน

เซิ่งชิงซานรักเธอ รักเธอมากกว่าเซิ่งอันเหยา

ห้องนอนของเธอเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดในตระกูลเซิ่งนอกจากห้องนอนใหญ่ของเจ้า บ้าน ของขวัญวันเกิดของเธอทุกปีเป็นของที่ดีที่ไม่สามารถใช้เงินซื้อได้ในประเทศ เธอถูกเซิ่งอันเหยาหลอกให้เข้าไปในเวทีมวยใต้ดินและถูกนำตัวไปที่สถานีตำรวจ เซิ่งชูซานไม่เคยพูดล่วงเกินเธอ เธอ

เสนอให้รับเลี้ยงเส้าซือ เขาตกลงอย่างไม่ลังเล จนกระทั่งยังดีใจและพูดว่านี้เป็นครั้งแรกที่เธอเป็นฝ่ายเอ่ยข้อร้องเขา

ทั้งหมดนี้เป็นที่มาของความอิจฉาของเซิ่งอันเหยาสองแม่และลูกที่มีต่อเธอ แต่เธอเข้าใจ ถ้าหากเธอเป็นเซิ่งอันเหยา ก็คงอิจฉาน้องสาวในบ้าน ถูกพ่อรักอย่างไม่มีเงื่อนไข ใครก็แทนไม่ได้

“อันหราน เธออย่าใจร้อน หมอไม่ใช่พูดแล้วเหรอ เป็นการช็อกชั่วคราว ยังสามารถช่วยกลับมาได้ ไม่เป็นอะไรแน่นอน”

ลูกสาวคนโต ได้ยินก็ทำให้เซิ่งอันเหยาสองแม่ลูกสีหน้าซีดแล้ว

ก็พูดอย่างไม่พอใจ“อันหราน เธอทำแบบนี้ไม่ได้ พ่อเธอเพิ่งจะล้มป่วยเธอก็ไม่รู้จักฉันกับเซิ่งอันเหยาแล้ว?เธอพูดว่าเธอเป็นลูกสาวคนโต แล้วเธอนำเซิ่งอันเหยาอยู่ในตำแหน่งอะไร?”

“นั่นก็ต้องถามคุณตัวเองแล้ว”

เซิ่งอันหรานนั่งบนเก้าอี้อย่างมั่นคง ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา“ตอนนั้นเวลาที่แม่ให้กำเนิดฉัน คุณนำตัวเองอยู่ในตำแหน่งอะไร”

อยู่ในตระกูลเซิ่งสิบกว่าปี ถึงแม้ว่าจะเกลียดเซิ่งอันเหยาสองแม่ลูก เธอก็ยังแสดงออกด้วยความเกรงใจ ใครไม่รุกรานฉันก็ไม่รุกรานใคร ไม่เคยไม่ไว้หน้าเหมือนวันนี้

เซิ่งอันเหยาก็โกรธ เสียงแหลมคมโหดร้าย

“เธอหมายความว่าอะไร?เซิ่งอันหราน เธอคิดว่าพ่อตายแล้วเธอจะได้ตั้งตัวเป็นใหญ่ในตระกูลเซิ่งใช่ไหม?เธอหน้าด้านจริงๆ ตอนนั้นมั่วสุมกับผู้ชาย ท้องไม่มีพ่อพ่อก็โกรธมากแล้ว ไม่พูดจาก็หนีไป ตอนนี้พ่อร่างกายไม่แข็งแรงเธอก็กลับมาแล้ว?”

เสียงของเธอดังก้องบนทางเดิน ผู้ป่วยและพยาบาลจำนวนมากรวมตัวกัน

“คนโง่ก็ดูออกว่าเธออยากจะทำอะไร?อย่ามาพูดคุณธรรมกับฉัน เธอคิดว่าตัวเองเป็นของดีอะไร?”

เซิ่งอันหรานลุกขึ้นยืน ใบหน้าซีดเผือดสีหน้าแปลกประหลาดเพราะว่าความโกรธ พูดชัดถ้อยชัดคำ

“เธอนำคำพูดเมื่อกี้พูดใหม่อีกครั้ง”

“เธอเป็นโรคประสาทเหรอ…”

“เพียะ”เซิ่งอันเหยายังพูดไม่จบ ก็ถูกตบอย่างแรง

อวี๋ซู่ซินตะโกนร้องออกมา ประคองลูกสาวตัวเองที่ถูกตบ ร้องไห้และพูด“เธอเป็นบ้าเหรอ?กล้าดียังไงตบลูกสาวฉัน?”