ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 21

อวี้หนานเฉิงได้ยินคนเรียนคุณลุง เลยมองไปแวบหนึ่ง เห็นคนที่โบกมือเรียกตัวเองเป็นเด็กน้อยน่ารักก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง รู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก

การนิ่งอึ้ง อวี้จิ่งซีก็ได้รอดออกจากมือเขาไป

เขาทำได้เพียงตามไป

เซิ่งอันหรานกำลังปิดหน้าไว้ จู่ๆ รู้สึกที่น่องมีแรงบีบ ก้มลงก็เห็นตาดำโตเหมือนอีกาคู่หนึ่ง ตัวเล็กกำลังกอดขาข้างหนึ่งของเธออยู่ ท่าทางดีใจอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง

"คุณลุง! พวกเราเคยเจอกัน!"

เด็กน้อยน่ารักยืนด้านข้างโต๊ะ กะพริบตาดำโตคล้ายไข่มุกดำทั้งสองมองอวี้หนานเฉิงอยู่

อวี้หนานเฉิงย้อนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถึงคิดได้ว่าก่อนหน้านี้พบเจอสาวน้อยที่สนามบินเด็กน้อยน่ารักประมาทชนมาตัวเขา เดี๋ยวเดียวสายตาก็อ่อนโยนลงมาก

"พวกคุณรู้จักกันได้ยังไง?"เซิ่งอันหรานยังมีท่าทางมึนงง

"ก็คือคุณลุงคนนี้ วันนั้นที่สนามบินให้ช็อกโกแลตหนูไง!หม่าม้า!"

เซิ่งเสี่ยวซิงหันหน้าไปอธิบายให้เซิ่งอันหราน นัยน์ตาประกายไปด้วยแสงดาว "บังเอิญจัง คิดไม่ถึงว่าจะเจอคุณลุงที่นี่เหมือนกัน หม่าม้าก็รู้จักคุณลุงคนนี้เหมือนกันเหรอ? "

เซิ่งอันหรานได้ยินสีหน้าแข็งทื่อไปเล็กน้อย "นี่เป็น...เจ้านายบริษัทของหม่าม้า"

อวี้หนานเฉิงยืนอยู่ข้างโต๊ะ ค่อนข้างวางตัวหน่อยๆ " นี่คือลูกสาวของคุณ? "

"ค่ะ"

ได้ยินคำตอบ ในใจอวี้หนานเฉิงมีความรู้สึกยากที่จะอธิบาย ไม่คิดว่าเธอจะแต่งงานมีลูกแล้ว? เลยถือโอกาสเปลี่ยนคำถาม

"มือหายเจ็บแล้ว? "

กลัวอะไรมาอย่างนั้น เซิ่งอันหรานพลางดึงอวี้จิ่งซีออกมาจากโต๊ะเป็นโล่ พูดคุยไปพลาง

"ยัง ยังไม่ค่อยหายดี ยังไม่ค่อยได้ดั่งใจอยู่นิดหน่อย"

"งั้นก็พักผ่อนไปช่วงหนึ่ง ไม่ต้องรีบกลับมาทำงาน"

คำพูดของอวี้หนานเฉิง กลับทำให้เซิ่งอันหรานนิ่งไป

เขากลายเป็นคนเข้าใจง่ายตั้งแต่เมื่อไร?

"มือหม่าม้าหนูหายแล้ว! พรุ่งนี้กลับไปทำงานได้แล้ว! "

เซิ่งเสี่ยวซิงพูดแทรกกะทันหัน

"ซิงซิงน้อย!" เซิ่งอันหรานถลึงตาให้เธอหนึ่งที ไม่เคยเห็นคนที่หักหน้าคนแบบนี้มาก่อน

อวี้หนานเฉิงเหมือนไม่ถือ คิดเพียงเป็นคำพูดเล่นของเด็ก เปลี่ยนหัวข้อไป

"เรื่องจิ่งซี ขอบคุณนะ ก่อนหน้านี้ไม่มีเวลาไปเยี่ยมคุณที่โรงพยาบาล ตอนหลังมีเวลาว่างแล้ว แต่ได้ยินว่าคุณออกโรงพยาบาล ยังคิดอยู่ว่าว่างๆ จะพาจิ่งซีไปขอบคุณถึงบ้าน"

"ไม่ต้อง ไม่ต้อง "เซิ่งอันหรานรีบส่ายหน้า "ยังไงคุณก็ให้ฉันลาแล้ว ก็ถือว่าเป็นคำขอบคุณ อีกอย่างการดูแลความปลอดภัยของลูกค้าเป็นหน้าที่รับผิดชอบของฉันที่เป็นพนักงานบริษัท"

"เรื่องให้ลามันคนละเรื่อง"อวี้หนานเฉิงใช้หางตามองเซิ่งเสี่ยวซิงที่อยู่ข้างๆ แวบหนึ่ง จู่ๆ สีหน้าก็เข้มขึ้นเล็กน้อย "แต่คุณก็อย่าลืมเรื่องพนันกันไว้ 3เดือน ฉันไม่คิดจะเลื่อนออกไป"

เซิ่งอันหรานได้ยินก็เปลี่ยนสีหน้า

อะไรคือ3เดือนไม่คิดจะเลื่อนออกไปกัน? งั้นเธอตอนนี้ลาพักก็คือว่าตัวเองทำเสียเวลาเองเหรอ? เมื่อกี้ยังรู้สึกขอบคุณอวี้หนานเฉิง ตอนนี้มลายหายเป็นไอหมดแล้ว

ผู้ชายคนนี้ เป็นเครื่องมือที่ทำให้คนอารมณ์เสียอย่างที่คิด

ไม่รอให้เซิ่งอันหรานตั้งตัว อวี้หนานเฉิงโบกมือเรียกอวี้จิ่งซี

"จิ่งซีไปเถอะ อย่ารบกวนคนอื่นกินข้าว"

เดิมอวี้หนานเฉิงไม่ได้อยากอธิบายว่าตัวเองไม่ได้กังวลเรื่องนี้ คำพูดติดที่ปากสุดท้ายก็ปล่อยไป

"ไม่ต้องเรียกสุภาพขนาดนั้น จิ่งซีชอบคุณมาก หากเธอเรียกเขาว่าคุณชาย กลัวว่าเขาจะโมโห"

พูดอยู่ก็ก้มหน้าสั่งอาหารเพิ่มสองสามอย่าง ยื่นเมนูให้พนักงาน

เด็กทั้งสองเอาผลไม้กลับมา เห็นอาหารยังไม่ขึ้นโต๊ะ ก็วิ่งไปโซนเครื่องเล่นเด็ก เล่นสไลเดอร์ ตรงนี้วิวไม่เลวสามารถเห็นโซนเล่นของเด็กทั้งสอง ก็เลยวางใจ

ยากที่บรรยากาศจะผ่อนคลาย หลังจากคุยกันสองคำ เซิ่งอันหรานก็รู้สึกอวี้หนานเฉิงไม่ได้ทำถือตัวเหมือนปกติที่อยู่บริษัทขนาดนั้น คุยกันเรื่อยเปื่อย คิดถึงก่อนหน้าเรื่องที่จิ่งซีโมโห เธอเลยพูดถามออกไป

"จริงด้วย เรื่องจิ่งซีพูดไม่ได้ เป็นมาแต่เกิดเหรอ? หรือแม่เขาร่างกายไม่แข็งแรงเหรอ?"

ได้ยินคำนี้ เดิมอวี้หนานเฉิงที่นิ่งอยู่ก็เข้มขึ้นกะทันหัน สายตาจากโซนเครื่องเล่นเด็กมาที่ตัวเซิ่งอันหราน ในความระวังตัวมีความเย็นชาเล็กน้อย

"ขอโทษค่ะ"เซิ่งอันหรานถูกเขาจ้องจนตกใจ รีบรู้สึกตัวถึงขอบเขตตัวเอง ลืมอธิบาย"ฉันก็คือถามไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีความหมายอะไร"

อวี้หนานเฉิงชำเลืองเธอด้วยความเย็นชา ก่อนจะพูดอย่างไม่เกรงใจ

"คุณถามมากเกินไปแล้ว อย่ายุ่งเรื่องคนอื่นให้มาก"

เซิ่งอันหรานได้ยินบีบนิ้วมือใต้โต๊ะ สีหน้าเจี๋ยมเจี้ยม เทียบกับความอึดอัด คืออารมณ์เสียที่ตัวเองเสียมารยาทถามมากเกินไปมากกว่า ลูกบ้านตัวเองพิการใครจะให้คนอื่นถามได้ง่ายๆ ยิ่งไปกว่านั้นอวี้หนานเฉิงเป็นคนหยิ่งยโสอย่างนั้น

บรรยากาศเย็นลงทันที

อวี้หนานเฉิงเพราะคำนี้ มองเหม่อไปที่โซนเครื่องเล่นเด็กที่อยู่ไกลๆ

จิ่งซีพูดไม่ได้ไม่ใช่เป็นมาตั้งแต่เกิด ตอนเขา2ขวบก็พูดได้หลายคำแล้ว ฉลาดกว่าเมื่อเทียบกับเด็กวัยเดียวกัน หากไม่ใช่เวลานั้นเขาละเลยการดูแล ทำให้เขาไข้ขึ้นสูงเกือบเสียชีวิต ก็คงไม่เป็นสภาพเหมือนวันนี้

หลายปีมานี้ไม่รู้ว่าหาหมอไปมากเท่าไหร่ ผลสรุปเดียวกัน กล่องเสียงเด็กไม่ได้บาดเจ็บใดๆ ก็แค่เขาไม่ยอมพูด