ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 219

"อะไรนะ?" โจวฟังไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

"คำให้การเกี่ยวกับความสัมพันธ์ความรัก ก่อนหน้านี้เราถามเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย เหยื่อยอมรับ แต่ที่แปลกก็คือ จำเลยปฏิเสธ ไม่เชื่อล่ะก็ นายเข้าไปถามด้วยตัวเอง"

ตอนตำรวจหญิงพูดคำนี้ออกมา สีหน้าซับซ้อนมาก

เพียงแต่ทำงานที่สถานีตำรวจมานานแล้ว คนอะไรไม่เคยเห็น ก็เลยไม่แปลกใจ

เวลาเยี่ยมไม่มาก โจวฟังเข้าห้องขังเห็นอวี้หนานเฉิง ในใจเต็มไปด้วยความโกรธ แต่บนใบหน้ากลับยังทำเป็นสงบ

"ประธานอวี้ เรื่องนี้ผมจะคิดหาวิธีจัดการ ทางทนายผมติดต่อแล้ว กำลังรีบมา"

"อืม"อวี้หนานเฉิงพยักหน้า หน้าหม่นหมอง

"คุณกับคุณเซิ่งทะเลาะส่วนทะเลาะ ทำไมไม่คุยกัน? คุณดูคุณปฏิเสธต่อหน้าตำรวจทำไม......"

โจวฟังยังพูดไม่จบ สายตาอวี้หนานเฉิงก็มองไปบนหน้าเขา เขาปิดปากสนิททันที สีหน้าแข็งทื่อ

เจ้านายคุณยังไงก็เป็นเจ้านายคุณ นินทาเงียบๆ ลับหลัง ทำไมตอนนี้พูดต่อหน้า

โจวฟังรู้สึกว่าหลังตัวเองเหงื่อไหลจนเปียกหมดแล้ว

อวี้หนานเฉิงกลับแค่มองเขาแวบเดียว สั่งด้วยเสียงเย็นชา

"ให้ทนายปิดปากสนิท อย่าให้ถึงหูคุณปู่ เรื่องถูกจับ ไปหาเกาจ้านโดยตรง เขามีวิธี"

โจวฟังเหมือนเห็นทางรอด พยักหน้าเหมือนโขลกกระเทียม "ผมไปทำเดี๋ยวนี้"

"รอเดี๋ยว"

"คุณยังมีต้องการอะไร?"

"ไปสืบผู้ชายที่ชื่อกู้เจ๋อคนนั้น หลังเขากลับประเทศทำอะไรบ้าง"

โจวฟังนิ่งไป

"ครับ"

พูดไปพูดมา เจ้านายก็ยังวางคุณเซิ่งไม่ลงไม่ใช่เหรอ?

จินหลิงเหมือนถึงปีที่มีเรื่องมาก ในคืนเดียวกัน ใจคนกระสับกระส่ายไม่สุขเหมือนกัน

ในวิลล่าตระกูลเซิ่ง

พี่เลี้ยงได้ยินเสียงกดกริ่ง ทำหน้าหงุดหงิดเดินไปเปิดประตู เพิ่งเปิดประตูก็ถูกกลิ่นเหล้าเข้ามาในจมูก

"คุณหนูใหญ่……"

พี่เลี้ยงเห็นบ่อยจนไม่แปลกใจ ตะโกนเรียกสองครั้ง เรียกให้คนใช้ที่เข้าเวรทั้งหมดตื่น จับมือเซิ่งอันเหยาที่ดื่มจนหมดสติไปบนโซฟา

บาร์เทนเดอร์ที่ส่งเซิ่งอันเหยากลับจากบาร์ เป็นครั้งที่สามของอาทิตย์นี่แล้ว เหมือนก่อนหน้านี้ พี่เลี้ยงจ่าย200 ไล่กลับไป

"พรุ่งนี้หากคุณหนูใหญ่ยังไปล่ะก็ อย่าให้เธอดื่มจนเป็นแบบนี้อีก หากเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไง? คุณหนูใหญ่ของเรา เป็นคนที่จะแต่งงานในอีกไม่ช้าแล้ว"

บาร์เทนเดอร์พยักหน้า "สบายใจได้ แม้จะดื่มจนเมา ผมรับประกันจะส่งคุณหนูใหญ่ตระกูลเซิ่งกลับอย่างปลอดภัย"

มีเงินไม่เอา นั่นไม่ใช่คนโง่เหรอ?

เพิ่งไล่บาร์เทนเดอร์ไป มีเสียงดัง "แหวะ" จากห้องรับแขก ตามมาด้วยเสียงร้องตกใจของพวกพี่เลี้ยง ไม่ต้องคิดให้มากก็รู้

สถานการณ์เลวร้ายแค่ไหน

"รู้จักแต่ร้องโวยวาย ยังไม่ช่วยจัดการ ไปเปิดน้ำอุ่น เธอไปต้มน้ำแกงสร่างเมา เธอไปพรมใหม่ที่คลังเก็บของ……"

อวี๋ซู่ซินกำหมัดแน่น "แต่เดิมนี่ควรเป็นของเรา เขาเต็มใจทำพินัยกรรมให้เราถือว่าเขามีมโนธรรม แต่ว่าเอาเขาไว้ เรื่องราวยัง

ยืดเยื้อออกไป แกจะรู้ได้ไงว่าเขาจะไม่เปลี่ยนความคิด"

"ไม่ใช่อย่างนั้น"

เซิ่งอันเหยาปิดหน้า น้ำเสียงอู้อี้ "เป็นแม่ที่โลภ เป็นแม่อยากได้ของทั้งหมด ดังนั้นแม่ฆ่าคน แม่ฆ่าพ่อ"

อวี๋ซู่ซินหลับตา หางตามีน้ำตาไหล เป็นสำนึกผิดอย่างไม่ต้องสงสัย

ถ้าหากรู้ก่อนว่าเซิ่งชิงซานสามารถทำได้ขนาดนี้ต่อพวกเธอแม่ลูก เธอจำเป็นต้องทำเรื่องสกปรกแบบนี้เหรอ? แต่เรื่องถึงขั้นนี้ ทำได้กัดฟันเดินต่อ

"เหยาเหยา ลูกฟังแม่พูด เรื่องนี้ผ่านไปแล้ว มันจบแล้ว ลูกไม่ควรและห้ามคิดถึงมันอีก พ่อลูกป่วยตาย ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเราสักนิด"

เธอนั่งอยู่ขอบเตียง ดึงเซิ่งอันเหยามากอด "พรุ่งนี้เป็นวันที่ลูกรับตำแหน่งผู้บริหารสูงสุด ลูกควรดีใจ นี่เป็นเรื่องที่แม่คาดหวังมาหลายปี ในที่สุดก็เป็นจริงแล้ว ไม่ใช่เหรอ?"

เซิ่งอันเหยาส่ายหน้าอย่างไร้ที่พึ่ง ร้องไห้อย่างหยุดไม่ได้

หลังจากที่รู้ว่าในพินัยกรรมพ่อเอาทรัพย์สินส่วนใหญ่ทิ้งไว้ให้ตัวเองกับแม่ ส่วนเรื่องที่แม่ทำ เธอก็ทำเป็นมองไม่เห็นไม่ได้อีกแล้ว

ถึงเวลากลางคืนในทุกคืน แค่หลับตามีแต่ภาพที่พ่อเอ็นดู หลังจากนั้นกลายเป็นดุร้ายเหมือนผีนรกบีบคอเธอไว้

"ลูกสาวคนดีของพ่อ พ่อดีกับลูกขนาดนี้ ทำไมลูกต้องทำร้ายพ่อให้ตายด้วย?"

"ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่เกี่ยวกับฉัน พ่อ"

ฝันร้ายตลอดคืน ตอนเซิ่งอันเหยาตื่นตัวชุบไปด้วยเหงื่อ ปฏิทินติดผนังดิจิตอลบนหัวนอน แสดงเวลาและวันที่ เธอมองนิ่งๆ อยู่สักพัก นึกได้ว่าวันนี้เป็นวันสืบทอดตำแหน่งของตัวเอง ประกาศการถือหุ้น ประชุมกรรมการผู้จัดการลงมติเลือกตั้งประธานกรรมการบริหาร

"เหยาเหยา ตื่นหรือยัง เร็วเข้า"

มีเสียงเร่งของแม่จากนอกประตู ในน้ำเสียงของแม่ที่ดีใจอย่างไม่เสแสร้ง กลับทำให้เธอคลื่นไส้ ปั่นป่วนอยู่ในท้อง