ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 241

หลังจากเห็นข้อความดังกล่าวแล้ว เซิ่งอันหรานก็หัวเราะและตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

“เขาสมควรที่จะตำหนิเกาจ้าน สำหรับคุณก็ตามน้ำไปเถอะ ”

เกาจ้านเป็นเหมือนตัวกลางในการสื่อสาร เรื่องที่ควรพูดดันไม่พูด ส่วนเรื่องที่ไม่ควรพูดกลับพูดออกมาซะงั้น

ราวกับว่าเรื่องทั้งหมดที่ตกมาถึงมือของเขา ล้วนแต่ถูกเขาทำพังลงไปหมด เขาเป็นเหมือนตัวสร้างปัญหาโดยธรรมชาติ

แต่ปัญหาใหญ่ของเรื่องนี้ไม่ใช่เพราะเกาจ้าน เธอและอวี้หนานเฉิงต่างก็รู้ดีอยู่แก่ใจ อวี้หนานเฉิงผู้ไม่เคยก้มศีรษะให้กับคนอื่น เขาเพียงต้องการหาที่ระบายความโกรธเท่านั้น

และสิ่งที่เธอสามารถเห็นได้ชัดเจนที่สุด ก็คือเขาต้องการขอโทษเธอ ต้องการขอโทษเธอจนแทบจะทนไม่ไหว

ในวันรุ่งขึ้น เซิ่งอันหรานกลับมาที่จินหลิงพร้อมกับแจ้งข่าวคราวเรื่องการประมูลของเฉียวอันกรุป เนื่องจากเซี่ยวเฉิงจงทำเสียเรื่อง เธอจึงไม่สามารถร่วมมือกับเฉียวอันกรุปเป็นการส่วนตัวได้ ดังนี้ตอนนี้จึงทำได้แค่ดำเนินการตามขั้นตอนการประมูลแบบปกติเท่านั้น

หลังจากส่งข้อกำหนดในการประมูลให้กับฉินปัวแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีปัญหาอะไร

“การออกแบบชุดพนักงานนั้นไม่ใช่เรื่องยาก สิ่งที่พวกเขาต้องการเราสามารถทำให้กับพวกเขาได้ หากว่าไม่มีใครยื่นมือเข้ามาขัดขวาง ออร์เดอร์ชุดนี้จะเป็นของเราได้อย่างไม่มีปัญหา ”

"ลำบากคุณแล้ว "

“ไม่เป็นไร” ฉินปัววางสายวัดในมือลง “ใช่แล้ว ถานซูจิ้งจะไปเมื่อไหร่?”

"มะรืนนี้" เซิ่งอันหรานคำนวณเวลา "เห็นบอกว่าประมาณสิ้นเดือน แล้ววันมะรืนนี้ก็ตรงกับสิ้นเดือนพอดี คุณต้องการไปส่งเธอไหม ？"

“ไม่ไป” ฉินปัวตอบคำถามอย่างแน่วแน่ “บอกเธอด้วยว่า หลังจากที่เธอหายจากอาการป่วยแล้ว หากว่าหายได้เร็ว ก็อย่ามาคิดแย่งตำแหน่งนักออกแบบกับผม แต่ถ้าต้องใช้เวลาสามหรือห้าปีล่ะก็ ผมอนุญาตให้เธอมาเป็นผู้ช่วยของผมได้”

เซิ่งอันหรานยิ้ม หลังจากจ้องฉินปัวอยู่สักพัก เธอก็แซวเขาขึ้นว่า "พี่ฉิน ฉันได้ยินมาว่า ตอนที่คุณเรียนอยู่ที่ St. York University คุณเคยตามจีบซูจิ้งด้วย จริงหรือเปล่า ？"

“ใครเป็นคนพูด ?” ใบหน้าของฉินปัวค่อยๆแดงขึ้น เขาจ้องไปที่เซิ่งอันหราน และพยายามจะปฏิเสธ "มันไร้สาระจริงๆ ผมจะชอบผู้หญิงบ้าๆแบบนั้นได้ไงกัน"

“มันก็ใช่ ” เซิ่งอันหรานพยักหน้าพร้อมกับครุ่นคิด “ฉันได้ยินซูจิ้งบอกว่า เธอตามจีบคุณมาตั้งนานสุดท้ายคบได้สามวัน ก็เลิกกันซะแล้ว ดูท่าแล้วคุณคงจะไม่ชอบเธอจริงๆ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินปัวก็ชะงักไปครู่หนึ่ง "เธอพูดอย่างนั้นเหรอ ?"

“ใช่ เธอบอกว่าไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยกว่าจะจีบคุณติด แต่สุดท้ายเป็นเพราะคุณรังเกียจฝีมือการออกแบบที่ไม่เอาไหนของเธอ หลังจากที่ทะเลาะกันเสร็จก็เลิกรากันไป ”

เมื่อไม่ได้ยินการโต้ตอบของฉินปัว สักพักเซิ่งอันหรานก็หันไปมองเขาด้วยความสงสัย ฉินปัวก้มศีรษะลง ดูเหมือนเขากำลังใช้สายวัดวัดอะไรบางอย่างอยู่

“พี่ฉิน?”

ฉินปัวกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง "ห๊า? เอ่อ ตอนนั้นเป็นเพราะเธออารมณ์ไม่ดี ผมไม่ชอบผู้หญิงที่มีอารมณ์ไม่ดี"

เซิ่งอันหราน 'อ้อ' ยิ้มและเดินจากไป

ผู้ชายส่วนใหญ่เป็นคนสองแง่สองง่าม ปากไม่ตรงกับใจ หากว่าฉินปัวไม่ชอบถานซูจิ้งจริงๆล่ะก็ เขาคงจะไม่ให้ข้อมูลติดต่อของเขากับเธอในตอนที่เขาจะไปจากจินหลิงหรอก เขาเป็นเทพผู้โดดเดี่ยว แม้ว่าเขาจะหนีไปอยู่บนภูเขาหรือเข้าป่าลึกมากแค่ไหน แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะทิ้งข้อมูลการติดต่อให้กับหญิงสาว จะบอกว่าไม่เคยรักได้ยังไง ?

อาจเป็นเพราะตอนแรกมันเกิดเรื่องราวอะไรที่ผิดพลาดหรือความเข้าใจผิด ซึ่งเรื่องนั้นเซิ่งอันหรานก็ไม่รู้ถึงความเป็นมาเช่นกัน

สองวันต่อมา ถานซูจิ้งมีกาจ้านร่วมเดินทางไปอเมริกาเพื่อรับการรักษาตัว

เซิ่งอันหรานไปส่งพวกเขาที่สนามบิน

"ซูจิ้ง ถึงที่นั่นแล้ว อย่าลืมติดต่อฉันมาบ่อยๆนะ"

เซิ่งอันหรานกอดถานซูจิ้ง และในตอนที่เธอกอดซูจิ้ง เธอรู้สึกได้ว่าถานซูจิ้งดูซูบผอมลงมาก รู้สึกว่ามันไม่เต็มไม้เต็มมือเหมือนเมื่อก่อน

ตอนนี้ถานซูจิ้งดูอ่อนแอและเปราะบางมาก เซิ่งอันหรานเพิ่งจะพูดได้เพียงประโยคเดียว ดวงตาของเธอก็แดงก่ำซะแล้ว เธอรู้สึกเศร้าใจมาก

“รอสักหน่อยนะ” เกาจ้านยืนกราน

ห้านาทีต่อมา มีเงาของใครคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่อาคารผู้โดยสารขาออกระหว่างประเทศของสนามบิน ทันใดนั้น เกาจ้านก็พุ่งออกจากกลุ่มอย่างรวดเร็วราวกับจรวด

"นั่นไง นั่นไง "

เซิ่งอันหรานและถานซูจิ้งมองเขาด้วยความรู้สึกจำใจ ก่อนที่จะสัมผัสได้ถึงมิตรภาพอันลึกซึ้งระหว่างพวกเขาทั้งสอง เกาจ้านวิ่งเข้าไปกอดอวี้หนานเฉิงและรีบวิ่งกลับมา

เป็นเพราะเกาจ้านวิ่งไปวิ่งมา จึงทำให้เขาเหนื่อยหอบ ในตอนที่ถานซูจิ้งเดินเข้ามาเพื่อลากตัวเขา ทันใดนั้นเกาจ้านก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงไปกับพื้น

สนามบินแออัดไปด้วยผู้คนมากมาย

“คุณกำลังทำอะไร ?” ถานซูจิ้งผงะไปครู่หนึ่ง “คนเยอะแยะ ？ หยุดเล่นสักทีเถอะ ”

“ซูจิ้ง ผมมีเรื่องจะบอกคุณ และต้องการบอกต่อหน้าทุกคนก่อนที่จะไป ”

เกาจ้านยกมือขึ้น กล่องหนังรูปหัวใจสีดำอยู่ในมือของเขา หลังจากเปิดออก ปรากฏแหวนเพชรวิบวับอยู่ทางด้านใน ที่ตัวเรือนแหวนทำขึ้นโดยผ่านเทคโนโลยีที่เหนือชั้น ประกอบกับเพชรที่หายากที่สุดในโลก เพชรที่อยู่ตรงกลางเม็ดนั้นดูคล้ายเปลวไฟที่อยู่กลางวงเวียน แสงวิบวับของมันสะท้อนไปมาราวกับกำลังเต้นรำ

“ที่จริงผมเคยพูดแบบนี้ไปแล้วไม่รู้กี่ครั้ง แต่ก็ถูกคุณปฏิเสธมานับครั้งไม่ถ้วน ผมไม่ได้พยายามที่จะบังคับให้คุณตกลง วันนี้คุณยังสามารถปฏิเสธผมได้ แต่ผมจะไม่เป็นเหมือนก่อนหน้านี้แน่นอน เมื่อพบกับความล้มเหลวผมจะไม่หลบซ่อนอีก ผมจะอยู่กับคุณเสมอ แม้ว่าในชาตินี้คุณจะไม่ยอมตอบตกลงกับผมก็ตาม"

เสียงของเกาจ้านดังก้องอยู่ในโถงขนาดใหญ่ และการแสดงออกที่จริงใจของเขา ทุกคนสามารถสัมผัสมันได้ ถานซูจิ้งร้องไห้ออกมาตั้งแต่ที่เขายังไม่ได้เริ่มพูด สายตาของเธอจ้องไปยังชายที่อยู่ตรงหน้า ความรู้สึกประทับใจมันหลั่งไหลเข้าสู่หัวใจของเธอ

"แหวนเพชรวงนี้ผมสั่งทำเพื่อคุณ มันมีชื่อว่า 'หัวใจดวงนี้จะเต้นเพื่อคุณตลอดไป' แต่งงานกับผมนะ？"

ร่างกายของถานซูจิ้งสั่นคลอน เซิ่งอันหรานมองมาที่เธอและจับมือของเธอไว้อย่างลับๆ

เธอเข้าใจถึงความสุขและความกังวลของซูจิ้งที่เกิดขึ้นในเวลานี้ดีกว่าใครๆ