ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 249

ทั้งตระกูลอวี้ต่างก็อวี้หนานเฉิงไม่ชอบให้คนอื่นเอาเรื่องความอาวุโสเขากับอวี้อีอีมาล้อเล่น

ถึงยังไงก็แค่เด็กอายุ13ปี ที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนหนึ่ง ตัวเองที่เป็นคุณชายผู้สง่า กลับต้องเรียนเธอว่าคุณอา น่าขำจริงๆ

แน่นอนว่าชายชราก็รู้ ดังนั้นถึงตั้งใจหยอกล้อแบบนี้

อวี้อีอีมองใบหม่นหมองเหมือนบ่อน้ำแห้งเหือดของอวี้หนานเฉิง กลืนน้ำลาย พูดอย่างระมัดระวังว่า

"อันที่จริงฉันรู้สึกไม่มีอะไรไม่ดี ไม่ใช่เพื่อทำอาหารให้จิ่งซี? จิ่งซีเป็นหลานชายคนเดียวของพ่อ แต่เดิมร่างกายก็ไม่ค่อยแข็งแรง ยังให้ทนหิวอีกไม่คุ้นค่า"

"ความหมายของเธอคือให้เซิ่งอันหรานเข้ามาในบ้าน?"

"พ่อบุญธรรม เมื่อก่อนพ่อค่อนข้างชอบอันหรานไม่ใช่เหรอ?"

ชายชราได้ยินก็ขมวดคิ้ว พูดอย่างไม่พอใจ

"อดีตคืออดีต เมื่อก่อนใครรู้ว่าเธอยังไม่ได้หย่า"

เห็นชายชรากำลังจะโมโห อวี้อีอีก็ไม่กล้าพูดมากเรื่องนี้อีก รีบพูดว่า "งั้นพ่อก็ถือว่าเชิญแม่ครัวมาที่บ้าน ยังไงบ้านเราก็ใหญ่ขนาดนี้ พ่อไม่อยากเจอเธอ งั้นไม่ใช่เรื่องที่ง่ายมากหรอกหรือ"

พูดอยู่ เธอยังเหล่มองอวี้หนานเฉิง พูดเสียงเบาว่า "ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อกี้ฉันได้ยินแล้ว หากพ่อไม่ให้เธอมาที่นี่ล่ะก็ งั้นไปที่บ้านหลานชายฉัน ก็ยิ่งมองไม่เห็น"

ชายชราตัวเกร็ง

คำพูดอวี้อีอีกลับเตือนเขา

หากไม่ให้เซิ่งอันหรานมาที่นี่ งั้นเธอก็ต้องตรงไปที่พักของหนานเฉิง ถึงตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่สามารถควบคุมได้แล้ว

"ได้ เอาตามนี้ สุดสัปดาห์ให้เธอมาทำอาหารที่นี่"

ชายชรารีบคืนคำตอบตกลงทันที

คำพูดของชายชรามีน้ำหนักเชื่อถือได้ เพิ่งสิ้นเสียง อวี้อีอีถอนหายใจโล่งอก เงยหน้ายกคิ้วอย่างภูมิใจให้อวี้หนานเฉิง

อวี้หนานเฉิงกลับไม่รับน้ำใจสักนิด สายตาดำลึกมองไป ทำเธอตกใจตัวสั่น หาข้ออ้างเผ่นหนีไป

วันรุ่งขึ้นเป็นวันเสาร์

เซิ่งอันหรานพาเซิ่งเสี่ยวซิงไปสถานที่ที่คุ้นเคย คนใช้ยังถือว่าเกรงใจอยู่

หลังพาเซิ่งอันหรานไปที่ครัว คนใช้ก็ดูแลเซิ่งเสี่ยวซิง

"คุณเซิ่ง ฉันพาซิงซิงน้อยไปเล่นกับคุณชายน้อยนะคะ"

ไม่รอให้เซิ่งอันหรานตอบรับ เซิ่งเสี่ยวซิงทำเสียงขึ้นจมูก "หนูไม่ไป หนูจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนหม่าม้า"

"แต่ว่าคุณชายน้อยรอพวกคุณนานแล้ว ยังเตรียมของขวัญให้คุณด้วย"

เซิ่งเสี่ยวซิงหน้ามุ่ย

"หนูไม่เอา"

เห็นคนใช้ยังจะโน้มน้าว เซิ่งอันหรานไกล่เกลี่ยอย่างจำใจ "พอแล้ว ทำอาหารใช้เวลาไม่นาน อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว ฉันทำอาหารเสร็จก็พาซิงซิงน้อยกลับ ไม่รบกวนแล้ว"

เธอก็ไม่คิดจะอยู่ที่นี่นาน ในเมื่อฐานะตัวเองตอนนี้น่าอึดอัดอยู่ หากไม่ใช่เพื่อจิ่งซี เธอก็ไม่วิ่งมาถึงที่นี่

ตอนทำอาหาร เซิ่งเสี่ยวซิงยกเก้าอี้เล็กมานั่งข้างๆ เซิ่งอันหรานล้างมะเขือเทศลูกหนึ่งให้เธอ เธอกัดกินด้วยใบหน้าผ่อนคลาย กินจนหน้าชมพู พูดเสียงอู้อี้กับเซิ่งอันหราน

"หม่าม้าเร็วหน่อยสิ ทำกับข้าวเสร็จเราก็ไปกินไก่ทอดกันดีไหม?"

"ดี" เซิ่งอันหรานรับปากอย่างไม่มีทางเลือก

ทำกับข้าวไม่นาน เตรียมวัตถุดิบไว้เรียบร้อย แม่ครัวตระกูลอวี้เอาพวกเนื้อเป็ด ไก่ ปลา ล้างสะอาดแล้ว ต้องการแค่เธอปรุงรสและลงหม้อก็พอ กลิ่นหอมของน้ำมันร้อนๆ เต็มห้องครัว แม้แต่นอกห้องครัวยังได้กิน

ที่พักของชายชรามีสวนสองแห่งกั้นระหว่างห้องครัว พ่อบ้านรายงานหน้าประตู

"คุณผู้ชาย แม่ครัวมาแล้ว"

"เข้ามา"

ในมือชายชรากำลังใช้พู่กันเขียนหนังสือ ปัดแปรงอย่างมีน้ำหนัก และรวดเร็ว

"ไอโยว ตัวหม่าม้ามีแต่กลิ่นควัน ลูกไม่รังเกียจเหรอ"

"ซิงซิงน้อยไม่รังเกียจหม่าม้า"

มองเซิ่งเสี่ยวซิงโดดไปที่อ้อมกอดของเซิ่งอันหรานอีกครั้ง "ไปเถอะหม่าม้า หนูอยากกลิ่นไก่ทอดรสน้ำผึ้ง"

"อยากกินเท่าไหร่ก็กินเท่านั้น"

ระหว่างที่พูด เซิ่งอันหรานจูงมือเซิ่งเสี่ยวซิง เดินออกห้องครัวไป

ยังเดินไม่ถึงหน้าสวน ตรงหน้าก็เห็นร่างชายชราที่คุ้นเคย ท่าทางแข็งแรง ก้าวเดินมาทางพวกเธอ

"ปู่……คุณอวี้เหล่า"เซิ่งอันหรานเปลี่ยนคำทักทาย สีหน้าปกติ

ชายชราทำเสียง "อืม" มองด้านหลังเธอแวบหนึ่ง ถามว่า

"ทำกับข้าวเสร็จแล้ว?"

"เสร็จแล้วค่ะ กับข้าว3อย่าง 1น้ำแกง ล้วนเป็นของที่จิ่งซีชอบกิน"

"อันที่จริงลงมือกับจิ่งซี เธอไม่ใช่คนแรกที่ทำแบบนี้ แต่ให้จิ่งซีพึ่งพาเธอ เธอเป็นคนแรกจริงๆ แต่เธอลืมไป ตอนนี้ตระกูลอวี้ฉันเป็นคนตัดสิน ฉันไม่ยอมให้หลานเพียงคนเดียวของฉันมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น"

คนพูดชายชรานี้ค่อนข้างตรง เซิ่งอันหรานจูงมือลูกสาว พูดอย่างสงบเยือกเย็น

"คุณท่านอวี้คงเข้าใจผิดแล้ว ฉันเลิกกับอวี้หนานเฉิงแล้ว ฉันไม่มีความคิดใดๆ กับเขา ส่วนจิ่งซี เพียงแต่มีวาสนาต่อฉัน และเป็นเพื่อนของซิงซิงน้อย แค่ทำกับข้าวเท่านั้น ไม่มีอะไรมาก"

ชายชราขมวดคิ้ว

"เธอไม่มีความคิดอื่นกับหนานเฉิงจริงๆ หรือ?"

"ท่านมีอะไรเข้าใจผิดหรือเปล่า?" เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว

"ไม่ใช่ของที่คนส่วนใหญ่ต้องการ ก็คือของที่ทุกคนอยากได้ อวี้หนานเฉิงไม่เหมาะกับฉันจริงๆ แม้ท่านจะพยายามประสาน ฉันก็ไม่พิจารณา ยิ่งไปกว่านั้นบางทีท่านอาจไม่รู้ เรื่องที่เลิกกัน ฉันเป็นคนพูดก่อน"